Οἱ γονεῖς ποὺ ἔχουν τὴν οἰκονομικὴ δυνατότητα, ἔχουν εὐθύνη νὰ φροντίσουν γιὰ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν τους. Φυσικά, τὸ κυριώτερο εἶναι νὰ τοὺς δώσουν καλὴ ἀνατροφή, μετὰ νὰ τὰ μορφώσουν ἢ νὰ τὰ στείλουν νὰ μάθουν κάποια τέχνη, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ζήσουν, καὶ ὕστερα νὰ τοὺς ἐξασφαλίσουν ἕνα σπιτάκι κ.λπ.
Ὅταν τὸ 1924 ἡ οἰκογένειά μας ἦρθε στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὰ Φάρασα τῆς Καππαδοκίας, τότε μὲ τὴν Ἀνταλλαγή, ὁ πατέρας μου, ὡς πρόεδρος τοῦ χωριοῦ, φρόντισε νὰ τακτοποιήση ὅλους τοὺς συγχωριανούς μας. Τὴν οἰκογένειά μας τὴν ἄφησε τελευταία.
Ἀργότερα τὰ μεγαλύτερα ἀδέλφια μου τοῦ παραπονέθηκαν. «Ὅλους τοὺς φρόντισες, πατέρα, εἶπαν, ἐμᾶς δὲν μᾶς σκέφτηκες». Ἂν εἶναι κανεὶς μόνος του, μπορεῖ ὅλα νὰ τὰ δώση καὶ νὰ ἀδιαφορήση γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ αὐταπάρνηση, ἀπὸ ἀρχοντιά, ἀλλά, ἂν ἔχη οἰκογένεια, πρέπει νὰ σκεφθῆ καὶ τὴν οἰκογένειά του.
Βέβαια, οἱ γονεῖς δὲν πρέπει νὰ ξεθαρρεύουν καὶ νὰ δίνουν στὰ παιδιὰ ὅσα ἔχουν, ὅλα μαζί, γιατὶ τὰ παιδιὰ εἶναι ἄπειρα καὶ μπορεῖ νὰ ξανοιχτοῦν στὴν σύγχρονη ζωὴ ποὺ δὲν ἔχει ἄκρη. Ὕστερα θὰ πονοῦν, ποὺ δὲν θὰ ἔχουν νὰ τὰ βοηθήσουν. Νὰ προσέξουν ἐπίσης, ὥστε τὸ πιὸ ἀδύνατο παιδὶ νὰ τὸ ἐνισχύσουν περισσότερο ὑλικά, καὶ ἀκόμη περισσότερο ἠθικά, γιὰ νὰ μὴν τὸ πάρη σβάρνα ὁ πανικὸς τῆς ἀποτυχίας, ἀλλὰ καὶ μὲ διάκριση καὶ ἀγάπη νὰ τακτοποιήσουν ὅλα τὰ παιδιά, γιὰ νὰ μὴν ψυχρανθοῦν μεταξύ τους.
Σπάνια βρίσκεις οἰκογένειες ἀγαπημένες, ποὺ ζοῦν πνευματικά, καὶ τὰ ἀδέλφια δὲν μαλώνουν γιὰ οἰκόπεδα καὶ περιουσίες καὶ δὲν τρέχουν στὰ δικαστήρια. Εἶχα γνωρίσει μιὰ ἑπταμελῆ οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς εἶχαν κάτι χρυσαφικά.
Βέβαια, οἱ γονεῖς δὲν πρέπει νὰ ξεθαρρεύουν καὶ νὰ δίνουν στὰ παιδιὰ ὅσα ἔχουν, ὅλα μαζί, γιατὶ τὰ παιδιὰ εἶναι ἄπειρα καὶ μπορεῖ νὰ ξανοιχτοῦν στὴν σύγχρονη ζωὴ ποὺ δὲν ἔχει ἄκρη. Ὕστερα θὰ πονοῦν, ποὺ δὲν θὰ ἔχουν νὰ τὰ βοηθήσουν. Νὰ προσέξουν ἐπίσης, ὥστε τὸ πιὸ ἀδύνατο παιδὶ νὰ τὸ ἐνισχύσουν περισσότερο ὑλικά, καὶ ἀκόμη περισσότερο ἠθικά, γιὰ νὰ μὴν τὸ πάρη σβάρνα ὁ πανικὸς τῆς ἀποτυχίας, ἀλλὰ καὶ μὲ διάκριση καὶ ἀγάπη νὰ τακτοποιήσουν ὅλα τὰ παιδιά, γιὰ νὰ μὴν ψυχρανθοῦν μεταξύ τους.
