Η Παναγία είναι το αποκούμπι μας, η παρηγοριά που δεν μας απογοητεύει ποτέ, η πνευματική μητέρα μας που δέεται και θαυματουργεί.
Κοίμηση της Θεοτόκου. Δεκαπέντε Αυγούστου. Στην καρδιά του
καλοκαιριού, στην πιο φωτεινή, ζεστή και πυρωμένη περίοδο του έτους, η
χριστιανοσύνη τιμά την Παναγία, την πάνσεπτη Μητέρα όλου του κόσμου. Ταίριασμα σοφό της εποχής με την εκτυφλωτική οντότητα της Μητέρας του Θεού.
Όπως φλογίζει ο καλοκαιρινός ήλιος την πλάση, έτσι και η πύρινη αγάπη
της Θεοτόκου απλώνει τις θερμές αχτίνες της σε όλο το ανθρώπινο γένος.
Ήλιος υπέρλαμπρος, ζωοδότης και ευεργετικός για τις ανθισμένες ψυχές που
αποζητούν να λουστούν με τη δόξα της. Όμως ακόμα και ο Αυγουστιάτικος
ήλιος μοιάζει με χλωμό άστρο, μπροστά στην «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών».
Η Παναγία μας, κοιμήθηκε. Η Παναγία μας, ζει! Η πάναγνη ψυχή της
βρέθηκε στην αγκαλιά του Χριστού, ανέβηκε στον θρόνο της για λίγο, και
πάλι όμως ρίχτηκε στη μάχη για τη σωτηρία των ανθρώπων. Το πέρασμα στην
αιωνιότητα όχι μόνο δεν σταμάτησε την έμφυτη ορμή της μάνας που αγωνιά
κάθε ώρα και στιγμή για τα παιδιά της, άλλα ίσα – ίσα την κατέστησε
ουράνια Μητέρα μας, που απλώνει τον μανδύα της προστατευτικά και
σκεπάζει όλη την οικουμένη.