Προχθές βρέθηκα μ' έναν ιερομόναχο, έμπειρο κι ασπρισμένο. Πήγα κατά τις οκτώ το απόγευμα κι έφυγα στις δώδεκα μα αισθανόμουν σα να έκατσα μαζί του ελάχιστα. Οι άνθρωποι που 'χουν ζήσει στα μοναστήρια προκαλούν μιαν απίστευτη οικειότητα.
Έτυχε να πάω κάποτε στο μοναστήρι των Αγ. Σεργίου και Βάκχου στη λιβανέζικη έρημο. Σ' ένα άλλο ταξίδι στο μοναστήρι του Αγ. Ιωάννη του Θεριστή στη Κάτω Ιταλία. Κάποιες φορές στο Άγιο Όρος, στην Αγίου Παύλου και στη Νέα Σκήτη. Το συναίσθημα κοινό.
Οι μοναχοί μοιάζουν μεταξύ τους. Δεν είναι ούτε το ρούχο, ούτε τα μούσια, ούτε τα μαλλιά. Έχει να κάνει σε σχέση με τον τρόπο και το βλέμμα. Όταν σε τρώει το άγχος, το βλέμμα σου δείχνει τρομαγμένο. Ας κοιτάξουμε τα πρόσωπα των άλλων στη στάση του λεωφορείου...
