«Μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη
Πᾶρε μαῦρο γιαταγάνι
Κι ἔλα στὴ ζωή μας πίσω
Τὸ στραβὸ νὰ κάμεις ἴσο»
Ν. Γκάτσος
«Θρῆνος, κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς καὶ στεναγμὸς καὶ λύπη» πρέπει νὰ συνοδεύουν τὴν ἐπέτειο γιὰ τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν κήρυξη τῆς εὐλογημένης Ἐπανάστασης τοῦ ᾿21. Μνημόσυνο καὶ ὄχι γιορτὲς καὶ πανηγύρια. Νὰ θρηνήσουμε, γιατί, 200 μετά, ἀκυρώθηκε ἡ Ἐπανάσταση τοῦ ᾿21.
Περισσότεροι Μωαμεθανοὶ ζοῦν στὴν Ἑλλάδα σήμερα, ἀπ᾿ ὅτι ὑπῆρχαν τὸ 1821. Καὶ συνεχίζουν νὰ ἔρχονται, ρέουν τὰ ἀσκέρια τοῦ Ἰσλάμ... ἀλλὰ τώρα δὲν ζοῦν οἱ Κανάρηδες καὶ οἱ Κολοκοτρωναίοι. Ὄχι. "Στὸν τόπο ποὺ κρεμοῦσαν οἱ καπεταναῖοι τ᾿ ἅρματα, κρεμοῦν οἱ γύφτοι τὰ νταούλια".
Θὰ γιορτάσει «τὸ ζυμάρι τῶν Τούρκων, ποὺ θὰ ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης. Οἱ προσκυνημένοι καὶ ὅλο τὸ κακοφορμισμένο ἀπόστημα - διανοούμενοι, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, μοδίστρες καὶ κομμώτριες- ποὺ τοὺς δορυφορεῖ.