Λάμπρος Σκόντζος: ΥΣΤΕΡΙΚΗ ΦΡΕΝΙΤΙΔΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

 

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητοῦ

 

Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ πλέον ἐλπιδοφόρο καὶ χαρμόσυνο γεγονὸς στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, διότι ἀποτελεῖ τὴ φωτοφόρο χαραυγὴ τῆς ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁλοκλήρου τῆς κτίσεως ἀπὸ τὴ φοβερὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς, τὴν ὁποία εἰσήγαγε στὴ θεία δημιουργία ὁ διάβολος, ὁ ὀλέθριος ἀντίδικος τοῦ Θεοῦ καὶ καταστροφέας τῶν ἔργων Του. Ὁ ἅγιος ἄγγελος τῆς Γεννήσεως διαμήνυσε στοὺς ταπεινοὺς ποιμένες τῆς Βηθλεὲμ πὼς «ἰδοὺ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθῃ ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος» (Λουκ. 2,10), κομίζοντας τὴ χαροποιὸ εἴδηση γιὰ τὴν ὁποία ἀδημονοῦσε κάθε ἀνθρώπινη ψυχή. Ἡ ὄντως μεγάλη αὐτὴ χαρὰ ἔγινε ἔκδηλη στοὺς ἁπλοϊκοὺς ἐκείνους ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι δοκίμασαν πρῶτοι τὴν ἀνεκλάλητη ἀγαλλίαση τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀπαρχὴ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
 

Ἡ ἴδια χαρὰ καὶ ἱλαρότητα καταλαμβάνει κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐν Χριστῷ ἀπολύτρωση, ἐναποθέτει σὲ αὐτὸν κάθε βάσανο τῆς βιωτῆς του καὶ ἐλπίζει στὴν προσωπική του μεταμόρφωση «εἰς ἄνδρα τέλειον εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» Ἐφεσ. 4,13), δηλαδὴ στὴν κατὰ χάριν θέωσή του. Αὐτὴ τὴ χαρὰ βιώνει ἀσυνείδητα ὅλος ὁ κόσμος, ὁ ὁποῖος ἑορτάζει τὸ μέγιστο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου, ἔστω μὲ τὸ δικό του ξεχωριστὸ τρόπο τῶν ἐξωτερικῶν τύπων καὶ τῆς καταναλωτικῆς μανίας τῶν ἁγίων ἡμερῶν. Εἶναι γνωστὸ πὼς καὶ μὴ χριστιανικοὶ λαοὶ συμμετέχουν στὸν ἑορτασμὸ αὐτό, διότι δὲ μποροῦν νὰ ἀντιπαρέλθουν τὴ μεγάλη ἑορτή. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔχει μπολιάσει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη φύση, ὅλων τόπων καὶ ὅλων των ἐποχῶν, μὲ τὴν ἁγιαστική Του χάρη.
 

Ἀλλά, ἀλλοίμονο, ὑπάρχει καὶ τραγικὴ ἐξαίρεση σὲ αὐτὸν τὸν κανόνα. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο δὲ συμμετέχουν στὴν  παγκόσμια καὶ πανανθρώπινη χαρὰ τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, ἀλλὰ ἀντίθετα λυποῦνται καὶ ὀδύρονται τίς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Δωδεκαημέρου. Καταριοῦνται τὸ γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου καὶ προσπαθοῦν ἀνεπιτυχῶς νὰ μειώσουν τὴ σημασία του. Ἡ πνευματική του συσκότιση καὶ τὸ διαβολικό τους φρόνιμα τοὺς ἐμποδίζουν νὰ ἀντιληφθοῦν, οὔτε στὸ ἐλάχιστο τὸ μέγεθος τῆς θείας δωρεᾶς. Ὁ ψυχικός τους δαλτωνισμός τους κρατᾷ σὲ πυκνὰ σκοτάδια καὶ δὲ μποροῦν νὰ δοῦν μὲ καθαρότητα καὶ ἀντικειμενικότητα τὴ μεγάλη καὶ σωτήρια ἀλλαγὴ ποὺ ἔφερε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο.
 

Οἱ θλιβερὲς αὐτὲς οἰμωγὲς κατὰ τῶν Χριστουγέννων προέρχονται κυρίως ἀπὸ ὁμάδες ἀθεϊστῶν, μηδενιστῶν, ἀγνωστικιστῶν, ψευτοδιανοούμενων καὶ λοιπῶν κατηγοριῶν ἐκκλησιομάχων. Μαζί τους σμίγουν τίς οἰμωγές τους καὶ κάποιοι ἀρχαιόθρησκοι, οἱ ὁποῖοι συναντῶνται στὸ εὐρύτατο παγκόσμιο νεοφανὲς κίνημα τοῦ Νεοπαγανισμοῦ (New Ragan), ποὺ εἶναι, ἀποδεδειγμένα πιά, γέννημα καὶ θρέμμα τοῦ διαβόητου ἀποκρυφιστικοῦ πλέγματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου». Πρόκειται γιὰ ὁμάδες ἀτόμων μὲ παράδοξη νοοτροπία, κουβαλῶντας τίς δικές τους ἰδιαίτερες καταβολὲς καὶ μὴ ἀντέχοντας τὴ χριστιανικὴ ζωὴ καὶ ἠθική, στράφηκαν πρὸς τὸ παγανιστικὸ προχριστιανικὸ παρελθόν. Εἶναι ἄλλωστε πασίγνωστο πὼς οἱ παγανιστικὲς πίστεις τῆς ἀρχαιότητας θώπευαν τὰ ἀνθρώπινα ὁρμέμφυτα καὶ ἐνθάρρυναν τὸν ἄνθρωπο νὰ ζεῖ  ἐνστικτώδη ζωή, χωρὶς νὰ θέτουν ἠθικοὺς φραγμούς. Ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ θέτει ἐμπόδια στὴν ἠθικὴ ἀσυδοσία, γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀπορριπτέα ἀπὸ αὐτοὺς καὶ τοὺς δημιουργεῖ μιὰ πρωτοφανῆ ἀποστροφή. Τὸ θεῖο πρόσωπο τοῦ Λυτρωτῆ Χριστοῦ καὶ ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία τοὺς προκαλεῖ οἰστρηλατημένο μῖσος καὶ σχιζοφρενικὴ διάθεση ἐκδίκησης καὶ ἔτσι κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιὰ νὰ συκοφαντήσουν καὶ νὰ μειώσουν το Σωτῆρα Χριστὸ καὶ τὸ ἐπὶ γῆς σωτήριο ἔργο Του.
 

Μιὰ ἀπὸ τίς γελοιωδέστερες ἀπόπειρές τους γιὰ νὰ «ἀποδείξουν» τάχα τὴν μὴ ἱστορικότητα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ συσχέτισή Του μὲ τοὺς λεγομένους «ἡλιακοὺς θεοὺς» διαφόρων παγανιστικῶν «θεοτήτων». Παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπό τὸ χρόνο ἑορτασμοῦ τῶν Χριστουγέννων, ὁ ὁποῖος ταυτίζεται μὲ τὸ χειμερινὸ ἡλιοστάσιο, πασχίζουν νὰ «ἀποδείξουν» ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ καὶ πὼς ἡ πίστη σ᾿ Αὐτὸν εἶναι μιὰ παραφθαρμένη ἐκδοχὴ τῶν μύθων τοῦ Ἡρακλῆ, τοῦ Σαβάζιου (Διόνυσου), τοῦ Όσιρι, τοῦ Μίθρα, τοῦ Ὀντὶν  καὶ ἄλλων «ἡλιακῶν θεοτήτων», οἱ ὁποῖες κατὰ τοὺς φανατικοὺς λάτρεις τῶν ἀρχαίων θρησκειῶν  ὑπάρχουν καὶ δὲν ὑπάρχει ὁ Χριστός! Ἀπίστευτα καὶ ἀνήκουστα πράγματα!
 

Δὲ θὰ ἀναφερθοῦμε στὶς μυθολογικὲς διηγήσεις τῶν «γεννήσεων» τῶν ἀνύπαρκτων αὐτῶν «θεῶν», ἄλλωστε εἶναι λίγο πολὺ γνωστὲς σὲ ὅλους μας καὶ βέβαια μᾶς διασκεδάζουν ἀρκετὰ μὲ τὴν παραδοξότητα καὶ τὴ φαιδρότητα ποὺ εἶναι διατυπωμένες καὶ ἀποδίδονται σὲ νοσηροὺς μυθογράφους τοῦ ἀπώτερου σκοτεινοῦ παρελθόντος. Ὅμως θὰ ἐπιμείνουμε στὴ μεγάλη ἀλήθεια πὼς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἀποδεδειγμένα (τοὐλάχιστον) ἱστορικὸ πρόσωπο, μὲ μυριάδες ἀξιόπιστες μαρτυρίες. Ἡ ἀχαλίνωτη φαντασία τῶν μυθογράφων ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα ἀπέχει ὅσο ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τὴ γῆ. Οἱ «βιογραφίες» τῶν «ἡλιακῶν θεῶν» συγκρινόμενες μὲ τὸ θεῖο πρόσωπο καὶ τὴ βιωτὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποδεικνύουν τὸ ἀπύθμενο ποιοτικὸ χάσμα μεταξύ τους. Στοὺς «θεοὺς» ὅλων τῶν παγανιστικῶν θρησκειῶν κυριαρχοῦν πάθη καὶ ἀδυναμίες ἀνομολόγητες (φόνοι, βιαιοπραγίες, βιασμοί, μοιχεῖες, αἱμομιξίες, κλπ), ποὺ ὄχι μόνον δὲν ἁρμόζουν σὲ «θεούς»,  ἀλλὰ τίς συναντοῦμε στοὺς χειρότερους τῶν ἀνθρώπων! Στὸ σύνολό τους οἱ «θεοὶ» τοῦ παγανισμοῦ εἶναι κλασσικὰ ἀνήθικα παραδείγματα πρὸς ἀποφυγὴ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους! Ὅσο οἱ ἄνθρωποι μιμοῦνταν τίς «θεϊκὲς» βιωτές, μεταβάλλονταν οἱ κοινωνίες σὲ ἀνυπόφορη κόλαση!  Ἀντίθετα στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ δὲν τόλμησε ποτὲ κανένας νὰ προσδώσει, οὔτε οἱ ἄσπονδοι ἐχθροί του, τὸ παραμικρὸ ἠθικὸ ψεγάδι! Αὐτὸς διῆλθε τὴν ἐπὶ γῆς ζωή Του εὐεργετῶντας τὸν κόσμο, ἐπισφραγίζοντας τὸ ἔργο Του μὲ τὸ τίμιο Αἷμα Του ὡς «λύτρον ἀντὶ πολλῶν» (Μᾶρκ. 10,45). Δὲν ὑπάρχει ἡ παραμικρὴ νύξη ὅτι διέπραξε ἔστω καὶ ἐλάχιστο κακὸ ποτέ, εἶναι ὁ μόνος ποὺ τόλμησε νὰ ρωτήσει ὁμοεθνεῖς του, οἱ ὁποῖοι τὸν γνώριζαν πολὺ καλά: «τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰωάν. 8,46).
 

Ἡ ὑπέρτατη εὐεργεσία Του πρὸς τὸ ἀνθρώπινο γένος εἶναι ἡ ἐθελούσια αὐτοκένωσή Του ἀπὸ τὴ θεία μεγαλοπρέπεια καὶ ἡ ταπεινωτικὴ ἔνδυση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, προκειμένου νὰ σώσει τὸν πεσόντα ἄνθρωπο. Οἱ παγανιστικοὶ «ἡλιακοὶ θεοὶ» ὄχι μόνο δὲν «ὑπῆρξαν» εὐεργέτες τῆς ἀνθρωπότητας, ἀλλὰ μᾶλλον ζημία τῆς «προσέφεραν», κρίνοντας ἀπὸ τίς μυθολογικὲς διηγήσεις. Ἄν ἐπίσης ἐμβαθύνουμε βιβλικὰ στὴν «παρουσία» αὐτῶν στὸν κόσμο, ὅτι «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. 95,5), μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε μὲ σαφήνεια τὴν δαιμονικὴ καταστροφική τους δράση στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες. Οἱ ὄψιμοι λάτρεις αὐτῶν τῶν «θεῶν», σὲ ὅλα τὰ πλάτη καὶ μήκη τῆς ὑφηλίου, πασχίζουν γιὰ τὴν κατακρήμνιση τοῦ κόσμου στὴ σκοτεινὴ ἄβυσσο τοῦ σύγχρονου νεοεποχίτικου ἀποκρυφισμοῦ, ἀπὸ ὅπου δὲν ὑπάρχει διέξοδος!
 

Ὁ «Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος» (Ἠσ. 9,6), ὁ μοναδικὸς «Ἄγγελος τῆς Διαθήκης» (Μαλαχ. 3,1), ὁ σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ (Ἰωάν. 1,14), δὲν ἔφερε ἁπλὰ τὸ μήνυμα τῆς σωτηρίας στὸν κόσμο, ἀλλὰ ἦρθε ὁ ἴδιος καὶ ἔγινε μὲ τὴ θέλησή Του μέτοχος τοῦ ἀνθρωπίνου προβλήματος, προκειμένου νὰ τὸ ἀντιμετωπίσει ἀποτελεσματικά, ὡς ἡ ὑπερτέλεια «ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», κατὰ τὸν ἀγγελικὸ ὕμνο τῆς Γεννήσεως (Λουκ. 2,14).
 

Οἱ πιστοὶ τοῦ Χριστοῦ σκιρτοῦμε ἀπὸ ἄρρητη ἀγαλλίαση, ὑμνῶντας ἀσίγαστα «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιὰ καρδία», τὸν δι᾿ ἡμᾶς νηπιάσαντα Θεό, τὸν Αἴτιο τῆς σωτηρίας μας, ὡς εὐγενικὴ σιωπηρὴ ἀπάντηση, πρὸς ὅλους ἐκείνους ποὺ θλίβονται, ὀδύρονται καὶ μαραζώνουν γιὰ τὸ μέγα καὶ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως! Τίς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες, μὲ πραγματικὰ ἄδολο πνεῦμα ἀγάπης καὶ ἀνεξικακίας συστήνουμε στοὺς συνανθρώπους μας αὐτοὺς νὰ ἀνοίξουν ἔστω μιὰ μικρὴ χαραμάδα στὴν ταραγμένη καρδιά τους γιὰ νὰ μπεῖ ὁ νοητὸς Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης. Νὰ ἁπαλύνει τὸν τάραχο τοῦ ψυχικοῦ τους κόσμου. Νὰ φωτίσει τὴν πλανεμένη διάνοιά τους, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ συναισθανθοῦν τὸ ἀπόλυτα ἀκατόρθωτο ἐπιχείρημά τους: νὰ νικήσουν Αὐτόν, ὁ Ὁποῖος νίκησε τὸν κόσμο, τὸ διάβολο καὶ τὸ θάνατο. Νὰ κατανοήσουν πὼς δὲν θὰ ἀποτελέσουν αὐτοὶ ἐξαίρεση, κατορθώνοντας νὰ ἐκθρονίσουν τὸν Βασιλέα τῶν Βασιλευόντων ἀπὸ τίς δισεκατομμύρια καρδιὲς σὲ ὅλο τὸν κόσμο, αὐτὸ ποὺ δὲν κατόρθωσαν νὰ πραγματοποιήσουν ἀμέτρητα στίφη ἐχθρῶν Του στὸ διάβα τῶν εἴκοσι αἰώνων. Νὰ παραδεχτοῦν τὸ αὐτονόητο: πὼς τὸν κόσμο δὲ θὰ τὸν σώσουν οἱ ἀνύπαρκτοι «ἡλιακοὶ» ἢ μὴ παγανιστικοὶ «θεοί», ἀλλὰ ὁ ἀδιαμφισβήτητα ὑπάρχων προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του εἶναι καὶ θὰ εἶναι αἰωνίως παρὼν στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία!

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»