τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ἱστορίας
«Ἐμεῖς θὰ κάνουμε κανονικὰ τὶς Λειτουργίες καὶ ἂς ἔρθουν νὰ μᾶς συλλάβουν». Ἀκριβῶς ἔτσι. Καὶ ἦταν ἀναμενόμενο. Γιατί μετὰ τὴν πρὸ ἡμερῶν λαμπρὴ ἐκείνη ἀνακοίνωση τοῦ μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτου γιὰ τοὺς ναούς τῆς δικῆς του ἐκκλησιαστικῆς περιφέρειας, ἂν ἀπὸ κάποιον ἱεράρχη τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας περίμενα νὰ ἀκολουθήσει τὴν ἴδια στάση καὶ νὰ ἀρθεῖ στὸ ὕψος τῶν πρωτοφανῶν περιστάσεων, ἦταν κυρίως αὐτός.
Δὲν εἶναι ὁρμητικός, οὔτε θορυβώδης. Εἶναι ἕνας γλυκὸς καὶ ταπεινὸς παππούλης ἠπίων τόνων (ποὺ εἶχα καὶ τὴ μεγάλη τιμὴ νὰ τὸν ἐπισκεφτῶ κάποτε στὸ μικρὸ γραφειάκι του στὰ Κύθηρα καὶ νὰ μιλήσω γιὰ ἀρκετὴ ὥρα μαζί του). Τόσο γλυκὸς καὶ ἤπιος, ποὺ τὸν κάνεις ἄνθρωπο κυρίως τῆς προσευχῆς, ὄχι τῶν πολὺ δυναμικῶν παρεμβάσεων. Ὅμως εἶναι ὁ πιὸ σεπτός, ὁ πιὸ παραδοσιακός, ἴσως ὁ πιὸ ὀρθόδοξος ὅλων.
Ὀρθόδοξος ὄχι στὶς θεωρίες, οὔτε στα...ψιθυριστά, ἀλλὰ διὰ πολλῶν τεκμηρίων: ὡς ὁ μόνος ἐπίσκοπος ποὺ ἀντιδρᾶ ἐδῶ καὶ στὸν ἐπελαύνοντα Οἰκουμενισμό, ὁ μόνος ποὺ κράτησε ξεκάθαρη (καὶ ὄχι ἐπαμφοτερίζουσα) θέση στὸ θέμα τῆς ἀναγνώρισης τῆς Οὐκρανικῆς ψευδοεκκλησίας, ἴσως καὶ ὁ μόνος ποὺ διαμαρτύρεται μὲ συνεχεῖς παρεμβάσεις πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ γιὰ τὴ βλασφημία τῶν κλειστῶν ναῶν. Ὁ μόνος - τὴν ὥρα ποὺ κάποιοι ἄλλοι διαπρύσιοι κήρυκες ἐσιώπησαν, οἱ πάλαι ποτέ...λέοντες ἐσίγησαν καὶ «οἱ δεινοὶ συζητηταὶ ἐμωράνθησαν».