Νεκτάριος Δαπέργολας: Κι ἂν βγῶ ἀπ᾿ αὐτή τή φυλακή.

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ἱστορίας

Κι ἂν βγῶ ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ φυλακή, δὲν θὰ ἔχουν τελειώσει οἱ δοκιμασίες. Μία μικρὴ ἀνάπαυλα θὰ εἶναι μόνο μέχρι τὴν ἑπόμενη μεγάλη πρόβα τοῦ νεοεποχίτικου πειράματος γιὰ τὸν παγκόσμιο ἔλεγχο. 

Γιὰ τὸ φύτεμα τοῦ τρόμου, τὴν καθολικὴ ὑποταγὴ τῶν συνειδήσεων, τὴν προώθηση τῆς «ἀνάγκης» μιᾶς παγκόσμιας διακυβέρνησης ποὺ θὰ ἐγγυᾶται δῆθεν τὴν ἀσφάλεια, τὴν τάξη καὶ τὴν ὑγεία τῶν λαῶν. Μία μικρὴ ἀνάσα μέχρι τὸ ἑπόμενο χτύπημα τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ φασισμοῦ, ποὺ θὰ βάλει ἕνα ἀκόμη λιθάρι στὸ οἰκοδόμημα τοῦ ὀργουελικοῦ ἐφιάλτη.

Κι ἂν βγῶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ φυλακή, τίποτε δὲν θὰ εἶναι πιὰ τὸ ἴδιο. Μόνο ὁ φόβος θὰ παραμείνει σχεδὸν ὁλόϊδιος. Ποὺ θὰ συνεχίσει νὰ πλανᾶται ὁλόγυρά μας, τρεφόμενος πάντα ἀπὸ τὰ στημένα ΜΜΕ. Μαζὶ μὲ τὴν ξεδιάντροπη κοροϊδία κι ἐξαπάτηση ἀπό τὸ ἑλληνοφοβικὸ καὶ ξεπουλημένο πολιτικὸ προσωπικὸ τῆς δύσμοιρης ἀποικίας, ποὺ ἐπίσης θὰ συνεχιστεῖ χωρὶς προσχήματα. 

Γιὰ λίγο τοὐλάχιστον ἀκόμη. Γιατί ὅλη αὐτὴ ἡ ζοφερὴ σύναξη τῶν ἀλαστόρων, μαζὶ μὲ τὰ κάθε λογῆς δεκανίκια καὶ τοὺς καθεστωτικοὺς λακέδες της, ἔχει φορτώσει πάνω της αὐτὲς τὶς βδομάδες ἕνα ἀπίστευτο ἐπιπλέον βάρος ἁμαρτιῶν. Οἱ μέρες τους εἶναι μετρημένες. Γιὰ πόσο ὅμως ἀκόμη θὰ συνεχίσουν νὰ βασανίζουν τὶς ζωές μας, αὐτὸ κανεὶς ἀκόμη δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ.

Κι ἂν βγῶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ φυλακή, θὰ δῶ μπροστά μου μιὰ ἄλλη πατρίδα. Λεηλατημένη, διαλυμένη, ἀπροκάλυπτα προδομένη ἀπὸ πολιτικὲς καὶ ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες, μὲ τὸ σχέδιο τοῦ κατευθυνόμενου λαθροεποικισμοῦ νὰ ἔχει προχωρήσει, μὲ τὶς ἀποικιοκρατικὲς συμμορίες τῶν κρυμμένων ἀφεντικῶν νὰ τὴ λυμαίνονται πιὸ ξεδιάντροπα ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά. Καὶ θὰ ἀντικρύσω ἕνα τοπίο σεληνιακό. 

