Τελικά, μπορεῖ ἡ μάσκα νά μοῦ στερήσει τόν Χριστό;

Τελικά, μπορεῖ ἡ μάσκα νά μοῦ στερήσει τόν Χριστό;

Χρίστος Παναγιώτου

 

Πατέρα Σπυρίδωνα, τήν εὐχή σας.

Ὁ λόγος, γιά τό τελευταῖο σας κείμενο: «Μπορεῖ ἡ μάσκα νά μοῦ στερήσει τόν Χριστό;...» (euxh.gr  ), πού μοῦ προκάλεσε ἐρωτηματικά, καί θά ἤθελα νά καταθέσω στήν ἀγάπη σας, καλόπιστα θεωρῶ, καί τίς δικές μου ἐντυπώσεις. Γενικότερα, μοῦ ἀρέσουν τά κείμενά σας, ἀλλά κατά τή γνώμη μου, τό ἐν λόγῳ κείμενο «πάσχει» ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως. Ἐπιτρέψατέ μου νά προσπαθήσω νά τεκμηριώσω τήν παραπάνω ἄποψή μου, δηλώνοντας ἐξ ἀρχῆς, ὅτι δέν σᾶς θεωρῶ, σέ καμιά περίπτωση, «ἄπιστο, ἀντίχριστο καί ὅτι δέν πιστεύετε στόν Χριστό», ὅπως λέτε ὅτι ἄλλοι σᾶς καταλογίζουν· παρά ταῦτα, οὐδείς ἄνθρωπος ἀλάνθαστος.

Γράφετε: «Ἀπό τή στιγμή πού εἶναι ἀπόφαση τοῦ κράτους καί τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας, θά φορέσω τήν ἰατρική μάσκα ὅπου ὁρίζει  ὁ νόμος». Θεωρεῖτε λοιπόν, ὅτι οἱ νόμοι τοῦ κράτους, πρέπει νά ἐφαρμόζονται (ἀδιακρίτως;) καί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Σύμφωνα μέ τό σκεπτικό σας, θά συμφωνήσατε καί μέ τό κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν, ἀφοῦ ἦταν ἀπόφαση τοῦ κράτους καί τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας, καί φυσικά θά δεχτεῖτε, παρά τήν ἴσως διαφωνία σας, ἐάν, τό κράτος καί οἱ ἐπιστήμονες ἀποφασίσουν νά ἀλλάξουν τόν τρόπο μετάδοσης τῆς Θείας Κοινωνίας, καί γιατί ὄχι, νά τήν ἀπαγορεύσουν, ἄν πρόκειται «γιά λόγους δημόσιας ὑγείας». Αὐτό ἄλλωστε δέν εἶναι ὑποθετικό σενάριο, ἔγινε στό ἐξωτερικό ἀλλά καί στήν πατρίδα μας, τό χρονικό διάστημα πού ἦταν κλειστές οἱ ἐκκλησίες· διώχθηκαν ἱερεῖς ἐπειδή μετέλαβαν πιστούς!

Τό δεκαπενθήμερο πού πέρασε, ἑορτάσαμε τήν Παναγία μας, τήν «Προστασία τῶν Χριστιανῶν», τήν «προστατεύουσα ἀεί», Αὐτή πού μᾶς «σῴζει ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν», Αὐτή πού «Προστασίαν καὶ σκέπην, ζωῆς ἐμῆς τίθημι», σ’ Αὐτή πού ἀναθέτουμε τήν «πᾶσαν ἐλπίδα» μας. Δέν Τήν προσβάλλουμε πάτερ, ἐάν προσερχόμαστε στό ναό Της μέ μάσκα; Δέν προσβάλλουμε τόν Υἱό Της; Δέν εἶναι πάτερ, διακριτές οἱ ἐξουσίες κράτους καί Ἐκκλησίας; Μπορεῖ ἡ ἰατρική ἐπιστήμη νά εἰσχωρήσει στή Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας; Μπορεῖ τό κράτος; Ἐπιτρέπεται νά ἐξισώνεται ὁ ἱερός ναός μέ ὁποιονδήποτε ἄλλο χῶρο ἰδιωτικό ἤ δημόσιο;

 

Καί ἐπανέρχεσθε: «Ἐξάλλου Ἀπό τή στιγμή πού γίνεται νόμος τοῦ κράτους γιά λόγους δημόσιας ὑγείας, δέν ἔχω λόγο νά τό παίξω Νταρτανιάν, διότι πολύ ἁπλά δέν θά ἔχει κανένα νόημα». Τί γίνεται πάτερ, ὅταν οἱ νόμοι τοῦ κράτους, εἴτε γιά τήν προστασία τῆς ὑγείας εἴτε γενικότερα, ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ τούς νόμους τοῦ Θεοῦ; Τί θά λέγατε γιά τόν Νόμο 1609/1986, «Τεχνητή διακοπή τῆς ἐγκυμοσύνης καί προστασία τῆς ὑγείας τῆς γυναίκας…», ὅπου τό κράτος «μεριμνᾶ» γιά τήν ὑγεία τῆς γυναίκας; Θά μοῦ πεῖτε, τί σχέση ἔχει μιά ἁπλή μάσκα μέ τήν ἔκτρωση. Τό ἕνα εἶναι μικρό καί ἀσήμαντο καί τό ἄλλο ἀφαίρεση ζωῆς. Εἶναι ὅμως, ὄντως ἀσήμαντο τό νά εἰσέρχομαι μέ μάσκα στόν ἱερὸ ναό;

 

Ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας Ἰωήλ, ἀναφέρει σέ ἐγκύκλιό του (istographos): «Ὁ ναὸς εἶναι Σῶμα τοῦ ζῶντος Θεοῦ γι' αὐτὸ καὶ φέρει τὸ σχῆμα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι μόνο συμβολικό. Μέσα στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία  οἱ τύποι καὶ τὰ σύμβολα περιέχουν τὴν οὐσία, τὴν Ἀλήθεια καὶ γι' αὐτὸ τοὺς τηροῦμε. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὁ ἱερὸς ναὸς ὡς Σῶμα Χριστοῦ δὲν δύναται νὰ εἶναι χῶρος μετάδοσης ἀσθενειῶν. Ἂν ἀμφιβάλλουμε γι' αὐτό, ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὸ ἐὰν ὑπάρχει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. Ἐξομοιώνουμε τὸν Ναὸ μὲ μία αἴθουσα συναθροίσεων».

 

 Καί συνεχίζει: «Ἡ πικρὴ διαπίστωση εἶναι ὅτι χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε καὶ νὰ τὸ θέλουμε, βλασφημοῦμε κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πάσχουμε ἀπὸ αἱρετικὸ φρόνημα, ἐνῶ διακηρύσσουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας. Βλασφημοῦμε κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ κινδυνεύουμε νὰ μὴν συγχωρεθοῦμε οὔτε ἐδῶ οὔτε αἰώνια ἀμφισβητώντας τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν φοβόμαστε νὰ προσκυνήσουμε τὶς ἱερὲς εἰκόνες, νὰ ἀσπασθοῦμε τὸ χέρι τοῦ ἱερέως, νὰ βρεθοῦμε μέσα στὸν ἱερὸ ναό, ἀρνούμαστε στὴν πράξη τὴν σωστικὴ καὶ ἁγιαστικὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Θεωροῦμε ὅτι  τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι δυνατὸν νὰ μεταδώσει κάτι «κοινὸν ἢ ἀκάθαρτον» καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ μεγίστη βλασφημία».

 

Στούς ἁγίους Μάρτυρες, πατέρα Σπυρίδωνα, τό κράτος ἔλεγε νά παρεκκλίνουν λίγο, ἔστω γιά τό «θεαθῆναι», ἀπό τήν πίστη τους, θυσιάζοντας στά εἴδωλα ἤ λέγοντας στά ψέματα πώς ἀσπάζονται τό Ισλάμ· φαίνεται ὅμως, ὅτι αὐτοί δεν γνώριζαν τόν «Νταρτανιάν» καί προτιμοῦσαν νά ὁμολογήσουν Χριστό! Τό τίμημα ἦταν καί συνεχίζει νά εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή τους καί ὄχι 150 εὐρώ. Καί σήμερα τό κράτος μας, ἀποδεδειγμένα, στοχεύει στόν ἀποχριστιανισμό τῶν πολιτῶν του· πῶς νά τό ἐμπιστευτοῦμε;

 

Στή συνέχεια, ἀναγνωρίζετε ὅτι «βρῆκαν εὐκαιρία νά ἐπιτεθοῦν στήν Ἐκκλησία καί ὅτι οἱ ἐπιστημονικές ἀπόψεις διίστανται. Τούς πειράζει ὁ Χριστός. Τούς τυφλώνει τό Φῶς τῆς Ἀλήθειας» καί ὅτι ὑπάρχουν δυό μέτρα καί δυό σταθμά, ἀφοῦ «Κάμερες καί drones ἔξω ἀπό Ἱερούς Ναούς καί στά club γίνεται χαμός», ἐπιμένετε: «Ἡ νίκη ἑνός νόμου εἶναι νά μέ χωρίσει ἀπό τόν Χριστό καί τόν συνάνθρωπο. ΟΧΙ! Δέν θά τοῦ τό ἐπιτρέψω!»

 

Τό λέτε, τό πιστεύετε, ἀλλά δέν τό βλέπετε νά συμβαίνει! Τό κακό ὅμως, ἤδη ἐνεργεῖται: ἡ ἀπιστία, ἡ διχόνοια ἤδη φώλιασε στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤδη κάποιοι χώρισαν καί ἀπό τόν Χριστό καί ἀπό τόν συνάνθρωπο! Χριστιανοί φοβοῦνται νά κοινωνήσουν τόν Χριστό· ἄνθρωποι πεθαίνουν στό δρόμο καί κανείς δέν σπεύδει νά βοηθήσει λόγῳ τοῦ φόβου τοῦ κορωνοϊοῦ. Τό κακό ἔγινε καί ἄς ἐπιμένετε: «Δέν μέ πειράζει ἡ ἰατρική μάσκα στόν Ἱερό Ναό.  Εἶναι μιά πράξη πού δέν μέ χωρίζει ἀπό τόν Χριστό. Μπορεῖ νά διαφωνῶ ἀλλά δέν θά ὑψώσω τό λάβαρο τοῦ Ἱεροῦ πολέμου διότι δέν θά ὁδηγήσει πουθενά. [...] Δυστυχῶς ἀκοῦμε ἀνθρώπους πού λένε καλύτερα νά κάτσω σπίτι ἀπό τό νά φορέσω μάσκα στό Ναό. Δηλαδή νά χάσουμε τόν Χριστό γιά ἕνα κομμάτι ὕφασμα;».  

 

Πότε πάτερ, εἶστε διατεθειμένος νά ὑψώσετε «τό λάβαρο τοῦ Ἱεροῦ πολέμου»; Ποιές εἶναι οἱ «κόκκινες γραμμές» σας;  Ποιό εἶναι τό κριτήριο ὑπακοῆς σέ νόμους ἑνός κράτους, πού ὅπως λέτε, «δέν λειτουργεῖ μέ πνευματικούς νόμους ἀλλά μέ κοσμικούς καί ἐπιστημονικούς», ὥστε νά μή «χάσουμε τόν Χριστό»; Ἡ κρίση ἑνός ἐκάστου πού μπορεῖ νά διέπεται ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου, ἀπό δειλία, συμφέροντα, ἁμαρτωλά πάθη καί γενικότερα ἀπό κοσμικά κριτήρια;

 

(Μέ τίς φαιδρότητες περί «ποντικῶν», «σαρακιῶν», «ἁγιασμένων ξύλινων τέμπλων» καί «39 πυρετό», συγχωρῆστε με, ἀλλά προτιμῶ νά μήν ἀσχοληθῶ, γιατί, θά ὑποβιβάσω τό κείμενο καί τούς τυχόν ἀναγνῶστες του).

 

Ἀνακεφαλαιώνοντας· χθές ἦταν κάτι ἄλλο, σήμερα εἶναι ἕνα «κομμάτι ύφασμα», αὔριο τά «κουταλάκια μιᾶς χρήσεως», καί μεθαύριο τί πάτερ, τό ὁποῖο ἔρχεται νά προστεθεῖ στήν ἤδη βεβαρυμένη δυσπιστία ἤ καί ἀπιστία μας; Μήπως καί τότε νά ἀναμένουμε κείμενό σας: «Μπορεῖ ἡ χρήση κουταλακίων μιᾶς χρήσεως νά μοῦ στερήσει τόν Χριστό;...»; Πότε ἔχετε σκοπό νά ἀντιδράσετε; Εἶστε ποιμένας, ὁ λαός περιμένει ἀπό ἐσᾶς νά τραβήξετε μπροστά σέ θέματα τῆς πίστης μας. Εἶναι σαφές ὅτι ὁ θέλων εὐσεβῶς ζεῖν, διωχθήσεται! Μάλιστα τήν περίοδο αὐτή πού, κατά τή κρίση πολλῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, οἱ ἐπίσκοποι ἐμφανίζονται «παγωμένοι», μή μπορῶντας νά ἀντιδράσουν στό ἀντιεκκλησιαστικό κῦμα πού ἔρχεται. Ὅσο γιά τήν «μάσκα τῆς ὑποκρισίας», εἶναι καλά κρυμμένη καί δυσδιάκριτη, καί θέλει ὅπως πολύ ὁρθά λέτε, «δάκρυα μετανοίας» ἀπό ὅλους μας.

 

_________________

 

Μέχρι ποιό σημεῖο ὑποτασσόμαστε στούς ἄρχοντες;

 

 

Μέχρι ποιό σημεῖο ὑποτασσόμαστε στούς ἄρχοντες;

 

Μαρία, Ἐκπαιδευτικός

 

Εἰς ἀπάντησιν στόν προβληματισμό τοῦ κ. Χρίστου Παναγιώτου πρός Ἱερέα στό ἄρθρο:

«Τελικά, μπορεῖ ἡ μάσκα νά μοῦ στερήσει τόν Χριστό;» (http://aktines.blogspot.com/2020/08/blog-post_640.html), κι ἐπειδή πολλοί Ἐκκλησιαστικοί Ἡγέτες μας καί κληρικοί ἔχουν κάνει πιά σύστημα νά ἐπικαλοῦνται εὐκαίρως ἀκαίρως τήν χριστιανική «ὑπακοή» καί τήν χριστιανική «ταπείνωση» πρός τούς κατά συντριπτική πλειοψηφία ἄχριστους (χωρίς πίστη στόν Χριστό, αὐτόματα δέ καί θεομάχους) κοσμικούς ἄρχοντες τοῦ τόπου μας, δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νά δώσω τήν ἑξῆς εὐαγγελική ρήση:

«Ὑπομίμνησκε αὐτοὺς ἀρχαῖς καὶ ἐξουσίαις ὑποτάσσεσθαι, πειθαρχεῖν,  

πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἑτοίμους εἶναι», δηλαδή:

«Ὑπενθύμιζε δέ εἰς αὐτούς νά ὑποτάσσωνται εἰς τάς ἀρχάς καί τάς ἐξουσίας, νά πειθαρχοῦν καί νά εἶναι ἕτοιμοι διά κάθε καλόν ἔργον».

(Πρός Τίτον, κεφ.3, στίχ.1).

 

Ἐν ὀλίγοις, κάνουμε ὑπακοή καί δείχνουμε ὑποταγή πειθαρχούμενοι στίς ἀρχές καί στίς ἐξουσίες (ἐκκλησιαστικές ἤ κρατικές), κάτω ἀπό μία καίρια προϋπόθεση πού μᾶς δίνει τό ἴδιο τό Εὐαγγέλιο μαζί μέ τήν προτροπή γιά πειθαρχία· νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά κάθε ἀγαθό-καλό ἔργο!

 

Καί βέβαια, στήν εὐαγγελική προϋπόθεση-προτροπή νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά κάθε καλό κι ἀγαθό ἔργο, ἀλάνθαστο κι ἀσφαλές κριτήριο γιά κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανό εἶναι ὁ μόνος Πανάγαθος, δηλαδή ὁ Θεός κι ἑπομένως καί οἱ τέλειες ἐντολές Του πού μᾶς ἔδωσε γιά τήν σωτηρία μας·

 

«πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων» (Ἰακ., κεφ.4, στίχ.17).

Ἄν αὐτό πού πᾶμε νά κάνουμε ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τόν Πανάγαθο Θεό, δέν μπορεῖ ταυτοχρόνως νά νοεῖται ὡς «ἔργον ἀγαθόν», ἀλλά ὡς ἀνυπακοή κι ὑπερηφάνεια ἀπέναντι στόν Τρισυπόστατο Θεό!

Καμία «ὑπακοή» καί «ταπείνωση» δέ νοεῖται ὡς γνησία ἀπέναντι σέ ἀρχές κι ἐξουσίες, ὅταν ἀντιτίθενται στήν Ὑπέρτατη Ἀρχή κι Ἐξουσία πού εἶναι ὁ Θεός!  «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5, 29).

Ἡ οἰκονομία ἔχει ὅρια, εἰδικά ὅταν γίνεται βλασφημία.

 

Ἐξάλλου, ἡ πολλή οἰκονομία γίνεται εὔκολα παρα-οἰκονομία, κι ὅταν ἡ παρα-οἰκονομία γίνεται κανόνας, τότε χάνονται τό μέτρο καί οἱ κανόνες (οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ), ὁπότε ἡ ὁμολογία κυρίως ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως πάει περίπατο κι ἀπό κλῆρο κι ἀπό λαό! 

Μᾶς θυμίζει κάτι αὐτό τό τελευταῖο;…

 

Πηγή:https://agonasax.blogspot.com/

«Πᾶνος»