Τὴν ψυχήν μου Παρθένε τὴν ταπεινήν, ἀπὸ βρέφους μολύνας ὁ μιαρός,
καὶ λόγοις καὶ πράξεσιν, ἐμαυτὸν κατερρύπωσα,
καὶ οὐκ ἔχω τί πρᾶξαι, οὐδὲ καταφύγιον,
ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἄλλην ἐλπίδα, πλήν σου Κόρη ἐπίσταμαι.
Φεῦ μοι τῷ ἀχρείῳ! Διὰ τοῦτο ἱκέτης, πρὸς σὲ τὴν Πανάχραντον,
νῦν προστρέχω καὶ δέομαι, ὁμολογῶν σοὶ τοἭμαρτον.
Πρέσβευε τῷ σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δοθῆναί μοι·
εἰς σὲ γὰρ πᾶσαν ἐλπίδα, ἀνέθηκα Δέσποινα.
( Θεοτοκίον κάθισμα ἐκ τῶν μηναίων)
«Ἐν τῷ Ἅδῃ οὐκ ἐστὶ μετάνοια». Τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου μία φράση μὲ περιεχόμενο παραινετικό, συμβουλευτικὸ καὶ ἐπουδενὶ λόγῳ ἀπειλητικό...
Καιρὸς τοῦ μετανοεῖν ὁ χρόνος τῆς παρούσας ζωῆς! Μιὰ μετάνοια διαρκής, αὐτοθέλητη καὶ κυρίως εἰλικρινής! Οὐ μυκτηρίζεται ὁ Θεός ! Δὲν ξεγελιέται ὁ Δίκαιος Κριτής! Γιατί αὐτὸ τὸ αὐτοθέλητο, αὐτὴ ἡ ἑκούσια καὶ θεληματικὴ κατάσταση, ποὺ ἡ ψυχὴ καὶ μόνο ὑπαγορεύει καὶ κανένα ὑστερόβουλο κίνητρο ἡ μία προσποιητὴ φαρισαϊκὴ εἰκόνα τοῦ καλοῦ καὶ μετανοοῦντος Χριστιανοῦ, θὰ μᾶς συνοδεύει ὡς τὴν στερνή μας πνοὴ καὶ θὰ μᾶς συντροφεύει αἰωνίως!