«Ἐσταυρώθης δι ἐμέ, ἶνα ἐμοὶ πηγάσης τὴν ἄφεσιν...» Ἀπὸ τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου πηγάζει ἡ ἄφεση. Τὸ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ «καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α' Ιώ.α.7). Τρώγουμε καὶ πίνουμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του κατὰ τὴ Θεία Εὐχαριστία «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον».
Εὐλαβὴς Ἁγιορείτης μοναχός, ποὺ μεσῆλιξ ἀπέθνησκε ἀπὸ ἀνίατη ἀσθένεια, εἶπε: «Μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀγωνίσθηκα, ὅπως ὄφειλα, ὡς μοναχός. Τώρα δὲν ἐλπίζω στὶς ἀρετές μου καὶ στὸν ἀγῶνα μου. Μόνο στὸ αἷμα τοῦ Ἐσταυρωμένου ἐλπίζω».
Ὁ βουδιστὴς μοναχὸς Soma Ram Thero, ποὺ καταδικάστηκε σὲ θάνατο γιὰ πολιτικοὺς λόγους, ἐζήτησε τὴν παραμονὴ τῆς ἐκτελέσεώς του νὰ βαπτισθῆ, γιατί, ὅπως εἶπε, συνάντησε τὴν συγχώρηση μόνο στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ σὲ καμία ἄλλη ἀπὸ τὶς γνωστὲς θρησκεῖες.
Γιὰ αὐτό, ἄλλωστε, ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ κοντὰ Του, γιὰ νὰ μᾶς παράσχη τὴν ὄντως ἀνάπαυση συγχωρῶντας τὶς ἁμαρτίες μας: «Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς». (Ματθ.ια.28). Κοινωνοῦντες κατὰ τὸ δυνατὸν ἀξίως τὸ πανάγιο καὶ ζωοποιὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ συγχωρούμεθα καὶ ζωοποιούμεθα.
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ὁ Ζωοδότης, καθὼς ὁ ἴδιος εἶπε: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κἂν ἀποθάνη ζήσεται» (Ιω.ια. 25). Πιστεύουμε στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὸ Θεάνθρωπο, ὡς τὸν μοναδικὸ Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή μας, γιατί μόνο αὐτὸς ἐνίκησε τὸν θάνατο, τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν διάβολο καὶ δι᾿ Αὐτοῦ καὶ ἐν Αὐτῷ μετέχουμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ στὴν νίκη Του καὶ γινόμεθα αἰώνιοι καὶ ἀθάνατοι. Τὰ πρώην τέκνα τοῦ θανάτου γινόμεθα «υἱοὶ τῆς Ἀναστάσεως» (Λουκ. κ.. 36).
Αὐτὴ εἶναι ἡ χαρά μας, ποὺ κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου εἶναι «πεπληρωμένη» (Ἰωαν. ιστ. 24), δηλαδὴ τελεία. Οἱ χριστιανοί, καὶ μάλιστα οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, εἴμαστε ἰδιαίτερα εὐλογημένοι ἀπὸ τὸν Κύριο, ἀφοῦ «εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ». Μόνον ἐμεῖς παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς αὐτόπτας τοῦ Λόγου, τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, τὴν ἀλήθεια περὶ τοῦ Κυρίου, ὅπως βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐγὼ γάρ παρέλαβον ἀπὸ τοῦ Κυρίου, ὁ καί παρέδωκα ὑμῖν». (Α' Κορ. ια.23).
Σὲ διάφορες ἐποχές, προσπάθησαν πολλοὶ νὰ μᾶς ποῦν μέσα ἀπὸ διαθρησκειακὲς συναντήσεις ὅτι καὶ ἄλλες θρησκεῖες λυτρώνουν κατὰ κάποιο τρόπο τοὺς πιστούς τους. Στὴ σημερινὴ ἐποχὴ βλέπουμε ἀκόμη καὶ ἱεράρχες νὰ υἱοθετοῦν ἕναν ἀνθρώπινο θρησκευτικὸ ὀργανισμό, ὅπου στὴν ἀντίληψη τους, ἀνάλογα μὲ τὶς ἐπικρατοῦσες καταστάσεις κάθε φορά, ἡ διδασκαλία τους εἶναι ἀνθρωποκεντρικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ καὶ ὄχι Χριστοκεντρική, ὅπως θὰ ἔπρεπε.
Στὴν παροῦσα κατάσταση Ἱεράρχες ἀπὸ ὑπερηφάνεια ἀρνοῦνται ἢ θέλουν ἀνθρωποκεντρικὰ ἢ ἐπιστημονικὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὸν θεανθρωποκεντρικὸ χαρακτῆρα τῶν μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι αὐτοὶ (οἱ ἱεράρχες) ποὺ δὲν ὑποτάσσονται στὴν Ἱερὰ Παράδοση, ἐξέρχονται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἐκτὸς τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι, ὅπως ἀναφέραμε, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Μὲ ποικίλους ἐπικοινωνιακοὺς τρόπους φιλελεύθεροι Ἱεράρχες μὲ θεολογικὲς ἀκροβασίες ὑποσκάπτουν τὴν Ὀρθόδοξη δογματικὴ συνείδηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ μὲ ἐκκοσμικευμένες νοοτροπίες, ὅπως νὰ κοινωνοῦν οἱ πιστοὶ μετὰ ἀπὸ δύο μῆνες, νὰ κλείνουν τὶς ἐκκλησίες πρὶν τὶς ἀποφάσεις τῆς Δ.Ι.Σ., τὸ Ἅγιο Φῶς νὰ εἶναι τὸ ἴδιο μὲ το ἄναμμα τοῦ κεριοῦ ἀπὸ τὸν ἱερέα, νὰ μὴν χρειάζεται νὰ κοινωνοῦν οἱ πιστοὶ γιὰ ἐπιστημονικοὺς λόγους καὶ γιὰ θέματα ὑγείας: «καθῆστε στὸ σπίτι καὶ κρατῆστε τὴν πίστη μέσα σας, κενῶστε τοὺς ἑαυτούς σας, ὅπως κάνουμε ἐμεῖς, νὰ πάρετε μουσουλμάνους καὶ νὰ τοὺς δώσετε στὰ παιδιά σας γιὰ νύφες καὶ γαμπρούς».
Παράλληλα, συνεχίζουν καὶ μὲ ἕνα ἄλλο πνεῦμα, μὲ ἀντίθετες διδασκαλίες ἀπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως μὲ τὴν παύση τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν μετοχὴ στὴ Θεία Εὐχαριστία καὶ τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα στὶς 26 Μαΐου γιὰ λόγους ποιμαντικούς! Δὲν γνωρίζουν τὴν Ἀπόφαση τῶν Ἀποστόλων καί της Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ ἀναφέρεται ρητὰ πότε ἑορτάζεται τὸ Πάσχα;
Ὁ μακαριστὸς π. Γεώργιος Καψάνης σὲ διεθνὲς ἐπιστημονικὸ συνέδριο, ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Πολεμικὸ Μουσεῖο 13-15/ 11/1998, ἀναφερόμενος στὸ ποιμαντικὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ τονίζει τὰ ἑξῆς: «Στὴν πατερικὴ παράδοση δὲν ὑπῆρχε, ὡς γνωστόν, διάκριση μεταξὺ Ποιμαντικῆς καὶ Θεολογίας.
Ἡ Θεολογία εἶχε πάντα ποιμαντικὸ σκοπὸ καὶ ἡ ποιμαντικὴ ἦταν θεολογικὰ θεμελιωμένη» (βλ. Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς διδάσκαλος τῆς θεώσεως, σελ.67-68). Μὲ θεολογικὸ καὶ ποιμαντικὸ τρόπο προσπαθοῦν νὰ δικαιολογήσουν τὸν ἀποκλεισμὸ τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ Μυστηριακό-Ευχαριστηριακὸ τρόπο βιώσεως τοῦ γεγονότος τῆς Πίστεως καὶ τῆς θεώσεως, στὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου, ἐν τῷ Σώματί καὶ Αἵματὶ Του!
