Εκείνο το βράδυ της Κυριακής της 27ης Οκτωβρίου, ο κυβερνήτης της Ελλάδας δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, έδειχνε ανήσυχος. Του έρχονταν συνεχώς στο νού οι στιγμές που έζησε εκείνο το τρομερό τριήμερο της Παναγιάς τον Αύγουστο του ‘40 και πότε ο θυμός τον έπνιγε, πότε η λύπη τον κυρίευε…
Του ‘ρχότανε στο νού ακόμα κι εκείνο το προβοκατόρικο περιστατικό με τον τουρκαλβανό λήσταρχο Νταούτ Χότζα[1] που τον φόνο του τον είχαν φορτώσει στις δικές του πλάτες οι Ιταλοί, μπας και μπορέσουν να σιάξουν αφορμή για να μας τη «πέσουν»…
«Γουρούνια…θρασύδειλα γουρούνια…» μουρμούρισε και όλο το χέρι του πήγαινε να ανάψει εκείνο το πουράκι που άφηνε μια ζωή στο σταχτοδοχείο ξάναφτο, επίτηδες κι όλο το μετάνοιωνε… Τον πόναγε αβάσταχτα ο τορπιλλισμός της «Έλλης», δεν μπορούσε να τον χωνέψει… Ποιός μπορούσε άλλως τε, έτσι κι αλλιώς… Βαρύ το χτύπημα, άναντρο κι η Παναγιά δεν το ‘σχωρνά! Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε για πολλοστή φορά το μικρό εικονισματάκι της Παναγιάς της Ευαγγελίστριας που είχε σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης του γραφείου του και ψυθίρισε:
Γράφει η Έλενα
Γίνονται τόσα παράξενα (ήπιος χαρακτηρισμός), έκτροπα, ρατσιστικά, αντιδημοκρατικά, αξιόποινα στην χώρα μας και δεν ενοχλείται κανείς, δεν αντιδρά κάποιος και οι εισαγγελείς ....ξεκουράζονται.
Έτσι και ομολογήσει κάποιος χριστιανική πίστη, έτσι και προασπιστεί Χριστό και Ελλάδα, αν ακουστεί η λέξη θαύμα, τότε γίνεται ο κακός χαμός.
Μου τέθηκαν τα ακόλουθα ερωτήματα:
Cristian Terhes - Europarlamentar PNTCD
Οι ευρωβουλευτές αρχίζουν να συγκεντρώνονται για την υπεράσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών της ΕΕ και αντιτίθενται στον υποχρεωτικό εμβολιασμό και το Πράσινο Πιστοποιητικό
Δελτίο Τύπου - Στρασβούργο, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - 21/10/2021
Αντιδρώντας στις αυξημένες παραβιάσεις των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλη την ΕΕ, τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πήραν κοινή θέση για την υπεράσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων όλων των πολιτών της ΕΕ, τα οποία απειλούνται τώρα λόγω υποχρεωτικού εμβολιασμού και κατάχρησης ζωντανή χρήση του Ψηφιακού Πιστοποιητικού COVID.
Πολλές είναι οι αλήθειες που διδάσκει η παραβολή αυτή σχετικά με το γεγονός του θανάτου και την κατάσταση των ψυχών μετά τον θάνατο.
Α. Η αιτία για την οποία ο πλούσιος πήγε στον Άδη δεν ήταν αυτά καθ’ εαυτά τα πλούτη του. Αν τα ξόδευε σε ελεημοσύνες θα είχε μεγάλο πνευματικό όφελος. Όμως από την ασπλαχνία που έδειξε στον Λάζαρο, τον οποίο έβλεπε κάθε μέρα καταπληγωμένο στην πόρτα του, καταλαβαίνουμε ότι ποτέ δεν ελέησε πτωχό. Πέρασε την ζωή του μέσα στην καλοπέραση, «ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς». Ποτέ του δεν θυμήθηκε τον θάνατο. Μας θυμίζει έντονα τον άλλο άφρονα πλούσιο του Ευαγγελίου που ζούσε μέσα στο άγχος προσπαθώντας να βρη τρόπο να αποθηκεύση τα αυξανόμενα πλούτη του (Λουκ. 12:16-21).
Ο κύβος ερρίφθη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμάζεται να εισηγηθεί μία μεγάλη τομή στην ελληνική κοινωνία. Αυτή της νομιμοποίησης του γάμου ομόφυλων ζευγαριών και το πλήρες δικαίωμα υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.
Οικειότητα με τα άγρια θηρία
Μια μέρα ο αββάς Γεώργιος χρειάστηκε να βγει από το κελλί του για κάποια δουλειά. Κι όταν άνοιξε την πόρτα, βλέπει ένα λιοντάρι ξαπλωμένο μπροστά στην πόρτα· χωρίς την παραμικρή ταραχή στην καρδιά, σκουντάει το λιοντάρι στο πόδι, προστάζοντάς το να του κάνει τόπο να βγει από την πόρτα, για να πάει στην επείγουσα δουλειά του. Αλλά αυτό βρυχόταν ήρεμα με διάθεση φιλική και κουνούσε ταυτόχρονα την ουρά του, μη θέλοντας να σηκωθεί. Κι ο αββάς Γεώργιος του έσπρωξε δυό-τρεις φορές το πόδι, για να παραμερίσει.
Επειδή όμως δεν σηκωνόταν, του λέγει με καλωσύνη: «Επειδή δεν κάνεις υπακοή, λέγει η Γραφή· “τα σαγόνια των λιονταριών ετσάκισε ο Κύριος”, ευλογητός Κύριος, άνοιξε το στόμα σου να δούμε». Και το λιοντάρι άνοιξε διάπλατα το στόμα του και του τόδωσε να το ψηλαφίσει, όπως ήθελε.
ΠΟΛΛΑ, ἀγαπητοί μου, κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ φοβᾶται. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνο ποὺ τὸν φοβίζει περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα εἶνε ὁ θάνατος. Καὶ μόνο ἡ λέξι θάνατος προκαλεῖ τρόμο. Ὁ θάνατος μυστήριο μεγάλο!
Ὅλοι κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον ἔχουν τὴν ἀπορία· Τί γίνεται μετὰ τὸ θάνατο; Ὑπάρχει τίποτα πέρα ἀπὸ τὸν τάφο, ἢ ἡ ζωὴ τελειώνει ἐκεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος σβήνει;…
Τὸ ἐρώτημα εἶνε σπουδαῖο. Ἐὰν πιστέψουμε, ὅτι στὸν τάφο τελειώνει ἡ ζωή, τότε ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἐλεύθερος νὰ κάνῃ ὅ,τι θέλει· νὰ ἁμαρτάνῃ, νὰ πορνεύῃ, νὰ μοιχεύῃ, νὰ διαπράττῃ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα, ἀρκεῖ μόνο νὰ διαφεύγῃ τὰ μάτια τῆς ἀστυνομίας καὶ τῆς δικαιοσύνης. Ἐὰν ὅμως ὑπάρχῃ πέραν τοῦ τάφου ζωή, τότε ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ῥυθμίσῃ ἐδῶ τὴ ζωή του σύμφωνα μὲ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ο πλωτάρχης ε.α. Δημ. Ντούλιας διασώζει το παρακάτω περιστατικό:
Το 1952 στην πλατεία Κλαυθμώνος ήταν το υπουργείο Ναυτικού.
Εκεί κάθε πρωί και κάθε δειλινό γίνονταν επίσημα με στρατιωτικό άγημα η έπαρση και η υποστολή της Ελληνικής Σημαίας.
Ο αξιωματικός υπηρεσίας παρατηρούσε εάν όλα γίνονταν με την πρέπουσα τάξη.
Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας
Ὁ ἕνας προσέβαλε τήν περίλαμπρη ἑορτή τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, προσπαθώντας νά μᾶς ἐξηγήσει μέ ἕνα ἀκόμη ψευτοθεολογικό του (καί δαιμονικά διαστρεβλωτικό) παραλήρημα, γιατί ὀφείλουμε νά φιλᾶμε τίς εἰκόνες, φορώντας τίς…μασκοῦλες μας (μέχρι καί τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο εἶχε τό θράσος να ἐπικαλεστεῖ ὁ εἰκονομάχος θεομπαίχτης)!
Ὁ ἄλλος καθύβρισε τήν προχτεσινή ἐθνική μας ἐπέτειο καί τά ποτάμια τοῦ ἑλληνικοῦ αἵματος πού χύθηκαν πάνω στά βορειοηπειρώτικα βουνά, τολμώντας νά παραλληλίσει ἐκεῖνο τό μεγαλειῶδες ΟΧΙ, μέ τό ὄχι πού δῆθεν ὀφείλουμε νά ποῦμε στόν τωρινό μεγάλο μας ἐχθρό (δηλαδή τόν…κορωνοιό), κάνοντας το ἐμβόλιο!
Καί στή μιά καί στήν ἄλλη περίπτωση (ὅπως καί σέ τόσες ἀκόμη πού σχεδόν καθημερινά βλέπουμε), δέν εἶναι πιά ἀπλῶς ξεκάθαρο ὅτι ὁ κατήφορος τῶν πλανεμένων καί βλάσφημων ψευτοποιμένων τοῦ ὀργουελικοῦ ἀνάποδου κόσμου συνεχίζεται (καί μαζί καί τό ἠχηρό τους ξεμπρόστιασμα).
Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσαΟ ήρωας Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Λιούλιας καταγόταν από τον Κρόκο, σπούδασε Θεολογία στη Χάλκη και εκτελέστηκε στις 3 Ιουλίου 1943 στη Θεσσαλονίκη. Το πατριωτικό του κήρυγμα στο μητροπολιτικό ναό Κοζάνης ήταν αφορμή για τη σύλληψη, τα βασανιστήρια και την κατάληξη στο εκτελεστικό απόσπασμα
Η έλλειψη σεβασμού προς την ιστορία, που προέρχεται από αδιαφορία, άγνοια και ζύμωμα μόνο με τα είδωλα της εποχής, φέρνει τους ανθρώπους σε μια πνευματική πτώση. Μας λείπει σαν λαός η ηθική εγρήγορση. Εκ των υστέρων οι ιστορικοί αλλά και άλλοι επιστήμονες αποδεικνύουν ότι οι πόλεμοι έρχονται μετά από πνευματική παρακμή. Σήμερα υπάρχει ένδεια σε ήρωες και πρότυπα. Από την άλλη, η επιφανειακή γνώση της ιστορίας που δεν αναφέρεται σε πρόσωπα, μας στερεί το συναίσθημα και την καλλιέργεια στις αρετές. Όταν εξαπλώθηκε ο Γερμανικός φασισμός, στον Β' παγκόσμιο πόλεμο και αιματοκύλισε τόσες χώρες, η άμυνα σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από πρόσωπα.
Όταν θελήσεις νὰ κάνεις ἀρχὴ καλοῦ ἔργου, πρῶτα νὰ ἑτοιμάσεις τὸν ἑαυτό σου γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν ποὺ πρόκειται νὰ ἔρθουν ἐναντίον σου.
Γιατί ὁ ἐχθρός, ὄταν δεῖ κάποιον ν’ ἀρχίζει μὲ θερμὴ πίστη μία θεάρεστη ζωή, συνηθίζει νὰ τοῦ ἐπιτίθεται μὲ διάφορους καὶ φοβεροὺς πειρασμούς, ὥστε νὰ δειλιάσει ἀπ’ αὐτοὺς ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ ἐγκαταλείψει τὴν καλή του πρόθεση.
Και παραχωρεῖ ὁ Θεὸς νὰ πέσει σὲ πειρασμὸ γιὰ νὰ χτυπήσεις ἐπίμονα τὴ θήρα (τοῦ ἐλέους) Του καὶ γιὰ νὰ ριζώσει μέσα στὸ νοῦ σου, ἀπὸ τὸ φόβο τῶν θλίψεων, ἡ μνήμη Ἐκείνου, καὶ γιὰ νὰ Τὸν πλησιάσεις μὲ τὶς προσευχές, ὥστε ν’ ἁγιασθεῖ ἔτσι ἡ καρδιά σου ἀπὸ τὴν ἀκατάπαυστη ἐνθύμησή Του.
Μερικοί τό Σῶμα τοῦ Κυρίου τό παίρνουν χωρίς φόβο Θεοῦ. Καί τό τρῶνε. Ἀλλά δέν χορταίνουν. Γιατί, ὅσο τό μυστήριο αὐτό τό παίρνουν μόνο μέ τό στόμα, ποτέ δέν θά γεμίζουν μέ τήν χάρη του. Θά μένουν ἀπό τήν πλευρά αὐτή, πεινασμένοι. Ἐπειδή, καί πρίν προσέλθουν, αἰσθάνονταν χορτᾶτοι.
Ἡ Θεία Κοινωνία πού παίρνουν, ὅσο ἐξακολουθοῦν νά ἀγαπᾶνε τίς ἁμαρτίες τους, δέν τούς προσφέρει καρπό σωτηρίας.
Μέ τήν Θεία Κοινωνία δέν χορταίνουν, παρά μόνο ἐκεῖνοι πού «πεινοῦν» γι’αὐτήν. Οἱ πεινασμένοι. Ἐκεῖνοι, πού ἀπό τίς κακές τους συνήθειες, κατάλαβαν ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι φτώχεια καί πεῖνα. Ἐκεῖνοι παίρνουν ἀπό τά θεία μυστήρια τήν πλήρη ἐνέργεια καί χάρη καί ἀποτελεσματικότητά τους.
Οἱ Ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι ἔλεγαν ὅτι νεκρὸς εἶναι μόνο αὐτὸς ποὺ πέρασε στὴν λήθη καὶ κανεὶς πλέον δὲν τὸν μνημονεύει, κάτι ποὺ ἡ Ὀρθοδοξία μας συνεχίζει, στὸ ἴδιο ἀκριβῶς πνεῦμα μὲ τὰ μνημόσυνα .
