Ὁ Χριστιανός ζεῖ μέσα στό μυστήριο τοῦ νά μήν ὑπάρχει αὐτός, ἀλλά
νά ὑπάρχει, νά ζεῖ ὁ Χριστός μέσα Του καί ἐκεῖνος νά ζεῖ γιά τόν Χριστό καί ὄχι γιά τόν ἑαυτό του. Αὐτό εἶναι
τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀγάπης τοῦ πιστοῦ πρός τόν Χριστό καί πρός τόν
πλησίον.
Ἡ πίστις, ὁ θεῖος ἔρωτας,
κάνει τόν ἄνθρωπο νά μήν αἰσθάνεται οὔτε τόν σωματικό πόνο. Αὐτό συνέβαινε μέ τούς ἁγίους μάρτυρες ὅταν τούς βασάνιζαν ποικιλότροπα. Ὁ
Γέροντας Πορφύριος διηγεῖται:
«Εἶχα βγάλει στό κεφάλι μου μία μεγάλη
ἐλιά, σάν ρεβύθι.. ἡ ὁποία συνεχῶς μεγάλωνε καί πονοῦσα πολύ. Γνώριζα, μέ τήν
χάρη, πού μοῦ ἔχει
δώσει ὁ Θεός, ὅτι ἔπρεπε νά ἀφαιρεθεῖ, γιατί θά ἐξελίσσετο σέ κακοήθη.
Συμφώνησαν μαζί μου καί οἱ γιατροί καί γι’ αὐτό μοῦ ἔκλεισαν
ἡμερομηνία γιά χειρουργεῖο. Στό χειρουργεῖο ὅμως,
ἐγώ διαφώνησα μαζί τους. Ἐκεῖνοι ἐπέμεναν
νά γίνει ἀφαίρεση τῆς ἐλιᾶς
μέ τοπική νάρκωση, γιατί καί ἡ διάρκεια τῆς ἐπέμβασης θά ἦταν μεγάλη, καί οἱ πόνοι τῆς ἐπέμβασης ἀφόρητοι.
