2. Η ταπεινοφροσύνη.
3. Η υπακοή στη φωνή του Θεού.
4. Η προσευχή.
5. Η καθημερινή αυταπάρνηση.
6. Η ανάγνωση και ακρόαση της Αγίας Γραφής.
7. Τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας και κατεξοχήν η θεία Κοινωνία.
Χαίρετε! Ίσως η μικρή μου ιστορία για την θαυμαστή επέμβαση του οσίου Σεραφείμ θα είναι χρήσιμη σε κάποιον. Μήπως κάποιος θα αναλάβει την δημοσίευσή της προς στήριξη ανθρώπων σαν και μένα. Προτιμώ να μην συστηθώ.
Για πολλά χρόνια, από την πρώιμη παιδική ηλικία, υπέφερα από σοβαρές κρίσεις δύσπνοιας. Τα δοχεία ψεκασμού δεν έπαιζαν ιδιαίτερο ρόλο και συχνά δεν μπορούσαν καν να χρησιμοποιηθούν. Άλλοι τρόποι για την ανακούφιση των κρίσεων αυτών, εκείνη την εποχή, ήταν άγνωστοι ακόμη και στους ενήλικες. Το κρύο, το γρήγορο περπάτημα, το παιχνίδι , το τρέξιμο και απλό κρυολόγημα αποτελούσαν αφορμές για κρίσεις δύσπνοιας. Έτσι συνέχιζα να ζω και μερικές φορές χωρίς να ξέρω αν θα ξυπνήσω το πρωί ή όχι...
Είναι κατασκευασμένη από κηρομαστίχα και με μύρο περιρρεομένη. Στο πίσω μέρος σε αργυρά πλάκα, είναι τετυπωμένος ο Αυτοκράτορας Αλέξιος Γ΄ ο Κομνηνός και ο Όσιος Διονύσιος ο κτήτορας της Μονής και είναι γραμμένο το εξής: «Αυτή η είκών η Θαυματουργός εστί την οποίαν βάσταξέ Σέργιος ο Πατριάρχης περιερχόμενος τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως έδιωξε τους πολεμίους και την οποίαν ό Αυτοκράτωρ Αλέξιος ιδιοχείρως εδώρησε τω Άγίω Διονυσίω».
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος - θεολόγος
Μὲ τὴν φράση αὐτὴν ξεκινοῦν οἱ Γ’ Χαιρετισμοὶ στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τὴν Παναγία Μητέρα μας. Ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο, οἱ 12 Οἴκοι ἀπὸ τὸ Ν ἕως τὸ Ω, ἡ Γ’ δηλαδὴ καὶ ἡ Δ’ Στάση τῶν Χαιρετισμῶν, ἀναφέρονται στὸ κοσμοσωτήριο ἔργο τῆς Ἐνσαρκώσεως τοῦ Κυρίου καὶ στὴν μεγάλη βοήθεια ποὺ προσφέρει ἡ Θεοτόκος στὸ ἔργο αὐτό.
Μὲ τὴν ἐμφάνιση τῆς νέας κτίσεως, ποὺ ἐγκαινίασε ὁ Κτίστης καὶ Δημιουργὸς μὲ τὴν Ἐνανθρώπισή Του, ὁ Κύριος μᾶς δείχνει, χωρὶς νὰ μᾶς ἐπιβάλλῃ, τὸν τρόπο τῆς δικῆς μας ἀναγεννήσεως, ἐὰν φυσικὰ ἀκολουθήσωμε τὸν δρόμο ποὺ μᾶς ὑποδεικνύει. Ἐκεῖνος κατεβαίνει ἀπὸ τὸν οὐρανό, γίνεται ἄνθρωπος «διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν», «ἵνα τὸν ἄνθρωπον Θεὸν ἀπεργάσηται», ἡ δὲ Παναγία εἶναι ἐκείνη «δι’ ᾗς νεουργεῖται ἡ κτίσις».
Με τραγική αφετηρία τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια το 1831 στο Ναύπλιο εξελίσσεται από τότε αυτή η μοιραία προδοσία της Ελληνικής Επανάστασης ως μια συνεχής καθοδική πορεία που τώρα πλέον οδηγεί ταχύτατα στην εθνοδιάλυση. Αυτό είναι ολοφάνερο με βάση τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία πενήντα χρόνια όπου μετά την πτώση της χούντας την εξουσία σφετερίστηκε ένα μεταπολιτευτικό κομματικό έκτρωμα: μια «έξυπνη» χούντα καμουφλαρισμένη με το προσωπείο του κοινοβουλευτισμού. Αυτό το ξενόδουλο έκτρωμα, ως η μεγαλύτερη κατάρα του Ελληνισμού, είναι αυτό που σε ρόλο πληρωμένου δολοφόνου εκτελεί το συμβόλαιο θανάτου των Ελλήνων.
