Ὁ χωρὶς σκέψη σεβασμὸς πρὸς τὴν ἐξουσία
εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς ἀλήθειας.
(Αλβέρτος Αϊνστάϊν)
27 Ἀπριλίου τοῦ 1941. ἡ Ἀθήνα ξυπνοῦσε ἀπελπισμένη. Κλεισμένοι στὰ σπίτια τους οἱ Ἕλληνες περίμεναν μὲ ἀγωνία τὴν ἐπέλαση τῶν κατακτητῶν. Μιὰ φωνὴ ἀκούγεται ἀπὸ τὸ ἐλεύθερο γιὰ λίγο ἀκόμη ραδιόφωνο, ἐπιχειρῶντας νὰ δώσει κουράγιο στοὺς Ἕλληνες. Ὁ ἐκφωνητὴς τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ Ἀθηνῶν, Κωνσταντῖνος Σταυρόπουλος, μετέδιδε μὲ τὴ χαρακτηριστική του φωνή, στεντόρεια, ἀνδρεία, σταθερή, ἐμψυχωτική.
Μιὰ φωνὴ ποὺ ρίζωνε στὸ «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» τοῦ Λεωνίδα, στὸ «ΟΧΙ» τοῦ 1940, στὸ «ὑπὲρ πίστεως πατρίδος» τοῦ γέρου τοῦ Μοριᾶ.
Λίγα μόλις δευτερόλεπτα μιᾶς ἀνακοίνωσης, ἑνὸς χαιρετισμοῦ, μιᾶς προτροπῆς, τοῦ ἀέναου Χρέους τῶν Ἑλλήνων. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ περίκλειε μέσα της ἱστορία αἰώνων, τὸ αἷμα πεσόντων, τὴ χαρὰ τοῦ στρατοῦ ποὺ ἀναχωροῦσε στὸ Ἀλβανικὸ μέτωπο, τὴ χαρμολύπη τῆς χαροκαμένης μάνας ποὺ μόλις πληροφορήθηκε τὴ θυσία τοῦ σπλάχνου της.