Του Σάββα Ιακωβίδη
Η παλιννόστηση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα επιτάσσει άμεση προσγείωση της Αθήνας και της Λευκωσίας. Η στρατηγική τους για κατευνασμό και εξημέρωση του Τούρκου, με συνεχείς μονομερείς παραχωρήσεις, ΑΠΕΤΥΧΕ παταγωδώς και κατά τρόπο ολέθριο για την Κύπρο. Μετά τις φωταψίες και τον καμπανίτην οίνον, η πραγματικότητα είναι μία, τραγική και οδυνηρή για τον Ελληνισμό: Η Κύπρος βρίσκεται στο παρά ένα της τουρκοποίησης-ισλαμοποίησης, διά της τουρκοδιζωνικής
Διδάκτορος Ἱστορίας
Ἡ πατρίδα λοιπόν γιά μία ἀκόμη φορά στίς φλόγες, μέ ἀνυπολόγιστες καταστροφές. Καί προφανῶς βέβαια δέν ὑπάρχει τίποτε τυχαῖο σέ ὅλα αὐτά, ἐνῶ φυσικά καί ἡ οὐρανομήκης γελοιότητα περί κλιματικῆς ἀλλαγῆς εἶναι μόνο γιά διανοητικά καθυστερημένους. Ἐξίσου ὅμως πασιφανές εἶναι ἐπίσης καί ὅτι ὅλος αὐτός ὁ ὄλεθρος δέν μπορεῖ νά ἑρμηνευθεῖ οὔτε μέ τήν προσφυγή σέ ὅρους, ὅπως «διοικητική ἀνεπάρκεια» καί «πολιτική ἀνικανότητα». Γιατί ἁπλούστατα, κανείς δέν μπορεῖ νά εἶναι τόσο τρομακτικά ἀνίκανος, ἀκόμη καί τά κνώδαλα πού παριστάνουν τίς πολιτικές ἡγεσίες μας (καί μαζί καί οἱ λοιπές ἐνδοκοινοβουλετικές καρικατοῦρες πού ἰσοκρατούν ξετσίπωτα στό κακόηχο δοξαστικό τοῦ ὀλέθρου). Εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρο λοιπόν ὅτι πρόκειται γιά ὀργανωμένο σχέδιο καταστροφῆς τῆς χώρας.
Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης
Το 1922 αφού είχε συντελεστεί η καταστροφή του Θρακικού , Ιωνικού , Ποντιακού Ελληνισμού και η έλευση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα ήταν η σκληρή πραγματικότητα, ο Κεμάλ μιλούσε στην Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση λέγοντας η «πλήρη εκκένωση του εχθρού από κάθε τμήμα του έθνους μας είναι γεγονός».
Η ανακωχή των Μουδανιών όριζε ότι έπρεπε να συγκληθεί διεθνής συνδιάσκεψη για την υπογραφή συνθήκης ειρήνης. Το πρώτο θέμα που απασχόλησε ήταν το ποιες χώρες θα προσκαλούνταν στις διαπραγματεύσεις, εκ των πραγμάτων η Αγγλία, η Γαλλίας και η Ιταλίας, ήταν παρούσες, οι Η.Π.Α πήραν μέρος ως παρατηρητές, η παρουσία αντιπροσώπων της Σοβιετικής Ένωσης αφορούσε μόνο το ζήτημα των Στενών, ενώ έλαβαν μέρος και η Ιαπωνία, Γιουγκοσλαβία και Ρουμανία .
Λάρισα 18-5-1950
Ήταν τόσο πετυχημένος ως υπουργός υγείας ο μπασκετμπολίστας με το περουκίνι;
Δεν σας έκανε εντύπωση ότι μετά το Υγείας βρήκε τώρα το πόστο του στο επόμενο υπουργείο πολιτικής παγίδας, δηλαδή της Κλιματικής Κρίσης;
Τι προσπαθώ να δείξω επί τρία χρόνια;
Πρώτον, ότι οι πολιτικοί μαφιόζοι-απατεώνες εφευρίσκουν συνεχώς μπαμπούλες-αόρατους εχθρούς που τους κουνάνε εκφοβιστικά πάνω από την κούνια των βρεφοποιημένων πολιτών, ώστε μετά εκείνοι να επιζητούν την ασφάλειά τους πίσω από τα νηπιακά τους κάγκελα, προσκολλώμενοι στον δήθεν στοργικό μπαμπάκα τους, εν προκειμένω στον πατερ(κ)ούλη τους, οι υπουργοί του οποίου είναι οι επιμέρους νταντάδες μας.
Σας πληροφορώ, αδελφοί μου, ότι αν όλοι συνεργούμε στη σωτηρία των αδελφών μας, με βεβαιότητα γρήγορα πρόκειται να διορθωθούν οι κακοί, και να ελευθερωθούν οι πολιτείες μας από τα κακά και τις αμαρτίες.
Διότι, αν ένας μόνο άνθρωπος, που έχει ζήλο θεϊκό στην καρδιά του και αγάπη αδελφική, μπορεί να διορθώσει έναν ολόκληρο λαό, πόσο μάλλον μπορεί να διορθώσει τους αμαρτωλούς τόσο και τόσο πλήθος Χριστιανών, αρκεί μόνο να θελήσουν να αποκτήσουν ζήλο και αδελφική αγάπη στην ψυχή τους;
Χριστιανοί! Προσέξτε! Κάνετε ὡραῖες σκέψεις καί συλλογισμούς! Ἀλλά χωρίς νά ξέρετε, τί εἶναι ἡ σωτηρία· γιατί εἶναι ἀπαραίτητη ἡ σωτηρία· καί γιατί ἡ μόνη ὁδός πρός τόν Θεό καί τήν σωτηρία εἶναι ὁ Χριστός· μόνο ὁ Χριστός!
Σωτηρία εἶναι ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό· ἡ ἀποκατάσταση ἐπικοινωνίας μαζί Του. Ἡ σωτηρία εἶναι κάτι πού μάς ἐνδιαφέρει ὅλους. Ὅλους τούς λαούς· ὅλους τούς ἀνθρώπους· ἐνάρετους καί ἁμαρτωλούς! Ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ μιλώντας γιά τόν ἑαυτό του, λέγει: «θά κατεβῶ στό παιδί μου στόν Ἅδη». Το λέγει γιατί τότε, πρίν ἔλθει ὁ Χριστός, ὅλοι, ἁμαρτωλοί καί δίκαιοι, μετά τό ἐπίγειο ταξίδι τους, κατέληγαν στόν Ἅδη. Τόσο λίγη ἀξία εἶχαν τότε τά «καλά» τους ἔργα! Μόνα τους χωρίς τήν χάρη πού παίρνουμε, ἀπό τό βάπτισμα καί ἀπό τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ.
Συνεχῶς βομβαρδιζόμαστε μὲ ἀναφορὲς στὴν Νέα ψηφιακὴ Ἐποχή, στὴν ψηφιοποίησι τῶν πάντων, στὸν Μετανθρωπισμὸ (ἤ Ὑπερανθρωπισμό), στὴν εἰκονικὴ πραγματικότητα, στὸ metaverce, στὸν Τρανσεξουαλισμό (τοὺς ὑπερήφανους, καλέ, τοὺς ΛΟΑΤΚΙ+). Ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἰδέες καὶ σχέδια, ἀλλὰ γεγονότα ποὺ ἤδη πραγματοποιοῦνται, ἄλλα σὲ μεγαλύτερο ἄλλα σὲ μικρότερο βαθμό. Οἱ νέες ψηφιακὲς ταυτότητες καὶ τὸ ψηφιακὸ χρῆμα εἶναι μέσα καὶ ἐργαλεῖα τοῦ ἴδιου σκοποῦ. Καὶ ὁ τελικὸς σκοπὸς εἶναι ἡ δημιουργία τοῦ Νέου Πολιτισμοῦ καὶ Νέου Ἀνθρώπου, τοῦ Μετανθρώπου ἤ Ὑπερανθρώπου, κατὰ τοὺς σχεδιαστὲς καὶ ἐφαρμοστές ὅλων αὐτῶν.
Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Ζ’ Κυριακῆς Ματθαίου, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ὀφείλομε «οὐχ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν» ἀλλὰ «ἕκαστος ὑμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν» (Ρωμ. ιε’ 2), πρὸς πνευματικὴ ὠφέλεια καὶ ἐνίσχυσή του. Γι’ αὐτὸ καὶ ζητεῖ ἀπὸ τοὺς δυνατώτερους νὰ βαστάζουν τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων.
Γιὰ νὰ μπορέσωμε, συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος, νὰ κάνωμε ἐκεῖνο ποὺ ἀρέσει ὄχι στὸν ἑαυτό μας ἀλλὰ στὸν Θεὸ καί, συγχρόνως, ἐκεῖνο ποὺ ὠφελεῖ τὸν πλησίον, χρειάζεται νὰ ἔχωμε πάντοτε ὡς ὑπόδειγμά μας τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος «οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν» (ὅ.π. 3) ἀλλὰ ἔγινε «ὑπήκοος» τοῦ πατρός Του καὶ μάλιστα «μέχρι θανάτου σταυροῦ», χάριν τῆς δικῆς μας σωτηρίας.
Πριν 11 χρόνια η Μυρτώ πέρασε ένα μαρτύριο με ευθύνη του κράτους και της υποκριτικής κοινωνίας μας - Κι όμως επιμένει να μας χαμογελά
Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ [:Ρωμ. 15,4]
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«Ἡ ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ Ἡ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ Στὴ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ»
[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 21-7-1985]
(Β140)
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγαπητοί μου, ἐπιθυμῶντας νὰ βοηθήσει τοὺς πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, γράφει τὰ ἑξῆς: «Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν». «Ἐμεῖς», λέγει, «οἱ δυνατοί, ἐμεῖς ποὺ νομίζομε ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχομε κάποια δύναμη πνευματική, ἂς κρατήσομε τίς ἀτέλειες ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὀλιγοτέραν πνευματικὴ δύναμη». Καὶ γιὰ νὰ στηρίξει αὐτό, δηλαδὴ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει μία αὐταρέσκεια, «μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν», ἀλλὰ πρέπει νὰ βοηθοῦμε πραγματικὰ τοὺς ἄλλους, ἀναφέρεται σὲ ἕνα πρότυπον. Καὶ αὐτὸ τὸ πρότυπον εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός· «διὰ τὸν Ὁποῖον», λέγει, «ἐγράφῃ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη: Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σὲ ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ». Ὡς νὰ ἀποτείνεται ὁ Υἱὸς πρὸς τὸν Πατέρα λέγοντας: «Ἐκεῖνοι ποὺ ὀνείδιζαν Σένα, ὦ Πατέρα μου, τώρα ὀνειδίζουν Ἐμένα». Εἶναι ἀπὸ τὸν Ψαλμὸν 68, στίχος 10.
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ [: Ματθ. 9, 27-35]
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ Ἡ ΑΞΙΑ ΤΗΣ»
[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 25-7-1982]
(Β73)
Κάποτε, ἀγαπητοί μου, ὁ Κύριος, διερχόμενος σὲ ἕναν τόπον, Τὸν συνήντησαν δύο τυφλοί, οἱ ὁποῖοι ἔκραζαν: «Ἰησοῦ, υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησον ἡμᾶς». «Ἰησοῦ, ἀπόγονε τοῦ Δαβίδ», δηλαδὴ Μεσσία, «ἐλέησέ μας».
Εἶναι πολὺ συγκινητικὸ νὰ βλέπει κανεὶς τυφλοὺς ἀνθρώπους γενικὰ ἀσθενεῖς, νὰ σπεύδουν νὰ βροῦν τὴν ὑγεία των, πολὺ δὲ περισσότερο, ὅταν αὐτὴ εἶναι ὅρασις καὶ δὲν βλέπουν γύρῳ τίποτα, παρὰ μόνο σκοτάδι, νὰ σπεύδουν νὰ ζητήσουν τὴν θεραπεία τους ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ κάνει κατάπληξη εἶναι ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν τὰ μάτια τους δὲν ἔβλεπαν, γιὰ νὰ ὁμολογήσουν τὸν Ἰησοῦ «υἱὸ τοῦ Δαβίδ». Δηλαδὴ Μεσσία. Διότι ὁ τίτλος «υἱὸς Δαυΐδ» σημαίνει Μεσσίας, δηλαδὴ Χριστός. Ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἶχαν τὰ μάτια τους καὶ δὲν εἶχαν δεῖ κανένα θαῦμα, παρὰ μόνο εἶχαν μάθει, εἶχαν ἀκούσει, συνεπῶς εἶχαν πιστέψει, αὐτοὶ νὰ ὁμολογοῦν τὸν Ἰησοῦν «υἱὸν Δαυΐδ». Κάνει ἐντύπωση αὐτό.
