Ἀριστείδης Δασκαλάκης: Ἀπορίες πρός τόν πατέρα Βασίλειο Βολουδάκη

 

Γράφει ὁ Ἀριστείδης Δασκαλάκης

 

«ἀνέγνως, ἀλλ΄ ουκ ἔγνως, εἰ γὰρ ἔγνως, οὐκ ἂν κατέγνως» (περὶ Κανόνων ὁ λόγος)

«ΑΙΙΙΣΧΟΣ! ....μετανοήσατε ἀρχιερεῖς καὶ ἄρχοντες»
Ἀκόμα π Βασίλειε ἀντηχεῖ αὐτὴ ἡ   κραυγὴ  στ᾿ αὐτιά μας. Ἦταν Μεγάλη Παρασκευὴ 17/4/20.
Τότε ποὺ δὲν ἀντέξατε ὑπὸ τὴν πίεση τῆς συνειδήσεως καὶ ἀναφωνήσατε μὲ ἀγανάκτηση ἐναντίων κυβερνητῶν κι ἐπισκόπων.
 

Σὲ αὐτὴ τὴν κραυγὴ πάτερ οἱονεὶ θρῆνος,  εἶχαν συντονιστεῖ πολλὲς ψυχές.
Αὐτὸς ὁ πόνος  καὶ ἡ δίκαιη ὀργὴ  ποὺ ἀνέδυε ἡ κραυγή σας, θεωρήσαμε πὼς ἀποτελοῦσαν ἕνα συγκερασμὸ ὅλων τῶν δεινῶν ποὺ ὑφίσταται τὸ ποίμνιο ἐδῶ καὶ δεκαετίες, μὲ τὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοῦ φιλοπαπισμοῦ, τῆς πανθρησκείας, τοῦ Κολυμπαρίου,  τοῦ καισαροπαπισμοῦ,  τῆς ἐκκοσμίκευσης  τῆς ἐκκλησίας, τῆς ἀναγνώρισης σχισματικῶν ψευδοεκκλησιῶν, τῶν σκανδαλιστικῶν συνευχῶν καὶ συμπροσευχῶν, τῆς νομιμοποίησης  ἁμαρτιῶν καὶ διαστροφῶν μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἰσονομίας, τῶν πανδημικῶν ὑβριστικῶν μέτρων ἐντὸς τῶν Ἱερῶν Ναῶν καὶ τοῦ κλεισίματος αὐτῶν κ.ὅ.κ.
Μιὰ συνισταμένη πολλῶν κρατουμένων.

Ἐπίσης εἴχατε προειδοποιήσει μὲ στεντόρεια φωνή, κυβερνῆτες κι ἐπισκόπους, πὼς δὲν θὰ κάνετε ὑπακοὴ σὲ ἕνα ἑπόμενο κλείσιμο ναῶν τὰ Χριστούγεννα. Προτιμήσατε τὴ φυλακή.
Αὐτὸ ἦταν ὁμολογία. Τέτοιο ἀγωνιστικὸ φρόνημα, προκάλεσε τὴν ἔπαρση  στὶς σημαῖες τίς ἐθνικὲς καὶ τίς βυζαντινὲς καὶ  στὰ λάβαρα τῆς πίστης, στὶς ψυχὲς ὅλων μας.
Πέρασαν δυὸ χρόνια ἀπὸ τότε. Δὲν  βλέπουμε ἴδιο φρόνημα. Ὑποστολὴ ἀγωνιστικότητας.

Τί συνέβη πάτερ μου; Πρὸς τί ἡ μετάλλαξη;
Tότε ἦταν τελικὰ ἁπλῶς,   μιὰ ἐκτόνωση τῆς στιγμῆς, μετὰ ἀπὸ καταπίεση κι ἀλλεπάλληλους ἐγκλεισμούς; Καὶ τώρα ποὺ διαφαίνεται ἕνα «χαλαρὸ» καλοκαίρι περιφρουροῦμε τοὺς ἐπισκόπους ;
Πόσο πιὸ βδελυρὸ καὶ ὑβριστικὸ ἦταν τὸ κλείσιμο τῶν Ἱερῶν Ναῶν ἀπὸ τὸ Κοινὸ Ποτήριο;
Ἀπ᾿ ἕνα αἱρετικὸ συλλείτουργο;
Τί ἦταν αὐτὸ ποὺ σᾶς ὁδήγησε στὴ διάθεση ἀνυπακοῆς στὴν πρώτη περίπτωση, ἐνῶ στὴ δεύτερη  κηρύττετε περὶ ἀδιάκριτης ὑπακοῆς;
Ἦταν μιὰ ἀνάγκη ἐκτόνωσης, ἀπόρροια ψυχολογικοῦ καταναγκασμοῦ, ἔκρηξη στιγμιαίας ὀργῆς; Μήπως ἦταν ἀκρίβεια πίστεως; Δικαιολογημένη ὀργὴ λόγῳ προσβολῆς τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ; Tὸ Κοινὸ Ποτήριο τί εἶναι; Ἕνα παράπτωμα; Μιὰ ἁμαρτία; Ἕνα λάθος;
Ἢ μήπως τὸ καίριο κτύπημα τῆς πίστεως; Μήπως ἡ σφαῖρα στὸ κεφάλι του ψυχορραγοῦντα τραυματία;

Ἡ  διαδικτυακὴ  ὁμιλία σας γιὰ τὴν Κυριακὴ  τῆς Πεντηκοστῆς  στὶς 12/6/22  ἀποτέλεσε ἕνα ὕμνο γιὰ τὴν ἀδιάκριτη ὑπακοὴ ἄνευ ὁρίων, μὲ σύγχυση ὅρων τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας, ἀλλὰ καὶ νοημάτων πάνω σὲ σοβαρὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα , ἀλλὰ καὶ σὲ ἀλλοίωση τῶν  λόγων  καὶ τῶν κινήτρων τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου (ΕΘ).
Ξοδέψατε τόσο χρόνο ἀπ᾿ τὴν ὁμιλία σας γιὰ νὰ περιφρουρήσετε τὴν ἐπισκοπολατρεία σκανδαλίζοντας τὸ ποίμνιο , ἀντὶ νὰ μιλήσετε γιὰ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Αὐτὸ τὸ πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος ποὺ ἰδιαιτέρως ὑβρίζεται ἐδῶ καὶ αἰῶνες ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἁλώνουν τὴν Ὀρθοδοξία μας. Αὐτοὺς  μὲ τοὺς ὁποίους διατίθεστε -ἔστω κι ἂν δὲν εἶναι ἐπιλογή σας- νὰ συλλειτουργήσετε.
Περιπέσατε σὲ πολλὰ σφάλματα καὶ διαπράξατε τοὐλάχιστον, λεκτικὰ ἀτοπήματα.
Θὰ  ἐμείνω σὲ τρία-τέσσερα , σημαντικὰ κατὰ τὴ γνώμη μου.

Α) Δὲν θεωρήσατε  τὸ παπικὸ συλλείτουργο, ἱκανὴ συνθήκη λήψης ὅλων τῶν ἀπαραίτητων μέτρων-ποινῶν ποὺ προβλέπουν οἱ Σύνοδοι τῶν Πνευματοφόρων Πατέρων (καὶ ἰδιαιτέρως του 15ΟΥ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου),
Β) Ἐπιχειρηματολογεῖτε γιὰ τὰ παραπάνω (Α) στηριζόμενος σὲ λόγους τοῦ π. ΕΘ ἀλλοιώνοντας ὅμως   λόγους ἀλλὰ καὶ κίνητρα τοῦ πατρός.
Γ) Δηλώνετε ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ὅτι  εἶναι ἄδικος κόπος νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ παλαιοὺς ἁγίους καὶ Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας,   καθότι ἔχουμε νέους, πιὸ πρόσφατους, ἀναφερόμενος στὸν π. ΕΘ.
Δ) Χρησιμοποιήσατε κοινότυπη  ρητορική, δανεισμένη ἔστω καὶ ἄθελα,  ἀπ᾿ τοὺς νεοταξικοὺς  κύκλους  τῆς οἰκουμενιστικῆς  ἐπισκοπολατρείας:
«ἐγὼ δὲν θὰ βγῶ ἀπ᾿ τὴν ἐκκλησία»  ἢ «τί θὰ γίνουν τὰ πνευματικά μου παιδιά»

Ἄς τὰ δοῦμε ἕνα-ἕνα ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας,  ἡ ὁποία κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο εἶναι ἰσότιμη τοῦ Εὐαγγελίου, ἀφοῦ καὶ αὐτὸ εἶναι προϊὸν τῆς πρώτης.
Καὶ πρὶν ξεκινήσω διευκρινίζω πὼς εἶμαι μὴ ἀποτειχισμένος ὀρθόδοξος χριστιανὸς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου

Α) Ὁ ΙΕ΄ κανόνας τῆς πρωτοδευτέρας Συνόδου  ὁρίζει τιμὴ στοὺς μὴ μνημονεύοντες οἰκείους ἐπισκόπους, ὅταν οἱ δεύτεροι κηρύττουν ἀνερυθρίαστα αἵρεση.

«...Οἱ γὰρ δι' αἱρεσὶν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται...»

Σοῦ λέει ὁ Κανόνας «καλὰ δὲν ἔχεις τὸ κουράγιο , τὴν ἀνδρεία νὰ διακόψεις τὴ μνημόνευση ἢ δὲν σὲ ὑποχρεώνω νὰ τὸ κάνεις γιατί θέλει ἁγιότητα καὶ μπορεῖ  νὰ μὴν ἀντέξεις καὶ νὰ ὑποπέσεις  σὲ ἔπαρση ἢ πλάνη, ἀλλὰ σὲ αὐτοὺς ποὺ τὸ κάνουν ἡ ἐκκλησία ὀφείλει τιμή, ὅπως οἱ ἥρωες πολέμου τιμοῦνται μὲ μετάλλια τιμῆς». Ὁ Κανόνας δὲν λέει «βγαίνεις ἐκτὸς ἐκκλησίας ἀλλὰ «τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται» ».