Σπάνια βρίσκεις οἰκογένειες ἀγαπημένες, ποὺ ζοῦν πνευματικά, καὶ τὰ ἀδέλφια δὲν μαλώνουν γιὰ οἰκόπεδα καὶ περιουσίες καὶ δὲν τρέχουν στὰ δικαστήρια. Εἶχα γνωρίσει μιὰ ἑπταμελῆ οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς εἶχαν κάτι χρυσαφικά.
Μετὰ τὸν θάνατό τους, τὰ παιδιὰ εἶπαν νὰ τὰ πάρη ὁ ἕνας ἀδελφὸς ποὺ τοὺς εἶχε γηροκομήσει.
Ἐκεῖνος ὅμως σκέφθηκε ὅτι ἡ ἀδελφή τους ἔχει μεγάλη οἰκογένεια καὶ ἔχει πιὸ πολλὴ ἀνάγκη καὶ τὰ ἔδωσε σ᾿ ἐκείνη. Αὐτὴ τὰ ἔδωσε στὸν ἄλλον ἀδελφό, ἐκεῖνος στὸν ἄλλον, καὶ τελικὰ γύρισαν στὸν πρῶτο! Ὅ,τι ἀκριβῶς ἔκαναν ἐκεῖνοι οἱ Πατέρες ποὺ διαβάζουμε στὸ Γεροντικό[1].
Στὸ τέλος, ἐπειδὴ καὶ ἐκεῖνος δὲν ἤθελε νὰ τὰ κρατήση, τὰ ἔδωσαν σὲ μιὰ ἐκκλησία.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Δ' «Οἰκογενειακὴ ζωή»
____________________________
[1] Κάποτε πῆγαν σταφύλια στὸν Ἀββᾶ Μακάριο. Ἐκεῖνος, ἂν καὶ τοῦ ἄρεζαν, ἔκανε ἐγκράτεια καὶ τὰ ἔστειλε σὲ κάποιον ἀσθενῆ ἀδελφὸ ποὺ ἐπιθυμοῦσε νὰ φάη σταφύλια. Ὁ ἀδελφός, μόλις τὰ εἶδε, χάρηκε πολύ, ἀλλά, ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς δὲν ἤθελε νὰ ἱκανοποιήση τὴν ἐπιθυμία του, τὰ ἔστειλε σὲ ἄλλον ἀδελφὸ καὶ τοῦ παρήγγειλε ὅτι αὐτὸς δὲν εἶχε ὄρεξη νὰ τὰ φάη. Ἐκεῖνος ἔκανε πάλι τὸ ἴδιο, καὶ ἔτσι τὰ σταφύλια γύρισαν πολλοὺς ἀδελφούς, χωρὶς κανεὶς νὰ τὰ δοκιμάση. Ὁ τελευταῖος δὲ ἀδελφὸς μὴ ξέροντας ὅτι προέρχονταν ἀπὸ τὸν Ἀββᾶ Μακάριο τὰ ἔστειλε σ᾿ ἐκεῖνον ὡς μεγάλο δῶρο, ὁ ὁποῖος τὰ γνώρισε καὶ θαύμασε τὴν ἐγκράτεια τῶν ἀδελφῶν. (Παλλαδίου, Ἐπισκόπου Ἑλενοπόλεως, Λαυσαϊκὴ Ἱστορία, Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν καὶ Ἀσκητικῶν, Τόμος 6, ἔκδ. «Τὸ Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1996, σ. 122).
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου