Νὰ προσέξουμε πολὺ τὰ ἐκ προθέσεως σφάλματα, γιατὶ αὐτὸ ποὺ θὰ ἐξετάση ὁ Θεὸς εἶναι ἡ πρόθεσή μας. Τὰ σφάλματα ποὺ κάνουμε ἀπὸ ἀπροσεξία εἶναι ἐλαφρότερα. Μερικὲς ἁμαρτίες εἶναι ἁμαρτίες, ἀλλὰ ἔχουν καὶ ἐλαφρυντικά.
Ὕστερα, ὅταν σφάλουμε χωρὶς νὰ τὸ θέλουμε, ὁ Θεὸς οἰκονομάει ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε νὰ χρησιμοποιηθῆ τὸ σφάλμα μας γιὰ καλό. Δηλαδή, ὄχι ὅτι ἔπρεπε νὰ σφάλουμε, γιὰ νὰ γίνη αὐτὸ τὸ καλό, ἀλλὰ ἀφοῦ σφάλαμε χωρὶς νὰ τὸ θέλουμε, ὁ Θεὸς ἀξιοποιεῖ τὸ σφάλμα μας καὶ βγαίνει καλό. Ὅταν ὅμως κάνουμε ἕνα σφάλμα ἐν γνώσει μας καὶ ἔπειτα μετανοιώσουμε, νὰ εὐχηθοῦμε νὰ μὴ γίνη κακὸ ἀπὸ τὶς συνέπειες τοῦ σφάλματός μας.
– Γέροντα, ἐκεῖνος ὁ μοναχὸς ποὺ ἀναφέρει ὁ Εὐεργετινὸς ὅτι δέκα χρόνια ἔπεφτε σὲ κάποια ἁμαρτία κάθε μέρα, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα μετανοοῦσε[1], πῶς σώθηκε;