Είναι φοβερό και καταστροφικό, όταν, σε μας τους μεγάλους, η πίστη στον Θεό μένει μόνο στα λόγια, δε μεταμορφώνει την καθημερινή μας ζωή και συνοδεύεται μέσα μας με πνευματική στειρότητα που δεν έχει τη ζωντανή ζωτική δύναμη του Πνεύματος του Θεού. Όμως, και αυτό το θαύμα να ζητάτε και θα σας δοθεί.
...Ἔφεραν κάποτε ἀπό τήν Καισάρεια ἕνα δαιμονισμένον. Ἐνῶ φαινόταν ἤρεμος, ξεσποῦσε σέ κραυγές καί ἔβγαζε ἀφρούς ἀπό τό στόμα του. Τόν ἔφεραν δεμένο καί ὁ πατήρ τούς εἶπε νά τόν φέρουν μέσα στό δωμάτιό του. Τούς ἔβγαλε ὅλους ἔξω, ἔκλεισε τήν πόρτα καί ἄρχισε νά τοῦ διαβάζη τούς ἐξορκισμούς. Ἕνα μικρό ἐγγονάκι του ὅμως, ἡλικίας τεσσάρων μέ πέντε ἐτῶν, κρύφτηκε μέσα στό δωμάτιο, παρακολούθησε καί διηγήθηκε ὅσα εἶδε. Ὁ παπᾶς διάβαζε τούς ἐξορκισμούς ἐπιτιμώντας τά δαιμόνια νά φύγουν. Κάθε φορά πού χτυποῦσε τό πόδι στό πάτωμα ὁ ἱερέας, ἔβλεπε τό παιδάκι ἀπό τό στόμα τοῦ δαιμονισμένου νά βγαίνουν τά δαιμόνια μέ μορφή ποντικιῶν. Οἱ ἐξορκισμοί κράτησαν πολλή ὥρα καί τό παιδάκι βλέποντας τά ποντίκια (δαίμονες) νά γεμίζουν τό δωμάτιο, φοβισμένο ἄρχισε νά φωνάζη:
–Παπποῦ, παπποῦ, γέμισε τό σπίτι μας ποντίκια.
–Μή φοβᾶσαι, παιδί μου, δέν εἶναι ποντίκια αὐτά, θά φύγουν.
Ἀφοῦ τελείωσαν οἱ ἐξορκισμοί ὁ δαιμονισμένος ἠρέμησε καί ἀποκοιμήθηκε. Ὅταν ξύπνησε, τοῦ ἔδωσαν φαγητό καί νερό. Ἀναγνώρισε τούς δικούς του καί ἤρεμος πλέον διηγεῖτο τί ὑπέφερε ἀπό τούς δαίμονες εὐχαριστώντας τόν Θεό πού τόν ἀπάλλαξε ἀπ᾿ αὐτό τό μαρτύριο. Εὐχαρίστησαν τόν παπα–Βασίλη, ἀσπάσθηκαν τό χέρι του καί ἔφυγαν.
ΑΙΣΧΟΣ!!!
Οι νέοι ιεροεξεταστές αν είχαν εξουσία θα έκλειναν τους πιστούς στις
Φυλακές... τώρα το κάνουν δίνοντας εντολές στην αστυνομία.
Όταν ο διωγμός εναντίον της ευσέβειας ανακινήθηκε με σφοδρότητα και απλώθηκε σε όλη σχεδόν την οικουμένη, ο αξιοθαύμαστος Γρηγόριος πήγε σε κάποιον έρημο λόφο και έμενε εκεί, έχοντας μαζί του εκείνον που πρώτα ήταν νεωκόρος (*), αλλά οδηγήθηκε από αυτόν στην πίστη και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος.
Τον τόπο όμως όπου κρυβόταν ο άγιος, κάποιος τον πρόδωσε στους διώκτες, και ένα μεγάλο πλήθος από αυτούς ακολουθούσαν τα ίχνη του. Άλλοι από αυτούς κατέλαβαν κυκλικά τους πρόποδες του λόφου και φύλαγαν, ώστε από πουθενά να μην μπορέσει να διαφύγει, αν τυχόν επιχειρούσε κάτι τέτοιο, ενώ οι υπόλοιποι ανηφόρισαν στο βουνό ψάχνοντας παντού, ώσπου ο μέγας Γρηγόριος τους είδε καθαρά που έρχονταν κατευθείαν προς το μέρος του.
τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Καθώς λοιπόν πήγαινε ὁ Ἀρχιερεύς εἰς τήν Εἰκόνα, παρακαλώντας τήν πολυεύσπλαχνο Μητέρα νά εὐμενίσει τόν Δεσπότη, νά καταπαύσει τό θυμό καί τή δίκαιη ἀγανάκτησή Του, ἔβλεπαν ὅλοι, ἀπό ὅπου καί ἄν περνοῦσε ἡ Ἁγία Εἰκόνα, νά φεύγει ἡ φθορά τοῦ ἀέρος, καί νά ἀφανίζεται μπροστά ἀπό τή σεβάσμια Εἰκόνα Αὐτῆς, σάν σύννεφο, πού τό διώκει βίαιος ἄνεμος καί ἔμενε ἡ ἀτμόσφαιρα γαλήνια καί λαμπρότατη.
Ξεχνοῦμε ὅμως νὰ ρωτήσουμε τὸ βασικότερο: τὶ σημαίνει τελικὰ ἱεραποστολή; Καὶ τότε, πολλὲς φορές, πέφτουμε στὸ σφάλμα νὰ ὁρίζουμε τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο, χωρικά, σὲ μία ἤπειρο, τροπικά, σὲ ἀτέρμονες περιπέτειες καὶ ποσοτικὰ τέλος ἀκόμα καὶ σὲ στατιστικές καὶ προγνώσεις.
Ἂν θὰ θέλαμε ὅμως νὰ ἀπαντήσουμε στὸ πρῶτο ἐρώτημα, ἂς ἀρχίσουμε καλύτερα ἀπὸ τὸ δεύτερο. Θὲς νὰ μάθεις τὶ προσόντα πρέπει νὰ ἔχεις γιὰ νὰ κάνεις ἱεραποστολή; Κοίταξε καλύτερα μέσα στὴν μακραίωνη ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ συνειδητοποιήσεις αὐτὸ ποὺ μιλᾶ μέσα μας. Στὴν καρδιά μας.
Πριν παραθέσουμε την συνοπτική ομιλία του, σχετικά με την θαυματουργική του θεραπεία από την Χάρι του Θεού διά του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, θα αναφέρουμε λίγα βιογραφικά στοιχεία.
Παρατηρείται μια εξασθένηση της ανοσίας όχι μόνο έναντι της μόλυνσης αλλά και έναντι της νοσηλείας και σε κάποιο βαθμό του θανάτου, η οποία αρχίζει να αφορά πλέον όλες τις ηλικιακές ομάδες. Δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι...
Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας
Μετά καί ἀπό αὐτό τό ἔσχατο τεκμήριο τῆς ντροπῆς, ἐλπίζω νά μήν ὑπάρχει κανείς πού θά τολμήσει νά μοῦ ξαναπεῖ τό παραμικρό περί πανδημίας, ὑγειονομικῶν μέτρων, «δολοφονικῶν» ἀνεμβολίαστων καί λοιπῶν ἱστοριῶν γιά διανοητικά καθυστερημένους.
Καί γιά τά μέν καθεστωτικά τομάρια πού κλιμακώνουν τόσο προκλητικά καί τόσο σαδιστικά τόν ἐμπαιγμό καί ἐξευτελισμό μας, δέν εἶναι μακριά πλέον ὁ καιρός πού δέν θά βρίσκουν τρύπα νά κρυφτοῦν.
Ἀλλά πόση θλίψη καί πόσο παραπάνω οἶκτο νά αἰσθανθεῖς πιά γιά τά δύσμοιρα λοβοτομημένα ὑποζύγια, πού ἐξακολουθοῦν νά καταπίνουν ἀμάσητα τά ἄθλια παραμύθια τῶν ἀφεντικῶν;
Η φράση ''εσωτερική απειλή'' ακούστηκε δυο φορές στην απάντηση που έδωσε σήμερα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου όταν κλήθηκε να απαντήσει στην σχετική ερώτηση βουλευτών της αντιπολίτευσης μετά τον σάλο που ξέσπασε ύστερα από τις αποκαλύψεις πως η ΕΥΠ κατ εντολή του πρωθυπουργού παρακολουθεί πολίτες που διαφωνούν με κυβερνητικά μέτρα για πρώτη φορά μετά το 1974.
...Περίμεναν μέ περιέργεια τήν ἄφιξη τοῦ Τούρκου. Ὅταν ἦρθε, χαιρέτησε κάνοντας ἕνα τεμενά μέχρι τό χῶμα.
Ὁ παπα–Βασίλης τόν ἀντιχαιρέτησε καί τόν ρώτησε, τί ἤθελε. Ἀπάντησε: «Ἄχ, παπα–Ἐφέντη, ἀπό μακρυά ἔρχομαι, “ντέρτια” (βάσανα) πολλά ἔχω. Πονάω πολύ. Δέν μπορῶ νά κοιμηθῶ οὔτε νύχτα οὔτε μέρα. Ἦρθα νά μοῦ διαβάσης εὐχή ἀπό τό ἅγιο “κιτάπ” (βιβλίο) πού ἔχεις, μήπως βρῶ τήν γιατρειά μου».
Ὁ παπα–Βασίλης τοῦ διάβασε εὐχή καί ἀμέσως σταμάτησαν οἱ πόνοι του. Ἀπό εὐγνωμοσύνη ἔβγαλε ἀπό τόν κόρφο του σαράντα λεπτά καί τά ἔδινε στόν παπᾶ, στόν ὁποῖο συνεχῶς ἔλεγε εὐχές καί εὐχαριστίες.
–Τί εἶναι αὐτά, γιαβρούμ, ρώτησε ὁ παπᾶς, τάχα σάν νά μήν ἤξερε.
–Παπα–Ἐφέντη εἶναι ἕνα γρόσι, εἶναι ἡ πληρωμή σου.
–Μά, παιδί μου, μέ ἕνα γρόσι πιάνει ἡ εὐχή; Δέν ἔχεις ἄλλα χρήματα πάνω σου;
–Ἀμάν, παπα–Ἐφέντη, σέ παρακαλῶ, δέξου τα. Καί αὐτά τά μάζεψα ἀπό ἄλλους δανεικά.
Με ένα ρεπορτάζ «καταπέλτη» η Deutsche Welle ούτε λίγο ούτε πολύ κατακεραυνώνει τα ελληνικά ΜΜΕ τα οποία αποφεύγουν να κάνουν αναφορά στην πείνα και την φτώχεια που μαστίζουν τους Έλληνες χαμηλοσυνταξιούχους και ηλικιωμένους οι οποίοι στήνονται σε ουρές για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό από τα συσσίτια.
Το ρεπορτάζ κάνει αναφορά στο ζήτημα των ηλικιωμένων οι οποίοι ζουν στα όρια της φτώχειας, τονίζοντας ότι τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δημοσιευθήκαν πριν την πανδημική κρίση και ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά από τα ελληνικά ΜΜΕ για την κατάσταση μετά την πανδημία του κορωνοϊού.
Το δημοσίευμα φιλοξενεί τις δηλώσεις του εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης, όπου πλήθος ηλικιωμένων περιμένει στην ουρά προκειμένου να πάρει λίγο φαγητό. Πρόκειται για ανθρώπους άνω των 60 ετών. «Παλιά έρχονταν εδώ 50 με 60 άνθρωποι. Σήμερα 200 με 220» αναφέρει ο πατέρας Ελευθέριος Κουτσαυτάκης.
Συμπαθητική η τάξη των ασθενών. Με μειωμένες τις σωματικές τους δυνάμεις, με τραυματισμένο κάποιο κύριο και σημαντικό μέλος του σώματος, βογγούν και βαριαναστενάζουν κάτω από του πόνου το βάρος. Γι’ αυτό και η στοργή της κοινωνίας γίνεται περισσή. Κανένας δεν περιφρονεί τον ασθενή. Κανένας ασφαλώς δεν έχει τη σκληράδα να επιτείνει την οδύνη του αρρώστου με μια άσχημη συμπεριφορά απέναντί του. Κι αν δεν μπορούμε κάτι θετικό να προσφέρουμε για τη θεραπεία του, προσπαθούμε με τη συμπαράσταση, την αγάπη και την έκφραση της συμπάθειάς μας να του ελαφρύνουμε την πίκρα και την οδύνη.
Αλλά, ενώ τόσο αδελφική είναι η στάση μας απέναντι στους σωματικά αρρώστους, παίρνουμε συνήθως μια ακατανόητη – θα έλεγε κανένας – σκληράδα απέναντι σ’ αυτούς που παρουσιάζουν εκδηλώσεις ψυχικής ασθένειας. Δεν μιλάμε γι’ αυτούς που κλείνονται στα θεραπευτήρια ψυχικών νοσημάτων. Πρόκειται γι’ αυτούς που η κοινωνία τούς θεωρεί μολυσμένους από της αμαρτίας το μικρόβιο. Για τους κάθε είδους αμαρτωλούς.