Κατὰ τὸν ἁγιορείτικο Τόμο καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ «ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τῆς ὁποίας μετέχουν οἱ θεούμενοι καὶ γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ὁποίας ἀγωνίζονται μοναχοὶ καὶ χριστιανοί, εἶναι ἄκτιστος θεοποιὸς ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὅσοι ἀντιφέρονται σὲ αὐτὴν τὴν ἀποστολικὴ καὶ πατερικὴ πίστη εἶναι ἐκτὸς ἐκκλησίας».
Ἕνα βασικὸ στοιχεῖο στὴν ἑλληνορθόδοξη πνευματικὴ κληρονομιὰ εἶναι ἡ ἐκκλησιαστικότης, κατὰ τὸν π. Γεώργιο Καψάνη. Συγκεκριμένα, ἀναφέρει: «Ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας ἤθελε ὅλη ἡ ζωή του νὰ περνᾶ μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἡ γέννηση, τὰ παιδικά του χρόνια, ὁ γάμος, ἡ παιδεία, ἡ ἐργασία, ἡ κοινωνικὴ καὶ ἡ ἐθνικὴ ζωή, τὰ πάντα νὰ εἶναι ἐκκλησιαστικά» (βλ. Ὅσιος Γρηγόριος 2007).
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει: «Ναί, ἀλλὰ μπορῶ», λέει κάποιος ἄλλος, «νὰ προσευχηθῶ καὶ στὸ σπίτι μου». «Ἀπατᾶς τὸν ἑαυτό σου, ἄνθρωπε. Βεβαίως, εἶναι δυνατὸν νὰ προσευχηθεῖς καὶ στὸ σπίτι σου· εἶναι ἀδύνατον ὅμως νὰ προσευχηθεῖς ἔτσι, ὅπως προσεύχεσαι στὴν ἐκκλησία[...]» (βλ.Λογος Θ). Γνωρίζουν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ποιμένες ποιὰ εἶναι ἡ ταυτότητα τῆς ἱεροσύνης; Γνωρίζουν ὅτι διαχωρίζουν τοὺς ἱερεῖς ἀπὸ τοὺς πιστούς; Ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι τοῦ τάδε Ἱεράρχη ἢ τοῦ τάδε Ἐπισκόπου.
Στὸν ΝΗ Ἀποστολικὸ κανόνα ἀναφέρεται: «Ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἀμελῶν τοῦ κλήρου ἢ τοῦ λαοῦ, καὶ μὴ παιδεύων αὐτοὺς τὴν εὐσέβειαν, ἀφοριζέσθω, ἐπιμένων δὲ τὴ ἀμελείᾳ καὶ ραθυμίᾳ καθαιρείσθω». Ὅπως ἐπίσης: «Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μή τινὲς εἰσὶν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τὶς ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην» (Πρὸς Γαλ.6).
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὑπέστησαν χάριν τῆς Ἀληθείας (Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ) μεγάλους διωγμούς, φυλακίσεις, ἐξορίες, βασανιστήρια καὶ πικροὺς θανάτους. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μακαρίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὡς Ὁμολογηταὶ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ ἰσοστάσιοι μὲ τοὺς Ἁγίους Μάρτυρας, παλαιοὺς καὶ νέους!
Ὡς ἐπίλογο ἂς θυμηθοῦμε τὸ εἰσόδικο τοῦ Πάσχα: «Ἐν ἐκκλησίες εὐλογεῖται τὸν Θεὸν Κύριον ἐκ πηγῶν Ἰσραήλ, σῶσον ἡμᾶς Υἱὲ Θεοῦ ὁ Ἀναστάς ἐκ νεκρῶν ψάλλοντα σοὶ Ἀλληλούια».
Χριστὸς Ἀνέστη!
Κωνσταντῖνος Μαυρομουστακάκης, Θεολόγος.
«Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου