Ένα ωραίο καντήλι γίνεται ωραιότερο και βέβαια εκπληρώνει τον προορισμό του, όταν του βάλουμε λάδι και ανάψουμε το φυτιλάκι του. Τότε ρίχνει ευεργετικά τις ακτίνες του και φωτίζει χαρωπά τα γύρω, ενώ παράλληλα, με την ταπεινή φλογίτσα του, εκφράζει την ευλάβειά μας στον Θεό.
Ένα καντηλάκι είναι και η ψυχή μας. Χωρίς λάδι δεν ανάβει το καντήλι, αλλά και χωρίς πίστη δεν γεννιέται στην ψυχή μας η ελπίδα. Για τούτο, πολλές φορές, που γίνεται λόγος στην Αγία Γραφή για την πίστη, γίνεται λόγος και για την ελπίδα και μάλιστα υπάρχουν περιπτώσεις που χρησιμοποιείται η λέξη ελπίδα με την έννοια της πίστεως.
Θείο δώρο είναι η ελπίδα. Ολόφωτη και χαρωπή, γλυκαίνει το ταξίδι της ζωής. Αυτή σαν προβολέας φωτίζει το άγνωστο μέλλον του ανθρώπου. Αυτή μας παρηγορεί και μας ανακουφίζει. Αυτή μας δίνει θάρρος και δύναμη, αυτή γίνεται χαρά, αυτή μας υπόσχεται το ήρεμο και ατάραχο λιμάνι στις τρικυμίες της ζωής, ενώ παράλληλα, αποτελεί την προϋπόθεση για την απόλαυση των αιωνίων αγαθών, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Όταν πιστεύουμε στην αλήθεια των λόγων του Θεού, στην πατρική αγάπη του, στις υποσχέσεις του, ότι ακούει τις προσευχές μας, ότι βλέπει και φροντίζει τις ανάγκες μας, όταν πιστεύουμε ότι Εκείνος και μπορεί και θέλει να μας προστατεύσει από κάθε κίνδυνο, δεν είναι δυνατόν παρά να νοιώθουμε στην ψυχή μας να ανατέλλει και να μεσουρανεί ο ήλιος της ελπίδας. Τότε θα μπορούμε να λέμε με χαρά εκείνα τα λόγια του αποστόλου Παύλου «ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος» (Εβρ. στ΄ 18), με άλλα λόγια, μεγάλη παρηγοριά έχουμε εμείς που πιστεύουμε στον Θεό και στηρίζουμε σ’ Εκείνον τις ελπίδες μας.
Χωρίς την ελπίδα ο άνθρωπος ανεμοδέρνεται στο πέλαγος της ζωής σαν το καράβι δίχως άγκυρα, σαν ναυαγός χωρίς σωσίβιο που παρασύρεται στα μαύρα κύματα της απελπισίας. Ταλαιπωρείται από ανέμους αβάσιμων ή και απατηλών υποσχέσεων στα ξερονήσια της απόγνωσης, πνίγεται και πεθαίνει σαν ναυαγός σε πέλαγος απραγματοποίητων πόθων, αξιολύπητος.
Δεν είναι κάτι το αστήρικτο η χριστιανική ελπίδα. Δεν είναι πίστη και ελπίδα σε υποσχέσεις ανθρώπων, που τόσο εύκολα αθετούνται, λησμονούνται και διαψεύδονται. Οι υποσχέσεις του Θεού δεν είναι σαν τις υποσχέσεις των ανθρώπων ή σαν αυτές που δίνουν οι πολιτικοί στους ψηφοφόρους ή οποιεσδήποτε άλλες υποσχέσεις, που υπαγορεύει το συμφέρον, που όταν παύσει να υπάρχει, ατονούν και παραγράφονται. Ο Χριστιανός ελπίζει, γιατί πιστεύει στο Θεό, πιστεύει στην αγάπη, στην παντοδυναμία του, πιστεύει γιατί γνωρίζει ότι ο Θεός είναι πιστός στις υποσχέσεις του. «Πιστὸς ὁ ἐπαγγειλάμενος» (Εβρ. ι΄ 23) λέγει ο απόστολος Παύλος, αλλά και αυτά ακόμη που δεν έχει υποσχεθεί τα ρυθμίζει η πατρική του αγάπη κατά τον καλλίτερο τρόπο.
Ο απόστολος Παύλος θεωρεί την ελπίδα συνέπεια της πίστεως, αλλά και άγκυρά της «ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαία» (Εβρ. στ΄ 18-19), πηγή χαράς στον άνθρωπο ακόμα και στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής και για τούτο, κρίνοντας από τη δική του πείρα, γράφει «Τῇ ἐλπίδι χαίροντες» (Ρωμ, ιβ΄ 12).
Έτσι η ελπίδα γίνεται ευεργετική πνοή στον Χριστιανό «χρυσή προσδοκία της ψυχής, απαλό αεράκι γλυκιάς προσμονής, πόθος του ανθρώπου, να δει το όνειρό του πραγματικότητα, και χαρά πριν από τη χαρά της επιτυχίας».
Σωτηρίου Γεώργιος, Η ελπίδα, Αποστολική Διακονία, Αθήνα, 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου