Μια ελάχιστη πινελιά σε θύμησης κάδρο , αξεθώριαστη στου χρόνου το κελάρυσμα …μια
σταγόνα από πάναγνο λευκό στου Ταϋγέτου την πελώρια σκιά . Εκεί που αγριεύει η
ματιά και η ζωή το Άγιο γυρεύει , άνοιξε η μανιάτικη η γη στα δυο και
φανερώθηκε ένα γλυκό φίλημα στα μάτια , αντίκρυ
στην πηγή τη δροσερή …
Στη χαράδρα την άγρυπνη , στου Θεού τις ανοιγμένες παλάμες φρύγανα κι αρώματα
και η ανίκητη απ τον άνθρωπο η ορμή , απ του Προφήτη την κορφή ξεκινημένη , στων εποχών το σφιχταγκάλιασμα βρίσκει χειμώνα
απόκριση και καλοκαιριού ξαπόσταμα , να γίνει ο ψίθυρος φωνή που αντιλαλεί
ελέησον …
Κι ένα ξωκκλήσι ,το πιο μακρινό απ του γαλάζιου το δαντέλωμα
,
στου Βιρού το φαράγγι το ευλογημένο , προσμένει στου βράχου του τη σμίλευση τη
λειτουργιά και το νάμα , Χριστός αυτά να γίνουν …
Και φύσηξε αέρας εωθινός , που κουβαλούσε πάνω του λιβάνι
ξοδεμένο σε ταπεινά εικονίσματα μπροστά , λουλουδοστόλιστα με βασιλικούς και
κατιφέδες , σαν διαβατάρης προσκυνητής ακάματος
, χαρά γοργά ανασαίνοντας που δεν άφησε απροσκύνητο Άγιο
κανέναν στου Αλωνάρη το
συναπάντημά τους …
Κι έφτασε στου Εξάψαλμου το πρώτο Δόξα Σοι , να στάξει την
αλμύρα των ματιών και του προσώπου του ,
στης Αγίας Παρασκευούλας τα ιαματικά τα χέρια …Πως το καρτέραγε η ψυχή του
κείνο το δάκρυ ….
νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως /
Απόσπασμα απο την Εκπομπή με τίτλο :
Μια Αγία με το υποκοριστικό Της .
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου