Η «ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ» ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΚΑΠΟΤΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

    Υπήρχε κάποιος διάκονος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τα λείψανα των αγίων και την γνησιότητα των λειψάνων που έχουν κλαπεί από την Κωνσταντινούπολη. Είχε λοιπόν τους καταλόγους και τις καταγραφές για το κάθε λείψανο, το πού βρίσκεται και ποια είναι η πορεία του. 

       Μελετώντας έτσι την ιστορία, απέκτησε σιγά-σιγά μία φιλορθόδοξη συμπεριφορά ενώ ταυτοχρόνως επισκεπτόταν την Ελλάδα για να παρακολουθεί την πορεία των λειψάνων.

     Έμαθε λοιπόν ότι υπάρχει κάποιος πατέρας Πορφύριος ο οποίος βρίσκεται στο Μήλεσι και άρχισε να τον επισκέπτεται με τα κοσμικά του ρούχα. Είχε πει όμως στον π. Πορφύριο ότι ήταν διάκος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. 

 

    Πήγαινε λοιπόν και κουβεντιάζανε για διάφορα θέματα και για τα λείψανα. Μάλιστα, για κάποια που δεν τα ήξερε αυτός, του έλεγε ο πατήρ Πορφύριος ότι αυτό το λείψανο που βρίσκεται εκεί είναι του τάδε.

     Δηλαδή είχε αυτό το χάρισμα από παιδί και αυτή τη σοφία, τα οποία ήταν πολύ έντονα. Ήταν προφήτης και υποφήτης μαζί. Προφήτης σημαίνει ότι βλέπει τα μέλλοντα και υποφήτης ότι ξέρει πάρα πολύ καλά το παρελθόν και μπορεί να σου ερμηνεύσει γιατί γίνεται αυτό που γίνεται. Αυτός τα κατείχε και τα δύο πολύ καλά.

     Από τις πολλές φορές που είχε πάει ο διάκος, μια μέρα λέει στον πατέρα Πορφύριο: «Τόσες φορές έχω έρθει, και μια προσευχή δεν κάναμε μαζί!». Ο πατήρ Πορφύριος στενοχωρήθηκε και είπε: «Ρε παιδάκι μου! Πώς με μπλέκει τούτος εδώ; Πώς θα κάνουμε προσευχή, αφού αυτός είναι ρωμαιοκαθολικός κι εγώ ορθόδοξος;». Σκέφτηκε λοιπόν ο Γέροντας· «Πώς θα τον πικράνω να του πω ότι εμείς δεν μπορούμε να προσευχηθούμε μαζί;».

     Ενήργησε λοιπόν με πολλή προσοχή και ακρίβεια και είπε του διάκου: «Διάκο, θα προσευχηθούμε, αλλά θα προσευχηθούμε ο καθένας μυστικά. Δεν θα προσευχηθούμε δυνατά. Εγώ στο κρεβάτι μου» –ο Γέροντας τις περισσότερες φορές, προς το τέλος της ζωής του ήταν συνήθως στο κρεβάτι– «και εσύ θα προσευχηθείς εδώ, σ’ αυτά τα σκαμνιά. Θέλεις να προσευχηθείς όρθιος; Κάνε όπως θέλεις, αλλά δεν θα τα λέμε (τα λόγια της προσευχής μας) δυνατά».

     Αφού τελειώσανε, τον αγκάλιασε, τον πήρε εδώ στην καρδιά του, και αποχώρησε. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδε ο διάκος…

Γιατί έκλεισε η Σχολή της Χάλκης;

     Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως Μάξιμος (Ρεπανέλλης· 1919–1991) ζήτησε να πάει να γνωρίσει τον Γέροντα Πορφύριο. Μάλιστα, όταν πήγε, έτσι για «αστείο» έκρυψε το εγκόλπιο, για να μην καταλάβει ο Γέροντας ότι ήταν δεσπότης. 

 

      Μπαίνοντας στο κελλάκι, λέει ο δεσπότης: «Την ευχή σας, Γέροντα!», και ο Γέροντας Πορφύριος τού απαντάει: «Τη δική σας, Σεβασμιώτατε!...». 

 

    Έμειναν αρκετή ώρα μέσα και, βγαίνοντας ο αείμνηστος Μητροπολίτης, ήταν συγκλονισμένος και ανέφερε ότι ένα από τα θέματα που συζήτησαν ήταν και για τη Σχολή της Χάλκης, της οποίας ήταν ο τελευταίος Σχολάρχης (1955–1971). 

 

      Του είπε λοιπόν ο άγιος Γέροντας Πορφύριος ότι ο Θεός επέτρεψε να κλείσει η Σχολή, διότι ενώ οι μαθητές εκεί διδασκόντουσαν τους Πατέρες, μετά τους έστελναν στη Δύση, στα δυτικά πανεπιστήμια, όπου εμποτίζονταν με το ορθολογικό πνεύμα της Δύσεως και γινόντουσαν άθεοι θεολόγοι. Και γι’ αυτό επέτρεψε ο Θεός να κλείσει η Χάλκη…

※

[ «Εγνώρισα άνθρωπον εν Χριστώ»

— Μ α ρ τ υ ρ ί ε ς

για τις συμβουλές και τα θαύματα

του Αγίου Πορφυρίου

του Καυσοκαλυβίτου —

Ι. Μαρτυρία 7η

(π. Ευαγγέλου Παπανικολάου),

σελ. 76–77.

ΙΙ. Μαρτυρία 13η

(Βασίλη Μιχαλόπουλου),

σελ. 151–152.

Εκδόσεις

«Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος»,

Μήλεσι, Δεκέμβριος 2018¹.

 

Πηγή:https://toeilhtarion.blogspot.com/

«Πᾶνος»