Νώντας Σκοπετέας: Τήν εὐχή σου... Λεμονανθούλα μας!

 

Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας

 

Κάθε ποὺ φτάνει τὸ ἀποκαλόκαιρο καὶ ὁ πρῶτος μῆνας τῆς Ἰνδίκτου, ἔρχεται νά μὲ συναντήσει ἐκείνη ἡ παιδικὴ μελαγχολία ποὺ μόνο γιατρικό της ἔχει τὴν ἐλπίδα τῆς παλινόστησης, στὰ μέρη ποὺ ἡ ψυχὴ ἀναγνωρίζει ὡς καταδικά της. Στὴ Μάνη τὴν τόσο ἀγαπημένη, σὰν παιδὶ  πάντοτε τέτοιες μέρες... ἀποχωρισμοῦ, ἔκρυβα κάτω ἀπὸ πέτρες... πέτρες γιὰ νὰ τίς βρῶ, μόλις θὰ ἐπέστρεφα ἀπὸ τὴν μεγάλη καὶ ἄχρωμη πόλη. 

 

Σημάδια καρτερίας, ποὺ ἔπαιρναν πολλὲς φορὲς καὶ οἱ μορφὲς τῶν ἀνθρώπων, ποὺ δὲν ἔφευγαν ποτὲ  ἀπὸ τὰ τιμημένα τοῦτα χώματα, ρουφῶντας ὡς τὸ μεδούλι, κάθε εὐλογημένη μέρα ποὺ ὁ Κύριος ξημέρωνε στὴν ἀποσκιάδα τοῦ Ταϋγέτου. Σὰν νὰ τοὺς ἀγαποῦσα ὅλους τους ἀκόμα περισσότερο καὶ σὰν νὰ τοὺς συγχωροῦσα κάθε δυσκόλεμα τῆς ἀγάπης μου γιὰ ἐκείνους, κάθε φορὰ ποὺ τὸ παλιὸ λεωφορεῖο κατηφόριζε ἀφήνοντας πίσω του τὸ χωριό...ἕνα χωριὸ ποὺ ἡσύχαζε πλέον καὶ δὲν ἀντιλαλούσαν τὰ πυκνόφυλλα λαγκάδια του,  ἀπ᾿ τίς φωνὲς καὶ τὰ γέλια  τῶν πρωτευουσιάνων, τὰ δροσερὰ βράδια τοῦ Αὐγούστου καὶ ἀπό τὰ τραγούδια τῶν πανηγυριῶν στὴ μεγάλη πλατεῖα τῆς Ὑπαπαντῆς. 

 

Λίγες μέρες πρίν, ὅλοι τους, ἐκεῖνοι οἱ παλαιότεροι, κρατημένοι χέρι-χέρι ἑόρταζαν χαρούμενοι τῆς Παναγιᾶς τὴν μεγάλη μέρα, χορεύοντας ὡς τὸ πρῶτο ξημέρωμα. Κι ἦταν τόσο ὄμορφα καὶ ἁγνὰ ἐκεῖνα τὰ χρόνια, σάν τὰ τραγούδια ποὺ δάκρυζαν ἀπὸ χαρὰ τὰ μάτια καὶ γέμιζαν μὲ μεράκια τίς καρδιὲς τῶν συγχωριανῶν! Σκεφτόμουν καθισμένος μὲ τίς θυγατέρες μου τίς προάλλες πάλι στὸ ἴδιο προαύλιο τῆς Παπαντούλας, πὼς πλέον στὰ παραδοσιακὰ πανηγύρια δὲν ἀκούγονται τέτοια ἀθάνατα ἄσματα. Μὰ εἶναι δυνατόν; Θὰ σοῦ ποῦν κάποιοι ἐξελιγμένοι, τοῦ ἀλήτη καὶ τῆς μαντὰμ θαυμαστές, εἶναι δυνατὸν νὰ κάνεις κέφι μὲ  τραγούδι ποὺ ὁ πρωταγωνιστής του ἀπευθύνεται σέ....ἕνα λεμόνι;   - Λέ- καλέ, λεμο- λεμονάκι μυρωδᾶτο, λεμονάκι μυρωδᾶτο κι ἀπὸ περιβόλι ἀφρᾶτο μὴ παραμυρίζεις τόσο καὶ μὲ κάνεις καὶ σὲ κόψω.

 

Κάπως ἔτσι γίνηκε πλέον ἡ ζωή μας, σκεφτόμουν ἐκεῖνο τὸ φετινὸ βράδυ τοῦ Δεκαπενταυγούστου! Λεμονανθοὶ οὔτε γιὰ δεῖγμα! Λεμονόφυλλα εὐωδιαστά, νὰ χαϊδέψουν οἱ ψυχὲς μὲ τὰ ἀκροδάχτυλά τους, ξεραίνονται ἀπ᾿ τὸν πάγο, ποὺ τὴν ἀγάπη πάγωσε... ὅλα πλέον μοιάζουν ἄοσμα καὶ ἀπονεκρωμένα...καὶ ἡ γῆ μας ξερική! Τί νὰ ᾿ναι αὐτὸ ποὺ ἀκόμα μᾶς κρατᾷ; Ποιῶν εὐωδιαστῶν ἀγαθῶν  ψυχῶν  οἱ προσευχές, Χριστὲ μου σὲ κάνουν νὰ παρατείνεις τὸ ἔλεός Σου;

