Ἀριστείδης Δασκαλάκης: ΕΛΛΗΝΕΣ ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

 

Ὁ χωρὶς σκέψη σεβασμὸς πρὸς τὴν ἐξουσία
εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς ἀλήθειας.
(Αλβέρτος Αϊνστάϊν)

 

27 Ἀπριλίου τοῦ 1941. ἡ Ἀθήνα ξυπνοῦσε ἀπελπισμένη. Κλεισμένοι στὰ σπίτια τους οἱ Ἕλληνες  περίμεναν μὲ ἀγωνία   τὴν ἐπέλαση  τῶν κατακτητῶν. Μιὰ φωνὴ ἀκούγεται ἀπὸ  τὸ ἐλεύθερο γιὰ λίγο ἀκόμη ραδιόφωνο, ἐπιχειρῶντας νὰ δώσει κουράγιο στοὺς  Ἕλληνες. Ὁ  ἐκφωνητὴς τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ Ἀθηνῶν, Κωνσταντῖνος Σταυρόπουλος, μετέδιδε μὲ τὴ χαρακτηριστική του φωνή, στεντόρεια, ἀνδρεία, σταθερή, ἐμψυχωτική.
 

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ!
 

Μιὰ φωνὴ ποὺ ρίζωνε στὸ «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ»  τοῦ Λεωνίδα, στὸ «ΟΧΙ»  τοῦ 1940, στὸ «ὑπὲρ πίστεως  πατρίδος» τοῦ γέρου τοῦ Μοριᾶ.
Λίγα μόλις δευτερόλεπτα μιᾶς ἀνακοίνωσης, ἑνὸς χαιρετισμοῦ, μιᾶς προτροπῆς, τοῦ ἀέναου Χρέους  τῶν Ἑλλήνων. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ περίκλειε μέσα της ἱστορία αἰώνων, τὸ αἷμα πεσόντων, τὴ χαρὰ τοῦ στρατοῦ ποὺ ἀναχωροῦσε στὸ Ἀλβανικὸ μέτωπο, τὴ  χαρμολύπη  τῆς χαροκαμένης μάνας ποὺ μόλις πληροφορήθηκε  τὴ θυσία  τοῦ σπλάχνου της.
 

Αὐτὴ ἡ φωνὴ βουίζει συνεχῶς μέσα στὸ μυαλό μου , στὴν καρδιά μου. Διατρέχει τὶς φλέβες μου, ἀναδεύει τὸ αἷμα μου, ταλαντώνει τὰ σωθικά μου. Κατακαίει τὴν ψυχή μου.
 

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ!
 

Ποιὸ ἐπίκαιρο ἴσως ἀπὸ τότε. Τότε μιὰ πολεμικὴ μηχανή, ἕνας πειθαρχημένος καὶ ὀργανωμένος στρατός, λυμεῶνας τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅμως ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα ἀντιτάχτηκε καὶ ἀντέδρασε.
Σημαιοφόρος ἡ Ἑλλάδα. Ἡ μικρή,  μὰ τεράστια Ἑλλάδα, ποὺ ὅπως τότε πρὶν ἀπὸ 200 χρόνια ἀνέτρεψε προβλέψεις καὶ στατιστικές.
 

Σήμερα βιώνουμε μιὰ νέα ἅλωση, ἕνα καινοφανῆ διωγμὸ  στὸν ὁποῖο συνηγοροῦν  σχεδὸν ὅλες οἱ ἡγεσίες τῶν ἀναπτυγμένων κρατῶν. Φαίνεται πὼς δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα.
Ὅμως ἡ ἰαχὴ αὐτή, αὐτὸ τὸ παράγγελμα, αὐτὸ τὸ χρέος συνεχῶς παρακινεῖ τὴ συνείδηση.
Δὲν τὴν ἀφήνει νὰ ἡσυχάσει.
 

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ!
 

Τὸ εἶχε πεῖ   ὁ Παπαδιαμάντης «ἡ ἠχὼ τῆς συνείδησης ὅσο καὶ ἂν πιεσθεῖ ὅσο καὶ ἂν συμπηγεῖ μιλάει πάντοτε καὶ σπάνια ἐπιστομίζεται».
 

Παρατηροῦμε  μουδιασμένοι ἐδῶ καὶ χρόνια ἕνα πογκρὸμ ἐξελίξεων ποὺ στόχο ἔχουν τὸν βιασμὸ τοῦ ἀνθρώπου. Ψυχικό, πνευματικό, σωματικό.
Μὲ τὸν Ἕλληνα ὑπνωμένο  καὶ παρασυρμένο ἀπ᾿ τὴν εὐζωία, ὑφαινόταν τὶς προηγούμενες δεκαετίες   ἕνας ἱστός, μιᾶς ἀράχνης ποὺ λέγεται νέα τάξη πραγμάτων. Παγκοσμιοποίηση. Κι ἔχει πολλὰ πλοκάμια. Πολλὰ μέσα καὶ ὅπλα. (οἰκονομικὴ ὕφεση, ἀνάμειξη πληθυσμῶν,  πανθρησκεία, παγόσμιο χρῆμα & κυβέρνηση).
 

Κι ἀφοῦ δημιουργήθηκαν οἱ προϋποθέσεις (μᾶς καλόμαθαν,  μᾶς ἔμαθαν ἕνα τρόπο ζωῆς ποὺ μᾶς ἀπομάκρυνε ἀπ᾿ τὶς ρίζες μας), ὁδηγηθήκαμε  πλέον στὸ  κεφάλαιο, τοῦ  ἀφελληνισμοῦ τοῦ ἔθνους καὶ τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ του.
 

Κρίση. Οἰκονομικὴ καὶ πολιτική. Κοινωνικὴ καὶ πολιτιστική. Κρίση ἰδεῶν καὶ ἠθῶν. Μιὰ κρίση ποὺ τὴν προκάλεσαν τὰ σύγχρονα οἰκονομικοπολιτικὰ καθεστῶτα, ἡ κοσμοκρατορία τοῦ χρήματος, ἡ ἀμάθεια καὶ ἡ ἀδιαφορία. Ὅλα τα παραπάνω ἔχουν προκαλέσει παγκόσμια φτώχεια, τρομολαγνεία, χειραγώγηση, δυστυχία. Καθημερινά, κεκτημένες ἐλευθερίες μειώνονται. Ζοῦμε σὲ ἕνα σκοτεινὸ παρὸν καὶ ἕνα ἀκόμα πιὸ δυσοίωνο μέλλον μᾶς περιμένει. Τὰ παραπάνω, μοιάζουν λίγο μὲ τὶς καταστάσεις ποὺ περιγράφονται στὸ συγγραφικὸ ἔργο «1984 - Ὁ Μεγάλος Ἀδελφός» (Ὄργουελ) . Ἡ κοινωνία ποὺ περιγράφεται στὸ βιβλίο κυβερνᾷται ἀπὸ τὸ "Κόμμα". Κεντρικὸς χαρακτῆρας τῆς ἱστορίας εἶναι ὁ Γουίνστον Σμίθ, ὁ ὁποῖος εἶναι μέλος τοῦ «Κόμματος» ὄντας δημόσιος ὑπάλληλος. Ζεῖ στὴν ἀπόλυτη μοναξιά, γεμᾶτος φόβο καὶ μῖσος γιὰ τὸν "Μεγάλο Ἀδελφό". Ὅπως τώρα. Ὁ  Γουίνστον Σμίθ μέσα μας δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ ἡσυχάσουμε.
 

Εἴμαστε ὅλοι «ζῶα» στὴ φάρμα τῶν ζώων τοῦ  Ὄργουελ. Αὐτὰ ἐξεδίωξαν  βίαια τοὺς ἀνθρώπους νομίζοντας πὼς γλύτωσαν ἀπ᾿ τὴν ἀνθρώπινη καταπίεση.
 

Ἐπιχειρῶντας τὴν αὐτοδιαχείριση τῆς φάρμας καταλαβαίνουν πὼς αὐτὸ ποὺ ἄρχιζε σὰν ἐκπλήρωση ἑνὸς ὀνείρου, μιὰ κοινωνία ἰσότητας, ἰσονομίας, δικαιοσύνης, ἐλευθερίας, καταλήγει σὲ μιὰ κόλαση αὐταρχισμοῦ καὶ τῆς ἀπόλυτης  ἐξουσίας μιᾶς ὀλιγαρχίας  γουρουνιῶν, ποὺ ἀνέλαβαν τὰ ἡνία. Μὲ τὴν ἀνενδοίαστη προπαγάνδα καὶ τρομοκρατία, ὁδηγοῦν τὰ ζῶα τῆς φάρμας στὴν πεῖνα καὶ τὴν ἐξαθλίωση.
Μιᾶς προπαγάνδας καλοπληρωμένης.
Μὲ τὰ μέσα ἐνημέρωσης ποὺ κατάντησαν ὑπηρέτες τῆς νέας τάξης πραγμάτων.
 

 

Ὁ Νόαμ Τσόμσκι στὸ βιβλίο του «Ἡ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΥΠΗΚΟΩΝ»    καταρρίπτει τὸν μῦθο τῶν ἀνεξάρτητων ΜΜΕ, τὰ ὁποῖα ἡ προπαγάνδα θέλει θεματοφύλακες τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου καὶ τῆς δημοκρατίας, ἐνῶ δὲν εἶναι παρὰ ἕνας μηχανισμὸς ἐλέγχου τῆς σκέψεως , στὴν ὑπηρεσία τῶν συμφερόντων τοῦ κράτους καὶ τῶν μεγάλων ἑταιρειῶν.

Πίσω ἀπὸ τὸ θέαμα τοῦ ἀνεξάρτητου δημοσιογράφου, ἡ ἑταιρικὴ ἐλὶτ εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία ἀποφασίζει, τελικά, τί θὰ δοῦμε, θὰ ἀκούσουμε ἢ θὰ διαβάσουμε. Ἔτσι, ὁ ἰμπεριαλισμὸς τῶν «ἀγορῶν»  μπορεῖ νὰ συνεχίζει ἀκάθεκτος τὸ «θεάρεστο» ἔργο του, οἰκοδομῶντας ἕνα, πρωτοφανὲς στὴν ἱστορία, σύστημα παγκοσμίου ἐλέγχου τὸ ὁποῖο κατ' εὐφημισμὸ ὀνομάζεται «Νέα Παγκόσμια Τάξη».
 

Τὰ γουρούνια - δυνάστες σύντομα δὲν μπορεῖς νὰ τὰ ξεχωρίσεις ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους κυβερνῆτες -  ἀφεντικά. Ἀπὸ ἐντεταλμένους ὑπαλλήλους-  ἐπισκόπους φερέφωνα τῆς ἐξουσίας καὶ ἀκολουθήματα  τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου.
Ὁ ἄνθρωπος φτωχοποιεῖται. Κάτω ἀπ᾿ τὴν πλανεμένη ρητορικὴ τῆς ἀγάπης   τῆς εὐθύνης τοῦ κοινοῦ καλοῦ,  καταργεῖται τὸ ὕψιστο ἀγαθὸ τῆς  δημοκρατίας  τῆς αὐτοδιάθεσης ἑκάστου.
 

Βιώνουμε στὸ πετσί μας τὴν ἐκπλήρωση ὅλων τῶν παραπάνω.
Διχάζεται ὁ Ἕλληνας κατὰ τὸ μακιαβελικὸ «διαίρει καὶ βασίλευε» μὲ τοὺς μὲν νὰ ἀποδίδουν τὶς εὐθύνες στοὺς δὲ γιὰ κάθε κακὸ ποὺ τοὺς συμβαίνει, γιὰ κάθε περιορισμὸ τῆς ἐλευθερίας τους, γιὰ τὸν κίνδυνο  τῆς ζωῆς τους.
 

Ἀπαντᾷ ὁ ποιητής.
Τὸ Μάη τοῦ 1823 στὴ Ζάκυνθο κάποιος φωτισμένος γράφει:
 

Ἀπ᾿ ἐσᾶς ἀπομακραίνει
Κάθε δύναμη ἐχθρική
Ἀλλὰ ἀνίκητη μιὰ μένει
Ποὺ τὲς δάφνες σας μαδεῖ.
Ἡ Διχόνοια ποὺ βαστάει
Ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή
Καθενὸς χαμογελάει,
Πάρ᾿ το, λέγοντας, καὶ σύ.
Κειὸ τὸ σκῆπτρο ποὺ σᾶς δείχνει
Ἔχει ἀλήθεια ὡραία θωριά
Μήν το πιάστε, γιατί ρίχνει
Εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.
Ἀπὸ στόμα ὁποὺ φθονάει,
Παλληκάρια, ἂς μὴν ᾿πωθή,
Πὼς τὸ χέρι σας κτυπάει
Τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.

 

 

Δὲν εἶναι ἄλλος ἀπ᾿ τὸν ἐθνικό μας ποιητὴ Διονύσιο Σολωμὸ καὶ τὸ ἀπόσπασμα ἀπ᾿ τὸν « Ὕμνο εἰς τὴν Ἐλευθερίαν» .
 

Ὁ ἐχθρὸς εἶναι κοινός. Μᾶς προϊδέασε ὁ Ὀδυσσέας Ελύτης
«Ἤδη, σᾶς τὸ εἶπα. Εἶναι ἡ βαρβαρότητα. Τὴ βλέπω νὰ ᾿ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω ἀπὸ ἄνομες συμμαχίες καὶ προσυμφωνημένες ὑποδουλώσεις. Δὲν θὰ πρόκειται γιὰ τοὺς φούρνους τοῦ Χίτλερ ἴσως, ἀλλὰ γιὰ μεθοδευμένη καὶ οἱονεῖ ἐπιστημονικὴ καθυπόταξη τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ τὸν πλήρη ἐξευτελισμό του. Γιὰ τὴν ἀτίμωσή του.»
 

Νιώθεις Ἕλληνα ἐξευτελισμένος; Ἐσὺ ποὺ ξεπουλᾷς τὸ σῶμα σου γιὰ ἑκατὸ πενῆντα εὐρὼ  ἢ παροχὲς σὲ συμβόλαια κινητῆς ἢ λίγο παραπάνω χρόνο ὁμιλίας ἢ λαχνοὺς ποὺ κληρώνουν gadgets,  ἐσὺ δὲν νιώθεις πὼς ἐκμαυλίζεσαι; Ἐσὺ ποὺ θεωρεῖς πὼς ἡ ἐλευθερία σου ἔχει ἀντίτιμο -πές το ὅπως θές, ἐπίδομα, φοροελάφρυνση, μισθός - σὲ κάθε σου ὑποχώρηση μπήγεις μαχαιριὲς στά σπλάχνα ὅλων τῶν ὑπὲρ ἐλευθερίας πεσόντων.
 

Πρὶν λίγο καιρὸ ἀντιδροῦσες.  Μὲ λόγια. Κι ὅταν ἄρχισε νὰ σφίγγει ἡ θηλιά, βάφτισες τὸ κρέας ψάρι καὶ ἀνακάλυψες ἐρείσματα στὴν ριψάσπιδη  καθημερινότητά σου.

Υἱοθέτησες τὴν ἄρρωστη ρητορικὴ τῶν «ἐπαϊόντων»  καὶ τῶν ἐξουσιαζόντων.
Ποιὰ ἡ λύση;   Ἀπεργία; Μετανάστευση; Πορεῖες καὶ διαδηλώσεις; Κάτι βαρύτερο καὶ χωρὶς ἐπιστροφή;
Πρὶν καταλήξεις πρέπει πρῶτα νὰ ἀποφασίσεις μὲ ὥριμη σκέψη  νηφάλιος, εἰρηνικὸς καὶ σίγουρος. Κλεῖνε γόνυ καὶ πιάσ᾿  τὸ κομποσκοίνι.
 

Νὰ ἀποφασίσεις ἐὰν ὑπάρχει γιὰ ἐσένα μιὰ κόκκινη γραμμή. Μιὰ γραμμὴ ποὺ πέρα ἀπ᾿ τὴν ὁποία δὲν ἔχει νόημα νὰ ζεῖς. Νὰ ἀναπνέεις. Νὰ ὑπάρχεις  ὡς ζῶσα ὀντότητα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἔρμο κόσμο. Νὰ εἶσαι ἕτοιμος νὰ ἀφήσεις πίσω σου οἰκογένεια, ζωή, τὰ πάντα. Νὰ πέσεις μαχόμενος στὸ πεδίο.
Πρὶν ἀπ᾿ αὐτὸ  θὰ πρέπει ἂν ἐλεγχθεῖς  ἂν θυσίασες πρῶτα ἀνέσεις, εὐκολίες καί τα περιττά, χάριν τῆς ἐλευθερίας.
Τότε θὰ εἶσαι ἕτοιμος.
 

Νὰ συντροφεύσεις κάτω ἀπ᾿ τὴ γῆ, στὸ χῶμα τῶν γενναίων, τοὺς ἥρωες.
Εἶσαι ἕτοιμος; Πόσο ἀγαπᾷς πατρίδα;  Ἐλευθερία; Μὴν  φοβᾶσαι.
Ψηλὰ τὴν καρδιά. Ἐκεῖ ποὺ κυματίζει ἡ γαλανόλευκη. Οἱ πρόγονοι σὲ καλοῦν.
Ἀφουγκράζονται οἱ γενναῖοι τὴν ψυχή σου.
Ἄκου τοὺς στίχους τοῦ ποιητῆ

Δὲν εἶναι διαβατάρικο πουλί, ποὺ γιὰ μιὰ μέρα
σχίζει τὰ νέφη καὶ περνᾷ γοργὸ σὰν τὸν ἀγέρα,
οὔτε κισσός, π᾿ ἀναίσθητος τὴν πέτρα περιπλέκει
οὔτ᾿ ἀστραπή, ποὺ σβήνεται χωρὶς ἀστροπελέκι,
δὲν εἶναι νεκροθάλασσα, βοὴ χωρὶς σεισμό,
νιώθω γιά σε, πατρίδα μου, στὰ σπλάχνα χαλασμό.
 

(Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης- Ἡ πρὸς τὴν πατρίδα ἀγάπη μου)

 

«Πᾶνος»