Κλειστὰ μαγαζιά, μικρὲς ἐπιχειρήσεις κατεστραμμένες, κάποιες ἄλλες νὰ προσπαθοῦν μὲ θανάσιμη ἀγωνία νὰ ἐπανέλθουν καὶ νὰ ἐπιβιώσουν, στερνὰ σπαράγματα μιὰ οἰκονομίας ἀπὸ χρόνια ἑτοιμοθάνατης. Σύντομα θὰ ἔρθουν καὶ οἱ περικοπὲς σὲ μισθοὺς καὶ συντάξεις, ἴσως κάποια στιγμὴ καὶ πλήρεις ἀναστολὲς πληρωμῶν. Πεῖνα κι ἐξαθλίωση ἀνοίγονται μπροστά μας. Μόνο ἀφελεῖς μπορεῖ νὰ φρονοῦν πλέον τὰ ἀντίθετα καὶ νὰ ἐλπίζουν «ἐπιστροφὴ στὴν κανονικότητα». 

Καὶ μόνο «χρήσιμοι ἠλίθιοι» μπορεῖ νὰ πιστεύουν σὲ κάτι διαφορετικό. Καὶ νὰ λένε ἀκόμη πὼς ὅλα αὐτὰ ἔγιναν τυχαῖα καὶ δὲν ἦταν ἕνα ἄθλιο πείραμα ποὺ τελικὰ κυρίως χρησίμευσε γιὰ νὰ τσακίσουν τὸ μυαλό μου, νὰ χτυπήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη μου, νὰ ρημάξουν τὴ ζωή μου. Πὼς ὅλο αὐτὸ δὲν ἦταν ἕνας διωγμὸς ψυχῶν καὶ σωμάτων.

Ὅμως, ἂν βγῶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ φυλακή, θὰ πάψω νὰ μιλάω καὶ γιὰ ἀφελεῖς ἢ γιὰ «χρήσιμους ἠλίθιους». Θὰ ἔπρεπε ἤδη ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, ἀλλὰ κυρίως ἐπικεντρώναμε στοὺς συνειδητοὺς προδότες, στοὺς βολεμένους, στοὺς ἐν πλήρει συναισθήσει μισέλληνες καὶ χριστομάχους. Στοὺς ἄλλους συνεχίζαμε μὲ πολλὴ μεγαθυμία νὰ βρίσκουμε ἄλλοθι καὶ ἐλαφρυντικά. 

Πλέον ὅμως δὲν ὑφίστανται δικαιολογίες, λόγῳ δῆθεν «ἄγνοιας» ἢ «καλῆς προαίρεσης» ἢ «συγγνωστῆς ἀφέλειας». Ἄγνοια καὶ ἀφέλεια εἶναι ἀσυγχώρητες πιά. Ὅσοι στηρίζουν τὸ ἄθλιο παιχνίδι τοῦ Μεγάλου Ἀδελφοῦ, εἴτε φοροῦν κουστούμια, εἴτε ράσα, εἴτε ἰατρικὲς ποδιές, εἴτε στολὲς ἀστυνομικῶν, εἴτε ὁτιδήποτε ἄλλο, ἐδῶ ποὺ φτάσαμε εἶναι πλέον ἄνευ δικαιολογιῶν συναινοῦντες καὶ συνένοχοι. Ἑκόντες ἢ ἄκοντες, ἐν πλήρει ἢ καὶ ἐν μηδενικῷ συνειδότι. Καὶ ἔτσι ἐφεξῆς θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζονται.

Κι ἂν βγῶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ φυλακή, κανεὶς δὲν θὰ μὲ περιμένει. Κι ἂν τὸ «κανεὶς» δείχνει ὑπερβολικό, πάντως θὰ εἶναι σίγουρα ἐλάχιστοι. Οἱ πιὸ πολλοὶ μὲ πρόδωσαν. Φίλοι καὶ γνωστοὶ καὶ συντοπῖτες ποὺ πρόδωσαν τὴν πίστη τους γιὰ τόσο ἀσήμαντο λόγο, ἄλλοι ποὺ ἐπένευσαν γιὰ τὶς κλειδαμπαρωμένες ἐκκλησιές, ἄλλοι ποὺ κατέδωσαν ὡς ἐχθροὺς τοῦ λαοῦ τοὺς «παραβάτες» ἱερεῖς ἢ χάρηκαν γιὰ τὴν τιμωρία τους. Ἄλλοι ποὺ ἀκόμη φωνασκοῦν ὅτι ὅλος αὐτὸς ὁ ἀποτρόπαιος ἐγκλεισμὸς ἔγινε γιὰ τὸ καλό μας, ἄλλοι ποὺ πιστεύουν πὼς δὲν ἔχουν τόση σημασία τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἄλλοι ποὺ ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ θανάτου τρομοκρατήθηκαν ἕως θανάτου, ἄλλοι ποὺ κατέληξαν σὲ ἀκραῖες μορφὲς ἑκούσιας ἀπομόνωσης καὶ θλιβεροῦ μισανθρωπισμοῦ. 

Ποιὰ ἀκριβῶς σχέση μπορεῖ νὰ ἔχω πιά μὲ ὅλους αὐτούς; Δὲν εἶναι ξεκάθαρο πόσο τὰ ἀποκαλυπτήρια καὶ ἡ κρησάρα τῆς δοκιμασίας ἔχουν χωρίσει πλέον τοὺς δρόμους μας; Δὲν εἶναι φανερὸ πόσο πολὺ μᾶς ἔχουν ἀποξενώσει;

Κι ἂν βγῶ λοιπὸν ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ φυλακή, σχεδὸν ὅλοι θὰ μοιάζουνε ἀλλιώτικοι. Θὰ μοιάζουν πράγματα τοῦ μύθου κι οἱ φίλοι μου καὶ οἱ ἐχθροί. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια δὲν θὰ ξέρω κἂν ποιοὶ εἶναι πιὰ οἱ φίλοι μου. Ἀναμνήσεις ἑνὸς ἄλλου κόσμου, ποὺ πλέον δὲν ὑπάρχει, μετὰ ἀπὸ τόσα ἀπερίγραπτα συμβάντα ποὺ ζήσαμε. 

Πράγματα πρωτοφανῆ, ζοφώδη καὶ τρομακτικά. Ἕνας τόπος ποὺ ἀφέθηκε νὰ κατρακυλήσει μὲ ταχύτητα στὸν γκρεμὸ τῆς μαζικῆς παράκρουσης καὶ μιᾶς ὑστερίας - θά ᾿λεγες - δαιμονικῆς. Καὶ νὰ γίνει κομμάτι ἑνὸς μύθου ἢ μᾶλλον αὐτόβουλο θῦμα ἑνὸς μύθου. 

Ἑνὸς ἀποτρόπαιου παραμυθιοῦ, ποὺ ἀκόμη κάποιοι θὰ τὸ ἀποκαλοῦν ἀποκύημα συνωμοσιολογικῆς φαντασίας, ἀλλὰ ἀκόμη κι αὐτὸ θὰ ὠχριᾶ μπροστὰ στὴν ἐφιαλτικὴ πραγματικότητα.

Κι ἂν βγῶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ φυλακή, θὰ εἶναι ἤδη ἕτοιμη ἡ ἑπόμενη. Θὰ ἔχουν στὰ σκαριὰ καὶ τὴν ἑπόμενη «ἐπιδημία», θὰ ἔχουν ἕτοιμα ἕνα σωρὸ φασιστικὰ μέτρα, θὰ ἐπιχειρήσουν νὰ μὲ ἀναγκάσουν νὰ δεχτῶ ἐμβολιασμοὺς καὶ μικροτσίπ, θὰ ἔχουν ὅλα τὰ ψευτοδεδικασμένα ἀπὸ ἕνα βάναυσα κουρελιασμένο Σύνταγμα, γιὰ νὰ μοῦ ἐπιβάλουν ἀκόμη χειρότερες ἀπαγορεύσεις καὶ στὴ μετακίνηση καὶ στὴν ἐπικοινωνία καὶ ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπὸ τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου. Τώρα ποὺ ξέρουν καλὰ τὸ «πῶς», εἶναι ἁπλᾶ διαδικαστικὸ νὰ ξαναβροῦν τὸ «πότε» καὶ τὸ «γιατί». Ἢ μᾶλλον νὰ τὰ ἐπινοήσουν.

