Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης*
Διακόσια συν δύο
χρόνια μετά την έναρξη της
εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης του 1821 έχει γίνει κατανοητό, ότι ο ένοπλος Αγώνας
για την Ελευθερία αποτελεί το πρωταγωνιστικό γεγονός του Νέου Ελληνισμού, όπως περιγράφει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν
ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἄρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι
ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις, οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε «ποῦ πᾶτε ἐδῶ
νὰ πολεμήσετε μὲ σιταροκάραβα βατσέλα», ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ
ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας, καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ
καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε
εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση».
Η απόφαση να σπάσουν τις αλυσίδες του
καταπιεστή και του κατακτητή, να αντισταθούν στην πείνα και τις σφαγές, στο
παιδομάζωμα και την εκμετάλλευση, να
ξεπεράσουν τις ανθρώπινες αναστολές και
τις φοβίες, την πίκρα και το άδικο, την
προδοσία, τις κατασκευασμένες κατηγορίες και τις καταδικαστικές αποφάσεις, την
αγνωμοσύνη, τις διώξεις, ακόμη και την απειλή θανάτου ή ακόμη και τον ίδιο το
θάνατο, είναι συγκλονιστική. Αμέτρητα είναι τα περιστατικά ανδρείας,
θάρρους, αποφασιστικότητας των
Ελληνίδων και των Ελλήνων που ωθήθηκαν
από τις πανανθρώπινες αξίες και αρχές, την ελληνική κληρονομιά, την
ιστορία και την παράδοση, την ακλονητη πίστη, για να κατορθώσουν το «ποθούμενο», να αποκτήσουν το αυτεξούσιο,
την Ελευθερία. Η αντίδραση του
Οθωμανικού κράτους είναι αναμενόμενη, αντίδραση η οποία αφού δεν μπόρεσε να
καταστείλει την αντίσταση των κλεφτών, των αρματολών και των καπεταναίων
χρησιμοποίησε τις μαζικές σφαγές, τα Ολοκαυτώματα των αμάχων, των γυναικόπαιδων,
των ηλικιωμένων, για να καμφθεί το ηθικό των επαναστατών, να εξαφανιστεί
τελείως το όραμα Ελευθερίας.