Ἅγιος Παΐσιος: Ἀποταμίευση στὸν Οὐρανὸ

– Γέροντα, στενοχωριέμαι, ὅταν οἱ ἄλλοι δὲν ἔχουν καλὴ γνώμη γιὰ μένα.

– Καλὰ ποὺ μοῦ τὸ εἶπες! Ἀπὸ σήμερα θὰ κάνω εὐχὴ οἱ ἄλλοι νὰ μὴν ἔχουν ποτὲ καλὴ γνώμη γιὰ σένα, γιατὶ αὐτὸ σὲ συμφέρει, καλό μου παιδί.

Οἰκονομάει ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀδικήσουν οἱ ἄνθρωποι ἢ νὰ μᾶς ποῦν καμμιὰ κουβέντα, γιὰ νὰ ἐξοφλήσουμε μερικὲς ἁμαρτίες μας ἢ γιὰ νὰ ἀποταμιεύσουμε κάτι στὴν ἄλλη ζωή.

Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω, πῶς τὴν θέλετε ἐσεῖς τὴν πνευματικὴ ζωή; Δὲν ἔχετε καταλάβει ἀκόμη τὸ πνευματικό σας συμφέρον καὶ θέλετε ἐξόφληση ἐδῶ· γιὰ τὸν Οὐρανὸ δὲν ἀφήνετε τίποτε. Πῶς τὰ παίρνεις ἔτσι τὰ πράγματα;

Τί διαβάζεις; Εὐεργετινὸ[1] διαβάζεις; Ἐκεῖ δὲν σοῦ λέει τί πρέπει νὰ κάνης; Εὐαγγέλιο διαβάζεις; Νὰ διαβάζης κάθε μέρα.

– Γέροντα, ὅταν κάνω ἕνα καλό, λυπᾶμαι, ἂν δὲν τὸ ἀναγνωρίσουν οἱ ἄλλοι.

– Καλά, ἐσὺ τί θέλεις, ἀναγνώριση ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἢ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους; Πιὸ πολὺ ὄφελος δὲν ἔχεις ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τοῦ Χριστοῦ; Σὲ τί σὲ βοηθάει νὰ σὲ προσέχουν οἱ ἄνθρωποι;

Ἂν τώρα σοῦ ἀναγνωρίζουν τὸ καλὸ ποὺ κάνεις, στὴν ἄλλη ζωὴ θὰ ἀκούσης: «Ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου»[2]. Πρέπει νὰ χαιρώμαστε, ὅταν δὲν ἀναγνωρίζουν οἱ ἄλλοι τοὺς κόπους μας καὶ δὲν μᾶς ἀνταμείβουν, γιατὶ αὐτοὺς τοὺς κόπους τοὺς λαμβάνει ὑπ᾿ ὄψιν ὁ Θεὸς καὶ θὰ μᾶς ἀνταμείψη μὲ πληρωμὴ αἰώνια.

Ἀφοῦ ὑπάρχει θεία ἀνταπόδοση, νὰ κοιτάξουμε νὰ βάλουμε καμμιὰ δραχμὴ στὸ Ταμιευτήριο τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ δεχώμαστε τὴν ἀδικία σὰν μεγάλη εὐλογία, γιατὶ ἀποταμιεύουμε ἀπὸ αὐτὴν οὐράνια εὐλογία.

– Ὅταν, Γέροντα, δέχεται κανεὶς τὴν ἀδικία, ὄχι γιατὶ σκέφτεται τὴν μέλλουσα Κρίση, ἀλλὰ γιατὶ αὐτὸ τὸ θεωρεῖ καλό, εἶναι σωστό;

– Ἔ, καὶ αὐτὸ ἐκεῖ δὲν καταλήγει; Μόνο νὰ προσέξη νὰ μὴν τὸ κάνη, γιὰ νὰ γίνη ἁπλῶς καλὸς ἄνθρωπος, γιατὶ ἔτσι κάνουν οἱ Εὐρωπαῖοι[3].

Νὰ σκέφτεται πὼς εἶναι εἰκόνα Θεοῦ καὶ πρέπει νὰ μοιάση στὸν Πλάστη του. Ἂν ὑπάρχη αὐτὸ τὸ κίνητρο, βαδίζει σωστά.

Διαφορετικὰ κινδυνεύει νὰ πέση στὸν ἀνθρωπισμὸ[4] τῶν Εὐρωπαίων.

 

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Γ' «Πνευματικὸς ἀγώνας»

---

[1] Συλλογὴ διδαχῶν καὶ διηγήσεων διαφόρων Ἁγίων Πατέρων, τὴν ὁποία συνέθεσε κατὰ τὸν 11ο αἰ. ὁ μοναχὸς Παῦλος, ἱδρυτής, κτήτορας καὶ ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς «Παναγίας τῆς Εὐεργέτιδος» στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔλαβαν καὶ ὁ ἴδιος καὶ ἡ συλλογή του τὴν ἐπωνυμία «Εὐεργετινός».

[2] Λουκ. 16, 25.

[3] Ὁ Γέροντας, ὅταν ἀναφέρεται στοὺς Εὐρωπαίους, δὲν τοὺς ὑποτιμᾶ, ἀλλὰ θέλει νὰ μᾶς ἀποτρέψη ἀπὸ τὸ ὀρθολογιστικὸ πνεῦμα τῶν Δυτικῶν.

[4] Ὁ ἀνθρωπισμός, ποὺ ἔχει ὡς κέντρο τὸν αὐτονομημένο – ξεκομμένο – ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία ἄνθρωπο, ἀναπτύχθηκε στὴν Δύση μετὰ τὸν Μεσαίωνα.

«Πᾶνος»