Οταν ἐκδηλώθηκε ἡ ἐπίθεση στό παγκόσμιο κέντρο ἐμπορίου τήν 11η Σεπτεμβρίου, ἡ Ἀμερική κήρυξε τόν «παγκόσμιο πόλεμο» κατά τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ», δίνοντας αὐτό τό παρατσούκλι σέ μιά τρομοκρατική ὀργάνωση, τό κανονικό ὄνομα τῆς ὁποίας ἦταν «Ἀλ Κάιντα».
Τά «πολεμικά» μέτρα πού ἐλήφθησαν τότε ἐπέφεραν πρωτοφανῆ πλήγματα στόν νομικό μας πολιτισμό, περιορίζοντας τά θεμελιώδη δικαιώματα τοῦ πολίτη καί νοθεύοντας τόν νωτιαῖο μυελό τῆς κοινωνίας, δηλ. τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ σχετικοποίηση τῆς ἀπόλυτης ἀπαγόρευσης βασανιστηρίων: στόν βωμό τῆς σωτηρίας τοῦ πλανήτη ἀπό τήν μάστιγα τῆς τρομοκρατίας, βασανίστηκαν ὕποπτοι τρομοκράτες στίς φυλακές τοῦ Γκουαντάναμο καί τοῦ Ἀμποῦ Γκράιμπ, προκειμένου νά ἀναγκαστοῦν νά ἀποκαλύψουν πληροφορίες χρήσιμες γιά τήν ἐξολόθρευση τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ».
Ἡ ἐπίθεση στούς Δίδυμους Πύργους γέννησε τήν ἐποχή τῆς νέας κανονικότητας, ἡ ὁποία γέμισε τόν κόσμο μέ φρέσκα ἀβγά τρόμου καί δρακόντεια μέτρα γιά τήν διαχείρισή του. Τά μέτρα αὐτά δικαιολογήθηκαν στό πλαίσιο μιᾶς κατάστασης ἐξαίρεσης, ἡ ὁποία ἔμελλε νά ἔχει «προσωρινή» διάρκεια περίπου εἴκοσι χρόνων
Ἔτσι, θά μπορούσαμε νά μιλήσουμε γιά ἕνα νέο εἶδος μέτρων πού λαμβάνονται ἐναντίον ἑνός «ἀόρατου ἐχθροῦ», ἀλλά κατ’ ἐπέκταση καί ἐναντίον τῆς ἀνθρωπότητας: γιά τά προσωρινῶς-μόνιμα δρακόντεια μέτρα.
Μάλιστα, τό ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό τῶν μέτρων αὐτῶν δέν εἶναι ἡ ἐννοιολογική ἐσωτερική ἀντίφαση πού διέπει τήν χρονική τους διάσταση (τήν ὁποία ὁ σοφός λαός ἀναγνωρίζει μέσῳ τῆς παγιωμένης φράσης «οὐδέν μονιμότερον τοῦ προσωρινοῦ»), ἀλλά ὁ συσχετισμός τῆς ἐπ’ ἀόριστον ἐπεκτεινόμενης διάρκειάς τους μέ τήν ἀδυναμία τους νά ὁδηγήσουν στήν ἐξάλειψη τῆς μάστιγας.
Ἑπομένως, μοιάζουν μέ χημειοθεραπεῖες στίς ὁποῖες ἐξακολουθεῖ νά ὑποβάλλεται ὁλοένα καί συχνότερα ἕνας καρκινοπαθής, μολονότι αὐτές δέν εὐεργετοῦν, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἐπιδεινώνουν τήν ὑγεία τοῦ ἀρρώστου.
Ἡ χρήση, λοιπόν, τοῦ ὅρου «νέα κανονικότητα» σημαίνει ὁμολογία μιᾶς ἀκόμη ἔκφανσης τοῦ ἀνάποδου κόσμου μας, στόν ὁποῖο διαστρεβλώνονται οἱ ἔννοιες τῆς κοινῆς λογικῆς.
Διότι τό προσωρινό καί τό κατ’ ἐξαίρεσιν ἰσχῦον εἶναι λογικό νά ἔχουν ἐξ ὁρισμοῦ ἡμερομηνία λήξεως, ἐνῷ τό μόνιμο καί τό κανονικό διαρκοῦν εἰς τό διηνεκές. Ἀντιθέτως, εἶναι παραλογισμός νά καθιερώνεται ἡ ἔννοια τῆς προσωρινῆς μονιμότητας καί, ἀντιστοίχως, τῆς κανονικοποιημένης ἐξαίρεσης.
Ἐκτός, ὅμως, ἀπό παραλογισμός, ἡ μονιμοποίηση τοῦ προσωρινοῦ καί ἡ κανονικοποίηση τῆς ἐξαίρεσης εἶναι καί κάτι ἄλλο ἀκόμη: ἕνα ἀμάχητο τεκμήριο ὁλοκληρωτικῆς κυριαρχίας ἐκείνου πού ἀποφασίζει τά δρακόντεια, «προσωρινῶς μόνιμα» μέτρα, τά ὁποῖα ὑποτίθεται ὅτι στοχεύουν στήν καταπολέμηση τῆς μάστιγας, ἀλλά λειτουργοῦν ταὐτοχρόνως ὡς ὁδοστρωτήρας πού καταπατᾶ τίς ἀτομικές ἐλευθερίες καί τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου.
Κάθε ἄλλο παρά τυχαῖα ὁ ξακουστός θεωρητικός τοῦ χιτλερισμοῦ, ὁ Κάρλ Σμίτ, ἐπεσήμαινε ὅτι:
κυρίαρχος εἶναι ὅποιος ὁρίζει τήν κατάσταση ἐξαίρεσης!
Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή, ἀξίζει νά θυμηθοῦμε ὅτι τό περίφημο χαράτσι τῆς ΔΕΗ εὐλογήθηκε ἀπό τό ΣτΕ ὡς ἐξαιρετικό μέτρο, ἀλλά σήμερα ἐξακολουθοῦμε νά τό πληρώνουμε, μέ ἄλλη, βεβαίως, ὀνομασία, ἀλλά ἀπαράλλαχτη οὐσία.
Μέ αὐτά τά δεδομένα εἶναι ἐξαιρετικά εὔστοχη ἡ ἀκόλουθη διαπίστωση τοῦ Michael Morris στό βιβλίο του «Τί δέν πρέπει νά γνωρίζετε» (Was Sie nicht wissen sollen)1:
«ἀπό τίς “ἐπιθέσεις” τῆς 11ης Σεπτεμβρίου 2001 καί ἔπειτα, βρισκόμαστε διαρκῶς σέ πόλεμο παγκοσμίου ἐμβέλειας. Παρ’ ὅτι μετά τήν πτώση τοῦ ἀνατολικοῦ μπλόκ ἐλπίζαμε ὅτι ὁ κόσμος θά ἐκινεῖτο σέ εἰρηνική κατεύθυνση, ἡ ἐλπίδα αὐτή διαλύθηκε ἀπό ἕνα μοναδικό, ἀξιοσημείωτο γεγονός. Μέ τό τέλος τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, οἱ ΗΠΑ χρειάζονταν ἕναν νέο, καυτό πόλεμο, διότι χωρίς πόλεμο, χωρίς κίνδυνο, χωρίς φόβο, δέν ὑπάρχουν στρατιωτικοί προϋπολογισμοί καί οἱ ἄνθρωποι κυβερνῶνται δυσκολοτέρα. Ὁ φόβος εἶναι ἐκεῖνος πού μικραίνει τούς ἀνθρώπους. Ὅταν κάποιος φοβᾶται, συρρικνώνονται τά πάντα μέσα στό σῶμα του, σκύβει, φορᾶ παρωπίδες, ἐπιτρέπει τό κάθε τί ἀρκεῖ νά ἐπιβιώσει. Ὅποιος νιώθει φόβο, δέν θέτει ἐρωτήματα. Ἀπό τήν ἡμέρα τῆς 11ης Σεπτεμβρίου βρισκόμαστε σέ μιά διαρκῆ κατάσταση ἐξαίρεσης [permanenter Ausnahmezustand], τόσο σέ συναισθηματικό ὅσο καί σέ νομικό ἐπίπεδο. Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ὁ κόσμος ἄλλαξε ἄρδην».