Πλέον τέτοιες στερνὲς μέρες... ἀποχωρισμοῦ, μαζὶ μὲ ἐκείνη τὴν παιδικὴ μελαγχολία ποὺ κουβαλῶ ἀκόμα, ψάχνω  μέσα στὶς ἐρημωμένες αὐλὲς γιὰ λεμονιὲς τῆς ἐλπίδας,  νὰ ἀνασάνω τὸν Δημιουργό... ἀναζητῶ καὶ  στὰ πρόσωπα τῶν ἁπλῶν, ἐκεῖνα τὰ μάτια ποὺ μόλις τὰ ἀντικρίζω κάνουν  τὰ δικά μου νὰ χαμηλώνουν...φέτος τὸ καλοκαίρι, σὲ ἕνα κοντινό μας χωριουδάκι, ποὺ ἀκόμα ἔχει παπᾶ νὰ λειτουργάει σὲ Κυριακὲς καὶ σὲ γιορτάδες, συνάντησα κάποιες φορὲς τὴν κυρά-Ἀνθούλα! Τσεμπεροῦ μαυροφόρα, μορφὴ βγαλμένη ἀπ᾿ τὴν περικοπὴ τῆς συγκυπτούσης! Κυρτωμένη στὸ σῶμα, γονατιστὴ στὴν ψυχὴ μὲ τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς της μόνο ψηλά! Πάντοτε μαζὶ μὲ τὸν παπᾶ στὴν Ἐκκλησία καὶ σὲ ὅλα τὰ ξωκκλήσια μὲ τὰ βυζαντινὰ ἀριστουργήματα στοὺς τοίχους, ποὺ ἀκόμα ἀντέχουν στὴν ἀσεβῆ φθορά! Ὄρθρου βαθέως! Μίαν ἠτησάμην παρὰ Κυρίου, ταύτην ζητήσω· τοῦ κατοικεῖν μὲ ἕν οἴκῳ Κυρίου, πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου...( Ψαλμ.26)
 

Μὲ πίστη ἀδίσταχτη, νὰ κατασπαστεῖ κάθε εἰκόνισμα, νὰ σταυροκοπηθεῖ σὲ κάθε δόξα Σοι!  Ἴσως νὰ ᾿ναι καὶ πάνω ἀπὸ δέκα καὶ ὀκτὼ τὰ χρόνια τῆς δικῆς της ὑπομονῆς! Τὰ τελευταῖα μεγαλώνοντας καὶ τὴν ὀρφανὴ ἀπὸ μάνα ἐγγονὴ της... ρώτησα ἄλλους καὶ ἔμαθα πολλὰ γιὰ ἐκείνην! Καὶ ἀπόρησα καὶ θαύμασα! Τὴν πλησίασα ἀρκετὲς φορὲς ἀπολείτουργα! Πόση καλοσύνη μπορεῖ νὰ ἀποκαλύψει μιὰ ματιά; Πόση ἐλπίδα Παραδείσου; Πόσους ψαλμοὺς μπορεῖ νὰ ψελλίσει ἕνα βλέμμα ἀληθινὰ εὐσεβοῦς καὶ μακαρίου;

Οὔτε ποὺ ἄκουσα σχεδόν τὴ φωνὴ τῆς γραίας Μανιάτισσας! Τόσο ἰσχνή, ὅσο τὸ ἐγώ της! Τὴν τελευταία Κυριακὴ ποὺ ἀνταμώσαμε, μόνο μυστικὲς δακρυσμένες εὐχὲς καὶ λόγια ἀπ᾿ τὸ Ψαλτήρι, ἔνιωσα πὼς ἔστελνε σὲ ὅλους μας  ξεμακραίνοντας... Σῶσον με, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος· ὅτι ὠλιγώθησαν αἱ ἀλήθειαι ἀπὸ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων.( Ψαλμ.11)

Ἄρχισα ἀσυναίσθητα ὕστερα ἀπὸ λίγο μόνο, ἑτοιμαζόμενος  γιὰ τὴν μελαγχολική μας ἀναχώρηση καὶ  φέρνοντας τὴν   μορφὴ της μπροστά μου,  νὰ σιγοτραγουδῶ καὶ ἐγὼ  σὲ ἕνα λεμόνι, ποὺ μόλις εἶχε φανερωθεῖ στὴ λεμονίτσα τῆς αὐλῆς μας... σκέφτηκα νὰ τὸ κόψω καὶ νὰ τὸ κρύψω καλά, νὰ μὴν τὸ βρεῖ ὁ πάγος καὶ ὁ βαρὺς χειμῶνας... μὰ ἔπειτα θυμήθηκα τὴν κυρὰ Ἀνθούλα καὶ ὅλους τοὺς κρυφοὺς σπόρους ποὺ σκεπάζει ἡ ἀγαθὴ γῆ τῆς προσευχῆς της  καὶ ἄνθισε ξανὰ δειλὰ τῆς ἀγάπης  καὶ τῆς ἐλπίδας τὸ κλωνάρι...

Τὴν εὐχὴ σου Λεμονανθούλα μας!

Νώντας Σκοπετέας

Σεπτέμβριος 2022

Ἀπόσπασμα ἀπὸ μέλλουσα σὺν Θεῷ ἐκπομπὴ μὲ τίτλο:

"Νὰ ἐλπίζουμε μόνο μας μένει"

 

Πηγή:http://sotiriapsixis.blogspot.com/

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»