Ἄς μήν κυριευόμαστε λοιπόν ἀπό ἐκεῖνο τό φόβο πού ἔχει σχέση μέ τά πράγματα καί τίς καταστάσεις τοῦ μάταιου αὐτοῦ κόσμου. Νά μήν φοβόμαστε δηλαδή ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει φόβος (Α’ Ἰωάν. 4, 18).
Γιατί ποιός ἀνθρώπινος φόβος μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τό θεῖο φόβο; Καί ποιά φθαρτή ἀνθρώπινη δόξα μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τήν μεγαλωσύνη, τήν ἀνέκφραστη δύναμη καί τήν ἄφθαρτη δόξα τοῦ Θεοῦ;
Για το πως οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν σαν παιδιά, ώστε να γίνουν υιοί του Θεού, “αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε είς την βασιλείαν των ουρανών” (Ματθ.18:3).
Αυτά λέγει ο Κύριος και ο λόγος Του είναι Άγιος και αληθινός. Τι πλεονέκτημα έχουν τα παιδιά έναντι των μεγάλων; Έχουν τρία πλεονεκτήματα: την πίστη, την υπακοή, και την συγχωρητικότητα.
Το παιδί ρωτάει το γονιό του για τα πάντα και, ασχέτως του τι απαντά εκείνος, πιστεύει το γονιό του. Το παιδί υπακούει στο γονιό του και εύκολα υποτάσσει το θέλημά του στο θέλημα του γονιού του.
Απεναντίας, θα κατακριθούμε, επειδή ακριβώς με μεγαλύτερη υπομονή και εντατικότερη προσοχή μιλάμε σε ανθρώπους παρά στον Κύριό μας.
Στο κάτω-κάτω, κι αν ακόμα δεν πάρουμε τίποτε απ’ Αυτόν, το να βρισκόμαστε σε διαρκή επικοινωνία μαζί Του μικρό καλό είναι; Αν ωφελούμαστε πολύ, όταν συζητάμε μ’ έναν ενάρετο άνθρωπο, πόσο θα ωφεληθούμε, αλήθεια, συνομιλώντας με τον Πλάστη, τον Ευεργέτη, το Σωτήρα μας, έστω κι αν δεν μας δίνει ό,τι Του ζητάμε;
Γιατί, όμως, δεν μας δίνει; Θα το τονίσω γι’ άλλη μια φορά: Γιατί συνήθως Του ζητάμε πράγματα βλαβερά, νομίζοντας πως είναι καλά και ωφέλιμα. Δεν γνωρίζεις, άνθρωπέ μου, το συμφέρον σου. Εκείνος, που το γνωρίζει, δεν εισακούει την παράκλησή σου, γιατί φροντίζει περισσότερο από σένα για τη σωτηρία σου.
Η Nadia Geerts και ο Bernard Teper, κλειδωμένοι στο δόγμα τους, επέκριναν την RL για την άρνησή της να διαφοροποιήσει το Ισλάμ από τον Ισλαμισμό, για τη σύνδεση της ανόδου της ισλαμοποίησης των ευρωπαϊκών κρατών με τη μετανάστευση και για την καταπολέμηση της εισβολής θρησκευτικών συμβόλων, ιδίως του πέπλου και της μπούρκας, σε δημόσιους χώρους. Και φυσικά, τους αποκάλεσαν «ακροδεξιούς»!
Επανελήφθησαν οι «διερευνητικές επαφές» της Τουρκίας με την Ελλάδα στην 61η(!) σύνοδο των αντιπροσώπων των στη Κωνσταντινούπολι, την περασμένη Δευτέρα 25 Ιαν.21 και το αποτέλεσμα ελάχιστα διέφερε από «διάλογον κωφών».
· Οι μεν Τούρκοι αμφισβήτησαν την εδαφική κυριαρχία της Ελλάδος , αξιώσαντες να τους παραδοθούν 21 Ελληνικά νησαία εδάφη στο Αιγαίον και να φύγουν απ’ εκεί οι ΄Ελληνες , να αφοπλισθούν άλλα 6 μεγάλα Ελληνικά νησιά , γειτνιάζοντα με την δυτική Τουρκία (και τα Δωδεκάνησα;), να συνδιαχειρισθούν το… «μεταναστευτικό» πρόβλημα (που οι ίδιοι προκαλούν με τους λαθρομετανάστες που αποστέλλον στη χώρα μας) , να σταματήσουν οι πτήσεις της Ελληνικής πολεμικής αεροπορίας εις όλη την ανατολική Ελλάδα (αυτό σημαίνει η αξίωση υποβολής σχεδίων πτήσης στην Σμύρνη) και να μην τολμήσει η Ελληνική κυβέρνηση και επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο και στο πολύνησο της Μεγίστης ( Καστελλόριζο) στα 12 ν.μίλια – διαφορετικά «θα’ χουμε πόλεμο».
