Γράφει ὁ Καθηγητὴς Γιῶργος Πιπερόπουλος
Ὁ 15Αὔγουστος τοῦ 2020 εἶμαι βέβαιος ὅτι ΔΕΝ ἔχει προηγούμενο στὴν προσωπικὴ ἱστορία τοῦ καθένα καὶ τῆς καθεμιᾶς μας ὡς Ἕλληνες.
Τὰ μέτρα ποὺ μᾶς ἔχουν ἐπιβληθεῖ ἀπὸ τὸ 2010 μέχρι σήμερα ἦταν πρωτόγνωρα καὶ δυστυχῶς αὐτοὶ ποὺ μᾶς Κυβέρνησαν μᾶς ἔφτασαν μέχρι ἐδῶ ἀλλὰ δὲν φρόντισαν νὰ μᾶς δώσουν τὶς δεξιότητες ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ ἀνταπεξέλθουμε στὶς σκληρὲς δοκιμασίες.
Καὶ ἀπὸ τὸν Μάρτιο καὶ μετὰ ὅσα μᾶς ἐπιβλήθηκαν ἐξαιτίας τῆς πανδημίας τοῦ covid-19 καὶ ὅσα πολλοὶ φοβοῦνται ὅτι θὰ ἀκολουθήσουν στὴν Πατρίδα μας καὶ στὴν Ὑφήλιο ἐπίσης ΔΕΝ εἶχαν προηγούμενο καὶ φυσικά μᾶς ἔχουν ἀποδιοργανώσει.
Καιρὸς νὰ θυμηθοῦμε, χωρὶς βέβαια νὰ γίνουμε μοιρολατρικὰ θρησκόληπτοι τὸ «βοήθα Παναγιὰ» καὶ τὸ «ἔχει ὁ Θεὸς» τῶν γονιῶν μας...
Τὴν πατρότητα τοῦ κειμένου ποὺ ἀκολουθεῖ δὲν τὴν γνωρίζω, καὶ συνεπῶς δὲν μπορῶ νὰ τὴν παραθέσω ἀλλὰ ὁμολογῶ ὅτι ὅταν τὸ βρῆκα ὡς διεθνὲς δημοσίευμα μὲ συγκίνησε τὸ δραματικὸ μήνυμα ποὺ γλαφυρὰ μεταφέρει...
Καθὼς μεθαύριο Σάββατο θὰ γιορτάσουμε τὴν Παναγιά μας στὸ ἑλληνικὸ 15Αὔγουστο σκέφτηκα νὰ ἀναρτήσω τὴν ἱστορία τοῦ ὀρειβάτη ποὺ ἔχασε τὴ ζωή του καθὼς ἀποδείχτηκε ὅτι στὴ δύσκολη στιγμὴ ἐπικαλέστηκε μὲν τὴν βοήθεια Τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ τοῦ ἔλειπε ἡ πίστη....
________________________
Ἡ ἱστορία μιλάει γιὰ ἕναν ὀρειβάτη, ποὺ θέλησε νὰ σκαρφαλώσει στὸ ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε τὴν περιπέτειά του μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια προετοιμασίας. Ὅμως, ἐπειδὴ ἤθελε τὴ δόξα μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀποφάσισε νὰ σκαρφαλώσει τὸ βουνὸ μόνος.
Ἡ νύχτα ἔπεσε βαριὰ καὶ ὁ ἄνδρας δὲν ἔβλεπε τίποτα, ὅλα ἦταν μαῦρα, μηδενικὴ ὁρατότητα. Τὸ φεγγάρι καὶ τὰ ἄστρα εἶχαν καλυφθεῖ ἀπὸ σύννεφα. Καθὼς ὁ ἄνδρας ἀνέβαινε καὶ ἀπεῖχε λίγα μόνο μέτρα ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ, γλίστρησε καὶ ἔπεσε στὸ κενὸ μὲ μεγάλη ταχύτητα.
Ὁ ὀρειβάτης ποὺ τὸ μόνο ποὺ ἔβλεπε καθὼς ἔπεφτε ἦταν μαῦρες κουκίδες, εἶχε τὴν τρομερὴ αἴσθηση τῆς βαρύτητας νὰ τὸν τραβᾶ. Συνέχισε νὰ πέφτει καὶ σὲ ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς τοῦ μεγάλου φόβου ἦρθαν στὸ μυαλό του ὅλα τὰ καλὰ καὶ τὰ ἄσχημα ἐπεισόδια τῆς ζωῆς του.
Σκεφτόταν, τώρα, τὸ πόσο κοντὰ στὸ θάνατο ἦταν, ὅταν ξαφνικὰ ἔνιωσε τὸ σκοινὶ ποὺ ἦταν δεμένο στὴ μέση του νὰ τὸν τραβᾶ δυνατὰ καθὼς εἶχε φτάσει στὸ τέλος του. Τὸ σῶμα τοῦ ὀρειβάτη κρεμόταν πλέον στὸν ἀέρα. Μόνο τὸ σχοινί τὸν κρατοῦσε ζωντανό. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ τῆς ἀμηχανίας καὶ καμιᾶς ἄλλης ἐπιλογῆς, φώναξε:
Θεέ μου, βοήθησε με, εἶπε ἀτενίζοντας τὸν οὐρανό!
Μιὰ βαθειὰ φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἀπάντησε:
Τί θέλεις νὰ κάνω;
Σῶσε με, Θεέ μου!
Ἀληθινά, νομίζεις ὅτι μπορῶ νὰ σὲ σώσω, εἶπε ἡ φωνὴ ἀπὸ ψηλὰ;
Βέβαια, πιστεύω ὅτι Ἐσὺ μπορεῖς!
«Ἐὰν ἔχεις πίστη Κόψε τὸ Σχοινὶ ποὺ ἔχεις δεμένο στὴ μέση σου».
____________________________
Στὸ σημεῖο αὐτὸ σταμάτησα νὰ διαβάζω καὶ μὲ ἀπορία σκέφτηκα: «Θεέ μου, τί ζητᾶς ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο; Εἶναι δυνατὸν νὰ τοῦ ζητᾶς νὰ κόψει τὸ σκοινί, τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ τὸν κρατάει δεμένο μὲ τὴ ζωή;»
Ἐγκατέλειψα γρήγορα αὐτὲς τὶς σκέψεις καὶ ἔβαλα τὸν ἑαυτό μου στὴ θέση τοῦ ὀρειβάτη.
Ἀλήθεια, ΕΓΩ τί θὰ ἔκανα; Μὲ ἀνάμεικτα συναισθήματα καὶ σχεδὸν μὲ βεβαιότητα γιὰ τὴν ἀπάντηση μου, συνέχισα νὰ διαβάζω:
«Ἡ ὁμάδα διάσωσης, τὴν ἄλλη μέρα, ἀνακοίνωσε ὅτι ἕνας ὀρειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος μὲ τὸ σῶμα του δεμένο σὲ ἕνα σχοινί. Τὰ χέρια του κρατοῦσαν σφιχτὰ τὸ τελικὸ κόμπο τοῦ σχοινιοῦ ΜΟΝΟ 3 μέτρα πάνω ἀπὸ τὸ ἔδαφος....».
Ἐσὺ καὶ ἐγώ, πόσο κολλημένοι εἴμαστε στὸ σχοινί μας;
Ποτὲ μὴν ἀμφισβητοῦμε ὅσα εἶναι ἀπὸ τὸ Θεό.
Ποτὲ δὲν πρέπει νὰ λέμε ὅτι μᾶς ἔχει ξεχάσει ἡ μᾶς ἔχει ἐγκαταλείψει.
Ποτὲ μὴ σκεφθοῦμε ὅτι δὲν μᾶς φροντίζει.
Μᾶς κρατάει πάντα μὲ τὸ δεξὶ Του χέρι...
Ἡ ἐπιλογὴ νὰ πιάσουμε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ ἀνήκει σὲ ἐμᾶς.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου