Σῶσον με, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος( Ψαλμ.11,2)
Ἄκουγε
μικρὸς ποὺ ἤτανε στὰ καφενεῖα τοῦ χωριοῦ ποὺ εἶχαν πικὰπ ἕνα
τραγούδι ποὺ τὸν ἔκανε νὰ λυπᾷται ...Ὡραῖο τραγούδι ἀπὸ τὸν ὑπέροχο
«Δρόμο»...
Εἶχε
μιὰν ἁπλὴ καρδιὰ καὶ τὸν λέγαν Γιάννη ...Τὸν φωνάζανε τρελό... Ἡ ἁπλή του
ἡ καρδιὰ πιὰ δὲ θὰ στενάζει... Τοῦ τὴν κλέψαν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ κάνουν χάζι...
Ὁ τρελὸς ἦταν ὁ τίτλος του ...Ὁ Γιάννης μὲ τὴν κλεμμένη καρδιὰ ἔγινε τότε γιὰ αὐτὸν ἕνα πρόσωπο ἀγαπημένο, ποὺ ἀντανακλοῦσε στὶς μορφὲς ὅσων τρελῶν καὶ περιφρονημένων ἀντίκριζε στὸ διάβα τῆς ζωῆς του. Ἕνας δὲ ἀπὸ αὐτούς, ἦταν τὸ πιὸ ἀναγνωρίσιμο πρόσωπο τοῦ μικροῦ τους χωριοῦ, μιὰ μορφὴ ποὺ κυκλοφοροῦσε συνεχῶς στὰ καλντερίμια καὶ στὶς ρούγες ὁλημερίς, μὲ τὸ φτωχὸ μὰ πάντοτε καθαρό του ντύσιμο καὶ τὸ ραβδί του τὸ ἀκανόνιστο.