«Ποιος ηγέτης, λοιπόν, θα αντέξει τις κατάρες του Ελληνισμού και της Ιστορίας, θα ξεπουλήσει και θα παραδώσει την Κύπρο αύτανδρη σε έναν νέο αδίστακτο τουρκισμο-ισλαμισμό;»
Δεν μπορούσε να έχει πιο συγκεκριμένο τίτλο το βιβλίο του αγαπητού Σάββα Ιακωβίδη, το οποίο εκδόθηκε πολύ πρόσφατα και αυτό από τις Εκδόσεις «ΓΕΡΜΑΝΟΣ» στη Θεσσαλονίκη, από το « Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΟΥΡΚΟΠΟΙΗΣΗΣ».
Το βιβλίο είναι ακόμα μια προσπάθεια του συγγραφέα, να διαφωτίσει με έντονη αγωνία και να ταρακουνήσει τον κάθε ένα συμπατριώτη/τισσά μας για τους κινδύνους που βρίσκονται μπροστά μας, για την επιβίωση τόσο του Ελληνισμού στη Νήσο Κύπρο, την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά και στην Ελλάδα…
Ο Σάββας Ιακωβίδης, ένας βετεράνος δημοσιογράφος, με 50 χρόνια πείρας στη ράχη του των πολιτικών καταστάσεων και γεγονότων στην πατρίδα μας, που έζησε όλους τους Προέδρους που προέκυψαν στη νεοσύστατη από το 1960 Κυπριακή Δημοκρατία, όλες τις τραγωδίες, δύο πραξικοπήματα, δύο τουρκικές εισβολές και τα επακόλουθά των, όλες τις ανικανότητες, μικροπολιτικές και μειοδοσίες πολιτικών ηγεσιών εις βάρος των εθνικών συμφερόντων της πατρίδας μας, σήμερα προειδοποιεί και προβληματίζει τους πάντες με το βιβλίο του.
Με παρρησία, ελευθερία γνώμης και θάρρους εκθέτει για ακόμα μια φορά όπως σε όλα τα χρόνια της δημοσιογραφικής ζωής του, τα κακώς έχοντα και ενημερώνει τον αναγνώστη όπως μας καλεί το καθήκον της ενημέρωσης.
Γράφει στον πρόλογό του: «Οι δημοσιογράφοι, όσοι ακόμα επιμένουν να σέβονται και να τιμούν αυτό το ξεχωριστό και άκρως απαιτητικό επάγγελμα, καλούνται να είναι οι υπεύθυνοι, σοβαροί και έντιμοι διαμεσολαβητές μεταξύ της εκάστοτε εξουσίας και της κοινής γνώμης. Οι εντεύθεν ευθύνες τους έναντι των πολιτών και του τόπου είναι μέγιστες και ισούνται με το μπόι του καθενός».
Τον Σάββα Ιακωβίδη γνώρισα το 1988 όταν ξεκίνησα να αρθρογραφώ στη «Σημερινή». Ήταν ο άνθρωπος που πάντα ήταν και είναι έτοιμος να συμβουλεύσει, να καθοδηγήσει και ο άνθρωπος από τον οποίο έμαθα πολλά τόσο για το επάγγελμα όσο και για τους ανθρώπους της πολιτικής ζωής του τόπου, για ορισμένους εκ των οποίων λίγα γνώριζα.
Όλα αυτά τα 50 χρόνια ο Σάββας Ιακωβίδης έγραψε χιλιάδες άρθρα πότε προνοητικά προβλέποντας και προειδοποιώντας και πότε επικρίνοντας τα κακώς έχοντα, ενοχλώντας τους ενόχους κάποιοι εκ των οποίων εξοργίζονταν και προσπάθησαν να τον απαξιώσουν, όπως σημειώνει ο ίδιος, και άλλοι των εξύβρισαν και απείλησαν.
Αλλά ο Σ. Ιακωβίδης, στάθηκε αντάξιος του επαγγέλματός του και της αποστολής του. Ένας ρότσος μπροστά όλων, και με τη θαρραλέα και έντιμη αρθρογραφία του προσέφερε όσο λίγοι στην πατρίδας μας και τον Ελληνισμό.
Τα άρθρα του που ξεχώρισαν ιστορικά κατά τη γνώμη μου ήταν εκείνα εναντίον των βρετανικών «Ιδεών Γκάλι», του βρετανικού «Σχεδίου Ανάν» και υπέρ του ΟΧΙ. Και στη συνέχεια η έντονη παρότρυνση και κάλεσμά του προς τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο να «εκμεταλλευόταν το τρανταχτό ΟΧΙ του 76% στις 24.4.2004 για αλλαγή πορείας για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ και εγκατάλειψη της ολέθριας αγγλο-τουρκικής».
Δυστυχώς η απεγνωσμένη εκείνη προσπάθειά του δεν εισακούστηκε από τον Τ. Παπαδόπουλο. Ο οποίος αντί να απεγκλωβιζόταν από την τερατώδη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, έκανε ακριβώς το αντίθετο! Έστειλε επιστολή στον Γ.Γ. του ΟΗΕ μέσω του Α. Μαυρoγιάννη (τότε εκπροσώπου της Κ.Δ. στον ΟΗΕ) στην οποία μεταξύ άλλων τον διαβεβαίωνε ότι δεν ήταν αλήθεια όσα λέγονταν πως ο λαός είχε απορρίψει τη ΔΔΟ με το δημοψήφισμα, και ότι ο «ίδιος και ο λαός του» την είχαν στο τραπέζι για… λύση! Και τη «τσιμέντωσε» πριν πεθάνει με το ανακοινωθέν της 8ης Ιουλίου 2006 με τον Ταλάτ για … επανένωση της Κύπρου με βάση μια Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία και πολιτική ισότητα.
Έγραψε σχετικά ο συγγραφέας: «… Έκτοτε και παρά την απόρριψή της το 2004, διά του 76% ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν, η πολιτική ηγεσία της Κύπρου, με ελάχιστες εξαιρέσεις ασεβούσα βάναυσα προς τον κυπριακό Ελληνισμό, έκανε παντιέρα και βολική προμετωπίδα της πολιτικής της τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία… και αρνείται να προτάξει ότι το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής και κατοχής εποικισμού, εθνοκάθαρσης, παραβίασης θεμελιωδών αρχών και αξιών του Χάρτη του ΟΗΕ και της ΕΕ του Διεθνούς Δικαίου…».
Το βιβλίο του Σάββα Ιακωβίδη χωρίζεται σε διάφορες οντότητες οι οποίες περιλαμβάνουν ένα ελάχιστο αριθμό από τα εξαίρετα και ιστορικά κείμενά του που καλύπτουν άρθρα του μόνο των τελευταίων χρόνων, για τη Διαφθορά, την Εκκλησία, την Οικονομία, Ελληνική Παιδεία, Άμυνα-Ασφάλεια, Κύπρος-Βρετανία, Κύπρο-Ελλάδα, Διεθνείς Σχέσεις, Μεσανατολικά. Αλλά ως το κυριότερο θέμα ο Σ. Ιακωβίδης καλύπτει με αγωνία και συνεχείς προειδοποιήσεις τον εθνικό εφιάλτη της κατάλυσης του κράτους με την αγγλο-τουρκική Δικοινοτική, Διζωνική τάχα Ομοσπονδία.
Επαναλαμβάνει ο συγγραφέας προς «ανιστόρητους, ημιμαθείς και πανάσχετους» ότι η Τουρκία από το 1956 διά των γνωστών εκθέσεων του Δρα Νιχάτ Ερίμ (Νοέμβριος και Δεκέμβριος 1956) ξεκαθάρισε και έκτοτε με επιμονή και συνέπεια υλοποιεί τους κατ’ εναντίον της Κύπρου και της ΚΔ στόχους της για κατάληψη της Κύπρου.
Σχετικά άρθρα στην οντότητα «ΤΟΥΡΚΟ–ΔΙΖΩΝΙΚΗ»: «Μάθημα πρώτον: Απελευθέρωση!», «Απεργάζονται την τουρκοποίηση», «Η Κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας», «Ένα ελεεινό προτεκτοράτο της Τουρκίας», «Ο ίδιος εθνικός εφιάλτης…». «Η επανάκτηση της Κύπρου» (σχέδιο Ερίμ 1956), «Οι ήρωες, ο Αβέρωφ, η τουρκοδιζωνική».
Στην οντότητα «ΚΥΠΡΙΑΚΟ» μεταξύ άλλων: «Ένας αναξιόπιστος Ανα-νιστής Αναστασιάδης», «Οι πραγματικές προθέσεις» της Τουρκίας», «Ενώπιον του τουρκικού αναθεωρητισμού», «Το 18% των Τ/κυπρίων ΔΕΝ ισούται με το 82% των Ελλήνων της Κύπρου», (στο οποίο εξηγεί ότι από τον Μακάριο μέχρι τον Αναστασιάδη όλοι οι Πρόεδροι προέβησαν σε ολέθριες παραχωρήσεις προς τους Τούρκους), «Η νέα επαχθής τουρκοκρατία», «Η ΔΗΣΑΚΕΛική τρομολαγνεία». «Τα ΜΟΕ τσιμεντώνουν τα δύο κράτη», «Χωρίς στρατηγική η Κύπρος θα τουρκοποιηθεί», «Η σχολή κατευνασμού της Τουρκίας» και άλλα.
Στην εισαγωγή του ο συγγραφέας αναφέρεται και στην Προεδρία Νίκου Χριστοδουλίδη, ο οποίος ακολουθεί -γράφει - την πολιτική του μέντορά του Νίκου Αναστασιάδη. Και ολοκληρώνει :
«Διερωτώμεθα: Ποιο ελληνικό χέρι θα τολμήσει να υπογράψει την κατάλυση της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας για να μετεξελιχθεί, δήθεν, σε Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία αμφιβόλου λειτουργικότητας και εκ προοιμίου καταδικασμένης σε κατάρρευση;… Ο εφιάλτης της τουρκοποίησης-ισλαμοποίησης της Κύπρου είναι ήδη εντός των πυλών. Σπιθαμιαίοι, μοιραίοι, ανιστόρητοι πολιτικάντηδες μασούν μανιωδώς τα φύλλα της τουρκοδιζωνικής και αποφαίνονται ότι είναι η … ιδεώδης λύση στο Κυπριακό. Δεν ακούν τον Τούρκο που απαιτεί όχι λειτουργική και βιώσιμη λύση, αλλά την υποταγή και την παράδοσή μας. Ποιος ηγέτης, λοιπόν, θα αντέξει τις κατάρες του Ελληνισμού και της Ιστορίας, θα ξεπουλήσει και θα παραδώσει την Κύπρο αύτανδρη σε έναν νέο αδίστακτο τουρκισμο-ισλαμισμό;
Ως Έλληνες με αξιοπρέπεια και φιλοπατρία, καλούμαστε να διασαλπίσουμε ξανά ένα βροντερό ΟΧΙ στην τουρκοδιζωνική τερατουργία, ΟΧΙ στην τουρκοποίηση της Κύπρου. Καιρός να αναπετάσουμε τα λάβαρα της αντίστασης και του μεθοδικού αγώνα για ελευθερία, αξιοπρέπεια και σωτηρία της Κυπριακής Δημοκρατίας και εθνική και βιολογική επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού» (Μάρτιος 2023).
Κλείνω συμπληρώνοντας με τα εξής.
Το αιματηρό καλοκαίρι του 1974, μεταξύ πρώτης και δεύτερης τουρκικής εισβολής τον Ιούλιο/Αύγουστο (1974) ο τότε Σοσιαλιστής Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας της «εγγυήτριας» Βρετανίας James Callaghan η κυβέρνηση του οποίου συνηγόρησε με τον Σοσιαλιστή Τούρκο Πρωθυπουργό Bulent Ecevit για τις τουρκικές εισβολές το 1974, ζήτησε από τον Sir Michael Carver την προσωπική του άποψη για το μέλλον της Κύπρου. Βασισμένη, του είπε, στην προσωπική του πείρα ως πρώτος Διοικητής της λεγόμενης Αγγλο-τουρκο-ελληνικής δύναμης εκεχειρίας και στην συνέχεια ως Αναπληρωτής Διοικητής και πρωταγωνιστής στην ίδρυση της ΟΥΝΦΙΚΥΠ στην Κύπρο το 1964.
Στην απάντησή του ο Sir Michael Carver του έγραψε μεταξύ άλλων:
«Τουρκικοί στόχοι
Είμαι πεπεισμένος ότι οι Τούρκοι δεν δίνουν πεντάρα για τα πραγματικά συμφέροντα των Τουρκοκύπριων… Εθνική περηφάνια. Η Κύπρος ήταν δική τους. Όταν φύγαμε, έπρεπε (λένε) να τους επιστρεφόταν…»
“Turkish Aims
I am convinced that the Turks do not care tuppence for the real interests of the Turkish Cypriots… National pride. Cyprus was theirs. When we left, it should have reverted to them…”
Ευχαριστούμε Σάββα Ιακωβίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου