– Γέροντα, πῶς ἔρχεται ἡ κάθαρση τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς;
– Σᾶς ἔχω πεῖ ὅτι, γιὰ νὰ ἐξαγνισθοῦν ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά, δὲν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νὰ δέχεται τοὺς πονηροὺς λογισμοὺς ποὺ τοῦ φέρνει τὸ ταγκαλάκι, οὔτε ὁ ἴδιος νὰ σκέφτεται πονηρά.
Νὰ προσπαθῆ νὰ βάζη πάντα καλὸ λογισμό, νὰ μὴ σκανδαλίζεται εὔκολα καὶ νὰ βλέπη μὲ ἐπιείκεια καὶ ἀγάπη τὰ σφάλματα τῶν ἄλλων.
Ὅταν πληθαίνουν οἱ καλοὶ λογισμοί, ὁ ἄνθρωπος ἐξαγνίζεται ψυχικά, κινεῖται μὲ εὐλάβεια, εἰρηνεύει, καὶ ἡ ζωή του εἶναι Παράδεισος. Διαφορετικά, τὰ βλέπει ὅλα μὲ καχυποψία καὶ γίνεται ἡ ζωή του κόλαση. Μόνος του κάνει τὴν ζωή του κόλαση.