Ἡ ἀνάποδη λογική τῆς ἀναβαθμισμένης «νέας κανονικότητας» πού μετατρέπει σέ μόνιμο τό προσωρινό καί κατ’ ἐξαίρεσιν δρακόντειο (κατά κανόνα, προσωρινά μόνο μπορεῖ νά ἀντέξει κάθε τί δρακόντειο ὁ νομικός μας πολιτισμός, ἀλλά καί ἡ κοινωνία τῶν πολιτῶν) εἶναι σχεδιασμένο νά ἐφαρμοσθεῖ καί στά περιοριστικά μέτρα γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς μάστιγας τοῦ νέου «ἀόρατου ἐχθροῦ» πού ἀκούει στό ὄνομα κορωνοϊός.
Μπαίνοντας πλέον στόν τρίτο χρόνο διαχείρισης τοῦ «ὑγειονομικοῦ τρόμου», πληροφορούμαστε ἀπό κάποιους προβεβλημένους Ἕλληνες «εἰδικούς», ὅπως εἶναι ὁ κ. Ἀλκιβιάδης Βατόπουλος, ὅτι:
«Ἡ Covid-19 δέν ἔχει τελειώσει καί ὅτι μπαίνουμε σέ φάση χρονιότητας. Συνεπῶς δέν θά ἔχουμε ἔκτακτα, ἀλλά μόνιμα μέτρα, τά ὁποῖα θά ἀλλάξουν κάπως τόν τρόπο ζωῆς μας. Θά πρέπει νά ὀργανώσουμε τήν καθημερινότητά μας ἀπό δῶ καί πέρα, ἔχοντας στό μυαλό μας ὅτι ὑπάρχει ἕνα ἀναπνευστικά μεταδιδόμενο νόσημα, πού μπορεῖ γιά κάποιους νά γίνει βαρύ, ἐνίοτε καί νά ἀποβεῖ μοιραῖο. Ἄρα πρέπει νά προσαρμόσουμε ἀνάλογα τήν κοινωνική μας ζωή. Δηλαδή οἱ πιό εὐάλωτοι θά πρέπει νά συνηθίσουν νά ἀποφεύγουν τούς συνωστισμούς καί νά φορᾶνε μάσκα»2 .
Ἡ φρασιολογία πού χρησιμοποιεῖ ὁ ἐν λόγῳ «εἰδικός» καταδεικνύει ὅτι ἡ διαχείριση τῆς πανδημίας γίνεται μέ φύλλα καρμπόν, τά ὁποῖα μᾶς κληροδότησε ἡ διαχείριση τῆς τρομοκρατίας:
ὁ ἰός, ὅπως καί μιά τρομοκρατική ὀργάνωση, θά ἀποτελεῖ ἐφ’ ἑξῆς μόνιμη δυνητική ἀπειλή γιά τούς πολῖτες, καί μάλιστα ὄχι ἁπλῶς γιά τήν ὑγεία τους ἀλλά καί γιά τήν ζωή τους.
Ὅπως κανείς δέν μπορεῖ νά προβλέψει ποῦ θά σκάσει καί ποιόν θά ἀκρωτηριάσει ἤ θά σκοτώσει ἡ τοποθετημένη ἀπό τρομοκράτες βόμβα, ἔτσι δέν μπορεῖ κανείς νά προβλέψει ποιός πολίτης ἐνδέχεται νά δεχθεῖ μολυσματική ἐπίθεση ἀπό τόν «τρομοκράτη» κορωνοϊό καί, ἀκολούθως, νά μείνει σακάτης ἤ νά πεθάνει.
Λόγῳ αὐτοῦ τοῦ μή ἐξαλείψιμου διαρκοῦς κινδύνου (κατά τό Ποινικό Δίκαιο νοούμενου ἐν στενῇ ἐννοίᾳ, ἀφοῦ ὁ πολίτης μπορεῖ ἀνά πᾶσα στιγμή νά κολλήσει τόν «τρομο-ἰό»3), τά δρακόντεια μέτρα καταπολέμησης τῆς πανδημίας δέν μπορεῖ παρά νά ἦταν ἐξ ἀρχῆς γνωστό ὅτι θά θεσπίζονταν ὡς (δῆθεν) προσωρινά, γιά νά καθιερωθοῦν ὡς μόνιμα.
Στήν πραγματικότητα, ὅμως, πρόκειται γιά μέτρα πού μοιάζει νά ἐπιβλήθηκαν ὄχι ἐξ αἰτίας, ἀλλά ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐμφάνισης τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ». Τοῦτο, διότι ὄχι μόνο ἡ χρήση μάσκας, ἀλλά καί οἱ λοιπές ὑποχρεωτικές ἰατρικές πράξεις, δηλ. τῆς διενέργειας διαγνωστικῶν τέστ καί τοῦ ἐμβολιασμοῦ, ἀλλά καί δεκάδων ἄλλων, ὡς ἐπί τό πλεῖστον γελοίων, μέτρων, ὅπως εἶναι ἡ ἐγκατάσταση πλέξι-γκλάς ἤ ἡ τήρηση ἀπόστασης 1,5 μέτρου μεταξύ π.χ. πελατῶν καταστημάτων, δέν φαίνεται νά εἶχαν καμία σοβαρή αἰτιώδη συμβολή στήν ἀναχαίτιση τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ».
Ἐδῶ συγκαταλέγεται φυσικά καί τό περίφημο λοκντάουν, τό ὁποῖο ὑπεβλήθη κεντρικά δύο φορές. Μάλιστα, τήν δεύτερη φορά, πού διήρκεσε περίπου ἕνα ἑξάμηνο, ἡ ἰσχύς του ἔληξε, ἐπειδή ἡ κοινωνία ἔπρεπε νά ξαναλειτουργήσει καί ὄχι ἐπειδή μειώθηκαν δραστικά ἤ μηδενίσθηκαν τά περίφημα κρούσματα.
Τό ἴδιο ἴσχυε καί ὡς πρός τά δρακόντεια μέτρα, πού εἰσήχθησαν προσωρινῶς μέ ἐγγενῆ ροπή μονιμότητας γιά τήν καταπολέμηση τοῦ παλαιοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ», δηλ. τῆς Ἀλ Κάϊντα: οἱ τρομοκρατικές ἐπιθέσεις συνέχισαν νά ἐξαπολύονται σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, θυμίζοντας τήν Λερναία Ὕδρα πού ξανάβγαζε πλοκάμια, ἐνῶ τῆς τά ἔκοβαν.
Ἡ ἐμμονή, λοιπόν, στήν διατήρηση τῶν δρακόντειων, καίτοι ἐν πολλοῖς ἀναποτελεσματικῶν, μέτρων, σάν τίς χημειοθεραπεῖες πού ὁ γιατρός τίς κρίνει ἀπαραίτητες, μολονότι ἐξουθενώνουν τόν ἀσθενῆ χωρίς νά βελτιώνουν τήν ὑγεία του, μᾶς δημιουργεῖ τήν σοβαρή ὑπόνοια ὅτι, ὅπως ἕνας τέτοιος γιατρός, ἔτσι καί οἱ εἰδικοί τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης καί οἱ ἐν γένει διαχειριστές τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης, στόχευαν ἐξ ἀρχῆς στήν ἐξουθένωση τῶν πρώην ὑγιῶν πολιτῶν.
Ἐκτός καί ἄν ἦταν τόσο τσαρλατάνοι, πού ἡ ἐξουθένωση ἦρθε ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀδεξιότητάς του. Αὐτό, ὅμως, εἶναι ἀδύνατον νά ἰσχύει, διότι θά ἔπρεπε νά συμφωνήσουμε ὅτι ὅλοι οἱ εἰδικοί τῶν δεκάδων κρατῶν πού ἐφήρμοσαν περίπου τά ἴδια μέτρα ἦταν ἐξίσου ἀδέξιοι καί ἄρα ὅτι τελικῶς ἐπρόκειτο γιά πανδημία τοῦ ἰοῦ τοῦ τσαρλατανισμοῦ!
Ἡ ὑπόνοια περί σχεδίου ἐξουθενώσεως τῶν λαῶν ἐνισχύεται ἀπό τήν διαπίστωση ὅτι, μετά τήν ἐπίθεση τῆς 11ης Σεπτεμβρίου, ἡ πολεμική ἐκστρατεία κατά τῆς τρομοκρατίας
«ὁδήγησε σέ αἱματοχυσία, ἐπανάσταση, καταστολή καί πρόσφυγες, μέ ἑκατομμύρια θανάτους καί ἐπιπτώσεις πού ὑφίστανται ἀκόμη καί σήμερα»4.
Ἀντιστοίχως, μετά τήν ἐφαρμογή τῶν μέτρων γιά τήν καταπολέμηση τῆς πανδημίας,
ἡ οἰκονομική ζημία «συναγωνίζεται αὐτήν τῆς Μεγάλης Ὕφεσης», ἐνῷ «οἱ πολιτικές συνέπειες θά φανοῦν τά ἑπόμενα χρόνια μέ διαφορετικούς τρόπους στίς διάφορες χῶρες. Οἱ κοινωνικές καί ψυχολογικές συνέπειες –φόβος, ἀπομόνωση, αἴσθημα ματαιότητας– μπορεῖ νά διαρκέσουν ἀκόμα περισσότερο»5.
Σημειωτέον ὅτι τόσο ἡ ἐπίθεση στούς Δίδυμους Πύργους ὅσο καί τά πρῶτα κρούσματα κορωνοϊοῦ στήν Κίνα ἀποτέλεσαν «ἀσύμμετρους κλυδωνισμούς», ἀφοῦ σάν τήν πεταλούδα πού, κουνῶντας τά φτερά της, μπορεῖ νά ἐπηρεάσει τόν καιρό στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ κόσμου, προκάλεσαν παγκόσμιες ἀναταράξεις, ἐπαληθεύοντας ὅτι:
«Μικρές ἀλλαγές μπορεῖ νά ἔχουν μεγάλες συνέπειες. Στά δίκτυα ἠλεκτροδότησης ἤ στά δίκτυα τῶν ὑπολογιστῶν, ἄν σπάσει ἕνα μικρό ἐξάρτημα καί μετά μεταβιβάσει τό φορτίο του σέ ἕνα ἄλλο πού καί αὐτό σπάσει, μπορεῖ νά προκληθεῖ ἁλυσιδωτή ἀντίδραση πού θά γίνει ἀκόμα μεγαλύτερη σάν κυματισμός πού μετατρέπεται σέ τεράστιο κύμα. Ὁ ὅρος εἶναι “διαδοχική ἀστοχία”»6.
Τό ἴδιο φαινόμενο παρήχθη καί στό ἐνδιάμεσο χρονικό διάστημα μεταξύ 11ης Σεπτεμβρίου 2001 καί 11ης Μαρτίου 2020, ὅταν δηλαδή ἔσκασαν οἱ πρῶτες χρηματιστηριακές φοῦσκες πού ὁδήγησαν στό παγκόσμιο οἰκονομικό κράχ τοῦ 2008. Τρεῖς τεράστιες κρίσεις μέσα σέ μία εἰκοσαετία, τρεῖς μπαμποῦλες πού ἔφεραν ἀναμπουμποῦλες παγκοσμίου ἐμβέλειας, τίς ὁποῖες ἔμελλε νά διαδεχθεῖ ὁ κανονικός πόλεμος τοῦ 2022 ἀνάμεσα σέ Ρωσία καί Οὐκρανία, ἴσως ἕνας κρυφο-παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης.
Τό μόνο πού λείπει γιά νά ποῦμε ὅτι ἡ γενιά μας ἔχει ζήσει ὅλες τίς μορφές πολέμου, εἶναι νά ξεσπάσει καί ἕνας πυρηνικός πόλεμος. Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι πολῖτες κάθε πληττόμενης χώρας, καί δή οἱ Ἕλληνες, ἀποδείχθηκαν ἀνθεκτικοί καί στά ἐξουθενωτικά ὑγειονομικά μέτρα, ὄχι ὑπό τήν ἔννοια ὅτι κατάφεραν νά ἀντισταθοῦν στήν ἐφαρμογή τους, ἀλλ’ ἀντιθέτως ὑπό τήν ἔννοια ὅτι τά ἄντεξαν ἀδιαμαρτύρητα (κάτι παρόμοιο εἶχε συμβεῖ καί στήν ἐποχή τῆς οἰκονομικῆς κρίσης).
Αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά ἀνοίξει ἡ ὄρεξη τῶν ὑγειονομικῶν διαχειριστῶν καί νά ἀξιώνουν ἀπό τούς εὐένδοτους Ἕλληνες συμμόρφωση σέ πανύσκληρα μέτρα, πού ὅμοιά τους δέν μποροῦμε νά βροῦμε εὔκολα σέ ὁποιοδήποτε ἄλλο μέρος τῆς γῆς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ ὑποχρέωση μασκοφορίας σέ ὅλους τούς ἐσωτερικούς καί ἐξωτερικούς χώρους μέ ταυτόχρονη ὑποχρέωση χρήσης διπλῆς μάσκας σέ ὁρισμένους ἐσωτερικούς χώρους, ὅπως π.χ. στήν ἐκκλησία, στά σοῦπερ-μάρκετ ἤ στά Μέσα Μαζικῆς Μεταφορᾶς.
Εἶναι, μάλιστα, ἄξιον ἰδιαιτέρας μνείας τό γεγονός ὅτι κάποιοι πιστοί ἐξακολουθοῦν μέχρι καί αὐτήν τήν ὥρα νά φοροῦν διπλή μάσκα ἐντός ἤ ἐκτός ἱερῶν ναῶν, παρ’ ὅτι στήν σχετική ΚΥΑ δέν προβλέπεται πλέον τό συγκεκριμένο μέτρο!
Παράλληλα, δέν εἶναι σπάνιο τό φαινόμενο νά ὁδηγοῦν μόνοι τους κάποιοι ὁδηγοί αὐτοκινήτων ἔχοντας κλειστά τά παράθυρα καί φορῶντας μάσκα.
Ὁ Ἑλβετός συγγραφέας Μάξ Φρίς (Max Frisch) στό θεατρικό ἔργο του «Ὁ Μπήντερμαν καί οἱ ἐμπρηστές»7 ἔγραφε ὅτι «πιό τυφλός καί ἀπ’ τόν τυφλό εἶναι ὁ φοβιτσιάρης»8.
Τόσο φοβιτσιάρηδες-τυφλοί πού γίναμε οἱ Ἕλληνες δέν μποροῦμε νά ἀναγνωρίσουμε τό ὀφθαλμοφανές:
Κανένας ἰός δέν ἔχει ὑπαλληλική ἰδιότητα, ὥστε νά τοῦ παραχωρεῖται ἄδεια θερινῶν διακοπῶν καί ἔτσι τά μέτρα τῆς χαλάρωσης νά ἔχουν προκαθορισμένη διάρκεια ὀλίγων μηνῶν.
Ἑπομένως, αὐτό πού στήν πραγματικότητα ἔχει χαλαρώσει δέν εἶναι τά μέτρα κατά τοῦ κορωνοϊοῦ, ἀλλά ἡ κοινή λογική, μέ ἀποτέλεσμα νά γίνονται εὔπεπτα τά παραμύθια μέ τά ὁποῖα νανουρίζονται οἱ βρεφοποιημένοι πολῖτες.
Ὁ μεγάλος φόβος τῶν πάλαι ποτέ ἀτρόμητων καί ἀνυπότακτων Ἑλλήνων ἐξηγεῖ ἕως ἕναν βαθμό τήν τυφλή ἐμπιστοσύνη πού δείχνουν στίς (δῆθεν) ἀγαθές προθέσεις ὅσων ἀποφασίζουν τά δρακόντεια καί ἀλλόκοτα μέτρα. Στό προαναφερθέν θεατρικό ἔργο τοῦ Φρίς, ὁ κεντρικός ἥρωας, ὁ Θεόφιλος Μπήντερμαν, λέγει στήν σύζυγό του:
«δέν μπορῶ νά ζῶ μέ τόν φόβο ὅλη τήν ὥρα... ἄν τόν καθένα πού συναντᾶμε μπροστά μας τόν παίρνουμε γιά ἐμπρηστή, τότε πῶς περιμένουμε νά γίνουν καλύτερα τά πράγματα; Γιά τ’ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, λίγη ἐμπιστοσύνη δέν βλάπτει, λίγη καλή θέληση»9.
Ἔτσι ἀκριβῶς σκέπτεται ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν σύγχρονων ραγιάδων Νεοελλήνων: περνοῦν γιά πυροσβέστες ἐκείνους πού ἐνεργοῦν ἐξώφθαλμα –καί ἔτσι ἐνεργοῦσαν πάντοτε– ὡς πυρομανεῖς ἐμπρηστές, ὡς ὑποκριτικά καλοί Σαμαρεῖτες, ἐν τέλει: ὡς προδότες-σωτῆρες.
Παρ’ ὅτι βοοῦν οἱ ἐνδείξεις ὅτι οἱ “κοκκινοσκουφίτσες” τῆς Ἑλλάδος ἔχουν ἀπέναντί τους προβατόσχημους λύκους, τούς ἐμπιστεύονται τυφλά κατά τήν συνεχῆ ἐφαρμογή μέτρων ταπεινωτικῶν καί καταστρεπτικῶν γιά τόν πολύ κόσμο ἀλλά ταὐτοχρόνως εὐεργετικῶν γιά μιά μικρή κάστα τῶν προνομιούχων.
Χάρη σέ αὐτή τήν ἀνεπέρειστη καί ἐν τέλει αὐτοκαταστροφική ἐμπιστοσύνη, τά μέλη τῆς εὐκολόπιστης πλειοψηφίας μποροῦν νά διατηροῦν τήν ψευδαίσθηση ὅτι «κάποιοι κάνουν ἐπιτέλους κάτι» για τήν πρόληψη τοῦ κινδύνου, ὥστε οἱ ἴδιοι νά εἶναι σέ θέση νά συνεχίσουν νά χορεύουν στόν ἀγαπημένο τους ρυθμό· στόν ρυθμό πού τούς ἔθισε τό σατανικό σύστημα τῶν ἐξουσιαστῶν τους. Καί πάλι μέ τά λόγια τοῦ Φρίς:
«Καί νά ὁ ἀστός πού τρέχει στό γραφεῖο του / Ἀμέριμνος καί φρεσκοξυρισμένος – Ὡραῖος τρόπος νά ξεχνᾶ τόν κίνδυνο / Πού ὁλημερίς καί ὁλονυχτίς παραμονεύει»10.
Ὁ κίνδυνος, ὅμως, πού παραμονεύει δέν ἀπορρέει πρωτίστως ἀπό τόν ἑκάστοτε «ἀόρατο ἐχθρό», πού χθές λεγόταν Ἀλ Κάιντα, σήμερα λέγεται κορωνοϊός καί αὔριο θά λέγεται κλιματική ἀλλαγή, ἐνεργειακή ἤ ἐπισιτιστική κρίση κ.ο.κ., ἀλλά ἀπό ἐκείνους πού τόν χρησιμοποιοῦν προσχηματικά ὡς μεῖζον πρόβλημα γιά νά ἐπιβάλουν μονοπωλιακά τήν δική τους, μαγική λύση, ἐπιδεικνύοντας μηδενική ἀνοχή στούς ἀμφισβητίες καί ἀρνητές τῶν περίφημων «εἰδικῶν».
Βιώνουμε ὁλοφάνερα τήν δικτατορία τῆς μιᾶς ἄποψης, πού γίνεται παραληρηματικό κεντρικό ἀφήγημα τῆς συμπαγοῦς πλειοψηφίας. Ὅποιος διανοηθεῖ νά πάει κόντρα σέ αὐτό, βρίσκεται στήν λάθος (διάβαζε ἀνάποδα: στή σωστή) πλευρά τῆς Ἱστορίας.
Οἱ «ἀόρατοι ἐχθροί» θά συνεχίσουν νά ὑπάρχουν καί θά ἐφευρίσκονται ὁλοένα καί περισσότεροι, ὥστε ἀπό τά πολλά κροσέ τῶν καλοκάγαθων προδοτῶν-σωτήρων μας νά ζαλιστοῦν οἱ διαγωνιζόμενοι στό μάθημα τῆς ἀνθεκτικότητας πολῖτες καί νά σωριαστοῦν λιπόθυμοι στήν σατανική παλαίστρα.
Καί μόλις περιέλθουν σέ κατάσταση ἀναισθησίας, τότε δέν ἀποκλείεται νά ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ βιασμοῦ τους. Θά παρουσιαστεῖ, μᾶλλον, καί αὐτή ὡς μιά πράξη δικαιολογημένη, καθ’ ὅτι ἐνταγμένη στό πλαίσιο μιᾶς προσωρινῆς κατάστασης ἐξαίρεσης, πού στόν ἀνάποδο κόσμο θά διαιωνισθεῖ, καταντῶντας μόνιμη.
Κωνσταντῖνος Βαθιώτης, τ. Ἀναπλ. Καθηγητὴς Νομικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.
(*) Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ενοριακή Ευλογία, Τεύχ. ΚΑ΄, Ιούνιος-Ιούλιος 2022, σελ. 250-255.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου