Νεκτάριος Δαπέργολας
Τρόμαξα πραγματικὰ χτὲς μὲ τὴν ἀνακοίνωση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου. Νὰ ἦταν ἄραγε οἱ εὐχαριστίες πρὸς τὸ ἀντίχριστο καθεστὼς καὶ οἱ διαβεβαιώσεις γιὰ τὴν ἀγαστὴ συνεργασία Ἐκκλησίας καὶ Κράτους ποὺ θὰ συνεχιστεῖ; Νὰ ἦταν ἡ ἔκφραση χαρᾶς γιὰ τὸ «εὐήκοον οὖς» ποὺ ἔτεινε ὁ πρωθυπουργὸς στὸ αἴτημα νὰ ξανανοίξουν πλέον οἱ ναοί;
Νὰ ἦταν ἡ διαπίστωση πὼς ἡ κρίση παρέρχεται, τὸ θέμα τῶν κλειστῶν ναῶν σὲ λίγο ἀποκαθίσταται καὶ ἄρα δὲν ὑπάρχει λόγος πλέον νὰ συγκληθεῖ ἡ ὁλομέλεια τῆς Ἱεραρχίας (ὅπως τόσο ἔντονα ζήτησαν ἱεράρχες, ὅπως ὁ Κερκύρας καὶ ὁ Κυθήρων); Νὰ ἦταν τὸ ὅτι ὅλος ὁ ἀποτρόπαιος κι ἀπροκάλυπτος διωγμὸς ποὺ ζήσαμε ἐπὶ βδομάδες θάφτηκε καὶ ἀποσιωπήθηκε κάτω ἀπὸ μία μικρὴ ἀράδα γιὰ «δικαιολογημένα παράπονα» καὶ γιὰ πικρία λόγῳ κάποιων φαινομένων σκληρῆς ἀντιμετώπισης τῶν πιστῶν μέσα στή Μ.Εβδομάδα;