Σάββας Ἠλιάδης: ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ (Α΄Μέρος)

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «ΟΜΙΛΙΕΣ B'», Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ»

Στὶς δύσκολες ὧρες ποὺ περνᾶ σήμερα ἡ πατρίδα μας ἀλλὰ καὶ ὁ κόσμος ὅλος, εἶναι φυσικό, κάποιους συνανθρώπους μας νὰ τοὺς καταλαμβάνει τὸ πνεῦμα τῆς φοβίας, τῆς ἀπαισιοδοξίας καὶ ἀκόμη χειρότερα, τοῦ ἀδιεξόδου. 

Κάποιες δυνάμεις, δυστυχῶς, σκοπίμως ἢ μή, ἐπιβαρύνουν τὸ κλίμα καί, καθὼς φαίνεται, τρομοκρατοῦν τὸν κόσμο καὶ τὸν κρατοῦν σὲ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ καταστολή. Τέτοιες ὧρες οἱ δικές μας φωνὲς εἶναι πολὺ ἰσχνὲς καὶ ἀδύναμες καὶ ἐλάχιστα μποροῦν νὰ βοηθήσουν στὴν καλλιέργεια ἀνδρείου ἐν Χριστῷ φρονήματος.

Τώρα εἶναι ἡ ὥρα ποὺ οἱ ψυχὲς ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ τὸν λόγο τῶν ἁγίων. Τὸν λόγο τῆς ἀλήθειας, ποὺ τὶς ἐλευθερώνει, τὶς εἰρηνεύει καὶ τὶς ἀντρειεύει. Τέτοιο λόγο - ἀπόσπασμα ὁμιλίας του - φωτισμένο καὶ παρηγορητικό, θὰ μᾶς ἀπευθύνει ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ὅ,τι κι ἂν συμβαίνει στὴ ζωή, εἶναι ἀπολύτως βέβαιο καὶ πρέπει νὰ τὸ πιστεύουμε ἀκράδαντα, πὼς τελικὰ θὰ νικήσει τὸ καλό!

✶✶✶

« ... Ἀκοῦστε μιὰ ἁπλὴ ἱστορία, μὲ τὴν ὁποία ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δίνει ἀπάντηση στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ εἶναι ἀπαισιόδοξοι λόγῳ τῇ ἀδυναμίας τους καὶ τῆς ὀλιγοψυχίας τους.

Κάποτε ἕνα παιδὶ γεννήθηκε σὲ μιὰ σπηλιά. 

Πολλὰ παιδιὰ αὐτοῦ τοῦ κόσμου, παρόλο ποὺ γεννήθηκαν σὲ δωμάτια φωτεινά, σὲ κούνιες μὲ πούπουλα καὶ μετάξι, παραπονιοῦνται γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς δύναμης τοῦ κακοῦ. Ἐκεῖνο τὸ παιδὶ ποὺ γεννήθηκε στὴν σπηλιά, στὴν φάτνη μὲ ἄχυρα, ποτὲ δὲν παραπονέθηκε, γιατί πίστευε στὸν Θεὸ καὶ στὴν τελικὴ νίκη τοῦ καλοῦ.

Τὸ παιδὶ ποὺ γεννήθηκε στὴν σπηλιὰ καὶ στὰ ἄχυρα ἀναγκάστηκε νὰ ἀφήσει τὴν γενέτειρά του, ποὺ εἶναι τόσο ἀγαπητὴ στὴν κάθε παιδικὴ καρδιὰ καὶ νὰ φύγει μὲ τοὺς γονεῖς του σὲ μιὰ μακρινὴ ξένη χώρα, γιὰ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὸν τύραννο, ποὺ τὸν καταδίωκε στὴν πατρίδα του.

Τὰ ἄλλα παιδιά, παρόλο ποὺ δὲν ἔνιωσαν τὸ πικρὸ ψωμὶ τῆς ξένης πατρίδας, παρόλο ποὺ δὲν καταδιώχτηκαν ἀπὸ τὸν κυβερνήτη τῆς πατρίδας τους, παρόλο ποὺ τὸ μόνο ποὺ αἰσθάνθηκαν ἦταν ἡ πατρικὴ στοργὴ καὶ τρυφερότητα, παραπονιοῦνται καὶ πιστεύουν πὼς τὸ κακὸ εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὸ καλό. 

Ἐκεῖνο τὸ παιδί, παρόλο ποὺ ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία αἰσθάνθηκε τὴν κακία, τὴν τυραννία, τὴν δολιότητα ἀλλὰ καὶ τὴν σκληρὴ ζωὴ τῆς ξενιτιᾶς, δὲν ἔχασε τὴν πίστη του. Ἀντίθετα, μέσα του συνεχῶς δυνάμωνε ἡ πίστη γιὰ τὴν τελικὴ νίκη τοῦ καλοῦ.

Αὐτὸ τὸ παιδὶ μεγάλωσε καὶ ἔγινε ἕνα ἀγόρι, ποὺ ἔμαθε νὰ ἀσκεῖ τὴν κοπιαστικὴ δουλειὰ τοῦ μαραγκοῦ. Πολλὰ ἀγόρια, παρόλο ποὺ δὲν κάνουν καμιὰ κοπιαστικὴ ἐργασία, μέχρι νὰ φτάσουν σὲ ὥριμη ἡλικία, πάλι παραπονιοῦνται γιὰ τὸν πολλαπλασιασμὸ τοῦ κακοῦ στὸν κόσμο. Ἐκεῖνο τὸ ἀγόρι, τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ πελεκάει τὸ ξύλο μὲ τὸ τσεκούρι καὶ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ κερδίζει τὸ ψωμί του, δὲν παραπονέθηκε ποτὲ σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωὴ γιὰ τὸν πολλαπλασιασμὸ τῆς κακίας στὸν κόσμο. Ἀντίθετα, ἄντεχε μὲ χαρὰ κάθε δυσκολία καὶ ἔφερνε σὲ πέρας τὴν δουλειά του, πιστεύοντας στὴν τελικὴ νίκη τοῦ καλοῦ.

Αὐτὸ τὸ παιδὶ ποὺ γεννήθηκε στὴν φάτνη μὲ τὰ ἄχυρα καὶ ἔφυγε νωρὶς ἀπὸ τὴν γενέτειρά του, λόγῳ τῆς τυραννίας ποὺ ὑπῆρχε ἐκεῖ καὶ ἀπὸ τὴν νεαρή του ἡλικία ἔκανε τὴν ἐπίπονη ἐργασία τοῦ ξυλουργοῦ, μεγάλωσε ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ ἀγάπησε τοὺς ἀνθρώπους, τὸν κόσμο, τὴν ζωή. 

Μεγάλωσε ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ θέλησε νὰ δυναμώσει τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων στὴν ἔσχατη νίκη τοῦ καλοῦ. Καὶ δὲν ἦταν εὔκολο νὰ δυναμώσει τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων στὴν τελικὴ νίκη τοῦ καλοῦ, γιατί οἱ ἄνθρωποι ἦταν καταπιεσμένοι ἀπὸ τὴν φτώχεια, τὰ βάσανα, τὴν ἀμάθεια, τὶς ἀρρώστιες. Ἔτσι, δὲν μπόρεσαν νὰ πιστέψουν στὴν τελικὴ νίκη τοῦ καλοῦ, γιατί τὸ κακό, ὅπως τὰ ἀγριόχορτα ποὺ πνίγουν τὸ φυτό, εἶχε σκοτώσει τὴν πίστη στὴν ψυχή τους.

Κάποιοι πλούσιοι ἄνθρωποι, ποὺ κέρδισαν μὲ δόλιο τρόπο τὴν ἐξουσία καὶ τὰ πλούτη τους, δὲν εἶχαν τὴν τόλμη νὰ πιστέψουν στὸ καλό, ἐπειδὴ τὸ καλὸ ἦταν ἀντίθετο μὲ τὸν πλοῦτο τους καὶ τὴν ἐξουσία τους.

Ὁ δαίμονας τοῦ κακοῦ στὴ συνέχεια θέλησε νὰ βάλει Αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δίδασκε στοὺς ἀνθρώπους πὼς ἡ ἔσχατη νίκη ἀνήκει στὸ καλὸ καὶ ὄχι στὸ κακό. 

Τοῦ ἔδειξε ὅλα τὰ βασίλεια τῆς γῆς καὶ τοῦ εἶπε: Θὰ σοῦ δώσω ὅλη αὐτὴν τὴν ἐξουσία καὶ τὴν λαμπρότητα αὐτῶν τῶν βασιλείων. Σὲ ἐμένα ἔχει παραδοθεῖ καὶ τὴν δίνω σὲ ὅποιον ἐγὼ θέλω. Ἄν, λοιπόν, μὲ προσκυνήσεις, θὰ εἶναι ὅλη δική σου. (Λουκᾶς 4,6-7). 

Δὲν κατάφερε ὅμως αὐτὸς ὁ στιγμιαῖος θρίαμβος τῆς κακίας, ποὺ ὑπάρχει σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, νὰ ἐντυπωσιάσει Αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ πίστευε σταθερὰ ὅτι ὁ ἔσχατος καὶ αἰώνιος θρίαμβος θὰ ἀνήκει στὸ καλό. 

Ἔτσι, ἀρνήθηκε τὴν πρόταση τοῦ δαίμονα, λέγοντας: Φύγε ἀπὸ μπροστά μου, σατανᾶ. Ἡ Γραφὴ λέει: Τὸν Κύριο, τὸν Θεό σου θὰ προσκυνᾶς Καὶ μόνον αὐτὸν θὰ λατρεύεις. (Λουκᾶ 4,8). 

Αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δὲν ἤθελε νὰ προσκυνήσει τὸν δαίμονα τοῦ κακοῦ, παρόλο ποὺ τοῦ πρόσφερε ὅλα τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου, οἱ ἄνθρωποι τὸν χλεύασαν, λόγῳ τῆς πίστης του στὴν ἔσχατη νίκη τοῦ καλοῦ. 

Δὲν τὸν χλεύασαν οἱ ἀσήμαντοι, τὸν χλεύασαν οἱ ἀρχηγοὶ τοῦ λαοῦ του. Ἀλίμονο γιὰ ἕναν λαό, ὅταν οἱ ἀρχηγοί του δὲν πιστεύουν στὴν τελικὴ νίκη τοῦ καλοῦ. Θὰ καταρρεύσουν καὶ ὁ λαὸς καὶ οἱ ἀρχηγοί του. Θὰ καταρρεύσουν, ὅπως κατάρρευσε καὶ ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραήλ, τὸν καιρὸ ποὺ κυβερνούνταν ἀπὸ ἄνανδρους καὶ ὑποκριτὲς πατριῶτες. Θὰ σκοντάψει καὶ θὰ πέσει, ὅπως ὅταν σκοντάφτουν καὶ πέφτουν οἱ τυφλοί, ὅταν ὁδηγοῦνται ἀπὸ τυφλούς.

Καὶ τελικὰ αὐτὸς ὁ Ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στὴν φάτνη μὲ τὰ ἄχυρα οὔτε ὅταν τὸν φυλάκισαν, τὸν ἔφτυσαν, τὸν μαστίγωσαν, τὸν ἔβαλαν μαζὶ μὲ τοὺς λῃστές, τὸν καταδίκασαν σὲ θάνατο, τὸν σταύρωσαν, δὲν ἔχασε τὴν πίστη του στὴν ἔσχατη νίκη τοῦ καλοῦ. Αὐτὸς ὅλα τὰ ἄντεξε, μένοντας σταθερὸ στὴν πίστη του, πὼς ἡ ἐξουσία τοῦ κακοῦ εἶναι στιγμιαία καὶ πὼς στὸ τέλος τὸ καλὸ θὰ νικήσει!

Καὶ πραγματικά, ὅταν τὸν σταύρωσαν στὸν Γολγοθᾶ, ἡ κακία ἀληθινὰ θριάμβευσε. Ποτὲ ὁ θρίαμβος τοῦ κακοῦ δὲν φάνηκε τόσο ὁλοκληρωτικός, ὅσο ἐκείνη τὴ στιγμή. Ὅταν αὐτός, ὁ δίκαιος καὶ ἀμερόληπτος ἄνθρωπος, ἐξέπνευσε ἐξαιτίας τοῦ μαρτυρίου, στὴν ψυχὴ τῆς μητέρας του καὶ τῶν φίλων του, ποὺ στέκονταν στενοχωρημένοι κάτω ἀπὸ τὸν σταυρό, ἐνισχύθηκε ἡ πίστη στὴν ἔσχατη νίκη τοῦ κακοῦ. Ἡ πίστη τους στὴν νίκη τοῦ καλοῦ, ποὺ εἶχε δυναμώσει στὴν ψυχή τους ὁ Χριστός, ζῶντας τόσες μέρες μαζί τους, ἔσβησε, ὅπως σβήνει ἡ φλόγα τοῦ κεριοῦ, ὅταν φυσάει τὴν νύκτα ὁ ἀέρας.

Οἱ φίλοι τοῦ ἐσταυρωμένου καὶ δίκαιου ἀνθρώπου γύρισαν τὸ βράδυ στὰ Ἱεροσόλυμα, βοηθῶντας τὴν πονεμένη μάνα νὰ περπατάει πάνω ἀπὸ τὸν πέτρινο λόφο. Ἐνῶ ἡ μάνα πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη της ἄφηνε τὸν Γολγοθᾶ, ὁ Γολγοθᾶς ἀσταμάτητα ἦταν μπροστὰ στὰ μάτια της. Στὸν σκοτεινὸ οὐρανὸ ἔλαμπαν τὰ ἀστέρια καὶ οἱ φίλοι τοῦ ἐσταυρωμένου ἀπογοητευμένοι βλέποντάς τα ἔλεγαν: Ἔγιναν τόσα καὶ ὅμως ἐσεῖς ἀστέρια λάμπετε! Ἀκόμη καὶ ὁ οὐρανὸς χαίρεται γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ κακοῦ στὸ καλό;

Ἔτσι, πιθανόν, μιλοῦσαν στὰ ἀστέρια μὲ πονεμένη εἰρωνεία οἱ μαθητὲς καὶ φίλοι τοῦ Χριστοῦ, γυρίζοντας ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶ. Ἀλλὰ δὲν θὰ μιλοῦσαν ἔτσι οὔτε ἡ λύπη θὰ ἔσφιγγε τὴν ψυχή τους, ἐὰν ἐκείνη τὴν στιγμὴ μποροῦσαν νὰ σηκώσουν τὴν κουρτίνα καὶ νὰ δοῦν πίσω ἀπὸ αὐτὴν τὸ μέλλον. Νὰ δοῦν πολλοὺς ναούς, χτισμένους στὴν δόξα τοῦ Δασκάλου τους. 

Οὔτε ἡ πληγωμένη μάνα θὰ ἔπεφτε ἀπὸ ἐξάντληση περνῶντας ἀπὸ τὸν λόφο, ἐὰν τότε ἤξερε πὼς τὸ μαρτύριο τοῦ γιοῦ της στὸν Γολγοθᾶ δὲν ἦταν οὔτε μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ τελευταία πράξη στὴ ζωή του, ὅπως τὸ κακὸ τέλος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ τελευταία πράξη σ᾿ ἕνα καλὸ θεατρικὸ ἔργο. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἁπλή ἱστορία, ποὺ ἡ ἐκκλησία σήμερα λέει στοὺς πιστούς.  

Τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ἱστορίας εἶναι πὼς ὁ Χριστὸς νίκησε, τὸ καλὸ νίκησε.

Ἐσεῖς, ποὺ εἶστε λυπημένοι, σηκῶστε τὸ κεφάλι. Αὐτὴ ἡ παλιὰ ἱστορία μπορεῖ καὶ στὴν δική σας ἐποχὴ νὰ δώσει ξανὰ ζωὴ σὲ πολλὲς μαραμένες καρδιὲς καὶ νὰ θερμάνει τὴν πίστη πολλῶν ἀπογοητευμένων ἀνθρώπων. Γιατί ὑπάρχουν πολλὲς μαραμένες καὶ ἀπογοητευμένες καρδιὲς στὴν ἐποχή μας. Ἡ ἐποχή μας εἶναι βαριὰ καὶ ψυχρή, σὰν τὸ μολύβι. Εἶναι φυσιολογικὸ νὰ ὑπάρχει τόση ἀπογοήτευση κάτω ἀπὸ αὐτὸ τὸ βάρος καὶ ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ψυχρότητας...».

(Συνεχίζεται: Β' Mέρος-Τέλος)

Ἀντιγραφή-ἐπιμέλεια:
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 5-4-2020

«Πᾶνος»