Πολὺ χαίρομαι, ὅταν βλέπω ψυχὲς ποὺ προσέχουν καὶ ἀγωνίζονται μέσα στὸν κόσμο ποὺ γέμισε ἀπὸ ταγκαλάκια. Ὁ Θεός, σὰν καλὸς καὶ δίκαιος ποὺ εἶναι, ἔδωσε σὲ ὅλους μας καὶ ἀνάλογα χαρίσματα – π.χ. στοὺς ἄνδρες τὸν ἀνδρισμὸ καὶ στὶς γυναῖκες τὴν ἀγάπη –, γιὰ νὰ ἀγωνιζώμαστε καὶ νὰ ἀνεβαίνουμε τὴν πνευματικὴ κλίμακα μὲ τὴν βοήθεια τῆς θείας Χάριτος καὶ νὰ πλησιάζουμε ὅλο καὶ περισσότερο σ' Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ὁ Δημιουργός μας.
Ποτὲ δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε ὅτι ἔχουμε δίπλα μας, ἐκτὸς ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς βοηθήσουν πνευματικά, καὶ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ ποὺ μᾶς βοηθάει, τὴν Παναγία, τὰ Χερουβείμ, τὰ Σεραφεὶμ καὶ τοὺς Ἁγίους Πάντες. Θάρρος λοιπόν! Ὁ Χριστὸς εἶναι πολὺ δυνατός, εἶναι παντοδύναμος, καὶ θὰ δώση τὴν θεϊκή Του δύναμη, νὰ συντρίψουμε τὰ κέρατα τοῦ πονηροῦ. Μᾶς παρακολουθεῖ συνέχεια ἀοράτως καὶ θὰ μᾶς ἐνισχύη, ὅταν ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἀγαθὴ προαίρεση καὶ κάνουμε τὸν μικρὸ κατὰ δύναμιν ἀγώνα μας.
Ὅσο μποροῦμε, νὰ ἀποφεύγουμε τὶς ἀφορμὲς τῆς ἁμαρτίας. Νὰ προσέχουμε τὶς αἰσθήσεις μας, γιατὶ ὅλα ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦν. Καὶ ὅταν αὐτὸ καμμιὰ φορά, ἢ καὶ πολλὲς φορές, εἶναι δύσκολο, νὰ ἀποφεύγουμε τοὐλάχιστον τὴν περιέργεια, γιὰ νὰ μὴν παίρνουν τὰ μάτια μας εἰκόνες ἁμαρτωλές, καὶ μᾶς παίζουν μετὰ οἱ δαίμονες σινεμάδες. Ἐὰν πιάσουμε ἕνα καρβουνάκι ἀναμμένο καὶ τὸ κρατήσουμε στὴν χούφτα μας, ἑπόμενο εἶναι νὰ μᾶς κάψη. Ἐὰν ὅμως τὸ κουνᾶμε στὸ χέρι – ἐννοεῖται γιὰ λίγη ὥρα –, δὲν θὰ μᾶς κάψη. Ἔτσι καὶ οἱ ἄσχημες εἰκόνες, ὅταν κινοῦνται σύντομα, τὰ μάτια δὲν τὶς κρατοῦν, ἀλλὰ ἁπλῶς τὶς πιάνουν, καὶ δὲν καῖνε τὴν ψυχή.
Ὅσοι δὲν πρόσεξαν καὶ ἀπέκτησαν κακὲς συνήθειες, ὅταν ζοῦσαν κοσμικὴ ζωή, ἂς δέχωνται ἀγόγγυστα μετὰ τὴν μεταστροφή τους τὸν πόλεμο τοῦ ἐχθροῦ, χωρὶς ὅμως νὰ καλλιεργοῦν ἐπιθυμίες κακές. Ἂν ἀγωνισθοῦν ἔτσι, θὰ ἐξαγνισθοῦν καὶ θὰ φθάσουν στὴν κατάσταση τῶν ἁγνῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι οὔτε ἁμαρτίες μεγάλες γνώρισαν οὔτε κακὲς συνήθειες ἀπέκτησαν οὔτε καὶ μεγάλο πόλεμο δέχονται. Καὶ ἂν ἀξιοποιήσουν ὡς πεῖρα τὶς προηγούμενες πτώσεις τους, θὰ προχωρήσουν πολύ.
Ὅσο μποροῦμε, νὰ ἀποφεύγουμε τὶς ἀφορμὲς τῆς ἁμαρτίας. Νὰ προσέχουμε τὶς αἰσθήσεις μας, γιατὶ ὅλα ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦν. Καὶ ὅταν αὐτὸ καμμιὰ φορά, ἢ καὶ πολλὲς φορές, εἶναι δύσκολο, νὰ ἀποφεύγουμε τοὐλάχιστον τὴν περιέργεια, γιὰ νὰ μὴν παίρνουν τὰ μάτια μας εἰκόνες ἁμαρτωλές, καὶ μᾶς παίζουν μετὰ οἱ δαίμονες σινεμάδες. Ἐὰν πιάσουμε ἕνα καρβουνάκι ἀναμμένο καὶ τὸ κρατήσουμε στὴν χούφτα μας, ἑπόμενο εἶναι νὰ μᾶς κάψη. Ἐὰν ὅμως τὸ κουνᾶμε στὸ χέρι – ἐννοεῖται γιὰ λίγη ὥρα –, δὲν θὰ μᾶς κάψη. Ἔτσι καὶ οἱ ἄσχημες εἰκόνες, ὅταν κινοῦνται σύντομα, τὰ μάτια δὲν τὶς κρατοῦν, ἀλλὰ ἁπλῶς τὶς πιάνουν, καὶ δὲν καῖνε τὴν ψυχή.
Ὅσοι δὲν πρόσεξαν καὶ ἀπέκτησαν κακὲς συνήθειες, ὅταν ζοῦσαν κοσμικὴ ζωή, ἂς δέχωνται ἀγόγγυστα μετὰ τὴν μεταστροφή τους τὸν πόλεμο τοῦ ἐχθροῦ, χωρὶς ὅμως νὰ καλλιεργοῦν ἐπιθυμίες κακές. Ἂν ἀγωνισθοῦν ἔτσι, θὰ ἐξαγνισθοῦν καὶ θὰ φθάσουν στὴν κατάσταση τῶν ἁγνῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι οὔτε ἁμαρτίες μεγάλες γνώρισαν οὔτε κακὲς συνήθειες ἀπέκτησαν οὔτε καὶ μεγάλο πόλεμο δέχονται. Καὶ ἂν ἀξιοποιήσουν ὡς πεῖρα τὶς προηγούμενες πτώσεις τους, θὰ προχωρήσουν πολύ.
Ἂν κάποιος προχωράη μέσα σὲ ἕνα ναρκοπέδιο καὶ δὲν γνωρίζη τὴν περιοχή, θὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ προχωράη πολὺ ἀργὰ καὶ προσεκτικά, ἀλλιῶς θὰ τιναχθῆ στὸν ἀέρα. Ἐνῶ, ἂν γνωρίζη λίγο–πολὺ τὴν περιοχή, μπορεῖ νὰ ἔχη καὶ τραύματα, ἀλλά, μὲ τὴν πεῖρα ποὺ ἔχει, προχωράει σταθερὰ καὶ γρήγορα. Ἂν ἀσχοληθῆ κανεὶς μὲ τὸ ἀκαλλιέργητο χωράφι τῆς ψυχῆς του, θὰ ξερριζώση ὅλα τὰ ἀγκάθια τῶν παθῶν της καὶ θὰ φυτέψη στὴν θέση τους ἀρετές. Αὐτὴ ἡ ἐργασία ὅμως εἶναι ἐπίπονη καὶ χρειάζεται θέληση πολλὴ καὶ ὑπομονή.
– Γέροντα, νὰ μᾶς λέγατε πρακτικὰ πῶς γίνεται ἡ ἐργασία αὐτή;
– Νὰ προσπαθῆ κανεὶς κάθε μέρα νὰ τοποθετῆ μέσα του κάτι τὸ πνευματικό, τὸ ὁποῖο θὰ ἀπωθῆ κάτι τὸ κοσμικὸ καὶ ἁμαρτωλό, καὶ ἔτσι σιγὰ-σιγὰ θὰ ἀπεκδυθῆ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ στὴν συνέχεια θὰ κινῆται ἐλεύθερα στὸν πνευματικὸ χῶρο. Νὰ τοποθετήση ἅγιες εἰκόνες στὴν μνήμη του ἀντὶ ἁμαρτωλές. Νὰ ἀντικαταστήση τὰ τραγούδια μὲ ψαλμωδίες, καὶ τὰ κοσμικὰ περιοδικὰ μὲ πνευματικὰ βιβλία. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ξεκόψη ἀπὸ ὁτιδήποτε κοσμικὸ καὶ ἁμαρτωλὸ καὶ δὲν ἔχη ἐπικοινωνία μὲ τὸν Χριστό, μὲ τὴν Παναγία, μὲ τοὺς Ἁγίους, μὲ τὴν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, καὶ δὲν ἀφεθῆ τελείως στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκτήση τὴν πνευματικὴ ὑγεία.
– Γέροντα, ποιά εἶναι ἡ πνευματικὴ ὑγεία;
– Ὑγεία πνευματικὴ ἴσον ἁγνοὶ λογισμοί, φωτισμένος νοῦς καὶ ἐξαγνισμένη καρδιὰ ποὺ φιλοξενεῖ συνέχεια τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Ἡ πολλὴ προσοχὴ μὲ τὴν παρακολούθηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τὴν προσευχὴ βοηθοῦν πολὺ θετικὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς. Ἡ προσευχὴ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὸν ἐξαγνισμὸ τῆς ψυχῆς καὶ ἡ σύνεση γιὰ τὴν διατήρηση τῆς καλῆς πνευματικῆς καταστάσεως. Ἡ ζωὴ βέβαια δὲν εἶναι κατασκήνωση· ἔχει χαρές, ἔχει ὅμως καὶ λύπες. Πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση προηγεῖται ἡ Σταύρωση.
– Γέροντα, νὰ μᾶς λέγατε πρακτικὰ πῶς γίνεται ἡ ἐργασία αὐτή;
– Νὰ προσπαθῆ κανεὶς κάθε μέρα νὰ τοποθετῆ μέσα του κάτι τὸ πνευματικό, τὸ ὁποῖο θὰ ἀπωθῆ κάτι τὸ κοσμικὸ καὶ ἁμαρτωλό, καὶ ἔτσι σιγὰ-σιγὰ θὰ ἀπεκδυθῆ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ στὴν συνέχεια θὰ κινῆται ἐλεύθερα στὸν πνευματικὸ χῶρο. Νὰ τοποθετήση ἅγιες εἰκόνες στὴν μνήμη του ἀντὶ ἁμαρτωλές. Νὰ ἀντικαταστήση τὰ τραγούδια μὲ ψαλμωδίες, καὶ τὰ κοσμικὰ περιοδικὰ μὲ πνευματικὰ βιβλία. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν ξεκόψη ἀπὸ ὁτιδήποτε κοσμικὸ καὶ ἁμαρτωλὸ καὶ δὲν ἔχη ἐπικοινωνία μὲ τὸν Χριστό, μὲ τὴν Παναγία, μὲ τοὺς Ἁγίους, μὲ τὴν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, καὶ δὲν ἀφεθῆ τελείως στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκτήση τὴν πνευματικὴ ὑγεία.
– Γέροντα, ποιά εἶναι ἡ πνευματικὴ ὑγεία;
– Ὑγεία πνευματικὴ ἴσον ἁγνοὶ λογισμοί, φωτισμένος νοῦς καὶ ἐξαγνισμένη καρδιὰ ποὺ φιλοξενεῖ συνέχεια τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία. Ἡ πολλὴ προσοχὴ μὲ τὴν παρακολούθηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τὴν προσευχὴ βοηθοῦν πολὺ θετικὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς. Ἡ προσευχὴ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὸν ἐξαγνισμὸ τῆς ψυχῆς καὶ ἡ σύνεση γιὰ τὴν διατήρηση τῆς καλῆς πνευματικῆς καταστάσεως. Ἡ ζωὴ βέβαια δὲν εἶναι κατασκήνωση· ἔχει χαρές, ἔχει ὅμως καὶ λύπες. Πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση προηγεῖται ἡ Σταύρωση.
Τὰ χτυπήματα τῶν δοκιμασιῶν εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, γιατὶ αὐτὰ λαμπικάρουν τὴν ψυχή. Ὅπως συμβαίνει καὶ μὲ τὰ ροῦχα· ὅσο τὰ τρίβουμε, ὅταν τὰ πλένουμε, τόσο καλύτερα καθαρίζουν. Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὸ χταπόδι· ὅσο τὸ χτυπᾶμε, τόσο περισσότερο καθαρίζει καὶ μαλακώνει. Καὶ τὸ ψάρι φαίνεται ὡραῖο, ὅταν πλέη στὴν θάλασσα καὶ εἶναι ζωντανό, ἀκόμη καὶ ὅταν εἶναι στὴν ἀγορὰ μὲ τὰ λέπια καὶ τὰ ἐντόσθιά του, ἀλλὰ γίνεται χρήσιμο, μόνον ὅταν καθαρισθῆ – ἀσχημήνη ἐξωτερικὰ – καὶ μετὰ ψηθῆ.
Ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀποβάλη καθετὶ κοσμικό, ἐνῶ ἐξωτερικὰ φαίνεται ὅτι χάνει τὴν ζωή, τὴν κοσμικὴ ζωντάνια – τὰ λέπια –, ἀδειάζει ὅ,τι ἄχρηστο ἔχει μέσα του, «ψήνεται», καὶ τότε γίνεται χρήσιμος.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β' «Πνευματικὴ ἀφύπνιση»
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου