«Ο κovid στην παγκόσμια σκηνή»: Η πεμπτουσία της τυραννίας

 

 

Γράφει ο Emanuel Garcia

 

Πήγα στην ιατρική σχολή για να γίνω ψυχαναλυτής. Ήταν μια εποχή που, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι λαϊκοί – μη ιατρικοί – αναλυτές ήταν λίγοι και αποδοκιμασμένοι στην Αμερική. Ήξερα ότι ο δρόμος μου θα ήταν δύσκολος, αλλά επίσης αγαπούσα να γίνω ένας πραγματικός γιατρός της ιατρικής. Τα μυστήρια του ανθρώπινου σώματος και η σύνδεση του σώματος με το ανθρώπινο μυαλό με γοήτευαν ασταμάτητα. Όταν αποφοίτησα το 1986, έδωσα τον όρκο του Ιπποκράτη, του οποίου η βασική αρχή ήταν να μην κάνεις κακό.

 

Η απαγόρευση να μην βλάπτεις κωδικοποιήθηκε από τον διάσημο Έλληνα γιατρό, επειδή η δυνατότητα να κάνεις κακό, ως γιατρός, ήταν τεράστια. Το να συμβουλευτείς έναν θεραπευτή, από τον οποίο εξαρτώνται οι ελπίδες για θεραπεία και ανάρρωση, γίνεται κάτι σαν ιερή πράξη εμπιστοσύνης, επειδή ένα άτομο που υποφέρει, ένα άτομο αποδυναμωμένο και ίσως ακόμη και τρομοκρατημένο από την ασθένεια, είναι στο πιο ευάλωτο σημείο του. 

 

Ο ιατρός γίνεται επομένως φορέας τεράστιας εξουσίας πάνω στον ασθενή που ικετεύει. Η επίθεση των χεριών κατά τη διάρκεια της φυσικής εξέτασης ενός γιατρού είναι μια δραστηριότητα γεμάτη προμηνύματα, και οι δυνατότητες που παρέχονται σε έναν γιατρό στις κρυφές εσοχές των λαβυρίνθων του νου και του σώματος είναι μοναδικές και εξαιρετικές.  

 

Ως αποτέλεσμα αυτής της ανισότητας στην εξουσία και της πίστης και της εμπιστοσύνης στην εμπειρογνωμοσύνη της θεραπευτικής αρχής, οι συστάσεις ενός γιατρού προς έναν ασθενή έχουν εξαιρετικά πειστικό βάρος.  

 

Με την εισαγωγή του COVID στην παγκόσμια σκηνή, συνέβη κάτι παράξενο και αξιοσημείωτο. Εκτός από τα παγκόσμια λουκέτα – έναν όρο, παρεμπιπτόντως, που είχα συνδέσει μόνο με καταστάσεις έκτακτης ανάγκης στις φυλακές – και τις εντολές για αποστάσεις και μάσκες, τα οποία δεν είχαν καμία βάση σε καμία αξιόπιστη επιστήμη, μου έκαναν βαθύτατη εντύπωση δύο πράγματα:  

 

1) την απουσία οποιασδήποτε σθεναρής προσπάθειας θεραπείας των ασθενών, εκτός αν είχαν φτάσει σε σημείο κρίσης και απαιτούσαν νοσηλεία, και  

2) η καθολική πίεση για τη χρήση ενός λεγόμενου εμβολίου που είχε αναπτυχθεί βιαστικά και ήταν εξ ορισμού πειραματικό.  

 

Όσοι γιατροί επιχείρησαν, όπως θα έπρεπε να κάνουν οι γιατροί, να δώσουν έμφαση στη συγκατάθεση μετά από ενημέρωση, και οι οποίοι δίσταζαν να συστήσουν καθολικά έναν νέο παράγοντα σε ένα είδος προσέγγισης «one-size-fits-all» που υποστήριζαν οι αξιωματούχοι της δημόσιας υγείας, σύντομα βρέθηκαν υπό έρευνα από τις ρυθμιστικές αρχές. Εδώ στη Νέα Ζηλανδία, οι γιατροί που μίλησαν υπέρ των βασικών ιατρικών αρχών και που έκαναν όπως θα έπρεπε να κάνουν οι γιατροί, υποστηρίζοντας την έγκαιρη θεραπεία και πρόληψη, και που απέφυγαν να υποθέσουν ότι τα «εμβόλια» που αναπτύσσονται με ταχύτητα δίνης δεν θα είχαν ως εκ θαύματος καμία ανεπιθύμητη ενέργεια – αυτοί οι γιατροί παρενοχλήθηκαν και διώχθηκαν από το Ιατρικό Συμβούλιο της Νέας Ζηλανδίας.  

 

Άλλοι γιατροί – η πολύ μεγάλη πλειοψηφία – έκαναν ό,τι τους έλεγε η κυβέρνηση.  

 

Άλλο πράγμα είναι οι πολέμαρχοι και οι κυβερνητικές συμμορίες και οι κυβερνητικές κλίκες και τα υπουργεία να ασκούν εξουσίες τυραννίας. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια των Πελοποννησιακών Πολέμων η δημοκρατική πόλη-κράτος της Αθήνας προσέγγισε τους κατοίκους της Μήλου, ενός νησιού που επεδίωκε να είναι ουδέτερο. Η Αθήνα απαίτησε από τους Μηλίους να υποταχθούν στην κυριαρχία της υπό την απειλή της κατάκτησης, και οι Αθηναίοι αιτιολόγησαν τις απαιτήσεις τους με αναφορά σε έναν βάναυσο νόμο της εξουσίας: οι ισχυροί κάνουν ό,τι μπορούν και οι αδύναμοι πρέπει να το δεχτούν. Στο τέλος οι Μήλιοι αντιστάθηκαν και η Αθήνα υπέταξε το νησί, σκοτώνοντας τους άνδρες και υποδουλώνοντας τις γυναίκες και τα παιδιά.  

 

Η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη με πολλά τέτοια παραδείγματα της απόλυτης χρήσης της εξουσιαστικής δύναμης. Άλλο πράγμα όμως είναι οι γιατροί να επιτρέπουν μια τέτοια τυραννία στους ιερούς τους χώρους.  

 

Η εποχή του COVID δεν έχει κάνει τίποτα άλλο από το να αποκαλύψει την εκμετάλλευση από το κράτος αυτής της σχέσης γιατρού-ασθενούς, στην υπηρεσία μιας ατζέντας που, κατά βάθος, δεν έχει καμία σχέση με την υγεία και έχει να κάνει με τον έλεγχο και, πράγματι, όπως βλέπουμε με τους εμβολιασμούς COVID, την πραγματική εξόντωση του πληθυσμού που το κράτος υποτίθεται ότι προστατεύει.  

 

Η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας έχει τυραννήσει με επιτυχία το λαό της με μια επικίνδυνη, καταστροφική και ανάλγητη πολιτική μαζικών εμβολιασμών. Συνεχίζει να επιβάλλει ενημερωμένα εμβόλια για όλους τους επαγγελματίες υγείας, παρά το καταρρέον σύστημα υγείας με τις ενδημικές ελλείψεις σε εργατικό δυναμικό και παρά το νομοσχέδιο των δικαιωμάτων που ορίζει «το δικαίωμα να αρνείται κανείς να υποβληθεί σε ιατρική θεραπεία«. Εξασφαλίζει τη συμμόρφωση καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την απόκτηση ιατρικής ή θρησκευτικής απαλλαγής, όπως γνωρίζω από πρώτο χέρι.  

 

Η κυβέρνηση δεν θα πετύχαινε, ωστόσο, χωρίς έναν στρατό γιατρών που λειτουργούν ως πρόθυμοι εκτελεστές του ιατρικού καταναγκασμού, ο οποίος, δεδομένης της πιο θεμελιώδους παραβίασης του σώματος και της ψυχής, γίνεται η πεμπτουσία της τυραννίας.  

 

Ο Δρ Γκαρσία είναι ψυχαναλυτής και ψυχίατρος που γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια και μετανάστευσε στη Νέα Ζηλανδία το 2006. Έχει συγγράψει άρθρα που κυμαίνονται από διερευνήσεις της ψυχαναλυτικής τεχνικής, την ψυχολογία της δημιουργικότητας στη μουσική (Μάλερ, Ραχμάνινοφ, Σκριάμπιν, Ντέλιους) και την πολιτική. Είναι επίσης ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός σκηνοθέτης. Αποσύρθηκε από την ψυχιατρική πρακτική το 2021, αφού εργάστηκε στον δημόσιο τομέα στη Νέα Ζηλανδία.  

 

Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)  

 

πηγή: Global research 

Κανένα Ζόρι

 

 Πηγή: https://koukfamily.blogspot.com/

«Πᾶνος»