Επειδή, με τη χάρη του Χριστού έζησα και εγώ ο αμαρτωλός αυτή την συγκλονιστική εμπειρία, θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφέρω κάποια γεγονότα προς δόξαν του Αγίου Τριαδικού Θεού μας και προς ωφέλεια έστω και μιας ψυχής.
Ξεκινώ με ένα προσκύνημα στο Άγιο Όρος, όπου η ευωδία του Χριστού είναι θαυμαστή και έντονη στα άγια λείψανα, στις θαυματουργές εικόνες της Θεοτόκου και άλλων αγίων και σε διαφόρους τόπους όπου έζησαν, αγίασαν και ετάφησαν γνωστοί ή άγνωστοι ασκητές.
Το 1979 ανέβηκα με τον πατέρα μου στα Κατουνάκια όπου, συναντήσαμε τον μακαριστό γέροντα Εφραίμ. Ο γέροντας Εφραίμ μας φέρθηκε με πολλή αγάπη, μας νουθέτησε και μας στήριξε με τα σοφά του λόγια και μας συμβούλεψε να πάμε στην Σκήτη της αγίας Άννης για να προσκυνήσουμε το ευωδιαστό ποδάρι της και στη μονή Κουτλουμουσίου για να προσκυνήσουμε τη θαυματουργή κάρα της αγίας Παρασκευής. Έτσι πήγαμε στη Σκήτη της αγίας Άννης όπου μείναμε έκπληκτοι από την άρρητη ευωδία του ποδιού της αγίας Άννης.
τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Ξεκίνησε λοιπόν καί ἡ παρωδία τῶν «διερευνητικῶν». Ἡ παρωδία τοῦ νά καθήσουμε στό ἴδιο τραπέζι καί νά κάνουμε «διάλογο» μέ ἕναν ἀφηνιασμένο ἄρπαγα, πού θέλει βουλιμικά ὅλα τά δικά μας, πού ἀπροκάλυπτα ἀπαιτεῖ ἐδῶ καί τώρα Θράκη καί Αἰγαῖο, πού ἀκόμη καί ἡ πιό ἁπλή του κίνηση ἀπέναντί μας εἶναι ἀδιάντροπη πρόκληση καί χυδαῖα ἐπιβουλή.
Ἡ παρωδία πάνω ἀπ’ ὅλα μίας κυβέρνησης, ἀτυχῶς αὐτοφερόμενης ὡς ἑλληνικῆς, πού ὅ,τι κάνει θυμίζει ἐθνική μειοδοσία - ἀκριβῶς βέβαια ὅπως καί οἱ προηγούμενες - καί πού προσπαθεῖ νά πείσει τούς ἀφελεῖς (ὑπάρχει φυσικά καί πιό εὔστοχος ὅρος) πώς χάρη στίς δικές της ἀποτελεσματικές ἐνέργειες ἀναγκάστηκε ὁ ἀντίπαλος νά συρθεῖ στό τραπέζι τοῦ διαλόγου. Ἀλλά καί ἡ ἀνοησία ὅσων ἀκόμη καί τώρα ἐπιμένουν νά ὑπερασπίζονται τή λεγόμενη «πολιτική κατευνασμοῦ» ἀπέναντι στόν ἐξαγριωμένο ἐπίβουλο, τή στιγμή πού ἐμεῖς ὑποχωροῦμε συνεχῶς ἐδῶ καί χρόνια καί καταπίνουμε χωρίς ἀντίδραση τίς ἀλλεπάλληλες προκλήσεις.
Ο όσιος Κλήμης καταγόταν από ευσεβή οικογένεια των Αθηνών και από μικρός έδειξε τις ευσεβείς διαθέσεις του. Φθάνοντας σε ηλικία τριάντα ετών, απαρνήθηκε τις ματαιότητες του κόσμου και εισήλθε στην Μονή Μυουπόλεως, την οποία είχε ιδρύσει ο όσιος Μελέτιος [1 Σεπτ.] στον Κιθαιρώνα της Βοιωτίας.
Επί τρία χρόνια υπήρξε πρότυπο μοναχού στην υπακοή και στην ταπείνωση. Αγαπούσε ωστόσο να αποσύρεται για προσευχή στο Σαγμάτιο όρος που βρισκόταν εκεί κοντά. Η προσευχή του ήταν τόσο θερμή, ώστε ένας μοναχός τον είδε μια ημέρα σε έκσταση ενώ το σώμα του αγίου είχε υψωθεί έναν πήχυ πάνω από το έδαφος.
Επιθυμώντας να αποφύγει τον θαυμασμό των ανθρώπων, ο Κλήμης έλαβε την ευλογία του αγίου Μελετίου να εγκαταβιώσει σε σπήλαιο βαλμένο σαν στύλος σε ένα ακρωτήρι του Σαγμάτιου. Εκεί πέρασε χρόνους πολλούς σε πλήρη απομόνωση από τον κόσμο, όμως η φήμη των αρετών και των χαρισμάτων που είχε λάβει παρά του Θεού προσείλκυσε κοντά του όλο και περισσότερους μαθητές, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν είτε σε σπήλαια τριγύρω είτε στο μονύδριο που βρισκόταν λίγο πιο πέρα, ώστε να ωφελούνται από την διδαχή του.
Εδώ και ένα σχεδόν χρόνο διαπιστώνουμε ότι με lockdown και απαγορεύσεις κοινωνικών επαφών τέτοια μεγάλα φαινόμενα βιώνουμε στην Πατρίδα μας αλλά και διεθνώς.
Κλεισμένοι στα διαμερίσματά μας κολλήσαμε ακόμη περισσότερο στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και καθώς το κατ’ εξοχήν «Μέσο Μαζικού Εκμαυλισμού» η γοητευτική εικόνα της τηλεόρασης μας έχει αδρανοποιήσει πλήρως αποδεικνύουμε αληθές το Κινέζικο ρητό που διατείνεται ότι «μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις».
Κάποτε ἕνας φίλος του Ἁγίου Σπυρίδωνα καταδικάστηκε ἀδίκως εἰς θάνατο. Ὁ Ἅγιος βρισκόταν μακριὰ καὶ ὅταν ἔμαθε, ὅτι τὴν ἄλλη μέρα πρόκειται νὰ τὸν ἐκτελέσουν, ἔσπευσε νὰ τὸν βοηθήσει. Ἀλλὰ εἶχε τέτοιο νερὸ ἀπὸ τὴν νεροποντή, τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ποὺ ἕνα ποτάμι ποὺ ἐπρόκειτο νὰ περάσει, εἶχε ξεχειλίσει καὶ ἦταν ἀδύνατο νὰ περάσει κανεὶς ἀπέναντι ἀπὸ τὴ γέφυρα ποὺ ὑπῆρχε ἐκεῖ. Ἔνθεν καὶ ἐκεῖθεν περίμενε κόσμος.
Τοῦ μακαριστοῦ
Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*
«Μετὰ τοῦτο κατέβη εἰς Καπερναοὺμ αὐτὸς καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐκεῖ ἔμειναν οὐ πολλὰς ἡμέρας. καὶ ἐγγὺς ἦν τὸ πάσχα τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη εἰς Ἱεροσόλυμα ὁ Ἰησοῦς. καὶ εὗρεν ἐν τῷ ἱερῷ τοὺς πωλοῦντας βόας καὶ πρόβατα καὶ περιστεράς, καὶ τοὺς κερματιστὰς καθημένους. καὶ ποιήσας φραγέλλιον ἐκ σχοινίων πάντας ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ, τά τε πρόβατα καὶ τοὺς βόας, καὶ τῶν κολλυβιστῶν ἐξέχεε τὸ κέρμα καὶ τὰς τραπέζας ἀνέστρεψε, καὶ τοῖς τὰς περιστερὰς πωλοῦσιν εἶπεν· ἄρατε ταῦτα ἐντεῦθεν· μὴ ποιεῖτε τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου οἶκον ἐμπορίου. ἐμνήσθησαν δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὅτι γεγραμμένον ἐστίν, ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου καταφάγεταί με. ἀπεκρίθησαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ εἶπον αὐτῷ· τί σημεῖον δεικνύεις ἡμῖν ὅτι ταῦτα ποιεῖς; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν. εἶπον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· τεσσαράκοντα καὶ ἓξ ἔτεσιν ᾠκοδομήθη ὁ ναὸς οὗτος, καὶ σὺ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερεῖς αὐτόν; ἐκεῖνος δὲ ἔλεγε περὶ τοῦ ναοῦ τοῦ σώματος αὐτοῦ. ὅτε οὖν ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν, ἐμνήσθησαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὅτι τοῦτο ἔλεγε, καὶ ἐπίστευσαν τῇ γραφῇ καὶ τῷ λόγῳ ᾧ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς. Ὡς δὲ ἦν ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις ἐν τῷ πάσχα ἐν τῇ ἑορτῇ, πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, θεωροῦντες αὐτοῦ τὰ σημεῖα ἃ ἐποίει. αὐτὸς δὲ ὁ Ἰησοῦς οὐκ ἐπίστευεν ἑαυτὸν αὐτοῖς διὰ τὸ αὐτὸν γινώσκειν πάντας, καὶ ὅτι οὐ χρείαν εἶχεν ἵνα τις μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ ἀνθρώπου· αὐτὸς γὰρ ἐγίνωσκε τί ἦν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ.» (Ἰωάν. β΄ 12-25)
1) Ἡ ἀταξία: Πρόβατα, βόδια, περιστέρια, κολλυβιστὲς εἶχαν μεταβάλει τὴν Ἐκκλησία τότε σὲ οἶκο ἐμπορίου, ἐμπορικὸ κατάστημα, μαγαζί, πανηγῦρι. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ σήμερα. Καὶ ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, ἀπὸ Θεοῦ ἄρχεσθαι. Ὑπάρχουν κληρικοί, ψάλτες, νεωκόροι, ἐπίτροποι, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὴν Ἐκκλησία μόνον οἰκονομικῶς. Καὶ βλέπουμε ἱερεῖς νὰ σκανδαλίζουν τὸν κόσμο μὲ τὴν φιλαργυρία τους, ἱεροψάλτες νὰ μὴ βλέπουν παρὰ μόνο αὐξήσεις μισθῶν, ἐπιτρόπους νὰ μετροῦν χρήματα κατὰ τὴν ὥρα τῆς θείας λειτουργίας καὶ τοῦ κηρύγματος, ὥστε οὐδόλως νὰ ὠφελοῦνται ἀπὸ τὴν θεία λειτουργία, νὰ περιάγουν δίσκους κατὰ τὴν μετουσίωση τῶν τιμίων δώρων. Βλέπετε νεωκόρους, οἱ ὁποῖοι νομίζουν τὴν Ἐκκλησία ὡς μαγαζὶ καὶ τίποτε περισσότερο, διότι συνηθίζουν μὲ τὰ ἱερὰ καὶ τοὺς ἱερεῖς.
Όταν φύγει η ταπεινοφροσύνη από την ψυχή, μαζί θα φύγει και η χάρη του Θεού και θα μείνει η ψυχή έρημη, γυμνή και φουσκωμένη με το δυσώδη καπνό της οίησης και της υψηλοφροσύνης».
«Όταν ο άνθρωπος που κατέχεται από την αμαρτία και τα πάθη επιθυμήσει να ελευθερωθεί από αυτά και θελήσει να εισέλθει στην ευαγγελική ζωή, θα συναντήσει μεγάλη δυσκολία, ίδια με εκείνη που συναντάει κάποιος που θέλει να περάσει από μία πόρτα στην οποία δε χωράει το σώμα του. Συνηθισμένος αυτός να περπατάει την ευρύχωρη οδό, δηλ. την ακανόνιστη και αχαλίνωτη, δυσκολεύεται πολύ να βάλει τον εαυτό του στην κανονική οδό του Ευαγγελίου, όπως δυσκολεύεται και το βόδι που πρώτη φορά μπαίνει υπό το ζυγό για να οργώσει τη γη.
Με τη βαθειά πίστη που ενέπνεε,οι ασθενείς κοινωνούσαν πραγματικά «εις ίασιν ψυχής τε και σώματος».
Ο ιερέας Βασίλειος Σούστιν διηγείται πως, όταν ήταν πολύ νέος ακόμα, ο πατέρας του αρρώστησε βαριά από φυματίωση του λάρυγγα…
Ο καθηγητής Σιμανόφσκυ δήλωσε πως ο ασθενής έχει ζωή μόνο για δέκα μέρες.
Ο π. Ιωάννης βρισκόταν τότε στην Κρονστάνδη. Του έστειλαν τηλεγράφημα. Σε πέντε μέρες έφτασε. – Γιατί δεν με πληροφορήσατε πως αρρώστησε τόσο βαριά; Θα έφερνα μαζί μου τη θεία Κοινωνία. Και, γυρίζοντας στον άρρωστο, ρώτησε: «Πιστεύεις πως με τη δύναμη του Χριστού μπορώ να σε βοηθήσω;».
