Κακὰ τὰ ψέμματα....
Ἡ ἐπίκληση στὴν ἐπιστημονικὴ αὐθεντία καὶ μάλιστα τὴν διεθνῆ εἶναι ἕνα ἰσχυρὸ ὅπλο προπαγάνδας στὸν νεωτερικὸ κόσμο. Στὴν χώρα μας δὲ ἀκόμη ἰσχυρότερο ἀπὸ ὅ,τι στὶς περισσότερες ἄλλες χῶρες τῆς Εὐρώπης.
Αὐτὸ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς καταβολὲς τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος καὶ τὴν ἔμφυτη συμπάθεια τοῦ Ἕλληνα γιὰ τὴν γνώση. Ὅποιος, λοιπόν, εἶναι καθηγητὴς πανεπιστημίου στὴν Ἑλλάδα ἔχει ἕνα κῦρος ἀδιαμφισβήτητο.
Καί, ὅταν, ὅπως ὁ κ. Τσιόδρας βγαίνει νὰ μιλήσει γιὰ κάτι τόσο σοβαρό, ὅσο εἶναι ὁ ἐγκλεισμὸς καὶ τὸ σταμάτημα τῆς οἰκονομίας λόγῳ κορωνοϊοῦ, αὐτὸ τὸ κῦρος εἶναι ἀπαραίτητο.
Τὸ πρόβλημα ξεκινάει ὅταν κάποιοι ἄλλοι ἐπιστήμονες μὲ πολὺ μεγαλύτερο ἐπιστημονικὸ κῦρος, μὲ πολὺ μεγαλύτερη ἀποδοχὴ στὴν διεθνῆ βιβλιογραφία (αὐτὸ εἶναι ἴσως τὸ πιὸ ἀντικειμενικὸ κριτήριο γιὰ τὸ ἐπίπεδο ἑνὸς ἐπιστήμονα, δηλαδὴ πόσοι ἄλλοι ἐπιστήμονες στὸν τομέα του παραπέμπουν σὲ αὐτόν, χρησιμοποιοῦν τὶς δημοσιεύσεις του στὶς δικές τους δημοσιεύσεις) διαφωνοῦν μὲ τὴν ἀντίληψη τοῦ κ. Τσιόδρα γιὰ τὴν κατάσταση, διαφωνοῦν γιὰ τὰ μέτρα ποὺ χρειάζονταν καὶ χρειάζονται καὶ τέλος ἐκτιμοῦν τελείως διαφορετικὰ τὴν ὅλη ὑπόθεση τοῦ κορωνοϊοῦ.