του συγγραφέα-λαογράφου, κ. Γιώργου Λεκάκη
Διάλεξη στον Πολιτιστικό Οργανισμό Δήμου Ελευσίνος
Ο σπουδαίος Οδυσσέας Ελύτης είχε γράψει πως «καμιά επανάσταση, ούτε στην τέχνη, ούτε στην ζωή, δεν έχει περισσότερες ελπίδες επιτυχίας, από ΄κείνη που χρησιμοποιεί για ορμητήριό της την παράδοση» (1).
Το δημοτικο-λαϊκό τραγούδι της Επαναστάσεως του ΄21 σκαρώθηκε στα κλέφτικα λημέρια. Τραγουδήθηκε και χορεύτηκε εκεί, πολλές φορές μόνο για μια βραδιά, και μετά χάθηκε, σβήσθηκε, ξεχάσθηκε… Ύμνησε τον άνδρα, τον ήρωα, την γυναίκα, την μάνα, το χωριό, την φύση… Έδωσε χαρά και δύναμη σε όσους το άκουσαν και το χάρηκαν, και την άλλη μέρα, βγήκαν να πολεμήσουν, ψελλίζοντας το στα χείλη τους…
Όπως έκαναν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες, που πολεμούσαν τραγουδώντας το τραγούδι που έγραψε ειδικά για την περίσταση ο ποιητής Τυρταίος, και που τους είχε τραγουδήσει το προηγούμενο βράδυ!
Όλα δείχνουν πως στην κυβέρνηση είναι έτοιμοι να εκδώσουν δελτίο σε δημητριακά, άλευρα, λάδια κλπ. προκειμένου να συνεχίσει στην ίδια πολιτική των κυρώσεων κατά της Ρωσίας που καταλήγουν εν τέλει να βλάπτουν περισσότερο την Ελλάδα παρά την ρωσική οικονομία.
Αλλιώς για ποιο λόγο προχωράει σε απογραφή των ως άνω προϊόντων, ένα μέτρο που λαμβάνεται σε περίπτωση που επίκειται πόλεμος και έλλειψη βασικών προϊόντων;
Διδάκτορος Ἱστορίας
Ξημερώνει σέ λίγες ὧρες ἄλλη μία παράξενη 25η Μαρτίου. Αὔριο θά χτυπήσουν ξανά οἱ καμπάνες, ὅμως θά εἶναι θλιμμένος ὁ ἦχος τους. Γιατί αὔριο εἶναι νά γιορτάσουμε τήν Παναγιά μας στή μεγάλη της γιορτή, μέ τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς σωτηρίας μας. Μά ἡ Παναγιά μας κλαίει. Κλαίει γιά μᾶς, γιά τήν ἀνεπίστροφη κατηφόρα μας, γιά τήν ἐθελούσια ἐξορία μας, γιά τό ἀμετανόητο ξόδεμά μας σέ κακοτράχαλες στενωπούς πλάνης καί ἀποστασίας.
Ἀλλά οὔτε καί ἡ ἄλλη μεγάλη γιορτή της πατρίδας δέν θά τιμηθεῖ πραγματικά. Παρά μόνο μέσα σέ συνθῆκες ντροπῆς καί αὐτοακύρωσης. Μέ ἀπόν κάθε φρόνημα εὐψυχίας, μέ παρόντες τούς δεσμοφύλακες βιαστές τῆς λευτεριᾶς μας, μέ φίμωτρα καί προφυλάξεις, μέ κυρίαρχα καί ὀφθαλμοφανῆ παντοῦ τά σύμβολα τῆς σύγχρονής μας σκλαβιᾶς.
Καί εἶναι βέβαια καί αὐτά τά διακόσια (σύν ἕνα) χρόνια, πού σέ πληγώνουνε διπλά. Ἀκριβῶς τόσα χρόνια ἐλευθερίας συμπληρώνουμε αὔριο, ἔτσι τουλάχιστον δέν λέμε; Δύο ὁλόκληρους (καί κάτι) αἰῶνες - κι ἐμεῖς συνεχίζουμε νά τούς «ἑορτάζουμε» μέσα στή ντροπή. Μήπως ὅμως τέτοια ντροπή εἶναι τελικά πού μᾶς πρέπει, ἔτσι ὅπως καταντήσαμε;
«Ζούσαμε μία κατάσταση ὅπου ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ δὲν εἶχε καμία ἀπολύτως ἀξία. Τὸ μόνο ποὺ φαινόταν νὰ ἔχει σημασία ἦταν νὰ μείνει κανεὶς ζωντανὸς καὶ νὰ μὴν νοιάζεται γιὰ τίποτε ἄλλο πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό του».Γκενάντι Ἰβάνοφ, Ὑπολοχαγὸς τοῦ Κόκκινου Στρατοῦ, Βερολῖνο Μάρτιος-Ἀπρίλιος 1945.