Θυμάστε βέβαια τον αμίμητο Κώστα Βουτσά στην ταινία: "ένα έξυπνο μούτρο" και την αλησμόνητη ατάκα: "εγώ είναι να τρουπώσω κάπου, κυρία μου... Έτσι και τρούπωσα; Τρουπωσα!"
Ακριβώς το ανάλογο δηλαδή, με τον διακαή πόθο όλων των Γραικύλων, για έναν διορισμό στο δημόσιο.
Καθότι έτσι και τρουπώσεις στο ελληνικό δημόσιο, τελείωσε. Έλυσες το πρόβλημα της επιβίωσης σου.
Απο κει και ύστερα, κι έτσι και σου κόβει λιγάκι το νιονιό, θα έρθουν και τα μικροδωράκια, θα έρθουν και οι ψιλομιζούλες, θα έρθουν και τα λαδωματάκια, θα έρθουν και τα τυχερά - μέχρι δηλαδή που μπορεί να περάσεις και τη μεγάλη πόρτα του επίγειου Παραδείσου μιας πολεοδομίας ή μιας ΔΕΗ και ύστερα... χτίζεις μαιζονέτα στη Λούτσα...
Κι επειδή ο κάπο ντι τούτι κάπι των κόκκινων συμμοριών, διαθέτει το πηγαίο χάρισμα όλων των μεγάλων λαοπλάνων, να λέγει στους χαχόλους αυτό που θα ήθελαν να ακούσουν, βγαίνει και τους τάζει διορισμούς στο δημόσιο.
Δέκα χιλιάδαι διορισμοί ίσον σαράντα χιλιάδαι ψήφοι.
Τρουπώσαμε μάγκες!
Είναι δηλαδή αυτό που λέγουν οι μαύροι στο Κονγκό: "η δημοκρατία της Τρούπας..."
Κατάλαβες τώρα, κυρία μου;
Ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε χίλιοι δεκαδύο...
Απο δέκα χιλιάδαι διορισμοί και άνω. Ανάλογα με το που θα του βάνουν τον πήχυ τα αφεντικά του.
Παραδείγματος χάριν, το 1.000.000 αφγανοκογκολέζων που θα μπαζουν οι ΜΚΟ στην ψωροκώσταινα, δέκα χιλιάδαι διορισμοί στο δημόσιο. Πρόσθεσε και δέκα χιλιάδαι διορισμοί από τους απολυμένους παπάδες, ίσον είκοσι χιλιάδαι διορισμοί.
Για ένα κομμάτι Ήπειρο που θα δοθεί στο Αλβαναριό, άλλες εκατό χιλιάδαι διορισμοί...
Για ένα φιλέτο Θράκη, που θα κοσσοβοποιηθεί και θα τελεί υπο διεθνή εποπτεία, άλλες εκατό χιλιάδαι διορισμοί.
Και πάει λέγοντας.
Όσοι Γραικύλοι τη γλιτώσουν και δεν βρεθούν τελικά στην επικράτεια της Μεγάλης Αλβανίας ή της Μεγάλης Μακεδονίας ή της Μεγάλης Θράκης, τουλάχιστον θα έχουν διοριστεί στο δημόσιο.
Αυτός δεν είναι εντέλει ο μυχιος πόθος του ελληνόφωνου ψηφοφόρου;
Να μου το θυμηθείτε, θα ξεπεράσουνε και τον Νίκο Τσούκα, στην αμίμητη ατάκα: "τρακόσιαι χιλιάδαι δίσκοι...", από την ταινία: "το θύμα"
Και ερχόμαστε τώρα στην ψιλοαναλυσούλα του πως και του γιατί.
Διότι το "σύνδρομο του διορισμού" κατατρέχει τον νεοέλληνα από τα πρώτα-πρώτα χρόνια της ιδρύσεως του νέου Ελληνικού κράτους, τότε που οι φουστανελάδες συνωστίζονταν στα σκαλοπάτια του Κωλέττη, προκειμένου να πετύχουν να τους διορίσει στο νεοσύστατο ελληνικό δημόσιο.
Έκτοτε δεν έχει αλλάξει τίποτα στην εμμονιακή μανία του γραικύλου, να βολευτεί κάπου στον Παράδεισο του δημοσίου.
Για την ακρίβεια δεν πρέπει να υπάρχει άλλος λαός στον κόσμο, που να εμφανίζει διαχρονικώς και μονίμως σε οξεία φάση, τα συμπτώματα αυτής της μαζικής νεύρωσης.
Όλες οι κυβερνήσεις του νέου ελληνικού κράτους, εξόν από ελάχιστες εξαιρέσεις [κυρίως εκείνες που δεν εξαρτιώνταν άμεσα, από την ψήφο των μαζών] είχαν βάνει στο υποσχεσιολόγιο τους, πακέτα διορισμών. Φυσικά, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, ωστόσο προεκλογικός άγώνας χωρίς τους διορισμούς του, δεν υπήρξε ποτέ.
Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό ειδικά εδώ στην Ελλάδα;
Τι είναι αυτό που ωθεί τον νεοέλληνα να ανταλλάσσει την πίστη του, την ψήφο του, ακόμα και τη γυναίκα του, με έναν διορισμό στο δημόσιο;
Και δεν μιλάμε για ένα μαζικό φαινόμενο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δευτερεύον, σε μια κοινωνία με τόσα προβλήματα όπως η ελληνική.
Ίσα-ίσα, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σ' αυτόν εδώ τον τόπο, που ξυπνάνε και κοιμούνται με μία εμμονιακή έγνοια καρφωμένη στο κεφάλι τους... Πως και πότε θα βρουν τον τρόπο να διοριστούν!
Και είναι έτοιμοι να δώκουν ότι πολυτιμότερον έχουν, για κάτι τέτοιο
Θα θυμάστε φυσικά την πολύκροτη υποθεση Ζαχόπουλου, που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει επειδή η ερωμένη του τον απειλούσε, ότι θα έβγαζε τις κασετες με τις ερωτικές τους περιπτυξεις στην Ομόνοια...
Η κυρια αυτή έφτασε να απειλεί τον εραστή της, επειδή κατά πάσαν πιθανότητα, της είχε τάξει μόνιμο διορισμό στο δημόσιο, αλλά δεν έλεγε να τον πραγματοποιήσει.
Όπως δηλαδή απειλούσε η Μάρθα Καραγιάννη τον Ντίνο Ηλιόπουλο, ότι θα του ρίξει βιτριόλι, αν δεν την παντρεύονταν...
Ε λοιπόν απ ότι φαίνεται η συγκεκριμένη κυρία, προκειμένου να πετυχει τον διορισμό της στο δημόσιο, τα είχε δώκει όλα. Και το απαυτό της, που λέει ο λόγος...
Και από τέτοια παραδείγματα, ένα σωρό...
Δεν χωράει αμφιβολία, ότι ακόμα και ο Βασίλης Αυλωνίτης θα κατάφερνε τη Ζωίτσα τη Λάσκαρη να του κάτσει, αρκεί να της έταζε διορισμό στο δημόσιο.
Που οφείλεται λοιπόν αυτή η ιδεοληπτική νεύρωση του νεορωμιού;
Είναι ζήτημα κοινωνικό, οικονομικό, ιστορικό, φυλετικό, θρησκευτικό, πολιτισμικό ή ψυχαναλυτικό;
Στην εποχή της Μάρθας Καραγιάννη, οι γυναίκες τα έδιναν όλα, για έναν γάμο...
Σημερα όμως που ειναι αναγκασμενες να δουλευουν, τα δινουν ολα, για εναν διορισμο στο δημοσιο
Η νευρωτική εμμονή του νεοέλληνα για διορισμό στο δημόσιο εχει ασφαλώς τις κοινωνικές, οικονομικές και ιστορικές αιτίες της, οι οποίες ωστόσο δεν είναι ικανές να ερμηνεύσουν πλήρως το είδος και την ένταση αυτού του μαζικού πάθους.
Και είναι αλήθεια φυσικά ότι ένας διορισμός στο ελληνικό δημόσιο σημαίνει εξασφάλιση επιβίωσης εφ' όρου ζωής και ενδεχομένως μια πορεία εύκολου πλουτισμού, αφού μιλάμε για το πιο διεφθαρμένο δημόσιο της Ευρώπης.
Παντού, σε όλα τα υπουργεία, τους δημόσιους οργανισμούς ή τις ΔΕΚΟ, κρύβονται ευκαιρίες για μίζα, για λάδωμα, για εκβιασμό, για αρπαχτή, για κομπίνα ή για ρουσφέτι. Κι όχι μόνον αυτό αλλά το τρούπωμα στο δημόσιο σημαίνει επίσης ραχατιλίκι, κοπάνα, ατιμωρησία, τεμπελιά, ρουφιανιά και ότι άλλο θα ποθούσε στη ζωή του, ένας αποφασισμένος παράσιτος.
Άσε που μόνο στο δημόσιο, μπορεί μια μεσόκοπη κυρία να λάβει δίωρη άδεια στις 11:00 το πρωί για να πάει στο κομμωτήριο, όταν οι ουρές μπροστά από το γκισέ της, φτάνουν απόξω από την πόρτα...
Αρκούν όμως αυτά για να εξηγήσουν το γεγονός ότι αμέτρητοι γραικύλοι θα έδιναν τα πάντα για να διοριστούν στο δημόσιο, ενώ ήδη έχουν εξασφαλίσει την επιβίωση τους, έχοντας ήδη κάποια ικανή περιουσία.
Προσωπικώς έχω γνωρίσει πάμπολλα άτομα από πολύ πλούσιες οικογένειες, που φίλησαν κατουρημένες ποδιές για να διοριστούν, ενώ θα μπορούσαν να ζουν πλουσιοπάροχα χωρίς καν να δουλεύουν. ΚΙ αν καμετε μια προχειρη ερευνα στους φιλους σας, δημοσίους υπαλληλους, θα διαπιστωσετε οτι ενα σεβαστό ποσοστο απο αυτούς δεν είχαν καμία ανάγκη να δουλέψουν στο άχαρο και ψυχοφθόρο δημόσιο!
Για να μην σας πω ότι έχω γνωρίσει παλιούς συναδέλφους από το πανεπιστήμιο, που έβγαζαν ένα σωρό λεφτά από επιτυχημένες επιχειρήσεις φροντιστηρίων, που είχαν ανοίξει οι ίδιοι και όταν τους ήρθε ο διορισμός στο δημόσιο, έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους και πηγαν να δουλεψουν ως καθηγητές μαθηματικών [για δύο τουλαχιστον χρονια] στην επαρχία!
Όχι, αυτό το διαχρονικό πάθος του νεοέλληνα για τον "διορισμό στο δημόσιο" μόνον ψυχαναλυτικά μπορεί να ερμηνευθεί, σε όλη του την έκταση.
Εξ' ου και η εντελώς παράλογη μονομανία του νεοέλληνα ψηφοφόρου, να φιλάει κατουρημένες ποδιές και να συνωστίζεται σε πολιτικά γραφεία για να διορίσει το παιδί του, ενώ μπορεί ο ίδιος να διαθέτει μια ιδιαίτερα προσοδοφόρα επιχείρηση, που θα μπορουσε να τη συνεχισει το καμαρι του!
Μια ιδέα αυτής της ψυχαναλυτικής προσέγγισης του "συνδρομου διορισμού", την έδωσε μάλιστα προσφάτως και εντελώς αναπάντεχα η κ. Σοφία Βούλτεψη.
Η εν λόγω κυρία βεβαίως δεν είναι παρά το γαλάζιο αντίστοιχο της κόκκινης συντρόφισσας κ. Αυλωνίτου. ξειδικεύεται δηλαδή στις λεγόμενες "κοτσάνες", ωστόσο για πρώτη φορά την άκουσα να λέγει [μάλλον κατά λάθος] μία πολύ σοφή κουβέντα...
Απευθυνόμενη λοιπον στους δημοσίους υπαλλήλους, η κ. Βούλτεψη τους είπε, να μην χαίρονται που ο Πατερούλης τους, ο Τσίπρας θα διορίσει 10.000 σαν και δαύτους, διότι αυτό προϋποθέτει ότι θα απολύσει άλλους 10.000 πρωτύτερα..."
Η συνέχεια των όσων είπε, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι ακόμα και η κ. Βούλτεψη κατανόησε ότι για τον μέσο δημόσιο υπάλληλο, ο Τσίπρας έχει μπει στον ρόλο του Πατερούλη.
Και ως καλός Πατερούλης φροντίζει για την ασφάλεια, για τη βολή και για τη εν γένει ζωή των
τέκνων του...
Το σύνδρομο του Πατερούλη είναι λοιπόν αυτό που διαπερνάει τον νου και την ψυχή του νεοέλληνα, εκ-κινώντας από μία στρεβλή λύση του γνωστού Οιδιποδείου συμπλέγματος, πολύ συνηθισμένη στην νεοελληνική κοινωνία, από τα πρώτα χρονια της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους.
Αυτός που διορίζει, είναι ο Μεγάλος και Πανταχού Παρών Αγαθοποιός Πατέρας, είναι ο Παντοκράτορας, ο Πατέρας-Αφέντης, ο επίγειος Θεός που κρατάει στα στιβαρά χέρια του, τα κλειδιά της ευδαιμονίας όλης της οικογένειας.
Είναι γνωστό ότι εδώ στην Ελλάδα τα παιδιά μεγάλωναν και συνεχίζουν να μεγαλώνουν κάτω απο την ασφυκτική πίεση των γονέων, που αντιλαμβάνονται την αγάπη ως μία σειρά καταναγκασμών, προορισμένων να διασφαλίσουν "το καλό του παιδιού"
Αγόρια και κορίτσια μαθαίνουν από τα πρώτα βήματα τους να εμπιστεύονται ολάκερη τη ζωή τους
στα χέρια του Πατρός, που συχνά [στις χριστιανικές οικογένειες] τον ταυτίζουν ασύνειδα με τον Παντοκράτορα στους τρούλους των εκκλησιών. Αν μάλιστα μιλάμε για μονογονεϊκές οικογένειες, όπου ο Παντοκράτορας μπορεί να είναι γένους θηλυκού, τα πράγματα είναι ακόμα πιο καταπιεστικά.
Ο Πατερούλης [ασχέτως αν τον ρόλο του τον αναλαμβάνει η μαμά ή ο μπαμπάς] είναι η προσωποποιημένη Αγάπη, στην οποία το παιδί οφείλει να εναποθέσει τους χειρισμούς για την επιτευξη του "καλού" του και να αποδεχτεί την πλήρη και αμέριστη προστασία του.
Κάτω από αυτό το προστατευτικό πέπλο, το οποίο ο Πατερούλης ενισχύει καθημερινά παριστάνοντας τον Αλώβητο και Ακλόνητο Ήρωα [πόσοι και πόσες "πατερούληδες" φοβούνται να
δείξουν ευάλωτοι ή να κλάψουν μπροστά στα παιδιά τους;] ο μικρός νεοέλληνες μεγάλωσε και μεγαλώνει ως μικρός Πρίγκιπας.
Συνήθως, ο γιος είναι ο βασιλιάς της μητρικής καρδιάς, ενώ η κόρη είναι η πριγκίπισσα της καρδιάς του μπαμπά, χωρίς να αποκλείεται διόλου το ανάποδο, με την επένδυση της νηπιακής λίμπιντο να οδηγείται σε μια καταστροφική σύζευξη ερωτισμού-πίστης-ασφάλειας στο ίδιο πρόσωπο!
Γι αυτό και στην ελληνική κοινωνία παρατηρείται η τόσο κραυγαλέα επιμήκυνση της εφηβείας, όπου ο γιος ή η κόρη παραμένουν εντός της οικογενειακής μήτρας, ακόμα και στα 50 τους [αν ξεφύγουν ποτέ]
- Ο άντρας που χωρίζει εξαιτίας της "μαμάς" του και επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι, στα 40 του.
- Η γυναίκα που απορρίπτει τον έναν μετά τον άλλο τους συντρόφους της, παραμένοντας προσκολλημένη σε μια ανυπαρκτη αγιογραφία του "μπαμπα" της.
- Ο οικογενειαρχης που παει τα μεσημερια να φαει στη μαμα του, γιατί "δεν του αρεσουν" τα γεμιστά της γυναίκας του
- Ο μαγκούφης που στα 50 του μένει μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά
- Ο γιος που μιμείται τον πατέρα του, ακόμα και στο πως θα ερωτοτροπησει με μια γυναίκα...
Όλα αυτά είναι μικρά τυπικά παραδείγματα της θανάσιμης εξάρτησης των νεοελλήνων από ένα στρεβλό πρότυπο οικογένειας, στην οποία κυριαρχεί η προστατευτική φιγούρα του καλού Πατερούλη.
Ε λοιπόν, το αντιστοιχο του οικογενειακού προτύπου του Πατερούλη ή του Πατέρα-αφέντη [ασχέτως φύλου] στο κοινωνικό επίπεδο, είναι οι Άρχοντες των διορισμών, οι λαοπλάνοι πολιτικάντες, που ξέρουν να πλασάρουν στους φοβισμένους υπηκόους του, το όραμα της διαρκούς ασφάλειας του δημοσίου.
Για τον μεσο γραικύλο, που έμαθε να φοβάται τη ζωή, που δεν τόλμησε ποτέ του να ανοίξει τα δικά του φτερά, έξω απο το προστατευτικό επικάλυμμα του Πατέρα-Παντοκράτορα, το Δημόσιο είναι το Υποκατάστατο του Πατερούλη του, στην κοινωνία.
Και κάμει τα πάντα για να χωθεί στην προστατευτικη μήτρα του δημοσίου, όντας εσαεί τρουπωμένος στη μητρα του Πατερούλη ή της Μεγάλης Μητέρας [το ίδιο είναι, σε ψυχαναλυτικό επίπεδο]
Έχοντας γνώση αυτού του διαχρονικού συνδρόμου του νεοέλληνα και συχνά όντας και οι ίδιοι εξίσου προσκολλημένοι σε έναν δικό τους Πατερούλη, οι κάθε λογής πολιτικοί απατεώνες, πλασάρουν στους υπηκόους τους, το όραμα της προστατευτικής μητρας του δημοσίου, για να υφαρπάξουν και τους νόες τους και τις ψυχές τους και τις ψήφους τους.
Οι θλιβερές μάζες των γραικύλων, που συνωστίζονταν άλλοτε στα σκαλοπάτια του Κωλέττη και σήμερα στα πολιτικά γραφεία των καθεστωτικών συμμοριτών, είναι πρόθυμες να δουν να θυσιάζεται ολάκερο το Γένος μας, κάτω από τη μπότα του αλβανοκογκολέζου λαθρέποικου ή να διαμελίζεται το έθνος/κράτος μας σε πολυεθνοτικα προτεκτοράτα, παρά να αρνηθούν τη φαντασίωση του επίγειου παράδεισου ενος διορισμού στο δημόσιο.
Αυτό τους αξίζει, αυτό παίρνουν...
Φυσικά δεν συλλογιούνται πως κάποια στιγμή θα καταρρεύσουν αυτοί οι λιγοι που δουλεύουν για να τους πληρώνουν [όπως ουσιαστικά κατέρρευσαν το 2009 αλλα μας γλιτωσαν οι νταβατζηδες μας] και τοτε προφανώς θα γινουμε Βενεζουελα, ωστόσο οι μαζες δεν χρειαζεται να συλλογιουνται και οι εργολαβοι της γενοκτονιας τους, δεν χρειαζεται να γνοιάζονται για το μέλλον τους.
Αρκεί που το παρόν μας, είναι τόσο ζεστό, τόσο ασφαλές, τόσο τεμπέλικο, τόσο αποβλακωμένο και τόσο άρρωστο, όσο και το να ζει ένας άντρας 40 ετών με τη μαμά του και τον μπαμπά του, σαν να μην ενηλικιώθηκε ποτέ του...
Οι "πατερουληδες" στην Ελλάδα ήσαν πάντα εκείνοι που έταζαν τους περισσότερους διορισμούς
Τωρα βεβαια μερικοι "πατερουληδες" καταντουν τις χωρες τους βενεζουέλες,
επειδη τους δημοσιους υπαλληλους καποιοι πρεπει να δουλευουν για να τους ταϊζουν...
Αλλα αυτο δεν αφορα ουτε τους πατερουληδες, ουτε τους δημοσίους υπαλληλους...
Δέκα χιλιάδαι διορισμοί λοιπόν και επεται συνεχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου