Τα παιδιά έχουν ανάγκη και μια άλλη παιδεία από αυτή που υπαγορεύει η κοινωνία…

 

Μην περιορίζετε τα παιδιά σας στις εμπειρίες που η κοινωνία καθιέρωσε ως αναγκαίες. Ένα παιδί που διδάσκεται να «ζει» τη ζωή με πολλούς τρόπους βγαίνει πάντα κερδισμένο!

iFamNews Serbia

Από τη Tajana Poterjahin

Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών που πέρασα στο μοναστήρι (όχι ως δόκιμη, αλλά ως φιλοξενούμενο ανήλικο παιδί) έμαθα αγιογραφία, κέντημα, ράψιμο, βυζαντινή μουσική. Καλωσόρισα και γνώρισα επισκέπτες από τη Ρωσία, την Ελλάδα, τη Γαλλία, αλλά και ντόπιους συγγραφείς, επιστήμονες, θεολόγους. Μπορούσα να διαλέγω κάθε μέρα ποιο βιβλίο (από τον Ντοστογιέφσκι μέχρι τον Μπερντιάεφ) θα έπαιρνα μαζί μου και θα διάβαζα στο κελί μου. Κι αν και από τότε δεν μου άρεσε να ταξιδεύω, ωστόσο είδα την Τρεμπίνιε και την Ερζεγοβίνη, τη λίμνη Σκαντάρ και τη θάλασσα. Βοηθούσα τις μοναχές καθώς ετοίμαζαν ρούχα για τους άπορους και συναντιόμουν και εγώ μαζί τους. Έμαθα να στρώνω τραπέζι για πενήντα άτομα και να φτιάχνω μαρμελάδα (όχι όλα μόνη μου φυσικά…) για εκατό πενήντα άτομα, έμαθα να ξυπνώ στις τέσσερις το πρωί χωρίς να γκρινιάζω και να στρώνω το κρεβάτι μου πριν φύγω από το κελί, έμαθα να φροντίζω τον εαυτό μου και τα ρούχα μου, τα κλινοσκεπάσματα και τα πράγματα μου, έμαθα και έζησα όλη τη θεία λατρεία.

Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο λύκειο.

Νομίζω ότι ήμουν πολύ τυχερή.

Ποτέ, ακόμη και όταν άλλαξε εντελώς ο τρόπος ζωής μου, δεν σκέφτηκα ότι «έχασα κάτι» επειδή πέρασα τα πρώτα νιάτα μου με αυτόν τον τρόπο. Αντίθετα, τα θεμέλια που μπήκαν τότε έσωσαν τη ζωή και τη λογική μου όταν έβαλα τον εαυτό μου στο σκοτεινό μας κόσμο μέχρι τέλους….

Αν για κάτι μετανιώνω, είναι μόνο επειδή ήταν τα τελευταία χρόνια που ζούσαν και ο παππούς και η γιαγιά μου και θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι. Λυπάμαι κάπως που δεν έζησα λίγο περισσότερο χρόνο μαζί τους τότε.

Αυτή είναι η εμπειρία μου.

Θέλω λοιπόν να σας παρακαλέσω, να μην περιορίζετε τα παιδιά σας στις εμπειρίες που η κοινωνία θεωρεί «αναγκαίες», αλλά να τους δώσετε και άλλες προοπτικές.  Δείξτε τους και άλλα που μπορούν να μάθουν και να ζήσουν, όσο είναι ακόμη πολύ μικρά. Η  πρώτη νεότητα θα περάσει τελικά – και η άποψη πως  πρέπει να τη «ζήσεις στα άκρα» (σημ. με τις κοινωνικά επιβαλλόμενες εμπειρίες) είναι μια πλάνη. Ένα άτομο που διδάσκεται να «ζει τη ζωή του στα άκρα» θα παραμείνει εγκλωβισμένο σε αυτόν τον τρόπο σκέψης για πάντα.

Έχουμε μια πολύ περιορισμένη αντίληψη  για τη παιδεία και το στυλ της νεολαίας μας, η οποία έχει δημιουργηθεί σχετικά πρόσφατα. Και αναγκάζουμε όλους τους νέους, όποιες κι αν είναι οι ευαισθησίες, οι ανάγκες, οι επιθυμίες τους, να είναι «όπως όλοι οι άλλοι».

Και αυτό σημαίνει να είναι – «επαναστατικοί», πάντα πρόθυμοι για «διασκέδαση», ανεύθυνοι, εγωιστές, επιφανειακοί. Γιατί αυτό σημαίνει «νεότητα»…

Η νεότητα είναι αυτό που φτιάχνει κανείς. Όπως και κάθε άλλη ηλικία στη ζωή.

Και μέχρι σήμερα, το να κάνω εμετό σε μια λεκάνη τουαλέτας ενός κλαμπ δεν μου ακούγεται πιο ελκυστικό από τα πράγματα που περιέγραψα παραπάνω.

 

 Προφίλ facebook της Tajana Poterjahin, ifamnews.com 

 

πηγή:  https://mumdadandkids.gr/

«Πᾶνος»