ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Π. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ: Ἀθάνατη ἀγαπημένη

Τὴν βλέπω δακρυσμένος νὰ τὴν ἀνεμίζει ὁ ἀγέρας, μὲ τὶς ἐννέα της γραμμὲς νὰ χάνονται στὶς ἐσχατιὲς τοῦ ὁρίζοντα.

Ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια τὴν προσκυνήσαμε καὶ τὴ φιλήσαμε πρὶν τὴ στερεώσουμε στὸ μπαλκόνι. Μὰ πολὺ πρὶν ἀπ᾿ αὐτό, τὴν εἴχαμε στεριώσει στὴ ψυχή μας. Στὴ συνείδησή μας.

Ἀναπνέαμε τὸ ἀσπρογάλαζο τοῦ πανιοῦ της καὶ τὸ εὐωδιαστὸ λιβάνι τοῦ σταυροῦ της.

Δὲν κουράστηκες νὰ ἀνεμίζεις τόσα χρόνια, στὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου, στὶς κορβέτες, τὰ ἱστιοφόρα καὶ τὰ μπρίκια του 1821, μὲς στὰ μανιασμένα νερὰ τοῦ Αἰγαίου, στὰ ἅγια χώματα τῆς Μακεδονίας, καταδιώκοντας Ἰταλό, Τοῦρκο, Βούλγαρο, τὸν κάθε ἐχθρό.

Κυμάτισες στὰ πέλαγα καταδιώκοντας τὸν Τοῦρκο.

Ἀναρριχήθηκες στὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου γράφοντας τὸ Ἀλβανικὸ ἔπος.

Στὶς παρελάσεις κι ἐπετείους τοῦ ἐλεύθερου Ἑλληνικοῦ ἔθνους καὶ στὰ μπαλκόνια τῶν Ἑλλήνων.

Σφυρηλατήθηκες μέσα στοὺς αἰῶνες, στὸ ἀμόνι τῆς ἱστορίας, μέσα ἀπ᾿ τοὺς πολέμους ἀνεξαρτησίας, τὶς ἐπαναστάσεις, τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἐθνομαρτύρων τῆς ἐλευθερίας.

Σχισμένη πολλὲς φορές, κουρελιασμένη, λασπωμένη ἢ τρύπια ἀπ᾿ τὰ βόλια τοῦ ἐχθροῦ, μὰ πάντα περήφανη, ἀγέρωχη ἔδινες τὸ ρυθμὸ στὸν ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων κάθε ἐποχῆς. Ἔστελνες τὸ μήνυμα μὲς στοὺς αἰῶνες, γιὰ τὰ ἀθάνατα ἰδεώδη τοῦ ἔθνους. Τῆς πατρίδος.

Τώρα, σὲ βλέπω κουρασμένη νὰ μὴν ἀνταποκρίνεσαι στὶς ριπὲς τοῦ ἀνέμου. Νὰ μένεις σιωπηλὴ καὶ πεσμένη, κολλημένη στὸ κοντάρι. Νὰ κρατιέσαι λυσσαλέα μὴ θέλοντας νὰ δείξεις τὴν ὄψη σου σὲ κανένα.

Κουράστηκες πιά. Ἀπογοητευμένη, φαίνεται νὰ μὴν σοῦ ᾿μεινε ἐλπίδα πιά. Στὴ ροκάνισαν οἱ ἐθνοπροδότες, οἱ Πήλιοι Γούσιδες κι οἱ Ἐφιάλτες, οἱ εὐρωλιγούδηρες κι οἱ λαθρολάγνοι, οἱ νεοταξίτες προοδευτικοί, οἱ ψευτοαλληλέγγυοι, οἱ ψευτοδιανοούμενοι καὶ οἱ ἀκτιβιστές.

Πολλαπλῶς παραδόθηκες στὶς φλόγες ἀνίερων καὶ μιαρῶν, ἀλιτήριων κουκουλοφόρων, στὸ Σύνταγμα, στὰ Ἐξάρχεια κι ἀλλοῦ.

Ἔγινες ἀντικείμενο κλήρου στὰ σχολεῖα καὶ ὄχι βραβεῖο ἀριστείας.

Λοιδορεῖσαι καὶ χλευάζεσαι.

Παρ᾿ ὅτι ἀντιστάθηκες στὶς στατιστικὲς κάθε ἐθνικῆς ἐξεγέρσεως, τώρα οἱ στατιστικὲς εἶναι ἐναντίον σου. Μπορεῖ στὰ καταστήματα τροφίμων νὰ ἐπιτρέπεται ἕνας πελάτης ἀνὰ 15 τετραγωνικὰ μέτρα, μὰ ἐσένα σὲ βρίσκουμε σπάνια νὰ ᾿σαι ἀναρτημένη. Ἕνα σπίτι ὄχι στὰ δεκαέξι ἀλλὰ στὰ χίλιαδεκάξι.

Ἀθάνατη ἀγαπημένη.

Μὰ κουράστηκες πιὸ πολὺ ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ καμώνονται πατριῶτες, ἀλλὰ τελικὰ φοβισμένοι μὲς στὸ καβούκι τους, ἔχουν μεταναστεύσει σὲ μιὰν ἄλλη πατρίδα. Τὴ λὲν συμφέρον, βόλεμα, πορτοφόλι, σύνταξη, ἀσφάλεια, ἡσυχία. Μὲ μία λέξη ΕΓΩ!

Βλέπω πάνω στὸ «κορμί» σου μιὰ λαβωματιά. Ὄχι, ὄχι βλέπω καὶ δεύτερη.

Δὲν ἐπουλώθηκαν αὐτὲς τῶν ἀγώνων τοῦ '40 τοῦ '21; Βλέπω, πὼς μοῦ δείχνεις πρὸς τὰ Ἴμια καὶ τὶς Πρέσπες. Ἐκεῖ λαβώθηκες διπλά...ἀθάνατη ἀγαπημένη.

Ἐφέτος θὰ λαβωθεῖς ξανά. Δὲν θὰ σοῦ ἐπιτρέψουν νὰ κυματίσεις στὶς παρελάσεις. Τοὺς ἐνοχλεῖ ἡ ὄψη σου. Τοὺς θυμίζεις τὶς κορυφές, τὰ ὄρη καὶ τὰ βουνὰ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κατακτήσουν.

Ἤσουν ἕτοιμη νὰ ἀναδειχθεῖς ἀπ᾿ τὴν ἐποχὴ κιόλας τοῦ πρώτου πολιτισμοῦ τῆς Εὐρώπης. Τοῦ Μινωικοῦ πολιτισμοῦ. Καὶ στὴν ἐποχή τοῦ μέγα στρατηλάτη Ἀλεξάνδρου, διέσχισες νοερὰ Ἠπείρους ἀλλὰ πάλι δὲν ἐμφανίστηκες.

Οὔτε στοὺς Περσικοὺς δὲν ἔδωσες παρουσία. Κάτι περίμενες. Κάτι σοῦ ἔλειπε.

Ἐσὺ ψιθύριζες τὸ «ὄχι» στὸν Λεωνίδα, ἐκεῖ στὶς Θερμοπύλες.

Ἀναθάρρησες, ὅταν ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, μίλησε στὸν Ἄρειο Πάγο. Μίλησε γιὰ τὸν ἄγνωστο Θεό. Τὸν Ἕνα καὶ Μοναδικό. Τότε κατάλαβες ὅτι σιγά-σιγά ἔπρεπε νὰ ἑτοιμαστεῖς. Νὰ ἐμφανιστεῖς. Πέρασαν κάτι χρόνια ἀπὸ τότε. Κι ἦρθε ἡ ὥρα καὶ φόρεσες τὸν βαρύτιμο σταυρό. Οἰωνεῖ βάφτιση.

«Πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος».

Χρίστηκες ὁ ὁδηγὸς τοῦ γένους. Πέτυχες μέγα θαῦμα, μὲ τὴν παρουσία σου στὰ πεδία τῶν μαχῶν. Ἔγραψες μὲ αἷμα, τὴν ἔνδοξη ἱστορία τοῦ γένους στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Ἀθάνατη ἀγαπημένη.

Ἐσὺ ποὺ σκεπάζεις τὰ τιμημένα λείψανα τῶν μαρτύρων, τοῦ Κολοκοτρώνη, τοῦ Μακρυγιάννη, τοῦ Ανδρούτσου, τοῦ Νικηταρά, τοῦ Μελά, τοῦ Καραβαγγέλη καὶ χιλιάδων ἄλλων. Στείλ᾿ τους ἕνα μήνυμα. Ὑπάρχουν κάποιοι. Λίγοι. Μὰ ἀρκετοί.

Ὅπως λέει καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «Μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ ».

Θὰ ξαναπάρεις τὴ θέση σου σὲ κάθε σπιτικό, σὲ κάθε γειτονιά, σχολεῖο ἢ δημόσιο κτήριο.

Καὶ κυρίως στὴν καρδιὰ κάθε Ἕλληνα ποὺ τὸν ἔκαναν νὰ σὲ ξεχάσει.

Αὐτὴ τὴν 25η Μαρτίου, μπορεῖ νὰ μὴν κυματίσεις στὶς λεωφόρους ἀλλὰ θὰ κυματίσεις ἀγέρωχη καὶ ἀνδρεία στὴν καρδιὰ κάθε πραγματικοῦ Ἕλληνα.

Μιὰ καρδιὰ ποὺ θὰ μείνει νέα παντοτινά, μὲ ἐσένα στὴν ἀγκάλη της.

Γαλανόλευκη. Σημαία τῆς πατρίδας. Γιατί ὅπως εἶπε καὶ μιὰ ψυχή:

«Ὁ ἱερὸς τῆς πατρίδος ἔρως ἐμφωλεύει εἰς τὴν καρδίαν, καὶ ἡ καρδία δὲν γηράσκει ποτέ.»

(Ρήγας Φεραῖος ὁ ἐθνομάρτυς)

(ἕνα ταπεινὸ ποίημα τοῦ γράφοντος)

Τὸ ἀσπρογάλαζό σου προσκυνῶ ἐγὼ

μὲς στὴ καρδιά μου χάραξες πορεία

τοῦ Γολγοθᾶ τὸν Τίμιο Σταυρὸ

σηκώνεις στοῦ ἀγέρα τὴ μανία

Κάθε μας ἔνδοξη καὶ τραγικὴ στιγμὴ

ὅλο τὸ αἷμα, νῖκες μὰ καὶ ἧττες

τὰ κουβαλᾶς μὲ δόξα καὶ τιμὴ

στῆς ἱστορίας μας τὶς παρακαταθῆκες

Κι ἂν λοιδόρησαν οἱ ἐλάχιστοι ἐσέ

καὶ ἀδιαφόρησαν ποὺ εἶσαι σὺ διωγμένη

νὰ ξέρεις πὼς θὰ ᾿σαι μάνα κι ἀδελφὴ σὲ μὲ

ἐσὺ σημαία μου ἀθάνατη ἀγαπημένη

(22 Μαρτίου τοῦ 2020) 

«Πᾶνος»