Νώντας Σκοπετέας: Εἰς μνήμην Ἱερομονάχου Βασιλείου Λαυριώτη

 

Στοῦ Κουκουζέλη τὴ σπηλιὰ καὶ τὰ πουλιὰ σιωποῦνε...
Τοῦ Ταπεινοῦ  ἀκοῦν φωνή, θαυμάζουν κι ἀποροῦνε!
Τροπάρια ἀγγελόφωνου  ἀκούγονται ἀκόμα...
Δὲν θὰ σιγήσει ὡς τὴν Αὐγὴ  τὸ ἁγιασμένο  στόμα!

Κορμὸς ἀθάνατος, γερὸς  στέκει καὶ στέλνει ἐλπίδα
Κλαδιὰ ὑμνοῦν τὸν οὐρανό,  τέτοια ποτὲ δὲν εἶδα!
Τοῦ Ἀθανασίου ἡ ψυχὴ γίνηκε κυπαρίσσι
Καὶ ξύλο εὐσκιόφυλλο κανέναν δὲν θ᾿ ἀφήσει!

Περήφανοι καὶ θαρρετοὶ στέκουν καὶ οἱ Λαυριῶτες!
Πίστη ποὺ φλέγει  ἔχουνε, μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες!
Ἡ Παναγία οἰκονομεῖ κι  ὁ Ἅγιος ἀγρυπνάει.
Σεργιάνι βγαίνει στὶς αὐλὲς κι ὅλους τοὺς εὐλογάει!
Πόρτες χτυπᾷ καὶ τάλαντα μεσόνυχτου τὰ κρούει,
παρηγορεῖ ἁμαρτωλούς, μὲ ἔλεος τοὺς λούει...

Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας

 

Ὁ ταπεινὸς καὶ φτωχότατος  Ἰωάννης ποὺ ἔτρωγε κουκία καὶ μπί - ζέλια γιὰ νὰ χορτάσει τὴν πεῖνα του, ὅταν σπούδαζε τὴν μουσικὴ τῶν ἀγγέλων στὴν Βασιλεύουσα...ὁ Ἀγγελόφωνος Μαΐστωρ ποὺ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ μοναχικὸ σχῆμα ἀρνήθηκε  τὰ ἐγκόσμια , ποὺ τὸν ἐξυμνοῦσαν ἀσύγκριτα ἕνεκα τοῦ μοναδικοῦ του ταλάντου   καὶ κρυφὰ ἀπ᾿ ὅλους ἀναζήτησε τὴν ὑψοποιὸ ταπείνωση καὶ τὸ «λάθε βιώσας»  στὰ μέρη τῆς Μεγίστης Λαύρας...

 

 
Στὸν δρόμο γιὰ τὴν σπηλιά του ὁ θαυμαστὸς καὶ τόσο συγκινητικός του βίος κάνει τίς στιγμὲς ἀκόμα πιὸ σπάνιες καὶ ἀνεπανάληπτες... Σὲ αὐτὰ τὰ μέρη ποὺ πατᾶμε ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἐρχόταν στὴν ἀρχὴ τῆς μοναχικῆς του ζωῆς ὁ νεότατος  Ἰωάννης ὡς ποιμένας τῶν τράγων τῆς μονῆς.

 

Σὰν ἄλλος Νήφων Διονυσιάτης ἀπόκρυψε ἀπ᾿ ὅλους τίς δοθεῖσες χάρες του καὶ ἔβοσκε τὰ ζωντανὰ... Αὐτὸ τὸ διακόνημα τοῦ ἀνετέθῃ! Καὶ ἐκεῖνα ἐπέστρεφαν νηστικὰ στὴν στάνη τους κάνοντας ὅλους νὰ ἀποροῦν...

 

Μόνο ὅταν τὸν παρακολούθησαν κρυφά, μὲ θαυμασμὸ ἀντιλήφθηκαν πὼς τὰ ζῶα σταματοῦσαν νὰ τρῶνε, καὶ ἄκουγαν μὲ προσοχὴ καὶ κατάνυξη τὸν Ἰωάννη νὰ ψέλνει καὶ νὰ ἐγκωμιάζει εὐλαβέστατα τὴν Δέσποινα τοῦ κόσμου καί τον Μονογενῆ Υἱό της μέσα στὸ μικρότατο σπήλαιο τοῦ δάσους...

 

Ἀφοῦ ἀποκαλύφθηκε ἡ σπουδαιότητά του, ξεκίνησε ὁ συνεσταλμένος Ὑμνητὴς τοῦ Οὐρανοῦ, νὰ ἀποδίδει   στὸν Ναὸ  τίς θαυμάσιες συνθέσεις του ὡς ὁ Πρωτοψάλτης πλέον, τίς Κυριακὲς καὶ στὶς ὑπέροχες πανηγυρικὲς ἀγρυπνίες... σὲ μιὰ ἀπὸ αὐτές, στὴν ἀγρύπνια τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου, ἡ Παναγιὰ τὸν ἐπιβράβευσε μὲ ἕνα χρυσὸ νόμισμα γιατρεύοντάς του καὶ τὰ ἐξουθενωμένα ἀπὸ τὴν ὀρθοστασία καὶ τίς μετάνοιες πόδια του.

 

Στὴν σιγαλιά των  Λαυριωτικῶν χωμάτων,  νιώθεις ὅτι ἀπὸ κάπου θὰ ἀκουστεῖ ἡ φωνή του,  ἐδῶ κοντὰ στὴν σπηλίτσα του αὐτὴν τὴν μικρότατη ὀπὴ τῆς γῆς, νὰ ἄδει τὰ ὑπέροχα χειρουβικά του, τὰ σύντομα καὶ τὰ ἔντεχνα μακρά,  τὰ ἀσύγκριτα κοινωνικὰ Αἰνεῖτε, τὰ ἀπαράμιλλα Ἀλληλουάρια του, τὰ  ὀνομαστὰ Ἀνοιξαντάρια, τοὺς ὑποβλητικοὺς  πολυελέους καὶ τοὺς καλοφωνικοὺς εἱρμούς, τὰ ἀνυπέρβλητα πασαπνοάρια... τὰ κελαηδίσματα τῶν πουλιῶν , ἤμουν σίγουρος πὼς συχνὰ πυκνὰ ἐδῶ σταματοῦν, γιὰ νὰ ἀκουστεῖ ἡ αἰώνια καὶ ἀσίγητη, ἕως τὴν αὐγὴ τῆς δευτέρας  μυστικῆς ἡμέρας,  δοξολογικὴ  φωνὴ τοῦ καλλικελάδου Ἀγίου... στεκόμαστε  ἔνδεοι  μπροστὰ στὸ προσκύνημά του, μπρὸς στὴν σπηλιά του στῆς γῆς τὰ σπλάχνα, καὶ ἀρχίζουμε νὰ ψέλνουμε ἕνα Ἄξιον Ἐστὶ τοῦ πλαγίου τοῦ τετάρτου ποὺ ἦταν καὶ ὁ ἦχος τῆς ἑβδομάδας στὴν Παρακλητική.

 

Αἰσθανόμαστε  ἔντονη τὴν παρουσία τοῦ Ψάλτη Ἁγίου καὶ αὐτὸ κάνει πιὸ ἔντονο  τὸ «βάρος» αὐτῆς τῆς μικρῆς τιμητικῆς δέησης καὶ εὐχαριστίας. Ξαναπήραμε ἔπειτα συνεπαρμένοι  τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς στὸ Μοναστήρι, θαυμάζοντας τὰ ὀργωμένα χώματα τῶν Λαυριωτῶν καί τὰ κάθε λογῆς φυτέματά τους... χαρήκαμε καὶ «ζηλέψαμε» τίς μικρὲς μηλίτσες σκεπασμένες γιὰ τὸ χαλάζι, δίπλα σὲ κηπευτικὰ ὥριμα γιὰ συγκομιδὴ  κοντὰ  στὸ ἀνηφορικὸ μονοπάτι πρὶν τὴν πύλη.
 

Λίγο πρὶν τὸν ἑσπερινό, ἡ πρώτη μας μέρα εἶναι γεμάτη ἀπὸ εἰκόνες ἤδη...  Χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου, Κύριε, ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές... κάθε φορὰ ἡ ἴδια σκέψη... τὴν ξαναγράφω στὸ χαρτὶ γιατί εἶναι συγκλονιστικὴ ἡ βίωσή της ἐδῶ στὸ Περιβόλι τῆς Κυρᾶς κι ἂς ἐπαναλαμβάνομαι. Κύριε ἐλέησον! Εὐχαριστοῦμε Σοὶ διὰ τὴν μεγάλην Σου δόξα!
 

