ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Τὸ Σάββατο τῆς ΣΤ΄ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὅρισε νὰ ἑορτάζουμε τὴν θαυμαστὴ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Καθόλου τυχαία. Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς συμπίπτει χρονικὰ μὲ τὴν εἴσοδο τοῦ Κυρίου μας στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς ἐκ νεκρῶν ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου εἶναι τὸ προμήνυμα καὶ τῆς δικῆς Του πανένδοξης ἀνάστασης!
Ὁ Λάζαρος μὲ τίς ἀδελφές του Μάρθα καὶ Μαρία, κατοικοῦσαν στὴν κώμη Βηθανία, καὶ εἶχαν ἐγκάρδιες φιλικὲς σχέσεις μὲ τὸν Κύριο. Φαίνεται ὅτι πολλὲς φορὲς εἶχαν τὴν ὕψιστη τιμὴ καὶ χαρὰ νὰ δεχτοῦν καὶ νὰ φιλοξενήσουν τὸ Χριστὸ στὸν εὐλογημένο οἶκο τους (Λουκ. 10,38-42).
Ξαφνικὰ ὁ Λάζαρος ἀσθένησε βαριά. Οἱ δυὸ ἀδερφὲς ἔστειλαν μήνυμα στὸν Ἰησοῦ ὅτι ὁ ἀγαπημένος Του φίλος ὁ Λάζαρος ἀρρώστησε. Ὁ Χριστὸς διαβεβαίωσε τοὺς ἀπεσταλμένους πὼς «αὕτη ἡ ἀσθένεια οὔκ ἔστι πρὸς θάνατον, ἀλλ᾿ ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ δι΄ αὐτῆς» (Ἰωάν.11,4). Ὅμως ὁ Λάζαρος πέθανε καὶ ἐτάφῃ σὲ σπηλαιῶδες μνημεῖο, σύμφωνα μὲ τίς ἰουδαϊκὲς συνήθειες. Ὁ Χριστὸς ἀφοῦ ἔμεινε δύο ἡμέρες στὸν τόπο ποὺ βρισκόταν πῆρε τοὺς μαθητές του καὶ γύρισε στὴν Ἰουδαία κατευθύνθηκε στὴ Βηθανία. Καθ᾿ ὁδόν τοὺς διαβεβαίωνε πὼς «Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται· ἀλλὰ πορεύομαι ἵνα ἐξυπνήσω αὐτόν» (Ἰωάν. 11,12-15).
Ἡ ἐνθουσιώδης Μάρθα, ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὴ Βηθανία, ἔτρεξε νὰ Τὸν προϋπαντήσει καὶ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σὲ Αὐτὸν τοῦ εἶπε: «Κύριε, εἰ ᾗς ὧδε, ὁ ἀδελφὸς μου οὐκ ἂν ἐτεθνήκει. Ἀλλὰ καὶ νῦν οἶδα ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσῃ τὸν Θεόν, δώσει σοὶ ὁ Θεός». Ὁ Ἰησοῦς τῆς λέει ξεκάθαρα: «ἀναστήσεται ὁ ἀδελφὸς σου» (Ἰωάν.11,24) καὶ διαβεβαιώνει πανηγυρικά: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζὼν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν.11,26). Μετὰ ζήτησε νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὸ μνημεῖο καὶ νὰ ἄρουν τὸν λίθο ἀπὸ τὴν θύρα τοῦ σπηλαίου. Ἡ Μαρία, ὅμως, Τὸν προειδοποίησε: «Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γὰρ ἐστι». Ὁ Χριστός τῆς εἶπε πὼς «οὐκ εἶπον σοι ὅτι ἐὰν πιστεύσῃς ὄψει τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ;» (Ἰωάν.11,40). Ἀφοῦ κύλησαν τὸν λίθο ὁ Κύριος στάθηκε μπροστὰ στὸ μνημεῖο καὶ σήκωσε τὰ μάτια στὸν οὐρανὸ καὶ εἶπε: «Πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάς μου. Ἐγὼ δὲ ἤδειν ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεις· ἀλλὰ διὰ τὸν ὄχλον τὸν παρεστώτα εἶπον, ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σὺ μὲ ἀπέστειλας» (Ἰωάν.11,41). Κατόπιν φώναξε μὲ δυνατὴ φωνή: «Λάζαρε δεῦρο ἔξω». Τὸ θαῦμα ἔγινε, ὁ Λάζαρος ἔζησε καὶ ἐξῆλθε τοῦ μνημείου δεμένος μὲ τὰ νεκρικὰ ἐνδύματα. Ὁ Χριστὸς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν λύσουν καὶ νὰ περπατήσει.
