Ἄλλη μιὰ θλιβερὴ ἐπέτειος αὐτὲς τίς ἡμέρες ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ θὰ εὐχόταν ὁ γνώστης τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς ἱστορίας, νὰ μὴν ὑπῆρχε ποτέ. Ἡ δολοφονία τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια (9 Ὀκτωβρίου/27 Σεπτεμβρίου 1831). Τοῦ μεγαλύτερου, μοναδικοῦ, πρώτου καὶ τελευταίου ὀρθόδοξου πολιτικοῦ τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας. Ἡ πολιτικὴ δολοφονία καὶ μάλιστα τὴ στιγμὴ τῆς κυριακάτικης εἰσόδου του στὸν ναό, ἀπὸ τίς χειρότερες στιγμὲς στὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ ποὺ ἂν δὲν συνέβαινε, ὅλη ἡ μετέπειτα ἱστορικὴ πορεία τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους θὰ ἦταν ἀπαλλαγμένη ἀπὸ πολλὰ δεινά.
Ἔκτοτε, στὸ μεταπρατικὸ μετεπαναστατικὸ ἑλληνικὸ παρακμιακὸ κρατίδιο οἱ ξένες δυνάμεις φρόντιζαν ὥστε ὅλοι οἱ πολιτικοὶ νὰ εἶναι συμβατοὶ μὲ τὰ συμφέροντά τους καὶ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἀποκομμένη ἀπὸ τὴ ζωηφόρο βιωματική της παράδοση. Ὁ σκοπὸς καὶ ὁ στόχος σήμερα τοὐλάχιστον, προφανέστατος.
Ὁ κυβερνήτης ποὺ δὲν πῆρε ἀκόμη τὴ θέση ποὺ δικαιωματικά τοῦ ἀνήκει καὶ ποὺ πολλὰ θὰ εἴχαμε νὰ διδαχθοῦμε ἂν στρέφαμε σὲ αὐτὸν τὴ σκέψῃ καὶ ὄχι σὲ «φίλους» ποὺ μᾶς παρουσιάζονται «λόγῳ μὲν ἐν ὀνόματι τοῦ δικαίου, ἔργῳ δὲ ἐν ὀνόματι τοῦ συμφέροντος».