Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση): Ὁ κορωνοϊός διδάσκει τό «πῶς» τῆς Ἀποτειχίσεως (… μᾶλλον δέ καί τό «διά τί»)

    Ι.Ν. Προφήτου Ἠλιοῦ Θεσσαλονίκης

Βεβαίως, δέν εἶναι ὥρα γενικῶς γιά λογοπαίγνια, ἀλλά μᾶλλον γιά δάκρυα ἐπί τῶν κυκλόθεν πνευματικῶν πτωμάτων· ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μέ εὐθύνη ἀναξίων ταγῶν βιώνει μία ἀπό τίς χειρότερες στιγμές στήν σύγχρονη ἱστορία της. 

Οὔτε ἐπί τῶν δύο Παγκοσμίων Πολέμων, οὔτε κἄν ἐπί Τουρκοκρατίας, εἶναι δυνατόν νά ἀνιχνευθεῖ περίπτωση κατά τήν ὁποία ἐπιβλήθηκε στήν Ἐκκλησία ἐν συνόλῳ νά σταματήσει νά ἐπιτελεῖ τήν Θεία Λειτουργία, καί μάλιστα ἐπί προφάσει τῆς ὠφελείας τῶν πιστῶν. 

Μόνον σέ περίπτωση γενικοῦ πυρηνικοῦ πολέμου θά ἀντιμετωπιζόταν «ἀνωτέρᾳ βίᾳ» τέτοιο ἐνδεχόμενο, ἐλλείψει Ἱερέων, πιστῶν, τῶν εἰδῶν τῆς Εὐχαριστίας, ἱερῶν Ναῶν ἤ ἀκόμη καί ἁπλῶν οἰκιῶν. 

Στόν τωρινό «ὑβριδικό πόλεμο», ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία «κατέθεσε τά ὅπλα» ἀμαχητί παρά τούς πόδας τοῦ ἐχθροῦ.

Τί νά σχολιάσει κανείς πρῶτο καί τί δεύτερο ;

Τό ὅτι ἡ διηυρυμένη Διαρκής Ἱερά Σύνοδος (ὤ, ὅπου ἀκοῦμε «διηυρυμένη», σχεδόν «ἀριστίνδην», ἀναμένουμε πάντοτε τά χειρότερα) ἀποφάσισε χθές νά βγάλει μόνη της τά μάτια της καί νά ἑδραιώσει τήν ὀλιγοπιστία καί δειλία πολλῶν Χριστιανῶν, ἀπαγορεύοντας τίς ἱερές Ἀκολουθίες, πλήν τῆς Θείας Λειτουργίας τῶν Κυριακῶν καί τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, καί πάλιν γιά μία μόνον ὥρα ;

Τό ὅτι «ἔδωσε τήν πᾶσα» στόν Πρωθυπουργό νά ἐπιβάλλει ἀκόμη αὐστηρότερες, καθολικές, ἀπαγορεύσεις, ἀφοῦ ἐδήλωσε διαρρήδην καί ἐκ τῶν προτέρων τήν ἐμπιστοσύνη καί προθυμία της νά «κάνει περαιτέρω ὑπακοή» καί τόν εὐχαρίστησε γιά τήν ἄχρι τοῦδε … διακριτικότητά του; 

Τό ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό καί ἡ Δ.Ι.Σ. «ἔσωσε πρόσωπο» ἐπιτρέποντας ἀρχικῶς μονόωρες Θεῖες Λειτουργίες, ἀλλά καί ὁ «εὐσεβής καί πιστός» Πρωθυπουργός μας (… ἔ, ἀθάνατη Δεξιά …) δέν φάνηκε καί τόσο «κακός», ἀφοῦ ἡ ἀπαγόρευσή του εἶναι μόνον μικρή προσθήκη στό ἱεροσυνοδικό «ψαλλίδισμα (κανονική “σφαγή”, δηλαδή) τῆς Σαρακοστιανῆς προσευχῆς»;

Τό ὅτι βρέθηκαν ἐδῶ καί μέρες Ἱεράρχες πρόθυμοι νά σπεύσουν καί «προοδοποιήσουν» τήν θλιβερή ἐπίσημη παραδοχή τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, «Ἰατροῦ ψυχῶν καί σωμάτων», διά στόματος τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Δ.Ι.Σ., ὅτι ἡ Ἐκκλησία φοβεῖται τήν πανδημία, στόν αὐτόν βαθμό πού τήν φοβεῖται καί τό κοσμικό μας Κράτος ;

Τό ὅτι ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀπέφυγε ἐπιμελῶς στό ἀνακοινωθέν της, ἀλλά καί ἀργότερα ὁ ἐκπρόσωπος τύπου της ἀπέναντι σέ ἐρωτήσεις, νά ἀναφερθεῖ ἰδιαιτέρως στήν Θεία Κοινωνία καί στό ὅτι δέν μπορεῖ νά παραδεχθεῖ ἡ Ἐκκλησία μετάδοση μολυσματικοῦ ἰοῦ ἀπό τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ, τοῦ «Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ καί ἐπί πάντων Θεοῦ»; 

Βεβαίως, ἄν ἡ Δ.Ι.Σ. παραδεχόταν τήν πιθανότητα τέτοιου μολυσμοῦ, θά ἐπιβεβαίωνε τόν – μετά ἀπό πολλά χρόνια συναναστροφῆς μέ ποικίλους αἱρετικούς καί Μασόνους – ἐκπροτεσταντισμό της, καί τήν πίστη τῶν Ἐπισκόπων στόν Ἄρτο καί τόν Οἶνο, ὡς ἁπλᾶ «μνημονικά σύμβολα» τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ. 

Ἄν, ἀπό τήν ἄλλη, διεκήρρυσε στεντορείᾳ τῇ φωνῇ, ὡς ὤφελε, ὅτι ἡ Θεία Μετάληψις εἶναι τοῖς ἀξίοις ζωή αἰώνιος καί ὑγεία ψυχῆς τε καί σώματος, θά ἔπρεπε νά συγκρουσθεῖ μέ ὅλο τόν νεοταξικό κουλτουραλισμό καί τόν ὁμογενῆ του πάντοτε εἴρωνα ὀρθολογισμό, ὁ ὁποῖος κάνει «τά στραβά μάτια» μόνο γιά τίς κομπογιαννίτικες δαιμονικές ἤ ἀνατολικές «ἰαματικές» πρακτικές (ἀστρολογικές, γιογκικές, ὑπνωτισμοῦ κ.ο.κ.), καί ὄχι γιά τήν μόνη ἀληθῆ Θρησκεία καί Ἀποκάλυψη.

Δύσκολα μαθήματα γιά τούς τωρινούς «διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν» Ἱεράρχες μας … Ἀδιάβατος στίβος μάχης … Ἄκαπνοι καί ἀπόλεμοι οἱ περισσότεροι θεολογικῶς, ἀλλά καί σέ προσωπικό ἐν πολλοῖς ἐπίπεδο, ἀφοῦ τήν μοναχική ἰδιότητα, ἱερά ἐπαγγελία καί δύναμη σβεστήρια τῶν παθῶν μας (ἐν οἷς πάθεσιν ἡ φιλαυτία, ἡ δειλία, ἡ ἀνθρωπαρέσκεια, ὁ φατριασμός, τό φιλόϋλον κ.λπ.), οἱ περισσότεροι τήν ἔλαβαν μόνον ὡς ἀπαραίτητο «ἀξεσουάρ» (ἤ «ἀναγκαῖο κακό») τῆς Ἀρχιερωσύνης τους, ἀντί νά λάβουν τήν Ἀρχιερωσύνη ὡς ἐμπίστευμα τῆς Ἐκκλησίας, βάσει τῆς θείας εὐδοκίας ἐπί τῶν καλογηρικῶν ἀγώνων τους, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι ἅγιοι Ἱεράρχες! 

Πῶς νά ἀναμένεις νά συγκρουσθοῦν μέ τήν Πολιτεία καί τόν φόβο τῶν ποινικῶν διώξεων, ἐκεῖνοι πού φοβήθηκαν – ἄν καί ἀπόλυτοι «κυρίαρχοι» τῆς Τοπικῆς τους Ἐκκλησίας – νά συγκρουσθοῦν μέ τόν Αἱρεσιάρχη καί Σχισματαρχηγό στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ; Πῶς νά ἀναμένεις νά κάνουν τήν ὁμολογία τῆς Πίστεως, ἐκεῖνοι πού πάντοτε μέν, ἀλλά καί στήν παροῦσα δοκιμασία, ἐπαινοῦν τήν σοφία τῆς «φωταδισμένης» Εὐρώπης καί κομπλεξικῶς ὑποτάσσουν τό ἄκτιστο τῆς Θείας Χάριτος, στίς ἐπιταγές τῆς κτιστῆς λογικῆς καί ἐπιστήμης, ἡ ὁποία δέν ἔχει σταθερότητα, ἀφοῦ «πάντοτε μανθάνει καί οὐδέποτε εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν δύναται»;

Κάποτε οἱ παπποῦδες μας Ἱερεῖς σέ περιόδους ἀνομβρίας καί λοιμῶν, μετέφεραν ἅγια λείψανα γιά εὐλογία, γιά νά σταματήσουν τό κακό (ὅπως λ.χ. τοῦ Ὁσίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ στήν Ἐπανομή τῆς Θεσσαλονίκης)· στό Ἅγιον Ὄρος πρό τριάκοντα ἐτῶν Ἁγιορεῖται διέσωσαν τά Μοναστήρια, κατά τήν γενική πυρκαϊά τῶν δασῶν, μέ λιτανεῖες ἱερῶν Εἰκόνων γύρω ἀπό τίς Μονές. 

Τώρα, ἀντί ἡ Ἐκκλησία νά ἐξαποστείλει τούς Ἱερεῖς νά Ἁγιάζουν μέ Μικρό καί Μέγα Ἁγιασμό τούς δρόμους καί τά κτίρια, καί κυρίως τόν πιστό λαό, ἀντί νά διεξάγονται λιτανεῖες, δέχθηκε ἡ Ἴδια (διά τοῦ στόματος ἐπιφανῶν Ἱεραρχῶν) νά ψεκάζουν μέ οἰνοπνεύματα καί χλωρῖνες τούς χώρους Της. Πανάθλιο θέαμα, καί αἰσθητικῶς καί σημασιολογικῶς. Ἁπλῶς πανάθλιον ἰδέσθαι, ἕνα ἀληθές αἶσχος καί ἄγος, ἱστορικῶς πρωτόγνωρο!

Ὁ ἀπό μακροῦ χρόνου ἤδη ἐπιχωριάζων (ὅς μή γένοιτο καί ἐπιδημικός) ἐκκλησιαστικός τσαρλατανισμός εἶναι ἕνα πρόβλημα πού θά κληθοῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε μελλοντικῶς συνολικῶς, ὡς Ἐκκλησία. 

Ποιός Ἱερεύς δέν θά ἀντιμετωπίσει τήν εἰρωνεία τῶν χλιαρῶν Χριστιανῶν καί τῶν ἀπίστων, ὅταν – μετά τήν πανδημία – θά κληθεῖ νά ἐπιτελέσει ἱ. Εὐχέλαιον, ἁγιασμό ἤ περιστατικές εὐχές τοῦ Εὐχολογίου «εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος», τήν στιγμή πού ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διεκήρυξε, ὅσο πιό ἐπίσημα γίνεται, ὅτι φοβεῖται τούς λοιμούς ἐντός τῶν λατρευτικῶν χώρων της; 

Ποιός πιστός ἤ Ἱερεύς δέν θά τύπτεται στή συνείδηση, ὅταν θά ἀκούει τήν εὐαγγελική περικοπή περί τοῦ «κἄν θανάσιμόν τι πίωσι, οὐ μή αὐτούς βλάψῃ», ὅταν ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία ἀρνήθηκε ὄχι μόνον τήν νίκη τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῶν ἀσθενειῶν καί τῶν (ἐν καιρῷ διωγμοῦ) δηλητηρίων, ἀλλά ἀρνήθηκε τήν ὑπεροχή ὅσων εὐλογεῖ καί ἐκείνων ἀπό τά ὁποῖα εὐλογεῖται (ἱ. Εἰκόνων, θυμιάματος, ἀντιδώρου, τῆς χειρός τοῦ Λειτουργοῦ) ἔναντι τοῦ κορωνοϊοῦ καί ἐσιώπησε περί τῆς Θείας Εὐχαριστίας; 

Οἱ ἐξαιρέσεις τῆς πιστευούσης μειονότητος Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι πρακτικῶς θά ὑποκύψουν στήν προδοσία αὐτή, καθώς ἔπραξαν καί ἕως τώρα, μόνον ἐπιβεβαιώνουν τόν κανόνα. 

Καί ὁ Πνευματικός Νόμος … πρός τήν Ἀποτείχιση

Ὅταν ὁ Κύριος ἐπιτρέπει τέτοιες δοκιμασίες, βεβαίως τίς ἐπιτρέπει καί γιά ἄλλους λόγους ἀπώτερους, Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος «μετρεῖ τῇ χειρί τό ὕδωρ, καί τόν οὐρανόν σπιθαμῇ καί τήν γῆν δρακί», καί ἄνευ τοῦ θελήματος τοῦ Ὁποίου «στρουθίον ἕν [σπουργίτι] οὐ πεσεῖται ἐπί τήν γῆν» καί ὁ Ὁποῖος ἔχει «τάς τρίχας τῆς κεφαλῆς ἡμῶν πάσας ἠριθμημένας»· διότι κατά τόν Μ. Βασίλειο: «λιμοί δέ καί αὐχμοί, καί ἐπομβρίαι, κοιναί τινές εἰσι πληγαί πόλεων καί ἐθνῶν, τοῦ κακοῦ τήν ἀμετρίαν κολάζουσαι. Ὡς οὖν εὐεργέτης ὁ ἰατρός [ἐστι], κἄν πόνους, κἄν ἀλγηδόνας ἐμποιῇ τῷ σώματι (τῇ νόσῳ γάρ μάχεται, οὐχί τῷ κάμνοντι)· οὕτως ἀγαθός ὁ Θεός, ὁ τήν σωτηρίαν τῷ παντί διά τῶν μερικῶν κολάσεων διοικούμενος».

Τό πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι βεβαίως ἡ συνολική ἀμετανοησία τοῦ Γένους μας, ἡ ἴδια ἀμετανοησία πού ἐπέφερε στούς Ρώσσους τήν κατάρρευση τοῦ 1917· καί ὅμως, ὁ Κλῆρος καί οἱ Μοναχοί ὄχι μόνον δέν ἐξαιρούμεθα, ἀλλά καί προηγούμεθα στίς εὐθῦνες· κατά τούς παλαιούς Ὁσίους τοῦ Γεροντικοῦ, «ὁ Θεός ἀνέχεται τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, ἀλλά ὄχι τίς ἁμαρτίες τῆς ἐρήμου»· καί οἱ Ἱερεῖς καλοῦνται σέ κάθε Θεία Λειτουργία νά ἐνθυμοῦνται τήν φοβερά εὐθύνη τους γιά τούς Πιστούς, ἀφοῦ τά δικά τους σφάλματα χαρακτηρίζονται στίς σχετικές εὐχές «ἁμαρτήματα», ἐνῷ ἐκεῖνα τοῦ λαοῦ ὀνομάζονται συγκριτικῶς «ἀγνοήματα». 

Ἐν πρώτοις λοιπόν, ἀποκαλύφθηκε σέ ὅλη της τήν μεγαλοπρέπεια ἡ βαθειά ἀπιστία πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, ἐννοῶ κυρίως Ἐπισκόπων· ὅσο καί ἄν προσπαθοῦν νά τήν «καλύψουν» κάποιοι εὐσεβιστές Κληρικοί, φοβούμενοι τόν «σκανδαλισμό» τοῦ λαοῦ (περισσότερο φοβούμενοι, ὅμως, ὅτι ἀλλιῶς θά πρέπει νά κάνουν «κάτι» γι’ αὐτό), ὅμως πολλοί Ἐπίσκοποί μας μέ ὅλο τους τόν φανφαρονισμό, τήν τελετουργική μεγαλομανία, τά πτυχία, τίς θεολογικές «ἀκαδημίες» καί τό φιλανθρωπικό τους ἔργο, διεκήρυξαν ἐν ἄλλαις λέξεσιν, ὅτι πιστεύουν στή δύναμη τοῦ Θεοῦ πολύ λιγότερο ἀπό ὅσο ἡ τελευταία εὐλαβής γιαγιά τοῦ χωριοῦ, ἡ τελευταία «μπάμπουσκα», πού ἀκόμη διασῴζει, ὅπως στή σοβιετική Ρωσσία, τά σπέρματα τῆς Πίστεως καί εὐλαβείας ἐμφυτευμένα στίς ψυχές τῶν ἀπογόνων της, ὅταν οἱ ὑψηλοί Κληρικοί ὑποτάσσονται στά ἑκάστοτε «ἄθεα σοβιέτ», ἤ σταλινικά ἤ δυτικο-μασονικά.

Προφανῶς, ἀφοῦ οἱ Ἐπίσκοποί μας ἐτόλμησαν, μέ πασιφανῆ καταπάτηση τῶν ἱερῶν Κανόνων (πιό ἐμφανῶς καί ἀπό τήν δογματική παρέκκλιση τοῦ Κολυμπαρίου), νά εἰσαγάγουν στήν Ἐκκλησία σχισματικούς ἀμετανοήτους καί παρ’ ἐνορίαν ἀποκατεστημένους, τῆς Οὐκρανικῆς Κακοκεφαλίας, τότε ὁ Κύριος συντομότατα – κατά συγκατάβαση καί ὄχι εὐδοκία – ἐξήγαγε τόν λαό Του ἀπό τούς Ναούς, μέ τόν κορωνοϊό, γιά νά μή συγκοινωνήσει ὁ ἀγνοῶν λαός μέ τόν σχισματικό μολυσμό … 

Καί παραλλήλως, ἀπεκάλυψε ὅσο πιό μεγαλόφωνα γίνεται, ὅτι οἱ πλεῖστοι Ἐπίσκοποι δέν πιστεύουν στήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ· εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι, βεβαίως, (ἐθνοφυλετιστές καί Φαναριο-ρομαντικοί ἤ διπλωμάτες ἤ μασονόφιλοι) πού ἀθώωσαν τίς δογματικές παρεκτροπές (αἱρέσεις) τοῦ Κολυμπαρίου καί τό αἱρετικό σχίσμα τῆς Οὐκρανίας.

Προσέξτε, παρακαλῶ, ὅτι κάποιοι τέτοιοι πνευματικῶς ἀνέρειστοι Κληρικοί, ὅταν ἔγινε πρό τριῶν ἐτῶν ἡ ἱεροκανονική καί εὐλογημένη ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες Ἀποτείχιση, λόγῳ τῆς αἱρέσεως τοῦ Κολυμπαρίου, ἔλεγαν ὅτι δέν πρέπει νά ἀπομακρύνεται κανείς ἀπό τούς εὐλογημένους Ναούς, μέ τίς ἱερές Εἰκόνες, τά λοιπά ἁγιάσματα, τούς καλλικέλαδους ἱεροψαλτικούς χορούς, τίς εὐλογίες τῶν Ἱερέων καί τά ἐκεῖ τελούμενα Μυστήρια καί κυρίως ἀπό τήν μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου, διότι θά εὑρεθεῖ «ἐκτός Ἐκκλησίας» …

Τώρα, προσέξτε, σύμφωνα μέ τούς ἴδιους αὐτούς … φωστῆρες τῆς ποιμαντικῆς: γιά νά γλυτώσετε ἀπό τόν κορωνοϊό, δέν πειράζει ἄν μείνετε στά σπίτια σας ἤ καί κλειστεῖτε στό δωμάτιό σας, ἄν λέτε τίς Ἀκολουθίες μόνοι σας, ἄν δέν ἀσπάζεστε τό χέρι τοῦ Ἱερέως ἤ δέν λαμβάνετε ἀντίδωρο, ἄν ἀντί γιά τίς ζῶσες μελῳδίες ἀκοῦτε διαδικτυακά ἠχογραφήσεις βυζαντινῆς μουσικῆς, ἄν δέν μεταλάβετε ὄχι μόνον μέχρι τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου, ἀλλά ἴσως καί μέχρι τοὐλάχιστον τήν Πεντηκοστή (ἀναμένεται μάλιστα κορύφωση τοῦ ὑγειονομικοῦ προβλήματος ἐντός τοῦ θέρους) καί ἄν ἐπισκέπτεσθε τόν Ναό μόνον γιά «ἀτομική προσευχή»· καί τό κυριότερο: ὅλα αὐτά χωρίς καμμία ἀναφορά στόν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος καί σᾶς … ἐξαπέστειλε ἀκοινώνητους στά σπίτια σας … «ἐκτός Ἐκκλησίας» (οὔτε κομποσχοῖνι νά τούς κάνετε δέν ζήτησαν, ὥστε νά εἶναι οἱ ἰδιωτικές Ἀκολουθίες σας στό σπίτι … «ἐντειχισμένες» …)! 

Οὔτε λέξη γιά τήν παναλκῆ ἐνέργεια τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἡ ὁποία προκαλεῖ «χαράν, ὑγιείαν καί εὐφροσύνην», «ἐπ’ εὐεργεσία καί ἁγιασμῷ τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν», «εἰς κάθαρσιν καί ἁγιασμόν ψυχῆς τε καί σώματος, καί εἰς ἀρραβῶνα τῆς μελλούσης ζωῆς καί βασιλείας» … 

Μά, τῳόντι, ὅταν ὁ Θεός ἀποφασίσει νά ἐξευτελίσει τούς Θεομπαῖκτες Κληρικούς, δέν τούς ἐκπλύνουν οὔτε οἱ τέσσερις ποταμοί τοῦ Παραδείσου…

Τώρα πάντως, ἐν τῇ πράξει, θά κατανοήσουν οἱ Πιστοί μας, ὅτι γίνονται Ἀκολουθίες καί στό σπίτι, ὅπως ἔχει κάνει ἡ Ἐκκλησία τόσες φορές σέ καιρό διωγμῶν εἰδωλολατρικῶν ἤ αἱρετικῶν, ὅτι ἐν ἀνάγκῃ μπορεῖ νά γίνει Θεία Λειτουργία «ἱεροκρυφίως», ἀλλά καί πολλές ἄλλες πρακτικές μεθόδους «τῶν κατακομβῶν»· τό κυριότερο, θά κατανοήσουν πολλοί περισσότεροι, ὅτι πολλοί Ἐπίσκοποί μας εἶναι ψοφοδεεῖς, εἶναι ἄπιστοι στήν ἰσχύ τῶν Θείων Μυστηρίων ἐπί τῶν ὁποίων δῆθεν βασίζουν τό … «ἀκαταγώνιστο» ἀλάθητό τους, ὡς δῆθεν «καλοί οἰκονόμοι ποικίλης χάριτος Θεοῦ», τήν ὁποίαν Χάρη τώρα … ψεκάζουν μέ ἀπολυμαντικά … (στά Μοναστήρια, ἀκόμη καί τήν σκόνη καί τά χνούδια ἀπό τήν Ἐκκλησία τά καῖμε σέ εἰδικό χῶρο, μαζί μέ τά ψιχία τοῦ ἀντιδώρου κ.τ.σ. ὡς εὐλογημένα)! 

Τώρα, ἐπίσης, ἴσως συνειδητοποιήσουν μερικοί ἐνάρετοι καί πνευματικοί κατά τἆλλα Κληρικοί, ὅτι ἡ ἐσφαλμένη προτεραιότητα πού ἔθεσαν, νά διατηρήσουν ὄχι τήν Ὁμολογία, ἀλλά τά κτίρια, τά ἱδρύματα, τίς ἐκδόσεις, τά Παρεκκλήσια, τό πρόγραμμα Ἀκολουθιῶν καί Ἐξομολογήσεων καί τῶν φιλανθρωπιῶν τους, ἐνῷ τόν ἴδιο καιρό προδίδεται ἡ βάση τῆς σωτηρίας μας, τό Ὀρθόδοξον Δόγμα καί ἡ ἀκοινωνησία τῆς Ἐκκλησίας πρός τό Σχίσμα, δέν ἦταν τελικῶς προτεραιότητα εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό, ὅπως ἄλλωστε ὄφειλαν νά γνωρίζουν ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία. Τώρα, ἰδού «ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» ἀπό ἀνθρώπους καί δραστηριότητες ἐπί (Κύριος οἶδε πόσους) μῆνες… 

Λυποῦμαι, διότι χρειάστηκε νά γράψω τά ἀνωτέρω· ἀληθῶς, δέν μέ συμφέρει προσωπικῶς, ἀπό καμμία ἄποψη· ἀλλά κάποιοι ἐκκλησιαστικοί προδότες «οὔτε Θεόν φοβοῦνται, οὔτε ἀνθρώπους ἐντρέπονται» πλέον. Καί δέν στρέφομαι ἐναντίον προσώπων, ἀλλά νοοτροπίας ἐπιπολαζούσης σέ πρόσωπα μέ ἐπιρροή. 

Ποιοί ἆραγε θά λάβουν ὑπ’ ὄψιν τό τί συμβαίνει ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως, ὥστε νά ἀναλάβουν πλέον τά ὅπλα τοῦ καλοῦ ἀγῶνος τῆς Πίστεως, κατά τοῦ «ἐνδο-εκκλησιαστικοῦ» κακοῦ; Θά συνεχίσουν νά προφασίζονται προφάσεις ἐν ὀλιγοπιστίαις καί ἀμφιβολίαις; 

Μήπως ὁ Κύριος θά ἐπιτρέπει τόσο χειρότερες δοκιμασίες, ὅσο μεγαλύτερος εἶναι ὁ στρουθοκαμηλισμός μας, ὥστε νά ξυπνήσουμε; Μήπως καί πάλιν θά εὑρίσκονται δικαιολογίες γιά ἀνοχή στό κακό καί τήν προδοσία, μέχρις ὅτου καταντήσωμεν «εἰς τήν ἑνότητα τῆς (μή) πίστεως» ὄχι μέ τήν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων, ἀλλά μέ τούς αἱρετικούς τῆς Δύσεως, οἱ ὁποῖοι καταπόθηκαν ἀπό τά ἴδια κακά καί ἔγιναν σταδιακῶς ἀπό Ὀρθόδοξοι τέτοιοι πού ἔγιναν;

Ἐλπίζω νά εὑρεθοῦν ἔστω καί λίγοι τοὐλάχιστον Κληρικοί, οἱ ὁποῖοι θά τολμήσουν νά λειτουργήσουν ἔστω καί μέ μία ἤ δύο ψυχές, καί νά καλέσουν τούς πιστούς νά προσέρχονται ἕνας ἕνας πρός μόνην τήν Θεία Μετάληψη («ἀτομικῶς», κατά τίς ὁδηγίες τοῦ Μεγάλου Ἀδελφοῦ Κυριάκου …), ὥστε νά μή μείνουν ἀκοινώνητοι οἱ Χριστιανοί ἐπί μῆνες, πρός χαράν μόνον τοῦ διαβόλου, κατά τόν καιρό τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς «τοῦ σταδίου τῶν ἀρετῶν τοῦ ἀνεῳγμένου» …

Πηγή

«Πᾶνος»