Τὸ μεγάλο αὐτὸ γεγονὸς ἔκανε πολλοὺς νὰ πιστέψουν στὸ Χριστό. Κάποιοι ἔτρεξαν στοὺς Φαρισαίους καὶ ἀνήγγειλαν τὸ θαῦμα. Οἱ σκληρόκαρδοι καὶ ὑποκριτὲς ἐκεῖνοι ἄνθρωποι, μαζὶ μὲ τὸ ἰουδαϊκὸ ἱερατεῖο, ὄχι μόνο δὲν συγκινήθηκαν καὶ δὲν πίστεψαν στὰ θαῦμα καὶ τὴ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ σκληρύνθηκαν ἔτι περισσότερο οἱ καρδιές τους καὶ ἀποφάσισαν νὰ σκοτώσουν τὸ Λάζαρο!
Γιὰ νὰ γλυτώσει ἀπὸ τοὺς φανατικοὺς Ἰουδαίους ἔφυγε γιὰ τὴν Κύπρο καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴν περιοχὴ τοῦ Κιτίου περὶ τὸ 33 μ. Χ. Ἐκεῖ τὸν συνάντησαν ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὁ Βαρνάβας, κατὰ τὴν πρώτη ἀποστολικὴ περιοδεία τους, τὸν ὁποῖο χειροτόνησαν ἐπίσκοπο Κιτίου. Ἡ παράδοση ἀναφέρει πὼς ποίμανε θεοφιλῶς τὴν Ἐκκλησία γιὰ δεκαοχτὼ χρόνια. Κοιμήθηκε γύρω στὸ 60 μ. Χ.
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου εἶναι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα τοῦ Κυρίου. Ἄν καὶ ὁ νεκρὸς ἄρχισε νὰ ἀποσυντίθενται, ὁ Χριστὸς τὸν ἀνάστησε, φανερώνοντας τό μεγαλεῖο τῆς θείας δυνάμεώς Του, διότι Αὐτὸς εἶναι ὁ κύριος τῆς ζωῆς. Εἶναι ὁ ἴδιος ἡ ζωή.
Ἡ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅτι εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ ἡ μακάρια ἀνάστασή μας, εἶναι ἡ μεγάλη μας παρηγοριὰ καὶ ἡ ἄρρητη δύναμη ποὺ μᾶς κάνει νὰ ὑπερνικᾶμε ὅλες τίς ἀντιξοότητες τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας. Χάρη στὴν πίστη μας σ᾿ Αὐτὸν δὲν θὰ πεθάνουμε ποτέ, ἔστω καὶ ἂν τὸ φθαρτὸ σῶμα μας ἀποσυντεθεῖ στὴ γῆ. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἁπλὸ βιολογικὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχει οὐδεμία ὀντολογικὴ ἐπίπτωση γιὰ μᾶς τοὺς πιστοὺς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ψυχή μας θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ καὶ χωρὶς τὸ σῶμα μας, μιὰ ζωὴ ἀσύγκριτα ἀνώτερη ἀπὸ τὴν ἐπίγεια. Ἀλλὰ ὄχι γιὰ πάντα μόνη της, διότι «ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ νεκροὶ ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» (Ἰωάν.5,25). Κατὰ τὴ γενικὴ ἀνάσταση τὰ σώματά μας θὰ ζήσουν καὶ θὰ ἑνωθοῦν πάλι μὲ τὰ πνεύματά μας γιὰ νὰ μὴν ξαναχωρίσουν ποτὲ πιά, ἀλλὰ νὰ ζοῦν αἰώνια τὴν ὄντως ζωὴ καὶ νὰ συνδοξάζονται μὲ τὸ Χριστό.
Τὸ μέγα θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου δείχνει ξεκάθαρα ὅτι ὅπως ὁ Χριστὸς ἀνάστησε ἐκεῖνον, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ ἀναστήσει καί μᾶς. Μὲ τὴ δική Του ἀνάσταση νίκησε κατὰ κράτος τὸ θάνατο. Διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ «ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος» (Α΄ Κορ. 15,26), διακηρύττει πανηγυρικὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ἡ μεγάλη αὐτὴ ἑορτὴ λειτουργεῖ ἀναμφίβολα ὡς πνευματικὴ ἀνάταση στὶς ψυχές μας αὐτὲς τίς ἅγιες ἡμέρες, οἱ ὁποῖοι συν-ὁδοιποροῦμε μὲ τὸν Κύριο πρὸς τὸ ἑκούσιο πάθος καὶ τὸ σταυρικό Του θάνατο. Ὁ ἑορτασμὸς τῆς ἀνάστασης τοῦ ἁγίου Λαζάρου εἶναι τὰ προεόρτια τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας καὶ ἡ ἀπαρχὴ καὶ τῆς δικῆς μας ἀνάστασης!
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου