Ένα ωραίο καντήλι γίνεται ωραιότερο και βέβαια εκπληρώνει τον προορισμό του, όταν του βάλουμε λάδι και ανάψουμε το φυτιλάκι του. Τότε ρίχνει ευεργετικά τις ακτίνες του και φωτίζει χαρωπά τα γύρω, ενώ παράλληλα, με την ταπεινή φλογίτσα του, εκφράζει την ευλάβειά μας στον Θεό.
Ένα καντηλάκι είναι και η ψυχή μας. Χωρίς λάδι δεν ανάβει το καντήλι, αλλά και χωρίς πίστη δεν γεννιέται στην ψυχή μας η ελπίδα. Για τούτο, πολλές φορές, που γίνεται λόγος στην Αγία Γραφή για την πίστη, γίνεται λόγος και για την ελπίδα και μάλιστα υπάρχουν περιπτώσεις που χρησιμοποιείται η λέξη ελπίδα με την έννοια της πίστεως.
Θείο δώρο είναι η ελπίδα. Ολόφωτη και χαρωπή, γλυκαίνει το ταξίδι της ζωής. Αυτή σαν προβολέας φωτίζει το άγνωστο μέλλον του ανθρώπου. Αυτή μας παρηγορεί και μας ανακουφίζει. Αυτή μας δίνει θάρρος και δύναμη, αυτή γίνεται χαρά, αυτή μας υπόσχεται το ήρεμο και ατάραχο λιμάνι στις τρικυμίες της ζωής, ενώ παράλληλα, αποτελεί την προϋπόθεση για την απόλαυση των αιωνίων αγαθών, όπως θα δούμε στη συνέχεια.