Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας
Καί τώρα πού τελείωσαν πάλι οἱ ἐπετειακές ἰαχές καί οἱ δεκάρικοι ἀπό κάθε λογῆς πατριῶτες καί...«πατριῶτες», καιρός νά ξαναθυμηθοῦμε ποιός εἶναι ἐκεῖνος ὁ πατριωτισμός πού μπορεῖ πραγματικά νά δώσει λύση καί διέξοδο στήν τραγική κατάσταση στήν ὁποία ἔχει βουλιάξει ὁ τόπος μας. Καί δέν ἐννοῶ φυσικά τούς κάθε λογῆς πλανῶντες καί πλανώμενους, πού μέσα ἀπό κομματικές «προτάσεις» διακηρύσσουν ὅτι θά μεταβάλουν τό πολιτικό σκηνικό καί θά ἀναγεννήσουν τήν πατρίδα: τό ἔχουμε πεῖ πολλές φορές ἐδῶ καί πολλά χρόνια (χωρίς ποτέ νά διαψευστοῦμε) ὅτι τέτοιες ἀστειότητες τυγχάνουν ὄχι ἁπλῶς μάταιες, ἀλλά καί ἐπιζήμιες: πρῶτον, γιατί ἀποπροσανατολίζουν, δημιουργοῦν ψευδεῖς προσδοκίες καί κυρίως αἰσθήματα ἐπανάπαυσης, ἐπειδή ψηφίζοντας ἕνα μέρος τοῦ λεγόμενου πατριωτικοῦ κόσμου νιώθει ὅτι ἔκανε τό καθῆκον του (καί φυσικά κάθε φορά προδίδεται καί ἀπογοητεύεται, ἀλλά δυστυχῶς μυαλό δέν βάζει) καί δεύτερον, γιατί πρόκειται ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον γιά δεκανίκια τοῦ συστήματος, πού τούς «ἐπιτρέπεται» νά βρίσκονται ἐκεῖ μόνο γιά νά ἐκτονώνουν λίγη ἀπό τήν πίεση στόν ἀτμό τῆς χύτρας, καί ὄχι μόνο δέν θά ἔρθουν ποτέ σέ πραγματική ρήξη γιά κανένα μεῖζον θέμα, ἀλλά τήν κρίσιμη ὥρα πιθανότατα θά συμπλεύσουν κιόλας - ἄμεσα ἤ ἔμμεσα - μέ τά ἀφεντικά στό ἔργο τοῦ ξεπουλήματος.