Κι ἂν βγῶ ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ φυλακή, ξέρω καλὰ πὼς δὲν θὰ ἔχω βγεῖ κι ἀπὸ τὸ σκοτεινὸ τούνελ. Ὅμως δὲν θὰ ξεχάσω. Δὲν θὰ ξεχάσω τί ἔκαναν στὴν πατρίδα μου τὰ γιουσουφάκια κι οἱ λακέδες τοῦ νεοταξικοῦ φασισμοῦ. 

Δὲν θὰ ξεχάσω πῶς φέρθηκαν ἀπέναντι στὴν πίστη μου καὶ πὼς μὲ κλείδωσαν ἔξω ἀπὸ τὶς ἐκκλησιὲς χωρὶς ἀπολύτως κανένα λόγο. Δὲν θὰ ξεχάσω πὼς ἐπιχείρησαν νὰ μὲ κάνουν ἕνα ψυχωσικὸ αὐτοέγκλειστο, ποὺ φοβᾶται νὰ φιλήσει τὸν ἀδερφό του ἢ νὰ ἀνταλλάξει χειραψία μὲ τὸν γείτονα. Καὶ δὲν θὰ φοβηθῶ. 

Τὰ σχέδια τους εἶναι τρομακτικά, ὅμως ξέρω πὼς ἔχει κι ὁ Θεὸς τὰ δικά του. Καὶ ὅτι, ὅσο κι ἂν ἀφηνιάσουν, δὲν θὰ προλάβουν, γιατί στὸ τέλος Ἐκεῖνος θὰ εἶναι ὁ νικητής. Ἴσως πονέσω, σίγουρα θὰ πεινάσω, ἀναμφίβολα θὰ κλυδωνιστῶ, ἀλλὰ θὰ ξαναβγῶ στὸ φῶς. Μὲ τὴ δύναμή Του. Καὶ μὲ τὶς μεσιτεῖες τῆς Μάνας μας. Κι ἀκόμη μὲ τὶς πρεσβεῖες ὅσων ἐξαγίασαν μὲ τὸν βίο τους ἢ πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους ἐπὶ 20 αἰῶνες αὐτὸν τὸν τόπο.

Κι ἂν βγῶ συνεπῶς ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ φυλακή, ξέρω καλὰ τί θὰ ἔχω νὰ ἀντιμετωπίσω. Ξέρω ὡστόσο ἐπίσης καὶ ὅτι θὰ συνεχίσω νὰ εἶμαι λεύτερος. Ὅπως ἀκριβῶς ἤμουν καὶ μέσα στὴ φυλακή. Μ᾿ ἐκείνη τὴ λευτεριὰ ποὺ μοῦ χαρίζει τὸ φῶς τοῦ Ἀναστάντος.

Καὶ ποὺ κανένα ὁλοκληρωτικὸ σύστημα, κανένα αὐταρχικὸ κι ἀντίχριστο καθεστὼς δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ νά μοῦ τὴν πάρει, ἂν πρῶτα δὲν τὴν παραδώσω μόνος μου. Ἄν ἐγώ δὲν τοὺς τὴν χαρίσω, αὐτοπροαιρέτως καὶ αὐτεξουσίως.

Βγαίνοντας ἐν τέλει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ φυλακή, γνωρίζω καλὰ τί θὰ πρέπει νὰ ἔχω στὸ μυαλό μου καὶ νὰ μήν τὸ ξεχάσω οὔτε γιὰ μιὰ στιγμή.

Χριστὸς ἀνέστη. Στῶμεν καλῶς! 

«Πᾶνος»