Τὸ κυπαρίσσι τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου δεσπόζει καὶ σκεπάζει ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη τὴν αὐλὴ τοῦ Καθολικοῦ του. Τὸ νὰ θαυμάσεις κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο μόνο εἶχες ἀκουστά, δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ αὐτὸ ποὺ νιώθεις ὅταν γίνεσαι αὐτόπτης μάρτυράς του. Τὰ φύλλα του γερμένα ἀνάποδα ἀπ᾿ ὅτι συνήθως  κι αὐτὰ ταπεινὰ καὶ δεόμενα σὰν τὰ χέρια τοῦ Γέροντα ποὺ πρὶν ἀπὸ χίλια καὶ πλέον χρόνια τὸ φύτεψαν. Λέγεται πὼς ἦταν ἡ ράβδος του, ποὺ ὁ Ἅγιος τὴν ἔμπηξε στὴν εὐλογημένη γῆ ποὺ γίνηκε τὸ πιὸ ὀνομαστὸ δέντρο τοῦ Ὄρους, μὲ ἕναν κορμὸ ποὺ χρειάζονται πέντε καὶ πλέον μεγάλες  ἀγκαλιὲς ἑνωμένες γιὰ νὰ τὸν κυκλώσουν.

 

Σκιὲς παραμυθητικές,  στέκονται σὰν Πλατυτέρες καὶ προστατεύουν τὸ κάθε σου βῆμα σὰν βρίσκεσαι στὴν Λαύρα. Πρῶτα ἡ Οἰκονόμισσα ὕστερα τὸ εὐσκιόφυλλο ξύλο τοῦ Ἁγίου καὶ τέλος τοῦ ἐπιβλητικοῦ Ἄθωνα ἡ σκιὰ ποὺ καλύπτει ὅλην τὴν γύρω ἔκταση... Οἱ τάφοι τῶν Πατριαρχῶν στ᾿ ἀριστερὰ τῆς Τράπεζας μὲ σπάνιες ἁγιογραφίες,   καλοῦν τὰ σεβάσματα ὅλων μας. Σὰν μικρὰ παρεκκλήσια κι αὐτοί, σὰν ἅγιες τράπεζες πολυλιβανισμένες  στὴν αὐλὴ τοῦ Θεοῦ τὴν παραδεισένια... Μπαίνουμε στὸ καθολικὸ ἀπὸ τὴν νότια εἴσοδο. Οἱ Ἅγιοι Σαράντα μάρτυρες, αἰώνιοι διαπιστωτὲς τῆς γλυκύτητας τοῦ Θεϊκοῦ Νυμφῶνος. Στὰ δριμέως ψυχρὰ  ὕδατα τῆς λίμνης,  ἀτρόμητοι βιαστὲς τῆς γλυκυτάτης Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

 

Στὸ δικό τους ἐνσωματωμένο στὸ καθολικὸ παρεκκλήσιο, αἰώνια ἀναπαύεται ὁ Κοινοβιάτης Ἅγιος. Ἐκεῖ ἐτάφῃ μόλις ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ τελειωθεῖ πέφτοντας ἀπὸ τὴν στέγη ὅπου εἶχε ἀνέβει γιὰ νὰ ἐργαστεῖ ταῖς ἰδίαις χερσὶ... Ἀπὸ τότε ὅμως ἡ παρουσία του ἔγινε ἀκόμη πιὸ ἔντονη. Τὸ καταλαβαίνεις ὅταν γονατίζεις μπροστά του γιὰ νὰ τιμήσεις τὸ χαριτόβρυτο σκήνωμά του. 

 

Τὸ μαρμάρινο σκαλοπάτι καὶ ἡ κούρμπα τῆς εὐγνωμοσύνης ποὺ ἔχει πάνω του σχηματισθεῖ, μαρτυροῦν τὴν εὐλάβεια καὶ τίς ἀπειράριθμες παρακλήσεις γιὰ μεσιτεία στὸν Παντοκράτορα. 

 

Τίς φωτίζουν, ἀκοίμητα κι αὐτὰ ἑπτὰ καντῆλες.   Ὅλοι νιώθουν  πὼς ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος  εἶναι ἄφθορος... Ὅταν κάποτε ἕνας Πατριάρχης εὐλόγησε νὰ ἀνοιχτεῖ ὁ τάφος, φωτιὲς κι ἀστραπὲς ξεπήδησαν ἀπὸ μέσα του! Ἀπὸ τότε ὅλοι κατάλαβαν πὼς ἦταν θέλημα Κυρίου νὰ μὴν ἀνοίξει ποτέ! Μὰ ὁ Ἅγιος εἶναι παντοῦ μέσα στὴν Λαύρα του,  μὰ  καὶ σὲ ὅλην τὴν οἰκουμένη.
Τὸ καταλαβαίνεις ὅταν ἀκοῦς τοὺς Μοναχοὺς νὰ σοῦ διηγοῦνται γιὰ τὴν ζωντανὴ καὶ ὑποστατικὴ παρουσία του. Στοὺς κινδύνους, στοὺς πειρασμούς, στὶς θλίψεις καὶ τίς ποικίλες δοκιμασίες τῶν ἀγαπητῶν του «ἀρνίων».

 

Φωτο.Φρεντερίκ Μουασόνκ . Λαύρα 1929

Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ οἱ πόρτες τῶν κελλιῶν χτυποῦν μὲς στὸ μεσόνυχτο, σὰν μιὰ ὑπενθύμιση τοῦ παντοτινοῦ χρέους καὶ τῶν ὑποσχέσεων ἀφοσίωσης στὰ καθήκοντα κάθε Λαυριώτη Μοναχοῦ... 

 

Κανεὶς δὲν εἶδε ποτὲ ποιός τίς  χτυπᾶ...ὅλοι γνωρίζουν ὅμως πὼς ὁ Ἅγιος σεργιανάει καὶ παρατηρεῖ καὶ νουθετεῖ καὶ ἐλέγχει μὲ ἀγάπη μὰ καὶ πατρικὴ  αὐστηρότητα ὅλα του τὰ τεκνία. 

 

Σὰν ἀντικρίζεις τὸν τωρινὸ ἡγούμενο Πρόδρομο καταλαβαίνεις μὲ μιᾶς πόσο περήφανος θὰ εἶναι  ὁ Ἅγιος. Σεμνότατος  καὶ ἡσύχιος,  ἀθόρυβα ἐργάζεται γιὰ χρόνια πολλὰ στὸν ἀμπελῶνα τοῦ Ἰησοῦ του συναισθανόμενος σὲ κάθε του βῆμα τὸ μέγεθος τῆς εὐθύνης ποὺ κληρονόμησε. Μᾶς μίλησε τόσο ἡ σιωπή του καὶ τὰ πάντα κατεβασμένα μάτια του.
 

Ἑσπερινὸς τῆς Ἁγίας Θέκλας... ξανά ἐδῶ στὴν χάρη τῆς   συνεκδήμου τοῦ Παύλου καὶ Ἰσαποστόλου νύμφης τοῦ Χριστοῦ μας! Μαζί της κι ὁ Ἁγιορείτης Ἅγιος Σιλουανὸς  τοῦ ἀκτίστου φωτὸς ὁ μέγας μυστολέκτης νὰ ἑορτάζει τὴν ἱερὰ ἡμέρα τῆς Κοιμήσεώς του... Ἀκολουθεῖ ὁ Μικρὸς Παρακλητικὸς κανόνας στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. 

 

Οἱ Μοναχοὶ  μὲ προσοχὴ καὶ χωρὶς βιάση  «δένουν»  ἁρμονικὰ  μαζί του καὶ τὸν Κανόνα τοῦ Προστάτη Ἁγίου Ἀθανασίου. Σ᾿ αὐτὸν ἐξάλλου εἶναι ἀφιερωμένο καὶ μόνο τὸ καθολικὸ τῆς Μονῆς. Ἄνωθεν ἐντολὴ.... ἀπαράβατη!  Στὴν πανήγυρή του, στοῦ Ἀλωνάρη στὶς 18  μὲ τὸ παλαιό, ὅλος ὁ γύρῳ τόπος πλημμυρίζει μὲ μιὰ ὑπερκόσμια εὐωδία, σημάδι παρουσίας του ἀδιάλειπτης...
 

Ἀκούγοντας τὴν ἕκτη ὠδὴ τοῦ Κανόνος δὲν μπορεῖς παρὰ νὰ καταλάβεις τα γιατί ὅλα τὰ βήματα στὴν Λαύρα περνοῦν μπροστὰ ἀπὸ τὸν Ἅγιο...
Παίρνω στὰ χέρια μου πρὶν βγοῦν ὅλοι ἔξω τὸ λεπτὸ βιβλίο τῆς Παράκλησης καὶ τὴν διαβάζω:
 

Ἐνέκρωσας σαρκικάς, ἐπιθυμίας τοῖς πόνοις σου, ἐσταύρωσας σεαυτόν, κόσμῳ καὶ τοῖς πάθεσι, νηστείαις καὶ δάκρυσι, προσευχαῖς καὶ ὕμνοις, ἀνενδότοις προσεδρεύων Θεῷ.

 

Τῶν μοναστῶν ἀρχηγὸς τῶν ἐν τῷ ὄρει τοῦ, Ἄθωνος, καὶ τύπος καὶ χαρακτήρ, ἐναρέτων πράξεων, ὑπάρχων ἐκόσμησας, τὰ ἐκεῖσε πάντα, τῶν ἀζύγων καταγώγια.
 

Ἡδύς, εὐθὺς καὶ χρηστός, ἐπιεικής τε καὶ μέτριος, εὐπρόσιτος προσηνής, ἐλεήμων πέφυκας, συμπαθὴς καὶ εὔσπλαγχνος, ἱλαρὸς τοῖς τρόποίς, χριστομίμητος τοῖς ἤθεσι. 

 

Νέος καθάπερ Μωσῆς, ἀναφανεὶς κατεσκεύασας, οἷὰ περ ἄλλην σκηνήν, μάνδραν Πανσεβάσμιε, ἣν καὶ ὑπερηύξησας, πόνοις καὶ ἱδρῶσι, καὶ ἀνέθου τῇ Μητρὶ τοῦ Θεοῦ.
 

Μιὰ ὠδὴ σὰν συναξάρι καὶ σύντομος βίος θαυμαστός. Οἱ ἀρετὲς καὶ ὅλες οἱ εὐάρεστες στὸν Θεὸ ἡμέρες τῆς βιωτῆς του, μέσα σὲ λίγες μόλις λέξεις! Θυμᾶμαι τὸν βιογράφο τοῦ Ἁγίου μακαριστὸ Πατέρα Νικόδημο Μπιλάλη, τῶν πολυτέκνων τὸν προστάτη ἄγγελο, ποὺ τελειώθηκε πρόσφατα μὲ τὸν ἴδιο τρόπο τοῦ Ἁγίου.  Πέφτοντας ἀπὸ τὴν στέγη τοῦ Ναοῦ... Πόσο ὄμορφο ἐκεῖνο τὸ βιβλίο ποὺ ἔγραψε γιὰ τὸν Ἅγιο μιὰ χιλιετία μετὰ τὴν κοίμησή του! Τὸν φαντάστηκα νὰ εἰσέρχεται ἀπ᾿ τοῦ  Παραδείσου τίς πύλες... Σίγουρα δυὸ Ἀθωνίτες Ἅγιοι θὰ ἦταν στὴν ὑποδοχή του... Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο τῶν  Κολλυβάδων Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη!
 

 

Μετὰ τὴν τράπεζα μὲ τὴν ἄλαδη φακή, ἡ προσκύνησις τῶν τιμίων λειψάνων.
Ὁ Ἐφημέριος π. Πέτρος μας τὰ παραθέτει,  ἐνόσῳ  στὴν Λιτὴ ψάλλεται τὸ Ἀπόδειπνο μὲ τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Ἀειπαρθένου. Μέρος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας μὰ καὶ ὁ μοναδικὸς Σταυρός-ἐγκόλπιο τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, βάρους 3 κιλῶν, νὰ θυμίζει σὲ ὅλους τὸ ἀσκητικό του φρόνημα, νὰ παρακινεῖ στὴν στενὴ καὶ ἀκανθώδη  ὁδὸ τῆς Σωτηρίας. 

 

 

Ἀκολούθησε ἡ Κᾶρα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, τοῦ Ἁγίου Μιχαὴλ ἐκ Συνάδων, τμῆμα τῆς Κᾶρας τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τὸ δεξὶ χέρι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου,  τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα καὶ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου. Δὲν νομίζω πὼς ὅσο ζοῦμε ὅλοι μας θὰ νοήσουμε ποτέ, μὲ ποιούς Ἁγίους ποὺ τόσο τὸν Θεὸ θαυμάστωσαν «συναντηθήκαμε» ἐκεῖνο τὸ Ἀπόγευμα στὴν Λαύρα...

 

Νώντας Σκοπετέας
Ἡ Παναγία οἰκονόμησε ...
Ἡμερολόγιο  Ὄρους 2014
Ἀπόσπασμα

Πηγή:https://sotiriapsixis.blogspot.com/

___________________________________

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ

«Πᾶνος»