Σᾶς φωνάζει ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς  «Φεύγετε τοὺς Παπικοὺς ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως καὶ ἀπὸ προσώπου πυρὸς» κι ἐσεῖς κωφεύετε;
Κι ἕνας πιὸ πρόσφατος ἅγιος (μιᾶς κι ἔχετε προτίμηση στοὺς πιὸ κοντινοὺς χρονικὰ) ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς «Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε, αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ» κι ἐσεῖς μᾶς μιλᾶτε γιὰ συλλείτουργα μὲ τὸν ἀξιοκατάρατο Πάπα, τὴν ρίζα τοῦ κακοῦ;
Ἕνας ἀκόμα πιὸ κοντινὸς στὶς μέρες μας -γιὰ νὰ ἀκολουθήσω τὴν προτροπή σας- ὁ ὅσιος γέρων καὶ μέγας θεολόγος,   Φιλόθεος Ζερβάκος τονίζει:
«Ἐὰν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἠκολούθουν ἐπισκόπους φρονοῦντας τὰ τῶν ἑτεροδόξων, ποὺ τότε Ὀρθοδοξία;»

(Ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε τὸ 1930 πρὸς τὸν Μητροπολίτη Αἰτωλ/νίας Ἱερόθεο) :
.....
«Ἐάν, Σεβασμιώτατε, τὴν γνώμη τοῦ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἰγνατίου ἀκολουθοῦσαν ὅλοι οἱ χριστιανοὶ κατὰ γράμμα, νὰ ἀκολουθοῦν δηλαδὴ τοὺς Ἐπισκόπους σὲ ὅλα, ἀλλοίμονον τότε, οὔτε Ὀρθοδοξία οὔτε Ἐκκλησία οὔτε ὀρθόδοξος χριστιανὸς θὰ ὑπῆρχε σήμερα. Ἐὰν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀκολουθοῦσαν τοὺς πατριάρχες καὶ ἐπισκόπους Ἀπολιναρίους, Μακεδονίους, Εὐτυχεῖς, Διοσκόρους, Σαββελίους, Σεβήρους, Εὐσεβίους καὶ πολλοὺς ἄλλους καὶ δεχόνταν τὰ φρονήματά τους, ποῦ τότε Ὀρθοδοξία; ποῦ χριστιανὸς εὐσεβὴς καὶ ὀρθόδοξος!
...... Ἐν τούτοις τὸν τότε πατριάρχη Κωνσταντῖνον καὶ τὸν βασιλέα Κοπρώνυμο καὶ τοὺς 348 μητροπολῖτες, πολλοὶ μοναχοί, κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ δὲν τοὺς ἄκουσαν, ἀποσχίσθηκαν ἀπὸ αὐτούς, τοὺς ἔλεγχαν καὶ τοὺς ἀποκαλοῦσαν κακοδόξους, εἰκονομάχους κ.λ.π., καὶ ἐξακολουθοῦσαν νὰ ἀσπάζωνται καὶ νὰ σέβωνται καὶ νὰ τιμοῦν τίς ἁγίες εἰκόνες.
Ἄρὰ γε οἱ τέτοιοι εἶναι σχισματικοί, αἱρετικοί, κακόδοξοι, κολασμένοι, ἀναθεματισμένοι, καὶ μαζὶ μὲ αὐτοὺς καὶ ἐμεῖς, ποῦ προσκυνοῦμε καὶ σεβόμαστε σχετικὰ καὶ κατὰ τὴν παράδοση, τίς ἅγιες εἰκόνες;
Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν γνώμη καὶ ὁμολογοῦμε ὅτι εἶναι ἄξιοι κάθε ἐπαίνου γιατί δὲν πειθάρχησαν καὶ ἀποσχίσθηκαν, καὶ ἀξιώθηκαν οὐρανίων στεφάνων γιὰ τὴν "παρακοὴ" τους ἐκείνη, καὶ σήμερα τοὺς τιμοῦμε ὡς ἁγίους καὶ τοὺς ὀνομάζουμε ὁ Ἅγιος Γερμανός, ὁ Ἅγιος Ταράσιος, οἱ Ἅγιοι Στέφανος καὶ Θεόδωρος καὶ Θεοφάνης οἱ Γραπτοί, Θεόδωρος ὁ Στουδίτης κ.λ.π. τὴν δὲ σύνοδο τοῦ 754 ὀνομάζουμε παράνομον, μιαρὰν καὶ Καϊαφικὸ συνέδριο.»
(Μᾶλλον ἐξαιτίας τέτοιων ἐπιστολῶν ὁ ἅγιος Φιλόθεος δὲν γνώρισε ἀπ᾿ τὴν ἱεραρχία  τὴν τιμὴ τῆς ἁγιοκατάταξης. Ἀλλὰ αὐτὰ ὅμως εἶναι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ πολλὲς φορὲς δὲν παραδέχονται τὰ «σημεῖα» τοῦ Θεοῦ.)

Κι ἀκόμα  ἕνας ἐπίσης   πρόσφατος ἅγιος, γιὰ νὰ ἡσυχάσω πάλι τὴ συνείδησή σας, ὁ ἅγιος καὶ μέγα θεολόγος  Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «Τρεῖς εἶναι οἱ μεγαλύτερες Πτώσεις τοῦ ἀνθρώπου. α) Ἡ πτῶσις τοῦ Ἀδὰμ β) Ἡ πτῶσις τοῦ Ἰούδα καὶ γ) Ἡ πτῶσις τοῦ ΠΑΠΑ».

Ἐπίσης τρία εἴδη ἀθεΐας ὑπάρχουν κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ. «Στὸ πρῶτο ἀνήκουν οἱ κατ᾽ ἐξοχὴν ἄθεοι, ὅσοι, δηλαδή, δὲν πιστεύουν στὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, στὸ δεύτερο ἀνήκουν οἱ αἱρετικοὶ ποὺ διαστρέφουν τὰ τοῦ Θεοῦ ...καὶ στὸ τρίτο ὅσοι κινούμενοι ὑπὸ «ἀνευλαβοὺς εὐλαβείας»......Σιωποῦν καὶ δὲν ὁμιλοῦν γιὰ τὴν διαστροφὴ τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας.» .Ὁ Πάπας σὲ ποιά κατηγορία ἀνήκει; O ὀρθόδοξοι ἱεράρχες ποὺ δέχονται τὰ «Κολυμπάρια» πρακτικὰ σὲ ποιά;

Δεχόσαστε σιωπηρά,  τὸ συλλείτουργο μὲ αὐτὸν ποὺ ἐξομοιώνεται μὲ τὸν προδότη Ἰούδα, (μὲ τοὺς ἀθέους καὶ βδελυροὺς)  τὸν ὁποῖο καὶ θὰ δεχτεῖτε ἀβρόχοις ποσὶν  ἐντὸς ἐκκλησίας; «Τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐστὼς ἐν τόπῳ ἁγίῳ»;

Μετὰ (ἢ μὲ) τὸ παπικὸ συλλείτουργο τί θὰ ἔχουμε; Κοινὸ Ποτήριο; Κοινὸ ἑορτασμὸ Πάσχα;

Ἐσεῖς πάτερ μου θὰ διακονεῖτε τὸν Νούτσιο, τὸν καρδινάλιο  ἤ τον ὁποιοδήποτε πάστορα σᾶς στείλει ὁ οἰκεῖος σας ἐπίσκοπος γιὰ συλλείτουργα καὶ συνεορτασμούς; Καὶ θὰ νιώθετε ἐντὸς ἐκκλησίας;

Ἄς δοῦμε κάποιους ἄλλους πατερικοὺς κανόνες :

Κανὼν Ι' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:
«Εἴ τίς ἀκοινωνήτῳ κᾄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὖτος ἀφοριζέσθω».
Κανὼν ΙΑ΄τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:
«Εἴ τίς καθῃρημένῳ, κληρικὸς ὤν, κληρικῷ συνεύξηται, καθαιρείσθω καὶ αὐτός».
Κανὼν ΜΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:
«Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος, ἥ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δὲ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρικοῖς, ἐνεργῆσαὶ τί, καθαιρείσθω».
Κανὼν ΞΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:
«Εἴ τίς Κληρικός, ἢ Λαϊκὸς εἰσέλθοι εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων, ἢ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καὶ καθαιρείσθω, καὶ ἀφοριζέσθω».
ΚΑΝΟΝΑΣ ΙΑ´ ΤΗΣ ΣΤ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
«Μηδεὶς τῶν ἐν ἱερατικῷ καταλεγομένων τάγματι, ἢ λαϊκός, τὰ παρὰ τῶν Ἰουδαίων ἄζυμα ἐσθιέτω, ἢ τούτοις προσοικειούσθω, ἢ ἐν νόσοις προσκαλείσθω, καὶ ἰατρείας πάρ᾿ αὐτῶν λαμβανέτω, ἢ ἐν βαλανεῖοις τούτοις παντελῶς συλλουέσθω· εἰ δὲ τίς τοῦτο πρᾶξαι ἐπιχειροίη, εἰ μὲν κληρικὸς εἴη, καθαιρείσθω· εἰ δὲ λαϊκός, ἀφοριζέσθω.»

Ἁγ. Ἀποστόλων Κανὼν Ο´
«Εἴ τίς ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τῶν κληρικῶν, νηστεῦοι μετὰ Ἰουδαίων, ἢ ἑορτάζοι μέτ᾿ αὐτῶν, ἢ δέχοιτο παρ᾿ αὐτῶν τὰ τῆς ἑορτῆς ξένια, οἷον ἄζυμα ἢ τί τοιοῦτον, καθαιρείσθω· εἰ δὲ λαϊκὸς εἴη, ἀφοριζέσθω.»
Κανὼν ΟΑ΄ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:
«Εἴ τίς Χριστιανὸς ἔλαιον ἀπενέγκοι εἰς ἰερὸν ἐθνῶν, ἢ εἰς συναγωγὴν Ἰουδαίων ἐν ταῖς ἑορταῖς αὐτῶν, ἢ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω.»
Κανὼν ΛΓ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
«ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι».
Κανὼν ΛΔ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου:
«ὅτι οὐ δεῖ πάντα χριστιανὸν ἐγκαταλείπειν Μάρτυρας Χριστοῦ, καὶ ἀπιέναι πρὸς τοὺς ψευδομάρτυρας, τοῦτ᾿ ἐστιν αἱρετικῶν, ἢ αὐτοὺς πρὸς τοὺς προειρημένους, αἱρετικοὺς γινομένους· οὗτοι γὰρ ἀλλότριοι τοῦ Θεοῦ τυγχάνουσιν. Ἔστωσαν οὖν ἀνάθεμα οἱ ἀπερχόμενοι πρὸς αὐτούς».
Κανὼν ΛΖ΄ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
«ὅτι οὐ δεῖ παρὰ τῶν Ἰουδαίων ἢ αἱρετικῶν τὰ πεμπόμενα ἑορταστικὰ λαμβάνειν, μηδὲ συνεορτάζει αὐτοῖς».
Κανόνας τῶν  Α΄ τῶν  Ζ' Οἰκουμενικὼν Συνόδων ἐπικυρώνει τοὺς Ἀποστολικοὺς Κανόνες, τοὺς Κανόνες τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καὶ Ἀντιοχείᾳ Τοπικῶν Συνόδων καὶ τοῦ Ἁγ. Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας.

Βλέπετε πάτερ μου οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας σᾶς βροντοφωνάζουν νὰ προσέξετε . Μιλοῦν γιὰ συνεορτασμούς, συνευχές, συμπροσευχές,  πόσο μᾶλλον γιὰ συλλείτουργα.

Ἡ σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου, ἂν ἔπρεπε νὰ τιμήσει τίς μεγάλες Οἰκουμενικὲς Συνόδους ἔπρεπε ἤδη νὰ ἔχει καθαιρέσει ἢ ἀφορίσει ἀρκετοὺς ἀρχιερεῖς, πρεσβυτέρους καὶ λαϊκούς.

Ὁ μακαριστὸς γέρων καὶ μέγας θεολόγος π Γεώργιος Καψάνης λέει:
«Ἐντεῦθεν καὶ τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν θεωροῦνται ὡς ἄκυρα, καθ᾿ ὅσον οἱ αἱρετικοὶ στεροῦνται τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.....οἱ ὀρθόδοξοι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ συνάπτουν συγγενικὰς σχέσεις μετὰ τῶν αἱρετικῶν.»
Μὲ αὐτὸν ποὺ  «ἐξεθεμελίωσε  ἀπὸ τὴν ἐκκλησία τὸν Χριστό» (κατὰ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο) μὲ αὐτὸν θὰ πράξουμε συλλείτουργα; Καὶ θὰ εἴμαστε ἐντὸς ἐκκλησίας;
O μεγάλος ἅγιος τοῦ αἰῶνα μας ὁ  ἅγιος   Παϊσιος ὁ ἁγιορείτης ἐπισημαίνει πώς
«Γιὰ νὰ συμπροσευχηθοῦμε μὲ κάποιον, πρέπει νὰ συμφωνοῦμε στὴν πίστη» .
Ἐδῶ ὁ ἅγιος μᾶς λέει ρητὰ πὼς δὲν μποροῦμε νὰ συμπροσευχηθοῦμε, ὄχι νὰ συλλειτουργήσουμε.

Ὁ Γεννάδιος Σχολάριος  (μαθητὴς τοῦ ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ - κατώτερος τοῦ π. Ἐπιφανίου; ) καὶ πρῶτος Πατριάρχης μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως μᾶς λέει σχετικὰ μὲ τὸ «μνημόσυνο» τοῦ ἐπισκόπου ἀπὸ τοὺς πιστούς: «Ἡ πνευματικὴ κοινωνία τῶν ὁμοδόξων, καὶ ἡ τελεία ὑποταγὴ πρὸς τοὺς γνησίους ποιμένας ἐκφράζεται μὲ τὸ μνημόσυνο. Οἱ Σύνοδοι καὶ οἱ ἄλλοι Πατέρες ὁρίζουν, ὅτι αὐτῶν ποὺ ἀποστρεφόμεθα τὸ φρόνημα, (αὐτῶν) πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε καὶ τὴν κοινωνία» ( βλ. Γενναδίου Σχολαρίου, Γράμμα πρὸς τοὺς ἐκκλησιαστικούς... περιοδικὸ Ὁ ὅσιος Γρηγόριος Ἁγίου Ὄρους, ἀριθμ.21, σελ.23 )

Προσέξτε πάτερ μου μὴ τυχὸν καὶ ὁ λανθάνων ζῆλος σας γιὰ νὰ μείνετε ἐντὸς ἐκκλησίας , σᾶς θέσει τελικὰ ἐκτὸς αὐτῆς.
«...πᾶς ὁ παραβαίνων καὶ μὴ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ Θεὸν οὐκ ἔχει». (Β΄ Ἰωάν. 9 )


Β) Ὁ π. ΕΘ σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν μοναχὸ Νικόδημο (συνοδεία τοῦ π. Ἐφραὶμ στὸ Ἅγιον ὄρος) ἀναδεικνύει ξεκάθαρα τὴ θέση του .
«Ἡ παῦσις τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου εἰς τὴν ὁποίαν καταλήξατε, εἶναι τὸ ἔσχατον ὅριον τὸ ὁποῖον ἐπιτρέπουν οἱ ἱεροὶ Κανόνες. Μὴν προχωρήσετε περαιτέρω (δηλαδὴ εἰς ἀποδοχὴν μνημοσύνου ἑτέρων ἐπισκόπων), διότι τότε προσχωρεῖτε εἰς σχίσμα! Ἐφ᾿ ὅσον νῦν ἀρκεῖσθε εἰς αὐτὸ καὶ συνεχίζετε «κοινωνοῦντες μετὰ τῆς κρατούσης μητρὸς ἐκκλησίας καὶ μετὰ πασῶν τῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν» ὡς γράφεις, ἵστασθε ἐπὶ ἐδάφους ἐκκλησιαστικῶς ἀσφαλοῦς. Προσοχὴ μόνον μὴ σημειωθῇ καὶ ἕτερον βῆμα! Ἐφ᾿ ὅσον ἀρκεῖσθε εἰς αὐτὸ καὶ δὲν προβαίνετε εἰς ἀποκήρυξιν τοῦ Πατριάρχου (ὅπως ἔπραξαν ἄλλοι), δηλ. εἰς διακήρυξιν ὅτι οὗτος εἶναι πλέον ἔκπτωτος, εἶναι καθῃρημένος, ἐστερήθῃ τῆς χάριτος, δὲν τελεῖ ἔγκυρα μυστήρια κλπ, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κατηγορηθεῖτε ἐπὶ προτεσταντισμῷ. Ὁ ΙΕ' κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας ἐπιτρέπει μὲν εἰς τὰ ἄτομα τὴν παῦσιν τοῦ μνημοσύνου πρὸ «Συνοδικῆς διαγνώσεως», δὲν ἀνατίθησιν ὅμως εἰς τὰ ἄτομα τὰς δίκας καὶ καταδίκας τῶν αἴρετικῶν ἐπισκόπων. Τοῦτο εἶναι ἔργον οὐχὶ ἀτόμων, ἀλλὰ Συνόδου»

Νομίζω πὼς εἶναι πασιφανὲς πὼς ὁ π. ΕΘ δὲν ἀπορρίπτει τὸν  ΙΕ' κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας. Ἀγωνιᾷ μήπως οἱ αἱρετίζουσα ἱεραρχία προκαλέσει σχίσμα στοὺς ὀρθοδόξους (ὅπως ὁ πάπας ποὺ προκάλεσε ἐπιπλέον σχίσματα μὲ τὸ προτεσταντισμὸ) καὶ προσπαθεῖ νὰ προστατέψει τὴν ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας , ποὺ ὅπως λέει ξεκάθαρα δὲν κινδυνεύει μὲ τὴν μὴ μνημόνευση κακοδόξων ἱεραρχῶν («ἵστασθε ἐπὶ ἐδάφους ἐκκλησιαστικῶς ἀσφαλοῦς»).

Γ) Ὁ π. ΕΘ δὲν σφάλλει οὔτε ἀκυρώνει τὴν Παράδοση τῶν Πατέρων.
Ἄν τὸ ἔκανε, τότε δὲν θὰ εἶχε καμία βαρύτητα ὁ λόγος του στὶς συνειδήσεις τῶν ὀρθοδόξων.
Καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ τὸν ἀκολουθοῦσαν, ὄντας  πλανεμένοι, θὰ ἀποτελοῦσαν τοὺς ὀπαδοὺς μιᾶς νέα σχισματικῆς ψευδοεκκλησίας.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας (Γαλ. 1, 8.9) ἀγωνιῶντας γιὰ τὴν διάσωση τῆς Ἀληθείας, καὶ μάλιστα δύο φορὲς τονίζει μὲ ἐπίταση («ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω») παραγγέλνει νὰ μὴ δεχθοῦν καμία καινοτομία τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, ἀκόμη κι ἂν προέρχεται ἀπὸ ἄγγελο ἐξ οὐρανοῦ ἢ ἀπὸ τοὺς ἰδίους τούς Ἀποστόλους (ἀφοῦ οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ Ἀπόστολοι δὲν μποροῦν ὑστερογενὼς νὰ ἀλλάξουν τὸ Εὐαγγέλιόν τους, ἐπειδὴ εἶναι «ἄνωθεν»).
«ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω.  ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλὶν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. 10 ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θέόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην»

Μεγάλο μέρος τοῦ ποιμνίου ἀλλὰ καὶ κληρικῶν δὲν μπαίνουν στὴ βάσανο τοῦ "ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δοκεῖτε ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον ἔχειν· καὶ ἐκεῖναι εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ·" (Ἰω. 5,39)  οὔτε  τοῦ  "Ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;" (Ματθ. ις')  , ἀλλὰ παραδομένοι σὲ μιὰ ἄκρατη γεροντολατρεία,  προτιμοῦν τίς ἕτοιμες λύσεις ἀπὸ πνευματικοὺς καὶ γεροντάδες, μὴ λαμβάνοντας καθόλου ὑπόψη τους τὴν σύνολη Πατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Σοῦ λένε τὸ εἶπε ὁ τάδε φωτισμένος γέροντας, ὁ δεῖνα  καλὸς πνευματικός. Ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι καὶ οἱ ἅγιοι κάνουν λάθῃ. Ἀλάνθαστος εἶναι ὁ Θεὸς ἀλλὰ καὶ ἡ σύνολη διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὄχι μόνο ἀρωγὸς ἀλλὰ ἀρχιτέκτονας  εἶναι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.
Ἄν γέροντας, σεβάσμιος μοναχός,  ἀλλὰ καὶ εὐσεβὴς ἐπίσκοπος πεῖ ἢ πράξει κάτι ἐνάντιο στὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, νὰ μὴν μᾶς ἀναπαύει γιατί θὰ καταλήξουμε  ὡς προσωπολάτρες στὸ  "ἄφετε αὐτούς· ὁδηγοὶ εἰσι τυφλοὶ τυφλῶν· τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται." (Ματθ. 15,14).

Δ) Ἡ ρητορικὴ τοῦ «ἐγὼ δὲν θὰ βγῶ ἀπ᾿ τὴν ἐκκλησία» δὲν εἶναι δική σας ἐμπνεύσεως. Εἶναι στὸ στόμα πολλῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν.
Ἀποτελεῖ μιὰ πλάνη καὶ χρησιμεύει ὡς ἀνασταλτικὸς παράγοντας, μιὰ τροχοπέδη γιὰ περαιτέρω κορύφωση τοῦ ἀγῶνα, ὅπως προβλέπεται ἀπὸ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας.
Τί σημαίνει ἡ λέξη ἐκκλησία, ὄχι ἐτυμολογικὰ ἀλλὰ ὀντολογικὰ καὶ πραγματικά, στὴ ζωή μας;
Μὲ τὴ λέξη  ἐκκλησία λανθασμένα ἐννοοῦμε τὸ κτίσμα ποὺ  προσδιορίζει τὸ γεωγραφικὸ προορισμό μας. Τὸ κτίσμα ὀνομάζεται ἱερὸς ναός, ἐνῶ ἐκκλησία εἶναι κάτι ἄλλο βαθύτερο. Ὄχι ὑλικὸ καὶ χειροπιαστό, ἀλλὰ πνευματικό.
Ὁ Ναὸς εἶναι ὁ χῶρος ὅπου φανερώνεται ἡ ἕνωση οὐρανοῦ καὶ γῆς. «Ἐν τῷ Ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης Σου ἐν Οὐρανῷ ἑστᾶναι νομίζομεν».

Ἡ λέξη «ναὸς» σημαίνει «κατοικητήριο». Ὁ χριστιανικὸς ναὸς θεωρεῖται σύμβολο τοῦ οὐράνιου χώρου, μέσα στὸ ὁποῖο τελεῖται ἀκατάπαυτα ἡ οὐράνια θεία Λειτουργία μὲ λειτουργοὺς τοὺς ἀγγέλους.
Μὲ τὸν ὅρο λοιπὸν ἐκκλησία ἐννοοῦμε τὸν Ἱερὸ Θεανθρώπινο ὀργανισμὸ ποὺ ἔχει σὰν Δεσπότη, βασιλιᾶ καὶ κεφαλὴ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ περιλαμβάνει τὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν ἀποδεχτεῖ τὴν Χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος, μὲ σκοπὸ τὴ σωτηρία του. Σημαίνει  συνέλευση λαοῦ.  Ξεκινᾷ ἀπό τὴ γῆ καὶ καταλήγει στὸν Οὐρανό, γιὰ νὰ διατηρηθεῖ αἰώνια. Ἐκκλησία εἶναι  «ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας».

Εἶναι ὁ νοητὸς χῶρος  (καὶ ὄχι τὰ ντουβάρια, τὰ στασίδια καὶ τὰ παγκάρια)   ὅπου κοινωνοῦν οἱ πιστοὶ μεταξύ τους  καὶ μὲ τὸν Κύριο καὶ  Θεό τους.  Ὑλοποιούμενος σὲ σύμβολο, αὐτὸς ὁ χῶρος μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ Ἱερὸς Ναὸς ἢ καὶ οἱ οἰκεῖες, ὅπως στὴν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ τὸ σπίτι ποὺ διαμόρφωσε σὲ ναό. Τὴν  ἁγία Ἀναστασία (δηλ. τῆς Ἀναστάσεως τῆς Ὀρθοδοξίας). Τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ λαίλαπα τοῦ Ἀρείου εἶχε μολύνει τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἁγνότερες ἐκκλησιαστικὰ ἐποχὲς τότε, ἀπ᾿ ὅτι τώρα.

Δὲν εἶναι λοιπὸν τὰ ντουβάρια πάτερ μου. Ἐκτὸς ἐκκλησίας κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σᾶς βγάλει. Μόνο σας μόνο, μπορεῖτε νὰ ἀποχωρήσετε.
Πώς; Ἄν παραβεῖτε σὲ ἱκανὸ πλάτος καὶ βάθος, τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Ἁγία Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας,  φωταυγὲς μέρος τῆς ὁποίας εἶναι οἱ Κανόνες τῶν Συνόδων τῶν Ἁγίων Πατέρων.
«Ποῖος ὅμως κλῆρος ποία μερίς, τίς γνησιότης πρὸς τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους; Ἐκκλησίᾳ "στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας" ἐστιν... Καὶ γὰρ οἱ τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί». (Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ)

Βλέπετε πάτερ μου πὼς ἐκτὸς ἐκκλησίας βρίσκονται οἱ μὴ κατέχοντες τὴν Ἀλήθεια. Καὶ ἂς ἱερουργοῦν μέσα στοὺς Ἱεροὺς Ναούς.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὑπέστῃ τὰ πάνδεινα, ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία τῆς ἐποχῆς του, ὅπως βέβαια καὶ οἱ περισσότεροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.
Γιὰ εἰκοσαετία ὁλόκληρη ὁ Ἅγιος, δέχθηκε πολλὲς συκοφαντίες, καὶ ὅλη τὴν λύσσα τοῦ ἀντιδίκου, ἀπὸ διαφόρους, ἀλλὰ κυρίως ἀπὸ τοὺς ἱσταμένους εἰς «τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ», τοὺς «ὀρθόδοξους» ἀρχιερεῖς καὶ πατριάρχες, οἱ ὁποῖοι, ὄχι μόνον τὸν κατηγόρησαν καὶ τὸν συκοφάντησαν, ἀλλὰ καὶ ἐν ΣΥΝΟΔΩ τὸν ἀφόρισαν, τὸν ἀναθεμάτισαν, τὸν ἐδίωξαν καὶ τὸν ἐξόρισαν!
Καὶ τότε φαντάζομαι ὑπῆρχαν κληρικοὶ ποὺ θὰ τὸν συμβούλευαν νὰ μὴν «βγεῖ» ἐκτὸς ἐκκλησίας.

Καὶ ἡ ρητορικὴ ἰδίου ὕφους καὶ τόνου συνεχίζει:  «τί θὰ γίνουν τὰ πνευματικά μου παιδιά»
Λέτε ἂν βρεθεῖτε ἐκτὸς ἐκκλησίας τί θὰ γίνουν τὰ πνευματικά σας παιδιά. Μὰ θὰ ἔχουν παρακαταθήκη τὸ παράδειγμά σας, τὴν ὁμολογία καὶ μαρτυρία σας. Θὰ σᾶς μακαρίζουν καὶ θὰ σᾶς μιμηθοῦν.
«Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης,. ὅτι αὐτῶν ἐστὶν ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν»
O Κύριος πάτερ μου θὰ τὰ φροντίζει. Ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους εἶναι στὰ χέρια Του καὶ ὄχι στὰ δικά σας.

Συμπληρωματικὰ σὲ ἀνταπάντηση σὲ σχόλια ἱστολόγων, καταφέρεστε ἐναντίον ἱστολογίων, κρίνοντάς τα καὶ κατακρίνοντάς τα,  γιὰ τὴν «ἀνωνυμία» τῶν διαχειριστῶν. Δὲν ἀσχολεῖστε μὲ τὰ γραφόμενα, ἀλλὰ μὲ τὰ ἄγνωστα πρόσωπα τῶν διαχειριστῶν. Θυμίζει αὐτὸν ποὺ δείχνει σὲ κάποιον κάτι καὶ αὐτὸς ὁ κάποιος, δὲν κοιτᾷ τὸ  δεικνυόμενο,  ἀλλὰ τὸ δάχτυλο ποὺ δείχνει.
Ὅταν λέμε «γέροντας εἶπε» (ἀπὸ γεροντικὰ ἢ καὶ τὸ Λειμωνάριον τὸ Παλαιὸν) δὲν ψάχνουμε νὰ βροῦμε ποιός γέροντας τὸ εἶπε,  ἀλλὰ ψάχνουμε τὸ βάθος καὶ τὴν ἀλήθεια τῶν  λόγων του (σαφῶς καὶ δὲν γίνεται βέβαια καμία σύγκριση γερόντων μὲ ἱστολόγους ἀλλὰ τῶν φαινομένων - οἱ ἀλήθειες εἰπώνονται καὶ ἀπὸ ἀνώνυμους καὶ ἀπὸ ἐπώνυμους καὶ ἀπὸ ἁγίους καὶ ἀπὸ πέτρες -  «λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19: 40)  )

Τελειώνοντας πάτερ μου ἐπαναφέρω στὴ μνήμη σας τὸ μέγιστο παράδειγμα τοῦ  ἁγίου  Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου.
Τὸ 379 ὁ ἅγιος Γρηγόριος μὲ ἀπόφαση τῆς συνόδου τῆς Ἀντιόχειας πῆγε στὴ Κωνσταντινούπολη νὰ στηρίξει τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ κινδύνευσαν ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ. Πατριάρχης τότε ἦταν ὁ Δημόφιλος, ὁ ὁποῖος ἦταν ὀπαδὸς τοῦ ἀρειανισμοῦ. Δὲν εἶχε ὅμως ὁ ἴδιος καταδικασθεῖ μέχρι τότε ἀπὸ καμιὰ σύνοδο, ὅπως τώρα ὁ Ἀθηναγόρας, ὁ Δημήτριος καὶ ὁ Βαρθολομαῖος.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος στὴ Κωνσταντινούπολη δὲν εἶχε καμιὰ σχέση καὶ «κοινωνία» μὲ τὸν Πατριάρχη Δημόφιλο. Δὲν «μνημόνευε» τὸ ὄνομά του ὅταν λειτουργοῦσε στὸ ταπεινὸ καὶ περιφρονημένο ἐκκλησάκι τῆς ἁγίας Ἀναστασίας, γιατί ὅλους τοὺς ἄλλους ναοὺς τῆς Πόλης τοὺς κατεῖχαν οἱ ἀρειανοί. Τότε μάλιστα εἶπε ὁ ἅγιος Γρηγόριος τὴν ἱστορικὴ φράση: «Αὐτοὶ ἔχουν τοὺς οἴκους, ἐμεῖς τὸν ἔνοικον»!
Μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια, τὸ (381) συνῆλθε ἡ Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία ὄχι μόνο δὲν τιμώρησε ὡς σχισματικὸ τὸν ἅγιο Γρηγόριο, ἀλλὰ τὸν ἐξέλεξε καὶ Πρόεδρό της.

Ἐν τέλει πάτερ μου προτιμᾶτε τοὺς οἴκους ἢ τὸν Ἔνοικον;
Ἐντὸς οἰκουμενιστικῶν Ἱερῶν Ναῶν μὲ παπικὰ συλλείτουργα ἢ ἐντὸς τῆς ὄντως Ἐκκλησίας;
«Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως». (Ἁγ. Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός)
"Ἕως θανάτου ἀγωνίσου ὑπὲρ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεός σου πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ...'' (Σοφ. Σειράχ )
Εὐλογεῖτε

__________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ 

«Πᾶνος»