Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας
Ὅσο ὁ καιρὸς τῆς Ἀναστάσιμης χαρᾶς, τοῦ κενοῦ μνημείου καὶ τῆς τρανῆς Ἀγγελικῆς ἀναγγελίας κυλᾷ, τόσο τὰ σημεῖα στίξης ποὺ τὴν συνοδεύουν ἀρχίζουν νὰ ἀτονοῦν καὶ νὰ παραμορφώνονται... Ἐκεῖνο τὸ ὑπέροχο θαυμαστικὸ ποὺ τόνιζε τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς Νίκης τῆς ζωῆς ἀρχίζει καὶ ἀπὸ ἐμφατικὸ τῆς συντριβῆς τοῦ θανάτου, λίγο-λίγο ξεθωριάζει καὶ τὴν θέση του παίρνει ἕνα ἐρωτηματικὸ...
Ἄλλοτε βιαστικό, ἄλλοτε σβησμένο χωρὶς ψυχὴ καὶ τόλμη ...μυρωμένη ...Χριστὸς Ἀνέστῃ!! λὲς ὡς τῆς Ἀναλήψεως καὶ γιὰ πάντα ...καὶ ἀκοῦς ἕνα Καλημέρα δυνατὸ καὶ ἕνα ἄτονο καὶ ἄπονο Ἀληθῶς ἁπλὰ γιὰ νὰ μὴν σοῦ χαλάσουν τὸ ὄνειρο καὶ τὸ ...χούι, ποὺ τοὺς κάνει νὰ ἀποροῦν καὶ νὰ ἀναρωτιοῦνται μεγαλόφωνα: Καλὰ τόσο καιρὸ ἔχουμε νὰ εἰδωθοῦμε; Δὲν τὰ ᾿χουμε πεῖ;... Τὰ εἴπαμε μὰ τὰ λέμε καὶ θὰ τὰ ξαναποῦμε... μπᾶς καὶ κατανοήσουμε τὸ τί λέμε καὶ τί προσμένουμε σὲ τούτη ἐδῶ τὴ ζήση...
Καὶ θὰ ἀναρωτιοῦνται κάποιοι ποὺ διαβάζουν τοῦτες τίς γραμμὲς καὶ θὰ κουνᾶνε τὸ κεφάλι τους ἀπογοητευμένοι, συμπνεόμενοι καὶ νιώθοντας τὸν ...πόνο τοῦ γράφοντος ποὺ ὑπερασπίζεται ζεόντως τὰ Ὅσια καὶ τὰ Ἰερά... μὰ καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος κάποτε τὸ ἴδιο ξέψυχος καὶ ἄτονος ἦταν ...σὰν παιδὶ στὶς παρυφὲς ἑνὸς καλοκαιριοῦ τότε, στὴν αἴθουσα ἑνὸς φροντιστηρίου ξένων γλωσσῶν... μαζί καὶ μὲ ἄλλους περιμέναμε τρία ἀπογεύματα τὴν ἑβδομάδα νὰ φανεῖ ἕνα κορίτσι τόσο ἀλλιώτικο ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα...
Θεοῦσα τὴν λέγαμε στὰ κρυφά!!! Μήπως καὶ σήμερα ἔτσι δὲν θὰ τὴν παρασημοφοροῦν; Τέλη τοῦ Μάη τότε ἦταν καὶ ἐκείνη ἡ εὐλογημένη ψυχούλα-πάντα καθυστεροῦσε λίγο,τότε πίστευα ἐπειδὴ ἔμενε μακριά- ἔμπαινε μέσα στὴν τάξη καὶ κοιτάζοντάς μας ὅλους ἔλεγε: Χριστὸς Ἀνέστῃ! Καὶ ἐμεῖς σπεύδαμε νὰ κοιταχτοῦμε μὲ νόημα μεταξύ μας καὶ νὰ ὀνειδίσουμε τὴν μακαριότητά της... Καὶ εἶχε τόσα θαυμαστικὰ ἡ φωνὴ της... εὔηχα, καθάρια, ἀνόθευτα, ἁγνά... τῆς τὸ χρώσταγα γιὰ πολλοὺς καιροὺς ἐκεῖνο τὸ Ἀληθῶς Ἀνέστῃ ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας! Ἐκεῖνο τὸ Ἀληθῶς ποὺ δὲν ἄκουσε ποτὲ της ἀπὸ τὰ δικά μας περιφρονητικὰ χείλη...ὅλων ἡμῶν τῶν φυσιολογικῶν καὶ ἐντὸς ἐποχῆς παιδιῶν, τῶν χωρὶς συμπλέγματα καὶ πεπαλαιωμένες ἀντιλήψεις ποὺ θὰ μᾶς ἔκαναν ἀκοινώνητους περιθωριοποιημένους καὶ ἀποσυναγώγους... Τὴν ἔλεγαν Ἀθανασία... Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει πιὸ ταιριαστὸ ὄνομα ἐκεῖνο τὸ εὐλογημένο πλάσμα...Τὴν ἔχω ἀκόμα στ᾿ αὐτιά μου τὴν φωνή της καὶ ὅλα τὰ θαυμαστικὰ ποὺ τὴν χρωμάτιζαν... Ἀθανασία, Μυροφόρα ἐσὺ ἀδελφή μου !! Ἀληθῶς Ἀνέστῃ! Συγχώρα τὴν ἀτολμία καὶ τὴν ὀλέθρια ἄγνοια... Ἄξια πληγῶν καὶ τὰ δύο...
Ἀμέτρητοι εἶναι τοῦ συναξαριοῦ οἱ ἥρωες, ποὺ πρὶν ἡ φωτεινὴ δεσμίδα τοῦ Οὐρανοῦ ἀγκαλιάσει τὰ καταπονημένα ξέψυχα σώματα, τὰ γδαρμένα, ματωμένα τὰ τόσο πληγωμένα, ψέλλισαν τὸ δικό τους ἀλλιώτικο νῦν ἀπολύεις. Χριστὸς Ἀνέστῃ φώναξαν καὶ παρέδωσαν τὸ πνεῦμα. Γονατίζει ἡ ψυχή μου μπροστὰ στὸ συναξάρι... Ὁ Ἅγιος Παναγιώτης ὁ Ἰεροσολημίτης καὶ ὁ Ἅγιος Ἀχμὲτ ξεψυχοῦν ψέλνοντας τὸν ἀναστάσιμο παιάνα... Και πόσοι ἀκόμα... Και ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, ποὺ ἔλεγε συνέχεια Χριστὸς Ἀνέστῃ χαρὰ μου...
Δὲν γνωρίζει χρόνο τοῦτος ὁ χαιρετισμός... Δὲν γνωρίζει ἐποχή... Δὲν τὸν σκεπάζει τίποτα. Οὔτε ἡ πωρωμένη ἀφροσύνη, οὔτε ἡ σκληρόκαρδη ἄγνοια, οὔτε τοῦ διαβόλου τὰ σκεπάσματα καὶ ἡ σκόνη, ἀπ᾿ τῆς ἁμαρτίας τὸ στροβίλισμα... Στέλνει χαρὰ καὶ ἐλπίδα παντοῦ, ὅταν τοῦτον τὸν χαιρετισμὸ τὸν προφέρουν ἄδολα χείλη καὶ ἀνυπόκριτες καρδιές... Ὠλιγώθησαν εἶναι ἡ ἀλήθεια αὐτὰ... Ἐκλέλοιπεν ὅσιος... σὰν τοὺς φοίνικες ποὺ ἕνας -ἕνας ξεραίνονται καὶ ἀποτέμνονται, ἀφοῦ ἀρχίζουν νὰ ἐκλείπουν σχεδὸν ὁλότελα καὶ οἱ δίκαιοι... Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει ...
Μέχρι ὅμως νὰ ξεραθεῖ κι ὁ τελευταῖος φοίνικας θὰ ὑπάρχουν οἱ διὰ Κύριον χαρούμενοι τρελοί, Θεοῦσοι καὶ Θεοῦσες.... ποὺ ὅλο ἔτσι θὰ μᾶς χαιρετοῦν... Χριστός Ἀνέστῃ!
Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο Πόσα χωρᾶνε σὲ ἕνα Ἀμὴν (Ἔκδ τῆς Ὀρθόδοξης Ἱεραποστολικῆς Συναλληλίας "Πρόμαχος Ὀρθοδοξίας" / 2019)
Πηγή:https://sotiriapsixis.blogspot.com/2020/04/blog-post_23.html
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου