Ελευθέριος Ανδρώνης : «Γιορτή της δημοκρατίας» με φόντο τα αποκαΐδια της χώρας

 

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης

Η γιορτή της Δημοκρατίας που πραγματοποιήθηκε τις ώρες που η Ελλάδα καιγόταν, περισσότερο έμοιαζε με γιορτή της πολιτικής αδιαφορίας.

 

«Γιορτή της Δημοκρατίας»: Φέτος η 48η δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας ήταν μια γιορτή που πραγματοποιήθηκε στην κυριολεξία με φόντο τα καμένα ερείπια μιας ολόκληρης χώρας.

Για άλλη μια φορά στάθηκαν πλάι – πλάι δύο διαφορετικές «Ελλάδες», ξένες και αποστασιοποιημένες η μία από την άλλη. Από την μία η Ελλάδα του νεοπλουτισμού, της φαυλότητας, της αναλγησίας, της αλαζονείας, της βιτρίνας, της «γκλαμουριάς», των δικαιωματιστικών «τοτέμ», των λυκοσυμμαχιών και των πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Στην απέναντι όχθη έχουμε μια Ελλάδα μουτζουρωμένη από την ίδια την τέφρα της. Έναν ρημαγμένο πληθυσμό που βρίσκεται υπό αντικατάσταση. Μια Ελλάδα της κρατικής εγκατάλειψης, της ανασφάλειας, της φτωχοποίησης, της ζητιανιάς. Μια χώρα με πολίτες που δεν βρίσκουν καν ενημερωτικό μέσο να εκφράσουν την αγανάκτηση τους. Μια χώρα με ανθρώπους που βλέπουν να καίγονται τα σπίτια τους και ο τόπος τους, ενώ παρακολουθούν την κυβέρνηση να αυτό – συγχαίρεται για τον τρόπο που επιβλέπει τις φωτιές μέχρι αυτές να συναντήσουν θάλασσα.

Μια «γιορτή» που δεν έπρεπε να γίνει

Σε κάτι τέτοιες γιορτές που γίνονται εν μέσω φυσικών καταστροφών, ταιριάζει απόλυτα η παροιμία του λαού «εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν». Αφού καήκαν 28.000 στρέμματα στην βορειοανατολική Αττική και ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη τρομερές πυρκαγιές σε Έβρο, Ηλεία και Λέσβο, η πολιτική «ελίτ» θεώρησε πως η γιορτή της «δημοκρατίας» έπρεπε να σκορπίσει τη χρυσόσκονη της πάνω από τα αποκαΐδια.

 

Μπορεί η Ελλάδα να κλαίει τον δασικό πλούτο της, άλλα η «ελίτ» δεν χάνει ποτέ μια ευκαιρία για λίγο χαβιάρι ακόμα, και μια καλή επίδειξη λεύκανσης δοντιών.

Σε αυτή την φιέστα χωρίς περιεχόμενο, στα ακριβά φορέματα, στα βαρύγδουπα λογύδρια, στα στημένα χαμόγελα και τις επιδείξεις φανερώνεται μια φτιασιδωμένη «ψωροκώσταινα» που πασχίζει να διαφέρει από το πόπολο. Μια πολιτική ελίτ επείγεται να εορτάσει το σκελετωμένο απομεινάρι της σημερινής δημοκρατίας, να δώσει την εντύπωση νεκρανάστασης του πολιτεύματος, σα να μην αντιλαμβάνεται ο κόσμος ότι  η χώρα κυβερνάται από πλουτοκρατία πλέον και όχι δημοκρατία.

Σε πιάνει θλίψη αντικρίζοντας ένα προεδρικό μέγαρο που όσες φωτογραφίες και αν κοιτάξεις, είναι ζήτημα αν θα εντοπίσεις έστω μία Ελληνική σημαία, το ιερότερο σύμβολο της χώρας την οποία υποτίθεται πως υπηρετεί η Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Ενώ κάνουν παρέλαση οι συμβολισμοί με καλεσμένους που υποτίθεται πως «έχουν κάτι να πουν» (και πολλές φορές χρησιμοποιούνται ως ‘’πυροτεχνήματα’’ μιας συγκεκριμένης ‘’δικαιωματιστικής’’ ατζέντας), ο πιο σημαντικός συλλογικός συμβολισμός, η σημαία του Ελληνικού κράτους που στάθηκε εγγυητής της Δημοκρατίας από τότε που ιδρύθηκε, δεν στολίζει ούτε τις… αποθήκες του προεδρικού μεγάρου.

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου δεν ανέχεται τη λαϊκή αγανάκτηση

Σα να μην έφταναν οι προκλητικοί εορτασμοί που έγιναν ακαίρως ενώ η χώρα φλέγεται, η ΠτΔ ξεδίπλωσε όλο το… μεγαλείο των δημοκρατικών αντιλήψεων της, τασσόμενη υπέρ της απόφασης αποφυλάκισης του πρωτόδικα καταδικασμένου βιαστή ανηλίκων Λιγνάδη, διότι «η  δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους».

Ακόμη, χαρακτήρισε ως προϊόν «λαϊκισμού» τις πηγαίες αντιδράσεις που σύμφωνα με την ΠτΔ «υπονομεύουν τη διάκριση των εξουσιών και την ισορροπία του πολιτεύματος», ενώ δήλωσε πως το «Κράτος Δικαίου δεν υποτάσσεται στις πλειοψηφίες και τους εφήμερους συσχετισμούς».

Και κάπως έτσι, το πρόσωπο που βρίσκεται στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας, επέλεξε τη «γιορτή της δημοκρατίας» για να ταχθεί ενάντια στο λαϊκό αίσθημα, και να διασαφηνίσει πως όλα έγιναν σύμφωνα με «τους νόμους» για μια εξέλιξη που προκάλεσε παλλαϊκή αγανάκτηση. Την ίδια στιγμή άλλοι καταδικασμένοι βιαστές ανηλίκων που δεν έτυχε να είναι μέλη της «high society», αντιμετωπίζουν βαρύτατες ποινές φυλάκισης, έτσι ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς.

Αν η ΠτΔ είχε έστω το μισό ζήλο να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας, απ’ όσο έδειξε για την υπεράσπιση της συγκεκριμένης δικαστικής απόφασης, σίγουρα το αξίωμα της θα είχε πιάσει πολύ περισσότερο «τόπο» στα δρώμενα της χώρας.

Η απίστευτη τοποθέτηση της ΠτΔ που για μια ακόμη φορά με τη στάση της ντρόπιασε μια ολόκληρη χώρα, έκανε τη δημοσιογράφο Χρύσα Ρουμελιώτη που επί δεκαετίες κάλυπτε το ρεπορτάζ του προεδρικού μεγάρου, να σταματήσει να καλύπτει δημοσιογραφικά το ρεπορτάζ στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Φαίνεται πως αφού οι ανώτατοι «άρχοντες» δεν διαθέτουν αίσθηση ευθιξίας για όσα τραγικά υποστηρίζουν, αποσύρονται άλλοι για λογαριασμό τους.

Ο κόσμος θέλει να νοιώσει πως εισακούεται από τους θεσμούς

Ας μην μπούμε στη διαδικασία να αναδείξουμε πως σε αυτή τη χώρα έχουν στηθεί πολλές φορές «λαϊκά δικαστήρια» με την ανοιχτή παρότρυνση κομμάτων και κυβερνήσεων προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης μπορεί εύκολα να το επιβεβαιώσει.

Στην περίπτωση Λιγνάδη όμως, πως ακριβώς υπονομεύεται η ισορροπία του πολιτεύματος; Όλες οι συμβολικές διαμαρτυρίες που έγιναν ως τώρα, είχαν απολύτως ειρηνική μορφή και σε καμία περίπτωση δεν είδαμε εξαγριωμένους όχλους να διεκδικούν τον ρόλο της δικαιοσύνης.

Απολύτως κανένας δεν απαίτησε να πάρει το νόμο στα χέρια του. Το μόνο που επιθυμεί ο κόσμος είναι να δοθούν πειστικές απαντήσεις για την τροπή μιας υπόθεσης που εξ’ αρχής φάνηκε αφύσικη και «άβολη», έτσι όπως την χειρίστηκε το κράτος. Σε τελική ανάλυση οι πολίτες ζητούν να εισακουστούν από τους θεσμούς και να υπενθυμίσουν πως οι (όποιες) δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται στο όνομα του ελληνικού λαού.

Από τη στιγμή που δόθηκε ένα άτυπο «συγχωροχάρτι» στον βιασμό και την παιδεραστία, δεν μπορούμε να προσποιούμαστε πως ζούμε σε ένα πολιτισμένο και ευνομούμενο κράτος, όσο και να υποκρίνονται κάποιοι πως όλα βαίνουν καλώς. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ενδιαφέρθηκε μόνο να προστατέψει την έννοια της διάκρισης των εξουσιών, άλλα δεν είπε κουβέντα για το καταστροφικό κοινωνικό αποτύπωμα που αφήνει μια τέτοια απόφαση.

Μετά από κάθε δικαστική απόφαση, οι πολίτες έχουν την αξίωση να νοιώθουν πως ζουν σε έναν πιο ασφαλή κόσμο. Σε έναν κόσμο που ο κάθε ένοχος πληρώνει πραγματικά τις συνέπειες των πράξεων του. Η ΠτΔ με τη στάση της αντί να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, ούτε λίγο – ούτε πολύ, είπε πως «αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτές είναι οι αποφάσεις της, αν δεν σας αρέσουν τραβάτε για την παρακάτω χώρα»…

Πηγή:https://www.sportime.gr/

«Πᾶνος»