«Χριστὸς ἀνέστη! Τί γίνεται; ... καί τώρα τί κάνουμε; ... ποῦ θά πάει αὐτή ἡ κατάσταση»; ...

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

Καὶ ἐνῶ, ὅσο ζούσαμε ἥσυχοι, κυριολεκτικὰ στὸν κόσμο μας, μὴ θέλοντας νὰ καταλάβουμε καὶ νὰ πιστέψουμε τὶς προειδοποιήσεις φωτισμένων ἀνθρώπων καὶ ἁγίων, πὼς κάτι «νέο καὶ ὡραῖο» μᾶς προετοιμάζουν οἱ πρωτομάστορες τῆς ἀντι-Ἀληθείας, ξαφνικά μᾶς προέκυψαν γεγονότα, τὰ ὁποῖα εἰσβάλλουν στὴν ζωὴ μας τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ καὶ καθιστοῦν τὴν πτώση μας, ἀπό τὴν ἀφελῶς κατὰ πάντα βιούμενη ἕως τώρα «αἰθεροβασία», ἀκόμη πιὸ δραματική. 

Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» θὰ περάσει, ἀλλὰ τὰ τρία ὡς ἄνω δυνητικά, καὶ γιατί ὄχι πραγματικά, ἐρωτήματα τοῦ τυπικοῦ διαλόγου μεταξὺ τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, θὰ περιμένουν τὴν ἀπάντησή τους. Ἡ πτώση θὰ συνεχίζεται. Ὄχι «θὰ συνεχιστεῖ», ἀλλὰ θὰ συνεχίζεται. Θὰ εἶναι παροῦσα εἰς τὸ διηνεκές. Νὰ εἴμαστε βέβαιοι! Εἶναι ἀναγκαία ἡ κατά-βύθιση, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ ἀνάσταση!

Μὲ τὴν ἀπόφαση ποὺ πῆραν οἱ Ἱεράρχες, ἡ ὁποία ἀποθεώθηκε ἀπὸ τοὺς συστηματίες, ἀφοῦ υἱοθέτησε τὴν λογικὴ τοῦ αὐτοθεωθέντος ἀνθρώπου καὶ τὴν ἔβαλε πάνω ἀπὸ τὴν πίστη στὰ Μυστήρια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, κατέστησαν ὑπηρέτες καὶ διάκονοι τοῦ συστήματος, τὸ ὁποῖο ἔστησε ὅλο αὐτὸ τὸ «πανδαιμόνιο τῆς πανδημίας». 

Ἐνῶ, μὲ τὴν ὑποδειγματικὴ ὑπακοὴ ποὺ ἔκανε ὁ ἑλληνικὸς λαὸς στὸν ἀνθρώπινο νόμο, γιὰ τὴν προστασία (;) τῆς ὑγείας του καὶ γιὰ νὰ σώσει τὸ πρόστιμο τῶν 150 εὐρώ, ἔμεινε ἐκτεθειμένος καὶ ἀπέναντι στὸν θεϊκὸ νόμο. Διότι, ἂν ἔκανε τὴν ἀνάλογη ὑπακοὴ καὶ σ᾿ αὐτόν, θὰ κέρδιζε σύμπας, καὶ μετὰ πάσης βεβαιότητος, τὴν αἰώνια σωτηρία του.

«Ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατέχει μόλις τὴν 12η θέση στὸν βαθμὸ ἐμπιστοσύνης στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία», γράφουν τὰ μέσα ἐνημερώσεως. Καὶ ὅταν λέει Ἐκκλησία, ἐννοεῖ τὴν διοικοῦσα καὶ ὄχι τὸν λαό. 

Φάνηκε ἤδη ξεκάθαρα πὼς ἐπανειλημμένως δὲν τολμᾶ ἡ Ἱεραρχία νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο ποὺ χάραξαν οἱ ἅγιοί μας. Διότι, τοὺς ἁγίους ὁ λαός τοὺς ἀγαπᾶ καὶ τοὺς ἐμπιστεύεται ἀπόλυτα. Ἄρα, ἡ ἀπαξίωση αὐτὴ δὲν προσβλέπει στὴν Ἐκκλησία καὶ στοὺς ἁγίους της ἀλλὰ στοὺς διοικοῦντες καὶ ἔχοντες τὴν εὐθύνη τῆς διαποίμανσης. 

Μὴν λησμονοῦμε ἐξάλλου πώς, ὅσο καὶ ἂν παραβλέπεται, σκοπίμως ἢ μή, τὸ πρόβλημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναθεματίστηκε ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ἁγίους, καὶ λησμονεῖται τὸ «ὁρόσημο Κολυμπάρι», τόσο θὰ συνεχίζονται οἱ ἐκπτώσεις στὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ τὸ κατρακύλισμα. Καὶ ἐνῶ θὰ συμβαίνουν αὐτὰ ἐξαιτίας τῆς ὑπεροχῆς τῶν οἰκουμενιστῶν ποιμένων ἔναντι τῶν λοιπῶν καὶ θὰ παρέχονται ἐκπτώσεις στὰ θέματα τῆς σωτηρίας, ὁ λαὸς εἰς μάτην θὰ περιμένει αὐτὸ ποὺ δικαιοῦται, δηλαδή, τὴν εὐθύτητα καὶ τὴν εἰλικρίνεια τῶν ποιμένων. 

Ἐπειδὴ ὅμως τὰ πάντα ἐμφοροῦνται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ τέκνου αὐτῆς, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ θὰ λογοκρίνονται ὅλες οἱ ὑποθέσεις, ὅταν πέφτουν στὰ χέρια τῶν ἐκκλησιαστικῶν συλλογικῶν ὀργάνων καὶ τὸ κακὸ θὰ συνεχίζεται.

Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι μιὰ οἰκογένεια, μὲ ἀρχηγὸ τὸν Χριστό. Αὐτὴν τάχθηκαν νὰ φυλάξουν οἱ ποιμένες: «προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος». (Πρ. 20,28). 

Κάθε οἰκογένεια ἔχει καὶ μιὰ περιουσία, μικρὴ ἢ μεγάλη. Καὶ φροντίζουν ὅλα τὰ μέλη μαζὶ νὰ τὴν συντηροῦν καὶ νὰ τὴν διατηροῦν ἀσφαλῆ, διότι τοὺς ἀνήκει ἐξ ἀδιαιρέτου, ὥσπου νὰ ἔρθει ἡ ὥρα νὰ συνταχθοῦν οἱ κληροδοσίες. Ἄν κινδυνέψει, ξεσηκώνονται ὅλα τὰ μέλη, ἀκόμη καὶ τὰ μικρότερα καὶ τὰ ἀδύναμα, γιὰ νὰ τὴν ὑπερασπιστοῦν, ὁ καθένας ἀναλόγως. Αὐτὸς ὅμως ποὺ θὰ σηκωθεῖ πρῶτος καὶ θὰ ἀναζητήσει τρόπους προστασίας καὶ ὑπεράσπισής της, εἶναι ὁ πατέρας! Θὰ δώσει ὅλον τὸν ἑαυτό του, ἀκόμη καὶ τὴν ζωή του, γιὰ νὰ τὴν ὑπερασπιστεῖ.

Ἡ περιουσία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ πίστη της, ἡ Ἀλήθειά της. Μᾶς τὴν παρέδωσε ὁ Χριστός, ἡ Αὐτοαλήθεια. Τὴν κληρονομήσαμε ἐξ ἀδιαιρέτου ὅλοι μας. Ἀνήκει σὲ ὅλους μας. Ὅμως πολλοὶ ἐπίσκοποι ἐκτρέπονται τῆς ὁδοῦ καὶ προβαίνουν σὲ λόγους καὶ ἔργα πλάνης. Προδίδουν τὴν Ἀλήθεια! Χαρακτηριστικὰ παραδείγματα ἀποτελοῦν Πατριάρχες, Μητροπολῖτες, Ἡγούμενοι Μονῶν, ἐντεταλμένοι αὐτῶν καθηγητὲς πανεπιστημίων καὶ ἄλλοι πολλοί. 

Κινούμενοι στὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Πανθρησκείας, ἔχουν ἀποκλίνει ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν προσβάλλουν δίχως καμία συστολή. Καταργοῦν τὰ ὅρια της Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐξισώνουν μὲ ἄλλες θρησκευτικὲς κοινότητες, αἱρέσεις καὶ θρησκεύματα. Εἶναι δυνατὸν νὰ πληγώνεται τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ποιμένες του, νὰ ἐκτίθεται στὰ στόματα τῶν λύκων καὶ οἱ λοιποὶ συμποιμένοντες νὰ μένουν ἀπαθεῖς, ἄπραγοι! Πῶς ἀντέχουν, νὰ βλέπουν αὐτοὺς τοὺς λύκους μέσα στὸ κοπάδι; Καὶ πῶς περιμένουν τὴν διόρθωση;

Μονολεκτικῶς: Εἶναι συνυπεύθυνοι! Ἐπειδὴ σιωποῦν! Ἄμεσα καὶ ἀπόλυτα συνυπεύθυνοι! Δὲν ἔχουν καμία δικαιολογία, ποὺ νὰ στέκει ὡς πνευματικὸ ἐπιχείρημα! Ἔτσι αἴρεται ἡ χάρις καὶ οὔτε θὰ ἔχει προκοπή, ὅ,τι ἄλλο καλὸ καὶ ἂν προσπαθοῦν νὰ κάνουν. Δὲν ἔχει σημασία ἂν τὰ ἔκανε ὁ ἕνας ἢ ὁ ἄλλος. Στὰ θέματα τῆς πίστεως δὲν ὑπάρχει τὸ ἐγὼ καὶ τὸ ἐσύ. Ἡ προσβαλλόμενη Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κτῆμα ὅλων ἐξ ἀδιαιρέτου. 

Μάλιστα, τόσο δική τους, ὅσο καὶ τοῦ καθενὸς ἁπλοῦ πιστοῦ. Ἐμεῖς εἴμαστε τὰ παιδιά, αὐτοὶ οἱ πατέρες. Ἄν ἐμεῖς ἀνησυχοῦμε, δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε, παρὰ τὸ ἐλάχιστο. Αὐτοί, ποὺ πῆραν τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα (ἐπισκοπεύω = ἐπιτηρῶ καὶ φυλάγω ἀγρύπνως) ἔχουν τὴν ἐξουσία καὶ τὸ χρέος καὶ τὸ δικαίωμα νὰ τοὺς ἐλέγξουν, νὰ τοὺς καλέσουν πρὸς ἀπολογία. Χάνονται ψυχὲς ἀπὸ τὴν προδοσία αὐτὴ καὶ εἶναι ὑπόλογοι ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων.

Γιατί νὰ διορθώσει λοιπὸν ὁ Θεὸς τὴν κατάσταση ποὺ ζοῦμε; Ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ὄφελος τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα τῶν Χριστιανῶν, ἂν δὲν συνταραχθεῖ καὶ ὁ ἔξω καὶ ὁ ἔσω μᾶς κόσμος; 

Σὲ τί ξεχωρίζει τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν κόσμο, ὅταν ἐξομοιώνεται μὲ τὸ κάθε κοινωνικὸ κατεστημένο καὶ τὰ ἄλλα θρησκεύματα τοῦ κόσμου; Πῶς μπορεῖ νὰ νιώσει ἕνας πιστὸς τὴν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν συγχέεται ἡ ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ἐπισκόπους της;

«Καὶ εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ ἱερὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐξέβαλε πάντας τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράζοντας ἐν τῷ ἱερῷ, καὶ τὰς τραπέζας τῶν κολλυβιστῶν κατέστρεψε καὶ τὰς καθέδρας τῶν πωλούντων τὰς περιστερᾶς». (Ματθ. 21,12). Ποῦ εἶναι τὸ θυσιαστικὸ φρόνημα, ἡ ἀγανάκτηση, ἡ ὀργή, ἡ ἀνδρεία;

Σάββας Ἠλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 5-5-2020

«Πᾶνος»