Έχετε διαβάσει το γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν με τίτλο «ο βασιλιάς είναι γυμνός»; Αν όχι, θα σας γράψω εν τάχει την υπόθεση.
Ένας πονηρός ράφτης, πείθει έναν ηλίθιο βασιλιά ότι έχει ένα εξαιρετικά ιδιαίτερο ύφασμα, το οποίο μπορούν να το δουν μόνο οι έξυπνοι. Ο ράφτης του εμφανίζει το… «ρούχο» που έφτιαξε. Ο βασιλιάς, καθώς δεν έβλεπε το ρούχο, για να μη θεωρηθεί ηλιθιος, το επαίνεσε. Αποφάσισε να βγει βόλτα στο βασίλειο με αυτό.
Όλοι έλεγαν τι υπέροχο που ήταν το καινούριο «ρούχο», μόνο και μόνο για να μην τους περάσουν για ηλίθιους. Μόνο ένα παιδάκι τόλμησε να φωνάξει αυτό που όλοι έβλεπαν. Οτι δηλαδή, στην πραγματικότητα ήταν γυμνός και δεν υπήρχε ρούχο. Τότε, ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να παραδέχονται ότι όντως ήταν γυμνός ο βασιλιάς.
Αυτό συμβαίνει και στην πολιτική ζωή του τόπου. Η ΝΤΠ, ως άλλος πονηρός ράφτης, έταξε σε ένα μάτσο ηλίθιους, ότι θα τους δώσει ένα υπέροχο ρούχο που μόνο οι ηλίθιοι δεν μπορούν να δουν. Θα τους έκανε από ηλίθιους, ηγέτες. Οι… «βασιλείς» που λέγονται πολιτικοί, πίστεψαν ότι η ηγεσία ενός κόμματος ή και ακόμη και της χώρας, θα κάλυπτε το πόσο ηλίθιοι είναι πραγματικά και θα φαίνονταν ηγέτες.