Ολοι τὸν ἤξεραν ὡς ὁδηγὸ ἀπορριμματοφόρου τὸν κ. Ἠλία στὴν ἐπαρχιακὴ κωμόπολη τοῦ ἀκριτικοῦ Ἕβρου. Μέχρι ποὺ βγῆκε στὴ σύνταξη, ἐργαζόταν στὸ Δῆμο.
Τὴν ἐργασία του τὴν θεωροῦσε λειτούργημα καὶ τὴν ἀσκοῦσε μὲ εὐσυνειδησία. Πίστευε ὅτι βοηθοῦσε ἀπὸ τὸ πόστο του νὰ εἶναι ἡ πόλη τους καθαρή, γιὰ νὰ ὑπάρχει τάξη καὶ ὁμαλότητα στὸν κοινωνικὸ βίο. Ἀλλὰ καὶ ὡς οἰκογενειάρχης ἦταν ὑποδειγματικός, ἀφοσιωμένος στὴ σύζυγο καὶ στὰ παιδιά του.
Ὁ Ἠλίας εἶχε κι ἕναν καλὸ γείτονα ποὺ ἦταν συγχρόνως ἱερέας καὶ καθηγητὴς θεόλογος στὸ Γυμνάσιο, τὸν π. Γεώργιο. Ἡ πρεσβυτέρα του ἦταν κι αὐτὴ ἐκπαιδευτικὸς καὶ εἶχαν πολλὰ παιδιά, χαριτωμένα σὰν ἀγγελούδια!


























